«Μόνο ας όψεται γι’ αυτό ο Λοξίας που με έσπρωξε στο κρίμα»: Ο Ευριπίδης τοποθετεί τη δράση του Ορέστη (408 π.Χ.) μετά τη δολοφονία της Κλυταιμνήστρας και προσεγγίζει τον μητροκτόνο και τις ενοχές του με ανθρώπινους όρους, απομυθοποιώντας τους θεούς και χλευάζοντας τους δημαγωγούς. Είναι ένα από τα τελευταία σχόλια του ποιητή στην αθηναϊκή δημοκρατία, με στοιχεία που θυμίζουν παρωδία, ψυχολογικό δράμα και μαύρη κωμωδία.
Έργο με ισχνή -αντίθετα από την αρχαιότητα- παρουσίαση, εντάσσεται για πρώτη φορά στο ρεπερτόριο του Κ.Θ.Β.Ε. Στο πλαίσιο της συνεργασίας με καλλιτέχνες των Βαλκανίων, η σκηνοθεσία ανατέθηκε στον, γνωστό από τις συνεργασίες του με το Εθνικό Θέατρο, Σλόμπονταν Ουνκόφσκι – καθηγητή σκηνοθεσίας στην Ακαδημία Δραματικής Τέχνης των Σκοπίων. Ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος ερμηνεύει τον ομώνυμο ρόλο.
Ο Slobodan Unkovski για το έργο, για την θανατική ποινή, για τη πολιτική διάσταση του θεάτρου, για τη σχέση τέχνης και κράτους.
…για τον «Ορέστη» και την απόδοση δικαιοσύνης
Το θέμα είναι τόσο επίκαιρο όσο και στην εποχή του Ευριπίδη.
Η έννοια της δικαιοσύνης έχει να κάνει με την ουσία της δημοκρατίας – για να μην αναφερθώ στις φιλοσοφικές και θρησκευτικές εκφάνσεις της. Οι συλλογικές αποφάσεις έχουν ισχύ και δύναμη, ωστόσο συχνά είναι λανθασμένες. Στο σύγχρονο κόσμο, η δικαιοσύνη είναι στα χέρια των μεγάλων δυνάμεων και η απόδοσή της έχει άμεση σχέση με τα συμφέροντά τους – όπως λέει και ο Ορέστης: «…εύκολο είναι να σκοτώσετε εμένα, μπορείτε όμως να σκοτώσετε τον θεό, τον εντολοδότη μου;».
…για τη θανατική καταδίκη
Η ύπαρξη της θανατικής ποινής στο σύνταγμα μιας χώρας δείχνει τη δομή, την ιδιοσυγκρασία και την κοινωνική κατάστασή της. Η αρχαία τραγωδία όμως θέτει πάντα τα μεγάλα υπαρξιακά ζητήματα της ζωής και του θανάτου. Η λύση που «προτείνει» ο Ευριπίδης αρμόζει στην εποχή της γέννησης της αρχαίας τραγωδίας και στους δικούς της κανόνες. Η δική μας κατανόηση διαφέρει. Ωστόσο, πιστεύω ότι ακολουθεί το πνεύμα της ειρωνικής φάσης του Ευριπίδη.
…για την πολιτική διάσταση του θεάτρου
Δεν πιστεύω ότι το θέατρο μπορεί να υποκινήσει μια επανάσταση. Και παρότι κάποτε μου άρεσε πολύ το Living Theater (που υποστηρίζει το αντίθετο), νομίζω ότι το θέατρο δεν πρέπει να είναι μέσον μιας «πινγκ πονγκ διπλωματίας». Η πολιτική λειτουργία του θεάτρου εντοπίζεται στην έκφραση/κατανόηση του κόσμου και της δικής μας ύπαρξης και δράσης – δεν είναι λίγο…
…για τη σχέση τέχνης και κράτους
Όπου το κράτος δεν μεριμνά αρκετά για την τέχνη, η τέχνη βυθίζεται στα νερά της εμπορικής δραστηριότητας. Όπου το κράτος μεριμνά υπερβολικά για την τέχνη, η τέχνη ασφυκτιά και γίνεται ο «καστράτο» του προστάτη της. Όπως βλέπετε, τα πράγματα είναι πολύπλοκα. Η τέχνη είναι πιο τρυφερή, πάντα είναι η πρώτη που καταστρέφεται. (4 σκέψεις του Ούνκοβσκι όπως αναφέρονται στο περ. Αθηνόραμα)
Σκηνοθεσία: Slobodan Unkovski
Σκηνικά: Meta Hocevar
Κοστούμια: Angelina Atlagic
Χορογραφία: Δημήτρης Σωτηρίου
Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Διανομή:
Ηλέκτρα: Λυδία Φωτοπούλου
Ελένη: Ναταλία Δραγούμη
Ορέστης: Λάζαρος Γεωργακόπουλος
Μενέλαος: Κίμων Ρηγόπουλος
Πυλάδης: Αλέξανδρος Συσσοβίτης
Αγγελιοφόρος: Φαίδωνας Καστρής
Ευνούχος: Αγγελική Παπαθεμελή
Απόλλωνας: Βασίλης Μπισμπίκης
Τυνδάρεως: Γιάννης Κρανάς
Ερμιόνη: Εύη Σαρμή
CAMERA STYLO 