Beket, περιμένοντας τον Γκοντό (2008) του Davide Manuli από την Πέμπτη 14 Μαϊου στο ΤΡΙΑΝΟΝ FilmCenter. Μια άκρως ενδιαφέρουσα ταινία, συναρπαστική σε πολλά σημεία της, από ένα καθόλα αξιόλογο δημιουργό που σε καμιά περίπτωση δεν υποκύπτει στην παγίδα της ρητορικής, αξίζει να ειδωθεί και ανακαλυφθεί.

Από τις 14 Μαΐου θα προβάλλεται στον κινηματογράφο ΤΡΙΑΝΟΝ FilmCenter το τρίτο μέρος της τριλογίας για το σινεμά της μοναξιάς, του σκηνοθέτη Davide Manuli Beket. Το νέο φίλμ μιλά για την παράδοξη φύση της ύπαρξης και είναι και αυτό όπως και τα προηγούμενα γυρισμένο σε ασπρόμαυρο φιλμ.

Το πρώτο μέρος της τριλογίας είναι μια μικρού μήκους ταινία, το Bombay: Arthur Road Prison, με βραβείο Vela d’Oro στο φεστιβάλ Bellaria (1999) και αναφέρεται στις φυλακές. Το δεύτερο μέρος της τριλογίας είναι η μεγάλου μήκους ταινία Girotondo, Giro Intorno Al Mondo, μιλάει για την αποξένωση.

Beket, περιμένοντας τον Γκοντό

Ο Freak και ο Jaja ζούν σ’ ένα τόπο ερειπωμένο, εκτός χρόνου και ημερομηνιών. Η ανθρωπότητα δεν κατοικεί πλέον στον πλανήτη. Μόνο μερικοί παράξενοι χαρακτήρες, επιζήσαντες που κάνουν σπάνιες εμφανίσεις.

Οι δύο κεντρικοί χαρακτήρες συναντιούνται σε μια στάση λεωφορείου στην μέση του πουθενά. Δεν έχουν ξανασυναντηθεί ποτέ. Το λεωφορείο φτάνει, αλλά δεν σταματά. Είναι το λεωφορείο που οδηγεί στον ΓΚΟΝΤΟ, τον Θεό που κάνει αισθητή την παρουσία του στην πίσω πλευρά του βουνού, με την μορφή ενός μουσικού ήχου. Έχοντας χάσει το λεωφορείο, ο Freak και ο Jaja, αποφασίζουν να ψάξουν γι΄αυτόν με τα πόδια

Ξεκινούν ένα ταξίδι που θα τους κάνει να γνωρίσουν τους παράξενους χαρακτήρες που ζούν σ΄αυτή τη γη.

Βρίσκουν έναν τσιγγάνο παραμυθά (mariachi), την Εύα και τον Αδάμ στην μέση μιας αποξηραμένης λίμνης, ένα παιδί που εμφανίζεται ως η ¨μαγική¨ φωνή του ΓΚΟΝΤΟ, ένα μάντη ο οποίος ζει σε ένα εγκαταλελειμμένο ορυχείο και τέλος ένα μοναχικό κορίτσι που ζεί στην παραλία.

Δυστυχώς, πρίν το τέλος του ταξιδιού τους ο Freak και ο Jaja, θα πεθάνουν. Θα αποτύχουν να συναντήσουν το Θεό τους.

Κριτική

Γιάννη Καραμπίτσου

Η ταινία Beket του Davide Manuli αποτέλεσε για μας μια ευχάριστη έκπληξη, επιβεβαιώνει την άποψή μας ότι για να γίνουν καλές ταινίες δεν είναι απαραίτητα τα πολλά χρήματα τουλάχιστον για τον εναλλακτικό κινηματογράφο που εκπροσωπεί ο Manuli και πολλοί συνάδελφοι του κινηματογραφιστές στην χώρα μας (μεταξύ των οποίων και ο γράφων). Έχοντας την ευκαιρία να δούμε κάποια δείγματα αυτού του νέου κινηματογράφου πρόσφατα στο DigitalWave 03 στην Πάτρα και να συνομιλήσουμε με τους περισσότερους από τους σκηνοθέτες η πεποίθηση και η αισιοδοξία μας μεγάλωσε ότι μπορούμε να κάνουμε ποιοτικό καλλιτεχνικό κινηματογράφο με οποιοδήποτε μέσο (η ταινία του Manuli γυρίστηκε σε Super-16mm και θα προβληθεί με DVD) ακόμα και με κινητό αρκεί να υπάρχει από πίσω η παιδεία, η καλλιέργεια που θα εξασφαλίσει και θα υποστηρίξει την απαραίτητη προϋπόθεση που είναι να έχεις να πεις κάτι.

Και ο Manuli έχει πολλά να πει κάνοντας χρήση μιας ζωντανής, παλλόμενης, ελλειπτικής,  ιδιόρρυθμης και πρωτότυπης, σχεδόν μυστικιστικής και απόλυτα ελκυστικής κινηματογραφικής γλώσσας, με ύφος και στυλ  που θυμίζει Γιοντορόφσκυ,  πανέμορφων τοποθεσιών (έρημος, θάλασσα, μακριοί δρόμοι)  όπου το ασπρόμαυρο όχι μόνο δεν ενοχλεί αλλά ταιριάζει απόλυτα με την σοφά  αναμειγμένη trance, techno, rave όπως θέλετε πείτε την  μουσική, ενισχύοντας την τάση της ταινίας που μοιάζει με εναλλασσόμενο ρεύμα με απότομες επιταχύνσεις και υπέροχη φλας οπτική με εναλλαγές από το μαύρο στο άσπρο και αντίστροφα, με λάμψεις ζωής  να ξεπετάγονται συνεχώς μέσα από το κάτασπρο φωτεινό τοπίο ενός κόσμου που βασιλεύει το παράλογο, η τρέλα, η μοναξιά και η απελπισία, εικόνα που τονίζεται με τις συνεχείς επαναλήψεις.

Αλλά και η ανάγκη για επικοινωνία, για επαφή, για έρωτα που έστω και σε λανθάνουσα μορφή υπάρχει στους δύο βασικούς χαρακτήρες (ο ένας πρώην πανκ-ροκ τραγουδιστής και ο άλλος πρώην ναρκομανής) και στους άλλους σουρεαλιστικούς χαρακτήρες που συναντούν προσπαθεί να βγει στην επιφάνεια με διάφορους τρόπους.

Ο Freak και ο Jaja αναζητούν τον Γκοντό, τον Θεό σαν σανίδα σωτηρίας άραγε ή γιατί δεν έχουν καμιά άλλη επιλογή ή απλά για να μην είναι μόνοι; Δεν έχει και τόση σημασία, αυτό που έχει είναι ότι η ελπίδα φαίνεται να υπάρχει εκεί που πάντα κατοικούσε, στην αγωνιώδη προσπάθεια επαφής με τον Άλλον. Οι ήρωες σκοτώνονται στο τέλος, η μόνη σκηνή που περιλαμβάνει χρώμα μια λωρίδα αίματος που μοιάζει με σεντόνι έντονου κόκκινου χρώματος, μια πραγματικά  εντυπωσιακή σκηνή, και ξαναγεννιούνται με αντίστροφους ρόλους τώρα.

Μέσα σε αυτό το μάταιο σε ένα πρώτο επίπεδο ταξίδι όπου όλα φαίνονται να είναι χαμένα, οι δύο ήρωες έχουν την δυνατότητα να ξαναεφεύρουν την φιλία, την επικοινωνία, την επαφή. Η συνεχής επανάληψη θα φέρει κάποια στιγμή το “ξύπνημα” και  την λύτρωση.

Μια άκρως ενδιαφέρουσα ταινία, συναρπαστική σε πολλά σημεία της, από ένα καθόλα αξιόλογο δημιουργό που σε καμιά περίπτωση δεν υποκύπτει στην παγίδα της ρητορικής, αξίζει να ειδωθεί και ανακαλυφθεί.

ΒΕΚΕΤ: Σημείωμα του σκηνοθέτη

Το «ΒΕΚΕΤ» είναι το τρίτο μέρος της τριλογίας μου για το σινεμά της μοναξιάς. Το πρώτο μέρος είναι μια μικρού μήκους ταινία, το » BOMBAY: ARTHUR ROAD PRISON», με βραβείο Vela d’Oro στο φεστιβάλ Bellaria (1999) και αναφέρεται στις φυλακές. Το δεύτερο μέρος της τριλογίας είναι η μεγάλου μήκους ταινία «GIROTONDO, GIRO INTORNO AL MONDO», μιλάει για την αποξένωση. Αυτό, το τρίτο μέρος μιλάει για την παράδοξη φύση της ύπαρξης. Και οι τρείς ταινίες είναι γυρισμένες σε ασπρόμαυρο φιλμ.

Το ΒΕΚΕΤ σχετίζεται με την ανάγκη για ελεύθερη έκφραση, χωρίς αυτολογοκρισία. Για να έχω αυτή την ελευθερία κινήσεων έπρεπε να σκεφτώ μια μικρή παραγωγή, αρκετά γρήγορη και ευέλικτη, με περιορισμένο κόστος. Με τη συμβολή των Bruno Tribbioli και Alessandro Bonifazi της ανεξάρτητης εταιρίας παραγωγής BLUE FILM, η ταινία πήρε την τελική της μορφή.
Η ιδέα της σύνδεσης της μοναξιάς του κόσμου του Μπεκετ που αρχίζει από το » Περιμένοντας τον Γ κοντό», εναρμονίζεται άψογα με τη ‘φτώχια’ της παραγωγής και τον πλούτο του περιεχομένου.

Ολόκληρη η ταινία είναι γυρισμένη έξω από στούντιο κατά τη διάρκεια της ημέρας. Με τον διευθυντή φωτογραφίας Tarek Ben Abdallah αποφασίσαμε να κινηματογραφίσουμε σε φίλμ super 16 και προκειμένου να βγεί το αποτέλεσμα που θέλαμε δεν χρησιμοποιήσαμε τεχνητά φώτα, μόνο μια κάμερα και ένα τρίποδο.

Η περιοχή της Σαρδηνίας επιλέχτηκε για τα μαγευτικά τοπία της, ανέγγιχτα από άνθρωπο και για το υπέροχο και απαραίτητο φώς του ήλιου.

Πρωταγωνιστούν:

Fabrizio Gifuni … Agente 06
Paolo Rossi … Agente 08
Luciano Curreli … Freak
Roberto Freak Antoni
Simone Maludrottu … Himself
Jerome Duranteau … Jaja
Simona Caramelli … Eva
Letizia Filippi

Σκηνοθεσία
Davide Manuli
Σενάριο
Davide Manuli

Παραγωγή
Alessandro Bonifazi
Davide Manuli
Bruno Tribbioli
Διεύθυνση Φωτογραφίας
Tarek Ben Abdallah
Μοντάζ
Rosella Mocci
Σχεδιασμός Παραγωγής
Mario Courrier
Κοστούμια
Valentina Stefani
Εταιρείες Παραγωγής
Blue Film
Shooting Hope Productions

Διανομή
Blue Film (2008) (Italy) (theatrical)
2-1-0 (2009) (Greece) (DVD)

Ειδικά Εφέ
East Coast Films

Χρονολογία παραγωγής
2008

Χώρα παραγωγής
ΙΤΑΛΙΑ

Γλώσσα
ΙΤΑΛΙΚΑ

Εικόνα
ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΗ

Διάρκεια
80′

Τοποθεσίες Γυρισμάτων
Cabras, Oristano, Sardinia, ΙΤΑΛΙΑ

κριτική από τον Roberto Nanni

Ρώμη, 18.6.2008

Αυτό που είδα είναι δυνατό, με καθορισμένο περίγραμμα, δεν μπορείς να χαθείς αλλά και δεν μπορείς ολοκληρωτικά να το αντιληφθείς. Είναι πέρα από τα συνειδητά και τα υποσυνείδητα σημεία αναφοράς. ΓΚΟΝΤΟ ένα φιλμ με τον Buster Keaton, ο Ionesco και το θέατρο του, το «μωσαϊκό εμπιστοσύνης» του Peter Kubelka ή η ανθολογία του μαύρου χιούμορ του Breton, δεν έχουν την αλλόκοτη προοπτική και τη δύναμη αυτής της δουλειάς.
Το είπα, και το ξαναλέω: είναι πέρα από το οτιδήποτε. Νομίζω ότι δεν είναι απαραίτητο να διευκρινίσεις την πραγματικότητα αλλά να την ερμηνεύσεις μέσα από τα ψέματα ή την αυτοκαταστροφή.

Το φιλμ πέτυχε το σκοπό του και διείσδυσε στο κεντρικό νευρικό σύστημα.

Roberto Nanni

Roberto Nanni (Μπολόνια, ανεξάρτητος παραγωγός, σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Ανάμεσα στα πιο γνωστά του έργα, «DEREK JARMAN CONVERSAZIONI» βραβευμένος στο Turin Film Festival το 1993, «I DIARI DELLA SACHER-ANTONIO RUJUI» και PICCOLI OSTINATI με στίχους και μουσική από τον Steven Braun των Tuxedomoon.

DAVIDE MANULI

Ο Davide Manuli γεννήθηκε στη Ρώμη το 1967, έχει σκηνοθετήσει δύο μεγάλου μήκους και πέντε μικρού μήκους ταινίες, τρία ντοκιμαντέρ και έχει γράψει ένα
βιβλίο.

Έχει υπάρξει προσωπικός βοηθός του ΑΙ Pacino στη CHAL productions στη Νεα Υόρκη το 1992 και του Abel Ferrara στη Ρώμη το 2003.

Από το 1987 εώς το 1992 έζησε στη Νέα Υόρκη και ως ηθοποιός συνεργάστηκε με το «Actors Studio και το Lee Strasburg Institute.

Πρωταγωνίστησε στο «The Contenders» σε παραγωγή του Milos Forma n για το Columbia University.

To 1993 έπαιξε στη ταινία του Mike Newell «Enchanted April» (3 υποψηφιότητες για Oscar και το φιλμ πήρε 2 Χρυσές Σφαίρες).

Το 1995 σαν τελειόφοιτος έλαβε υποτροφία απο το «Premio Solinas» για τη δουλεία του στο «Girotondo, giro attorno al mondo».

To 1996 ‘έξέδωσε το ποιητικό-φωτογράφικο βιβλίο «La mia incapacita di stare al mondo» με ποίηση του ιδίου και φωτογραφίες του Fabio Peleari. To 2008 έπαιξε στη ταινία «Nelle tue man!» του Peter del Monte.

ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ

1997 » Entre la chair et L’ogle, il y a la crasse» Canal plus France
1998- Girotondo, giro attorno al mondo» παραγωγής Gianluca Arcopinto και διανομής «Pablo».
1999 – «Bombay : Arthur road prison» Vela d’oro στο Bellaria film festival.
2000 – «Contromano – il lavoro di Peter del monte» παραγωγής Shooting Hope. 2004 – «Abel Ferrara in Rome – il documentario mai realizzato».
2006 – «Inauditi – Inuit» παρουσιάστηκε στο φεστιβάλ DOC.