Το φεστιβάλ θα περιλαμβάνει τα ακόλουθα
θεματικά αφιερώματα:
Αφιέρωμα με 7 ταινίες στον σύγχρονο ιταλικό κινηματογράφο. Οι προβολές θα γίνουν στον κινηματογράφο “Mικρόκοσμος – Prince” από την Πέμπτη 28 Μαΐου έως και την Τετάρτη 3 Ιουνίου 2009. Πρόκειται για ταινίες με διακρίσεις στα ιταλικά φεστιβάλ κινηματογράφου της Βενετίας, της Ρώμης και του Τορίνο, δύο από τις οποίες σε πρώτη προβολή στην Ελλάδα. (Θα προηγηθεί προβολή του ίδιου αφιερώματος στη Θεσσαλονίκη στον κινηματογράφο Ολύμπιον, από τις 21 έως και τις 27 Μαΐου).
– Μεταμεσονύκτιες προβολές: στην Τεχνόπολη στο Γκάζι, κάθε βράδυ από την 1η έως και τις 5 Ιουνίου νυχτερινές θερινές προβολές στις 00:30, με ιστορικά αριστουργήματα του κλασσικού ιταλικού κινηματογράφου, όπως τα έργα των Vittorio De Sica, Federico Fellini, Luchino Visconti, Sergio Leone.
– Αφιέρωμα στο τουριστικό και πολιτιστικό ντοκυμαντέρ (Tεχνόπολις, 1-6 Ιουνίου).
Το φεστιβάλ θα πλαισιώνεται επίσης από τις εξής παράλληλες εκδηλώσεις:
– Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, μια έκθεση με τις ιστορικές αφίσες των διοργανώσεων του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας. Οι αφίσες ανήκουν στην αξιόλογη συλλογή του Ιστορικού Αρχείου τους Φεστιβάλ Κινηματογραφικής Τέχνης της Βενετίας.
Οι αφίσες θα εκτεθούν στο πολιτιστικό κέντρο «(Τεχνόπολις» από τις 1 έως τις 6 Ιουνίου 2009, και παράλληλα στον κινηματογράφο Mικρόκοσμος – Prince” από την Πέμπτη 28 Μαίου έως και την Τετάρτη 3 Ιουνίου 2009).
– Μια διοργάνωση «Μasterclass» με την συμμετοχή ενός Καθηγητή από την Σχολή Οργάνωσης και Οικονομίας τους Κινηματογραφικού Θεάματος του Πανεπιστημίου του Τορίνο με προσκεκλημένους αστέρες του σύγχρονου ιταλικού και ελληνικού κινηματογράφου.
– στο Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Βασίλη και Μαρίνας Θεοχαράκη (Βασ. Σοφίας 9 και Μέρλιν, στο Σύνταγμα) θα εγκαινιαστεί η έκθεση με τίτλο «ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΕΜΜΟΝΕΣ: ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥ FEDERICO FELLINI» (5 Ιουνίου-20 Σεπτεμβρίου 2009).
Για πρώτη φορά στην Ελλάδα θα εκτεθούν περίπου 100 σχέδια του διάσημου Ιταλού σκηνοθέτη Federico Fellini. Η έκθεση θα συμπληρωθεί με διαλέξεις και προβολές στο Αμφιθέατρο του Ιδρύματος Θεοχαράκη ταινιών τού Federico Fellini με αυτοβιογραφικές αναφορές.
Prendimi l’ anima (The Soul Keeper) / Ψυχή και σώμα
Σκηνοθεσία: Roberto Faenza
Σενάριο: Gianni Arduini, François Cohen-Séat, Alessandro Defilippi, Roberto Faenza, Elda Ferri, Hugh Fleetwood, Giampiero Rigosi
Διεύθυνση φωτογραφίας: Maurizio Calvesi
Μοντάζ: Massimo Fiocchi
Μουσική: Andrea Guerra
Ηθοποιοί: Iain Glen, Emilia Fox, Craig Ferguson, Caroline Ducey, Jane Alexander, Viktor Sergachyov
Διάρκεια: 90’, Ιταλία-Γαλλία-Μ. Βρετανία, 2002
Βασισμένη στο βιβλίο «Μια μυστική συμμετρία» του Aldo Carotenuto, η ταινία Ψυχή και σώμα (πρωτότυπος τίτλος Πάρε μου την ψυχή του Roberto Faenza, καταγράφει μια πραγματική ιστορία: την ερωτική σχέση ανάμεσα στον νεαρό γιατρό Καρλ Γιουνγκ, μαθητή του Φρόιντ και στην 19χρονη ρωσίδα, εβραϊκής καταγωγής, Σαμπίνα Σπιλράιν όταν αυτή εισάγεται το 1905 σε ψυχιατρική κλινική της Ζυρίχης. Ο σκηνοθέτης στήνει την ταινία του γύρω από το δίπολο ψυχή-σώμα (εύστοχη η διαφορετική απόδοση στα ελληνικά του πρωτότυπου τίτλου), αφού από την μια μεριά μιλά για την αρρώστια της ψυχής (η Σαμπίνα πάσχει από μια μορφή υστερίας, από την οποία τελικά θεραπεύεται) και από την άλλη για τον σωματικό πόθο και την ερωτική έλξη με τον θεραπευτή της, που θα τους οδηγήσει σε σύγκρουση με τις αστικές συμβάσεις και το αυστηρό κοινωνικό περιβάλλον των αρχών του αιώνα* παράλληλα θα τεθεί κι ένα θέμα ηθικής τάξης και ιατρικής δεοντολογίας, που αφορά στη σχέση ασθενούς-ιατρού. Ακόμα, η ταινία παρακολουθεί την πορεία ζωής της Σαμπίνα, η οποία σπουδάζει ιατρική και επιστρέφει στην μετεπαναστική Ρωσία όπου και δημιουργεί, μέσα στο ριζοσπαστικό κλίμα της εποχής, ένα πρωτοποριακό ειδικό σχολείο για παιδιά, βασισμένο στην ελευθερία της σκέψης και στη δημιουργική δύναμη της φαντασίας. Σχολείο που θα σταματήσει με βίαιο τρόπο την λειτουργία του στα χρόνια της Σταλινικής βαρβαρότητας, ενώ και η ίδια η Σαμπίνα ως εβραία θα έχει τραγικό τέλος, όταν ενσκήψει η λαίλαπα της ναζιστικής θηριωδίας. Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε ακόμα, ότι αυτή η «θαμμένη» ερωτική ιστορία βγήκε στην ιστορική επιφάνεια μόλις στις αρχές της δεκαετίας του ’70, όταν ανακαλύφθηκε το ημερολόγιο της Σαμπίνα (το οποίο ο Faenza χρησιμοποίησε ως αφηγηματικό τροχό), αλλά και μέσα από κάποιες επιστολές του Γιουνγκ προς τον δάσκαλό του Φρόιντ. Εξαιρετικές οι ερμηνείες του Iain Glen και της Emilia Fox στους βασικούς ρόλους.
Primo amore / Πρώτος έρωτας
Σκηνοθεσία: Matteo Garrone
Σενάριο: Matteo Garrone, Massimo Gaudioso. Vitaliano Trevisan, βασισμένο στο βιβλίο Il cacciatore di anoressiche του Marco Mariolini
Διεύθυνση φωτογραφίας: Marco Onorato
Μοντάζ: Marco Spoletini
Μουσική: Banda Osiris
Ηθοποιοί: Vitaliano Trevisan. Michela Cescon, Elvezia Allari, Paolo Capoduro, Roberto Comacchio, Paolo Cumerlato
Διάρκεια: 100’, Ιταλία, 2004
Ο Πρώτος έρωτας του Matteo Garrone (Γόμορα) είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ βασισμένο σε μια αντεστραμμένη διαστροφή. Είναι συνήθως οι γυναίκες που επιζητώντας το τέλειο σώμα (κατά το life-style πρότυπο), υποβάλλουν τον εαυτό τους στο βασανιστήριο του να χάσουν βάρος, καταλήγοντας συχνά ανορεξικές. Σ’ αυτήν την ασυνήθιστη ταινία, o άντρας-αφέντης επιβάλλοντας την θέλησή του, απαιτεί από το κορμί-αντικείμενο του πόθου να αδυνατίζει συνεχώς, φτάνοντας σ’ ένα οριακό σημείο, όπου η ηδονή συναντά τον σαδισμό. Η Σόνια για να ευχαριστήσει και να μην χάσει τον Βιτόριο, εγκαταλείπεται σ’ αυτό το επικίνδυνο, όσο και αρρωστημένο παιχνίδι που οδηγεί και τους δυο τους στα όρια του εαυτού τους, σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Η λιτή, απλή αλλά και απόλυτα ακριβής (αλά Michael Haneke) σκηνοθεσία του Garrone, με πινελιές κατάμαυρου χιούμορ (αλά Louis Bunuel), καταφέρνει να μεταδώσει το αίσθημα της παράνοιας και της ιδιότυπης φρίκης που κυριαρχεί στην σχέση των ηρώων και μας μιλά ταυτόχρονα, για την ανικανότητα αποδοχής της διαφορετικότητας του Άλλου, μέσα από τις εμμονές και τις ιδεοληψίες του άντρα σχετικά με την τέλειa γυναίκα, κινηματογραφώντας την μεταλλαγή ενός παθιασμένου έρωτα σε απόλυτο εφιάλτη.
La bestia nel cuore / Μην το πεις
Σκηνοθεσία: Cristina Comencini
Σενάριο: Cristina Comencini, Francesca Marciano, Giulia Calenda
Διεύθυνση φωτογραφίας: Fabio Cianchetti
Μοντάζ: Cecilia Zanuso
Μουσική: Franco Piersanti
Ηθοποιοί: Giovanna Mezzogiorno, Alessio Boni, Stefania Rocca, Angela Finocchiaro, Giuseppe Battiston
Διάρκεια: 120’, Ιταλία, 2005
Κόρη του σπουδαίου σκηνοθέτη Luigi Comencini, η Cristina με την ταινία της Μην το πεις (άστοχη η απόδοση στα ελληνικά του πρωτότυπου τίτλου La bestia nel cuore/Το κτήνος στη καρδιά), βασισμένη σ’ ένα δικό της μυθιστόρημα, διεκδίκησε για λογαριασμό της Ιταλίας το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας. Το Μην το πεις, έχει ένα σκοτεινό κεντρικό πυρήνα, που αφορά στην σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών μέσα στην οικογένεια, τον πρόωρο χαμό της παιδικής αθωότητας και τα ανεπούλωτα τραύματα της παιδικής ηλικίας, τα οποία κάποια στιγμή, στην διάρκεια της ενήλικης ζωής, αρχίζουν και πάλι να αιμορραγούν. Η Σαμπίνα, ενώ είναι έγκυος, αρχίζει να ταλανίζεται από ψυχολογικά προβλήματα και να βασανίζεται από εφιάλτες που ξεπηδούν από τραυματικές παιδικές εμπειρίες. Ζητώντας βοήθεια, πηγαίνει μέχρι την Αμερική, για να συναντήσει τον αδελφό της που ζει εκεί και έκπληκτη, ανακαλύπτει ότι κι αυτός βασανίζεται από αντίστοιχους εφιάλτες. Ταινία για τις ενοχές, τις τύψεις και τα ανομολόγητα οικογενειακά μυστικά και πάθη (η μητέρα ήταν ενήμερη για την κτηνώδη βαρβαρότητα του πατέρα, αλλά σιωπούσε), προσπαθεί με ευαισθησία, (αλλά όχι πάντα με επιτυχία, καθότι τα κλισέ καραδοκούν), να συλλάβει τους ψυχολογικούς κραδασμούς της ηρωίδας, να καταγράψει τα ταραγμένα τοπία του εσωτερικού της κόσμου, σε μια απόπειρα λύτρωσης από τα φαντάσματα και τους δαίμονες της παιδικής ζωής. Εξαιρετική η ερμηνεία της Giovanna Mezzogiorno για την οποία και βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Βενετίας.
Lascia perdere, Johnny! / Μη χάνεις τον καιρό σου, Τζόνυ!
Σκηνοθεσία: Fabrizio Bentivoglio
Σενάριο: Valia Santella
Διεύθυνση φωτογραφίας: Luca Bigazzi
Μοντάζ: Esmeralda Calabria
Μουσική: Fausto Mesolella
Ηθοποιοί: Valeria Golino, Antimo Merolillo, Ernesto Mahieux, Fabrizio Bentivoglio, Lina Sastri, Toni Servillo
Διάρκεια: 93’, Ιταλία, 2007
Η ταινία είναι το σκηνοθετικό ντεμπούτο του γνωστού ηθοποιού Fabrizio Bentivoglio και αφηγείται τα όνειρα, τις φιλοδοξίες, τις περιπέτειες και τις απογοητεύσεις ενός 18χρονου νεαρού (πολύ καλή ερμηνεία από τον πρωτοεμφανιζόμενο Antimo Merolillo που θέλει να γίνει κιθαρίστας και να κατακτήσει το ιταλικό μουσικό στερέωμα. Είμαστε στις αρχές της δεκαετίας του’70 στην Καζέρτα, μια πόλη του Ιταλικού Νότου και ο Φαουστίνο μπλέκεται με άλλους φτωχοδιάβολους επίδοξους μουσικούς (ανάμεσά τους οι αξεπέραστοι αδελφοί Toni & Peppe Servillo) σε μια τουρνέ προορισμένη από πριν σε μεγαλειώδη αποτυχία, ενώ από το μακρινό και μυθικό Μιλάνο εμφανίζεται (η μεγάλη ευκαιρία για απογείωση), ένας παρηκμασμένος και αποτυχημένος ιμπρεσάριος και ανιχνευτής ταλέντων, ερμηνευμένος από τον ίδιο τον σκηνοθέτη. Ο Fabrizio Bentivoglio αναπαράγει με μαεστρία το κλίμα της εποχής, σε μια διάσταση σάτιρας, μελαγχολίας, νοσταλγίας αλλά και κυνισμού, σκιαγραφώντας, σχεδόν ανάγλυφα, όλες αυτές τις ηττημένες εξ αρχής –αλλά εξαιρετικά ζωντανές παρ’ όλα αυτά και γεμάτες ζωτικότητα γκροτέσκες φιγούρες- που παίζουν σ’ αυτό το μουσικό θέατρο σκιών της Β΄ Εθνικής και που δεν θ’ ανέβουν ποτέ στη μεγάλη κατηγορία. Δεν έχει σημασία μοιάζει να μας λέει ο σκηνοθέτης σ’ αυτή την μουσική ελεγεία-παρωδία των αποτυχημένων : αυτό που μετρά είναι η αναζήτηση της επιτυχίας, το κυνήγι του ονείρου, οι χαρές και οι πίκρες (κυρίως) του ταξιδιού. Το Μιλάνο può attendere… (μπορεί να περιμένει…)
La giusta distanza / Η σωστή απόσταση
Σκηνοθεσία: Carlo Mazzacurati
Σενάριο: Doriana Leondeff, Carlo Mazzacurati, Marco Pettenello, Claudio Piersanti
Διεύθυνση φωτογραφίας: Luca Bigazzi
Μοντάζ: Paolo Cottignola
Ηθοποιοί: Giovanni Capovilla, Valentina Lodovini, Ahmed Hefiane, Giuseppe Battiston, Fabrizio Bentivoglio
Διάρκεια: 107’, Ιταλία, 2007
«…Δεν πρέπει να είσαι υπερβολικά αποστασιοποιημένος από τα γεγονότα που αφηγείσαι, γιατί υπάρχει ο κίνδυνος να φανείς απόμακρος, αλλά ούτε και να αφήσεις, επειδή γνωρίζεις πρόσωπα και πράγματα, τον εαυτό σου να εμπλακεί συναισθηματικά και σε προσωπικό επίπεδο στην υπόθεση. Με άλλα λόγια να φροντίσεις να κρατάς την σωστή απόσταση …», λέει ο επαγγελματίας δημοσιογράφος σ’ έναν από τους πρωταγωνιστές της ταινίας, που φιλοδοξεί ν’ ασχοληθεί με την δημοσιογραφία. Και είναι αυτός, πράγματι, ο τέλειος τίτλος για την καλύτερη-εδώ και χρόνια-ταινία του Carlo Mazzacurati.
Η ιστορία είναι απλή και οι ήρωες άνθρωποι της διπλανής πόρτας: στη μικρή και τακτοποιημένη επαρχιακή κωμόπολη στην Βορειοανατολική Ιταλία, στην πεδιάδα της Bassa Padana του Βένετο, κοντά στο Δέλτα του Πο, φτάνει η νέα, όμορφη και δυναμική καινούρια δασκάλα και λίγο-πολύ όλοι μένουν γοητευμένοι από την παρουσία της. Όταν όμως βρίσκεται δολοφονημένη, η ζωή όλων ανατρέπεται και το χωριό βυθίζεται σ’ ένα κλίμα αβεβαιότητας, φόβου, μισαλλοδοξίας και προκατάληψης.
Είκοσι χρόνια μετά, ο Mazzacurati επιστρέφει ακριβώς στους ίδιους χώρους του τόπου καταγωγής, όπου γύρισε την πρώτη του ταινία Notte italiana, ανιχνεύοντας και ψηλαφώντας την «κοινοτοπία του κακού»* ψάχνοντας να βρει την σωστή απόσταση ανάμεσα στην κινηματογραφική κάμερα και στους ήρωές του* καταγράφοντας μ’ έναν αυθεντικό, πικρό όσο και προσωπικό τρόπο το γενέθλιο τοπίο και τους ανθρώπους του* αναζητώντας, εντέλει, ανάμεσά τους εκείνο το διάστημα που μπορεί να οριστεί ως la distanza giusta* και τα καταφέρνει…a pieno. Mεγάλη η συμβολή της εκπληκτικής και αντι-καλλιγραφικής φωτογραφίας του Luca Bigazzi, όπως και των εξαιρετικών ερμηνευτικών επιδόσεων των νεαρών του πρωταγωνιστών (Giovanni Capovilla, Valentina Lodovini, Ahmed Hefiane).
La ragazza del lago / Το κορίτσι της λίμνης
Σκηνοθεσία: Andrea Molaioli
Σενάριο: Sandro Petraglia, Andrea Molaioli
Διεύθυνση φωτογραφίας: Ramiro Civita
Μοντάζ: Giogio Franchini
Moυσική: Teho Teardo
Ηθοποιοί: Toni Servillo, Valeria Golino, Omero Antonutti, Anna Bonaiuto, Fabrizio Gifuni, Fausto Maria Sciarappa
Διάρκεια: 95’, Ιταλία, 2007
Ο Andrea Molaioli εντυπωσιάζει με το πολυβραβευμένο του (10 βραβεία David di Donatello, 2 βραβεία στο 64ο Φεστιβάλ Βενετίας, 3 βραβεια Nastri d’ Argento, 2 Χρυσές Σφαίρες από το Foreign Press Assocation στην Ιταλία) Κορίτσι της λίμνης, κινηματογραφική μεταφορά του ομότιτλου βιβλίου της Νορβηγίδας συγγραφέως ψυχολογικών θρίλερ Karin Fossum. Ένας επιθεωρητής της Αστυνομίας (μια ακόμα στιβαρή ερμηνεία από τον σπουδαίο Toni Servillo), φτάνει σ’ ένα απομονωμένο επαρχιακό χωριό για να λύσει τον γρίφο της μυστηριώδους δολοφονίας μιας νεαρής και όμορφης κοπέλας, το γυμνό πτώμα της οποίας εντοπίζεται στην όχθη της λίμνης. Μεταφέροντας το σκηνικό της δράσης από τα παγωμένα νορβηγικά φιόρδ στο πανέμορφο ορεινό τοπίο των Ιταλικών Δολομιτών, μ’ ένα εξαιρετικά δομημένο σενάριο, χάρις στην συνεργασία του με τον κορυφαίο Sandro Petraglia, με έντονους αφηγηματικούς ρυθμούς και αλλεπάλληλες ανατροπές, χωρίς φλυαρίες και κλισαρισμένες υπερβολές, ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης, βρίσκει με «τη μία» το στόχο. Διεισδύοντας στα σωθικά αυτής της μικρής και φαινομενικά φιλήσυχης κοινότητας, αποκαλύπτει μυστικά και ψέματα, συγκρούσεις που υποφώσκουν, νοσηρούς οικογενειακούς δεσμούς και ταραγμένα ψυχικά τοπία, πολύπλοκες σχέσεις θεμελιωμένες στη ενοχή, στην συνενοχή, στην σιωπή και στην απόκρυψη της αλήθειας. Κομματιάζει έτσι τον ζοφερό ιστό της αράχνη, που σαν σάβανο καλύπτει τον ειδυλλιακό μικρόκοσμο, όπου οι πάντες, από τον τρελό του χωριού, μέχρι τον «υπεράνω πάσης υποψίας», κρατούν κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα και όπου όλοι, από τον πρώτο ως τον τελευταίο, είναι πιθανοί υποψήφιοι δολοφόνοι.
L’ ultimo bacio / Το τελευταίο φιλί
Σκηνοθεσία-Σενάριο: Gabriele Muccino
Διεύθυνση φωτογραφίας: Marcello Montarsi
Μοντάζ: Claudio Di Mauro
Μουσική: Paolo Buonvino
Ηθοποιοί: Stefania Sandrelli, Stefano Accorsi, Giovanna Mezzogiorno, Vittorio Amendola, Claudio Santamaria, Pierfrancesco Favino, Sabrina Impacciatore, Sergio Castellito, Silvio Muccino
Διάρκεια: 115’, Ιταλία, 2001
Ο Κάρλο είναι έτοιμος να παντρευτεί την Τζούλια που είναι έγκυος και την τελευταία στιγμή τη «κοπανάει» με μια 18χρονη μαθήτρια λυκείου* η μαμά της Τζούλια είναι σε κρίση γιατί υποχωρεί η θηλυκότητά της (πράγμα δύσκολο όταν μιλάμε για την Stefania Sandrelli), καθώς βλέπει τα σημάδια του χρόνου πάνω της* ο Μάρκο ετοιμάζεται να κάνει ένα γάμο καθαρά από συμφέρον* ο Αντριάνο είναι παντρεμένος, αλλά απεχθάνεται την σύζυγό του…Στη τρίτη του ταινία, μια κωμωδία ηθών και καταστάσεων, έξυπνη, διασκεδαστική, πολυφωνική, καλοφτιαγμένη και εντέλει ολοκληρωμένη (παρά τα κάποια κλισέ), ο Gabriele Muccino αφηγείται τις ιστορίες δύο διαφορετικών γενιών: τριαντάρηδες και πενηντάρηδες που δεν τα έχουν βρει με τον εαυτό τους, ούτε και με τους άλλους και που κάποια στιγμή θέλουν να δραπετεύσουν από την ζωή τους, από τα καθήκοντα και τι ευθύνες που συνεπάγεται η οικογένεια, ο γάμος, η πατρότητα ή η μητρότητα και να ανοιχτούν σε νέες περιπέτειες ή να ξαναρχίσουν και πάλι από την αρχή, αναζητώντας την φενάκη μιας ελευθερίας, για να καταλήξουν τελικά, χειρότερα από πριν. Οι ιστορίες τους διασταυρώνονται και ενορχηστρώνονται μ’ ένα νευρικό μοντάζ και μια πολύπλοκη, αλλά απόλυτα ελεγχόμενη, από τον 33χρονο σκηνοθέτη, αφηγηματική ροή.
Η ταινία είναι γεμάτη από προδοσίες, χωρισμούς, παραιτήσεις, νέους έρωτες, επιθυμίες φυγής, επανασυνδέσεις, εξεγέρσεις μπροστά σ’ ένα προκαθορισμένο μέλλον και μιλά για την άρνηση της ενηλικίωσης, για την επερχόμενη ερωτική φθορά της συζυγικής ζωής, για την προβληματική αποδοχή της δέσμευσης και της προσαρμογής στη ρουτίνα της καθημερινότητας και στις κυρίαρχες κοινωνικές συμβάσεις. Με ρεαλιστικούς διαλόγους και την σκιαγράφηση των ηρώων της πολύ κοντά στην πραγματικότητα Το τελευταίο φιλί αποπνέει το άρωμα της αληθινής ζωής και αυτό δεν είναι καθόλου λίγο. Έξοχη, η καθοδήγηση από τον Muccino όλων των ηθοποιών, οι οποίοι ερμηνεύουν με μπρίο τους ρόλους τους.
CAMERA STYLO 