του Αντώνη Μποσκοϊτη
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΠΟΥΝΤΟΥΝΗΣ 100 ΚΙΘΑΡΕΣ- HISTORIA DE UN AMOR– EROS
Όταν μιλάμε για τον Ευάγγελο ή Βαγγέλη Μπουντούνη, μιλάμε για έναν από τους σημαντικότερους Έλληνες κλασικούς κιθαρίστες με μεγάλο φορτίο στις πλάτες του, τόσο ως εκτελεστής έργων κλασικών συνθετών, όσο και ως συνθέτης (παρ’ όλο που η δισκογραφία δεν του επέτρεψε να φανερώσει νωρίτερα αυτό το ταλέντο του)! Μιλάμε ακόμη για έναν από τους βασικούς συνεργάτες του Μάνου Χατζιδάκι της πιο δημιουργικής περιόδου του μεγάλου μουσικοσυνθέτη από τα μέσα της δεκαετίας του 1970. Ο νους, ακόμη, πηγαίνει στη Μάρω Ραζή, την άλλη σπουδαία κιθαρίστρια και σύζυγο του, εφόσον ως ντουέτο έχουν υπογράψει εξαιρετικές δισκογραφικές εργασίες (ας μου επιτρέψουν να ξεχωρίσω το αγαπημένο άλμπουμ LET IT BEatles, στο οποίο ο Βαγγέλης Μπουντούνης και η Μάρω Ραζή διασκεύασαν 14 hits των Beatles για δύο κιθάρες)! Τους γνώρισα αμφότερους πριν από τρία χρόνια, όταν είχε κυκλοφορήσει από τη Lyra το Ένα τραγούδι για τον Μάνο με απρόβλεπτες κιθαριστικές διασκευές τους σε τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι.
Ο Μπουντούνης τότε μού είχε δώσει μια συνέντευξη που δημοσιεύθηκε στον ΗΧΟ, στην οποία έλεγε πολλά και
ενδιαφέροντα για τη σχέση του με τον Χατζιδάκι.
Παραθέτω ένα απόσπασμα:
Μιλήστε μας για τη γνωριμία σας με τον Μάνο Χατζιδάκι, που οδήγησε σε μια μακροχρόνια συνεργασία.
Γνώρισα τον Μάνο το 1974. Ήμουν στο σπίτι μου και μελετούσα κιθάρα, όταν πέρασε ο συνθέτης Κυριάκος Σφέτσας. Μου λέει θες να γνωρίσεις τον Χατζιδάκι;, του λέω κι εγώ θέλω, αλλά να τελειώσω τη μελέτη πρώτα. Έλα τώρα μου προτείνει τρώμε παρακάτω, στην Ταβέρνα των Θεών. Πήγα εκεί, γνωριστήκαμε με τον Χατζιδάκι κι αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή, η πρώτη χειραψία. Με ήξερε σαν κιθαρίστα, έτσι άρχισα να παίζω μαζί του και να συνεργαζόμαστε σε όλους τους δίσκους της εποχής, Τα Παράλογα κ.α. Αν και ο Χατζιδάκις ήταν πολύ γοητευτική περίπτωση, δεν ήθελα τόσο να παίζω στις συναυλίες του. Δώσαμε πολλές παρ’ όλα αυτά, μέχρι την τελευταία που ορκίστηκα ότι δε θα ξανασυνεργαστώ μαζί του!
Συνέβη κάτι, τσακωθήκατε;
Ήμασταν στο αρχαίο θέατρο των Φιλίππων, στη μοναδική συναυλία που έκανε εκεί ο Χατζιδάκις γύρω στα 1990 – 91. Υπήρχε μια μαγική ατμόσφαιρα, αλλά ο Μάνος την ώρα που διηύθυνε άκουγε την κιθάρα από τα μόνιτορ λίγο καθυστερημένη. Νομίζω, ηχολήπτης ήταν ο Συγλέτος. Πάνω στη σκηνή, λοιπόν μου φώναζε με άγριο τρόπο, νομίζοντας πως εγώ καθυστερώ για κάποιο δέκατο του δευτερολέπτου. Εγώ θύμωσα πάρα πολύ, γιατί έπαιζα με ρυθμό, μάζεψα την κιθάρα μου, την έβαλα στη θήκη κι έφυγα! Σταμάτησε η συναυλία, έγινε ένα σούσουρο κι είπαν θα καθυστερήσει για τεχνικούς λόγους. Μπαίνοντας στα παρασκήνια, ορκίστηκα να μην ξαναπαίξω μουσική του Χατζιδάκι!
Προσπάθησε εκείνος να σας μεταπείσει ή ο εκνευρισμός ήταν αμοιβαίος;
Κατάλαβε τι είχε γίνει, ήρθε και μου ζήτησε συγνώμη κι εγώ του είπα: Έχεις την αγάπη μου, είμαστε οι καλύτεροι φίλοι, δε θα σε προδώσω ποτέ, αλλά μουσική σου δεν θα ξαναπαίξω διότι έχω πληγωθεί πολύ. Όταν, όμως ο Μάνος πέθανε, όπως βλέπετε έπεσα με τα μούτρα στη μελωδία και τη μουσική του.
Σα να βλέπω την Πρόβα ορχήστρας του Φελίνι. Πιστεύω ότι ο Χατζιδάκις στην τελική θα εκτίμησε τη φιλελεύθερη στάση σας…
Η αλήθεια είναι ότι δεν πέρναγα πολύ καλά με τον Χατζιδάκι. Να σας πω τι εννοώ: όταν πηγαίναμε στο στούντιο να ηχογραφήσουμε, ήθελε η μουσική του να παίζεται με συγκεκριμένο τρόπο. Αυτό εμένα με καταπίεζε και με περιόριζε φοβερά. Είχε πολύ σπουδαία και πολύ σωστή άποψη για τη μουσική του, αλλά εγώ δε μπορούσα να συμμετέχω δυστυχώς. Ίσως φταίει και το ότι η κιθάρα δεν είναι όργανο ορχήστρας κι όλοι οι κιθαρίστες ήμαστε λιγάκι αναρχοαυτόνομοι.
Το 1980 ηχογραφήσατε με τον Μάνο Χατζιδάκι στο πιάνο κάποια τραγούδια του με τη Φλέρυ Νταντωνάκη στην ερμηνεία. Αναφέρομαι σε μια σπάνια εκπομπή που μεταδόθηκε από το Τρίτο Πρόγραμμα. Τι θυμόσαστε από κείνη την ηχογράφηση;
Ο Μάνος μου είχε πει να πάω να γράψω κάτι με τη Φλέρυ. Δεν ήταν καλά, τότε, η Φλέρυ κι εγώ αναρωτιόμουν αν θα μπορέσω να συνεργαστώ μαζί της. Εννοείται πως την αγαπούσα και μέχρι σήμερα τη θεωρώ τη σημαντικότερη τραγουδίστρια που αξιώθηκε αυτός ο τόπος. Τελικά ήταν πολύ πιο εύκολο απ’ όσο νόμιζα, παρ’ όλο που είχε περίεργες στιγμές έξαρσης. Ήταν τόσο χωμένη στην ερμηνεία των τραγουδιών, που νόμιζες ότι θα εκραγεί. Ξεκινήσαμε να γράφουμε οι δυο μας, μέχρι που μπήκε ο Χατζιδάκις και κάθισε στο πιάνο του. Εγώ κι η Φλέρυ ηχογραφήσαμε το Σ’ αγαπώ και το Κέλομαί σε, Γογγύλα από τον Μεγάλο Ερωτικό.
Φτάνοντας στο σήμερα, λοιπόν, με μεγάλη χαρά παρέλαβα πριν από λίγες μέρες το ολοκαίνουργιο cd του Βαγγέλη Μπουντούνη με τίτλο Historia de un amor! Τρία δικά του κομμάτια (ανάμεσα τους και το Ένα τραγούδι για τον Μάνο) και δεκαπέντε κιθαροκεντρικές διασκευές του σε κλασικές συνθέσεις του Schubert, του Vivaldi, του Χατζιδάκι, αλλά και των Stanley Myers, Madredeus κ.α. Συμμετέχουν με τη φωνή τους η σοπράνο Ελπινίκη Ζερβού (ΕΞΟΧΗ!) σε τέσσερα κομμάτια και ο Μάριος Φραγκούλης, που…έριξε τους τόνους του και τραγούδησε κατάλληλα το γνωστό κι αγαπημένο Historia de un amor του Carlos Eleta Almaran. Παρούσα και η Μάρω Ραζή φυσικά, η οποία παίζει κιθάρα και requinto σε όλο σχεδόν το δίσκο, παρ’ όλο που δεν τον συνυπογράφει μαζί με τον σύντροφο της. Το βάρος, έτσι, ρίχνεται στις περίφημες 100 Κιθάρες, το σχήμα του Μπουντούνη, που έχει δισκογραφήσει ήδη ένα live από το Ηρώδειο προ 4ετίας. Μη φανταστείτε πάντως πως η συγκεκριμένη νέα δουλειά του Μπουντούνη περιορίζεται στον πλούσιο ήχο των πολλών κιθαριστών που συμμετέχουν. Υπάρχουν ακόμη τα έγχορδα (βιολί, βιολοντσέλο, μαντολίνο), το κοντραμπάσο και τα κρουστά, ικανά να δημιουργήσουν ένα άκρως αισθαντικό και ερωτικό κλίμα, συμφώνως και με τον τίτλο που δόθηκε στην έκδοση. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό και το track listing του cd: Ξεκινά με την Προσωπογραφία της μητέρας μου από το Χαμόγελο της Τζοκόντας του Χατζιδάκι, συνεχίζει με την Άνοιξη από τις Τέσσερις Εποχές του Vivaldi, ακολουθεί ο, γνωστός από τον Διονύση Σαββόπουλο, Ζωναράδικος Χορός της Θράκης, λίγο αργότερα ακούγονται το ευαίσθητο Βαλς της Αγγελικής του Μπουντούνη, η Polonaise, πάλι του ίδιου δημιουργού, ένας παραδοσιακός Ιρλανδικός χορός, το Summertime του Gershwin, το πορτογαλικόO Pastor των Madredeus, για να κλείσει με μιαν οργανική εκδοχή της χατζιδακικής Αθανασίας. Και όμως όλα αυτά ακούγονται τόσο ταιριαστά μεταξύ τους, σα να πρόκειται για ένα concept, η συνοχή του οποίου δε διασπάται από τίποτα, ούτε από τις διαφορετικές ενορχηστρωτικές πινελιές, ούτε και από τις φωνές της Ζερβού και του Φραγκούλη, που μπαίνουν κατά διαστήματα! Δουλειά του Βαγγέλη Μπουντούνη δεν είναι να παίζει απλά κιθάρα, έστω με το δικό του μοναδικό τρόπο, ακόμη και να γράφει τα δικά του αξιόλογα κομμάτια. Πρωτίστως, είναι να παράγει γούστο ως ακάματος υπηρέτης της Καλαισθησίας στην τέχνη του! Αυτό μας αποδεικνύει περίτρανα η τωρινή δικιά του Historia de un amor και ως εκ τούτου τού εύχομαι να είναι καλοτάξιδη και να ακολουθηθεί σύντομα από ένα volume 2! (δημοσιεύτηκε στο ΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΙΑΣΜΑΤΑ)
CAMERA STYLO 