ΗΟΜΕ η εκπληκτική ταινία του Yann Arthus-Bertrand, που θα προβληθεί ταυτόχρονα σε όλον τον κόσμο στις 5 Ιουνίου, Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος, σε όλα τα Μέσα (κινηματογράφο, DVD, τηλεόραση, internet).

Δείτε πόσο όμορφη είναι η Γη μας, δείτε τι καταστρέφουμε αλλά,

πάνω απ’ όλα, δείτε όλη αυτή την ομορφιά,

που μπορούμε ακόμα να περισώσουμε…

Chutes d’eau d’Iguazú, province de Misiones, Argentine et Brésil (25°42′ S – 54°26′ O).

www.home-2009.com

Ένα μοναδικό κινηματογραφικό γεγονός για το περιβάλλον. Η εκπληκτική ταινία, που θα προβληθεί ταυτόχρονα σε όλον τον κόσμο, σε όλα τα Μέσα (κινηματογράφο, DVD, τηλεόραση, internet).

Αποκλειστική διανομή για την Ελλάδα και την Κύπρο από τη Feelgood Entertainment A.E.

Nord Ouest de Qikiqtarijuag, Terre de Baffin

Forêt primaire dans Fjordland park, Nouvelle Zélande

Volcan Lengaï, Kenya

Lac Powell, Utah, Etats-Unis (37°18′ N – 110°45′ 0).

Buffles dans la savane de l’Okavango, Botswana (18°47′ S – 22°31′ E).

Το HOMΕ είναι το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Yann Arthus-Bertrand (Ιάν Αρτύς-Μπερτράν), σε παραγωγή Luc Besson (Λυκ Μπεσσόν- «Απέραντο Γαλάζιο», «Leon», «Το πέμπτο στοιχείο» κλπ). Τη μουσική έγραψε ο Armand Amar (Αρμάν Αμάρ) και περιλαμβάνει όργανα και ρυθμούς από πολλές χώρες του κόσμου.

Σύνοψη:

Μέσα σε λίγες μόνο δεκαετίες, η ανθρωπότητα κατάφερε να διαταράξει την ισορροπία του πλανήτη, που είχε επιτευχθεί ύστερα από περίπου τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια εξέλιξης. Το τίμημα είναι υψηλό. Όμως είναι πολύ αργά για να είμαστε απαισιόδοξοι. Η ανθρωπότητα έχει ακόμη το περιθώριο μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια ν’ αναστρέψει την τάση αυτή, ν’ αντιληφθεί σε ποιο βαθμό έχει φτάσει η καταστροφή του φυσικού πλούτου της Γης από τον άνθρωπο και ν’ αλλάξει τα πρότυπα κατανάλωσης.

Ο Iαν Αρτύς-Μπερτράν μας παρουσιάζει αυτά τα μοναδικά ντοκουμέντα σε μια ταινία που αποτελείται αποκλειστικά από εναέρια πλάνα γυρισμένα σε πάνω από πενήντα χώρες. Με αυτή την ταινία μοιράζεται μαζί μας το θαυμασμό του και την ανησυχία του και θέτει τη βάση για το οικοδόμημα, που όλοι μαζί πρέπει να χτίσουμε ξανά.

Pirogues dans le port de Mopti sur fleuve Niger, Mali (14°30’N – 4°12’O).

Caravane de dromadaires près de Tichit, Mauritanie (17°29’N – 9°06’O).

ΗΟΜΕ

Ένα «μοναδικό» γεγονός, σε «μοναδικούς» καιρούς

Περισσότερο από μία ταινία, το «Home» είναι ένα μεγάλο γεγονός σε ολόκληρο τον πλανήτη. Για πρώτη φορά, μία ταινία θα κάνει πρεμιέρα την ίδια μέρα σε περισσότερες από πενήντα χώρες.

Η 5^η Ιουνίου 2009, Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος, επιλέχθηκε ως η συμβολική ημερομηνία για να κυκλοφορήσει ταυτόχρονα η ταινία σε κάθε πλατφόρμα (κινηματογραφικές αίθουσες, τηλεόραση, DVD και διαδίκτυο στο http://www.youtube.com//HOMEPROJECT).

Κύκλος δύο σεμιναρίων κινηματογραφικής υποκριτικής on camera, με τον ηθοποιό Κώστα Ξυκομηνό από 22-6 έως 3-7-2009.

Κύκλος δύο σεμιναρίων κινηματογραφικής υποκριτικής

on camera, με τον ηθοποιό Κώστα Ξυκομηνό

Για δεύτερη χρονιά ο ηθοποιός Κώστας Ξυκομηνός, οργανώνει κύκλο δύο σεμιναρίων κινηματογραφικής υποκριτικής on camera με προσκεκλημένους:

τον σκηνοθέτη Γιάννη Οικονομίδη, τον ηθοποιό Ερρίκο Λίτση και άλλους.

1^ο Σεμινάριο:

Συγκέντρωση, Φαντασία και Δράση μπροστά στην κάμερα

Τα μαθήματα αυτά έχουν σκοπό την εξοικείωση του νέου ηθοποιού με την κάμερα, την αυτοσυγκέντρωσή του σε συνθήκες γυρίσματος, την ανάπτυξη της φαντασίας του κατά τη διάρκεια της σκηνής, την εκφραστικότητα του σώματος και του προσώπου καθώς και την εκφορά του κινηματογραφικού λόγου.

Η διάρκεια των μαθημάτων είναι 40 ώρες σε δύο πενθήμερα από 22 Ιουνίου έως και τις 3 Ιουλίου, από τις 6:00 μ.μ. έως τις 10:00 μ.μ.

Υπάρχει κόλαση χωρίς τρόμο; Συμβολισμός, σωματικότητα, πνευματικότητα. Όταν τα ανθρώπινα κορμιά γίνονται τα ίδια αντικείμενα της τέχνης – που, το ξέρετε, είναι σκληρή δουλειά. Από τη Δώρα Αναγνωστοπούλου (εφημερίδα του Φεστιβάλ Αθηνών)

Υπάρχει κόλαση χωρίς τρόμο; Συμβολισμός, σωματικότητα, πνευματικότητα. Όταν τα ανθρώπινα κορμιά γίνονται τα ίδια αντικείμενα της τέχνης που, το ξέρετε, είναι σκληρή δουλειά.

Από τη Δώρα Αναγνωστοπούλου

Στην εναρκτήρια σκηνή της Κόλασης που θα φιλοξενηθεί στο Φεστιβάλ Αθηνών μαζί με το Καθαρτήριο και τον Παράδεισο, ο Ρομέο Καστελούτσι γίνεται ο ίδιος στόχος μιας λυσσασμένης αγέλης σκύλων που τον κυνηγούν έτοιμοι να τον κατασπαράξουν ξεσκίζοντάς του τα ρούχα. Η συγκεκριμένη σκηνή λειτουργεί μάλλον συμβολικά αλλά η εικόνα που φτάνει στα μάτια του έντρομου θεατή επισφραγίζει την τάση που θέλει το συχνά κυρίαρχο σώμα στο θέατρο, άλλοτε ανυπεράσπιστο και παραδομένο στη φυσική του παρακμή, κάποτε μαζοχιστικά βασανισμένο, αυτοτιμωρούμενο, καταδικασμένο να ματώνει για τις πληγές του κόσμου και πότε σε μια πιο αισιόδοξη βερσιόν τους ν’ αντιστέκεται ανίκητο.

Η αισιοδοξία, ωστόσο, σπάνια αποτέλεσε συστατικό στοιχείο του θεατρικού κειμένου. Η θεατρική δημιουργία θέτει ερωτήματα, αναζητώντας αγωνιωδώς απαντήσεις. Σε αυτή την εργώδη πορεία πνευματικής λύτρωσης, γεννήθηκαν κινήματα, υιοθετήθηκαν νέες γραφές, εκκολάφθηκαν νέες αισθητικές και πρωτοποριακά ρεύματα που καθρέφτισαν ή αμφισβήτησαν την κοινωνία.

Κάπως έτσι γεννήθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα και ο συμβολισμός, ως αντίδραση στο ρεαλισμό και τον νατουραλισμό. Ήταν το κίνημα που κατάφερε να περιφρονήσει τα κυριότερα μέχρι εκείνη την περίοδο συστατικά του θεάτρου – την πλοκή και τους χαρακτήρες – και να προσελκύσει το θεατρικό κοινό με μια καινούργια, ολότελα ανατρεπτική φόρμα. Στόχος του συμβολισμού ήταν να συλλάβει και να εκφράσει απόλυτες αλήθειες αντιπαραβάλλοντας την πνευματικότητα, τη φαντασία και το όνειρο.

[με αφορμή και οδηγό το κείμενο της Δώρας Αναγνωστοπούλου αποφασίσαμε να εντάξουμε για συζήτηση την περίπτωση της performance που τάραξε τα ήρεμα νερά της Art-Athina 2009. Το κομμάτι αυτό βέβαια δεν συμπεριλαμβάνεται στο πολύ ενδιαφέρον και επίκαιρο κείμενο της Δώρας Αναγνωστοπούλου που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα του φεστιβάλ Αθηνών. Αφού δείτε την performance στα δύο βίντεο που παραθέτουμε ένα του περιοδικού μας και ένα της zougla.gr και διαβάσετε το κείμενο της Δώρας Αναγνωστοπούλου μπορείτε να καταθέσετε την άποψή σας με την μορφή δημοσκόπησης, την πρώτη που οργανώνει το CamerStyloOnline]

Με «πλάγιο», δηλαδή, τρόπο έμπηγε το μαχαίρι στην πληγή. Το θέατρο της σκληρότητας, γράφει η Φύλλις Χάρτνολ στην Ιστορία του Θεάτρου (εκδ. Υποδομή, μετάφρ. Ρούλας Πατεράκη), ξεπηδάει από το έργο του Αρτώ (1896-1948) και ορίζει το θέατρο σαν πράξη καταλύτη, σαν μια επιδημία πανούκλας, σαν κάτι που ελευθερώνοντας τον άνθρωπο από τους περιορισμούς της ηθικής και της λογικής, του επιτρέπει να επιστρέψει σε μια πρωτόγονη κατάσταση αγριότητας και ζωώδους δύναμης. Όταν, στα τέλη της δεκαετίας του 1960, η Χάρτνολ έγραφε την Ιστορία του Θεάτρου, χωρίς υπεκφυγές και με θάρρος ξεπρόβαλλαν οι περφόρμερ του ήδη προχωρημένου body art, της ελεύθερης περφόρμανς που ορίζεται μέσα από την απόλυτη βούληση του καλλιτέχνη, της απαλλαγμένης από έναν συγκεκριμένο χώρο (το θέατρο), το ασφυκτικό χρονικό περιθώριο (η παράσταση μπορεί να διαρκέσει από λίγα λεπτά μέχρι ώρες ολόκληρες) και με την ουσιαστική συμμετοχή του σώματος του περφόρμερ.

1. ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΡΟΜΕΟ ΚΑΣΤΕΛΟΥΤΣΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΙΑ ΑΡΦΑΡΑ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ : “ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΦΤΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΦΟΒΟ”. 2. «ΡΟΜΕΟ ΚΑΣΤΕΛΟΥΤΣΙ ΣTH ΣKOTEINH ΠΛEYPA» ΤΗΣ ΚΑΤΙΑΣ ΑΡΦΑΡΑ.

© Luca del Pia

ΘΕΙΑ ΚΩΜΩΔΙΑ

«Όσοι εδώ μέσα μπαίνετε αφήστε κάθε

ελπίδα».

O Pομέο Kαστελούτσι

εικονογραφεί τις ζοφερές επιταγές του

Δάντη στην Kόλαση

Ο σκηνοθέτης από την Ιταλία που για πρώτη φορά θα δούμε στην Ελλάδα, δεν ειναι οπαδός του αισθητικού σοκ, έστω και αν οι σκηνοθετικές του επιλογές συχνά σοκάρουν. Μήπως, όμως, δεν σoκάρουν όσους επιλέγουν να μένουν στην επιφάνεια των πραγμάτων η εμβάθυνση, η αναλυτική σκέψη, η εργατικότητα και η μεθοδικότητα; Με αφορμή την κατάδυσή του στη Θεία Κωμωδία, ζητήσαμε τα κλειδιά για να αποκρυπτογραφήσουμε την τέχνη του. Μας τα προσέφερε γενναιόδωρα, απαντώντας εξονυχιστικά στις ερωτήσεις μας.

Το καλοκαίρι του 2008 ο Ρομέο Καστελούτσι, ως προσκεκλημένος καλλιτέχνης του Φεστιβάλ της Αβινιόν, έκανε πραγματικότητα μια εφηβική επιθυμία του: να δουλέψει πάνω στον Δάντη και την Θεία Κωμωδία. Στην τηλεφωνική συνομιλία που είχαμε μαζί του ο ιταλός καλλιτέχνης μας μίλησε για τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κάθε μέρους της τριλογίας που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, τους δεσμούς του με την Ελλάδα αλλά και τους βασικούς άξονες της δουλειάς του.

Η “Θεία Κωμωδία”, λοιπόν στην Αθήνα…

Επιτέλους! Όλη η δουλειά μου είναι μια συνεχής αναφορά στο αρχαίο θέατρο, αλλά και στους προσωκρατικούς, στα Ελευσίνια μυστήρια, με άλλα λόγια στις ρίζες του ελληνικού πολιτισμού. Τα θέματα της τραγωδίας παραμένουν ανοιχτά, αφορούν άμεσα τον δυτικό τρόπο σκέψης. Δεν αποτελούν αρχαιολογικό μνημείο, αλλά ζωντανές φόρμες. Δεν είναι τυχαίο ότι αφιέρωσα ολόκληρο κύκλο στο τραγικό…

…ούτε και ότι η Θεία Κωμωδία έρχεται μετά την Tragedia Endogonidia.

Ίσως όχι. Τον Δάντη τον απασχολεί το τραγικό της ανθρώπινης ύπαρξης. Αποκάλεσε το ποίημά του Κωμωδία από ταπεινότητα. Πρόκειται, ωστόσο, για μια παράδοξη Κωμωδία. Είναι ένας χώρος όπου δεν υπάρχει ελπίδα. Η Κόλαση αρχίζει με μια τρομερή συμβουλή σε όσους μπαίνουν μέσα της, να εγκαταλείψουν κάθε ελπίδα. Είμαστε στην πραγματικότητα εκτός χρόνου. Η Θεία Κωμωδία έχει να κάνει με την ανθρώπινη κατάσταση, απλώς από μια οπτική γωνία διαφορετική από ό,τι η αρχαία τραγωδία. Αν και ούτε στην ελληνική τραγωδία υπάρχει τελικά ελπίδα. Στο τέλος φθάνουμε στην καταστροφή.

Και στην κάθαρση;

Ναι, και το Καθαρτήριο έχει να κάνει ακριβώς με αυτό. Το πρόβλημα είναι ποιος είναι αυτός που βιώνει την κάθαρση. Ο πρώτος που κάνει λόγο για την κάθαρση είναι ο Αριστοτέλης στην Ποιητική του. Ο Ευριπίδης είναι όμως τότε ήδη νεκρός. Ο Αριστοτέλης δεν γνώρισε την τραγωδία. Αναφέρεται στην κάθαρση του ήρωα ή του θεατή; Δεν είναι ξεκάθαρο. Aυτή ακριβώς η αμφισημία είναι που με ενδιαφέρει. Το Καθαρτήριο αντικατοπτρίζει τη δομή της αρχαίας τραγωδίας με τρόπο πολύ πιο συγκεκριμένο από τα άλλα δύο μέρη της τριλογίας μου.

Το ψυχολογικό επίπεδο στο Καθαρτήριο είναι ωστόσο πολύ ισχυρό.

Πράγματι, το ψυχολογικό όμως είναι ένα πρώτο επίπεδο. Έχει να κάνει με μια ιστορία οικογενειακή, φοβερή αλλά πολύ κοινή. Έπειτα υπάρχει το θεολογικό επίπεδο, που για μένα είναι, για παράδειγμα, πολύ σημαντικό, αλλά που προϋποθέτει τον απεγκλωβισμό μας από τη ρεαλιστική όψη της ιστορίας. Νομίζω ότι το κοινό θυμώνει με τη συγχώρεση μιας πράξης που δεν συγχωρείται. Η συγγνώμη είναι μια πράξη τραγική και όπως όλες οι τραγικές πράξεις είναι έξω από τον Νόμο. Θα πρέπει ίσως να διευκρινίσουμε ότι η τριλογία μου δεν εικονογραφεί σε καμία περίπτωση τη Θεία Κωμωδία του Δάντη.

Ξεκίνησες ωστόσο από το κείμενο.

Ναι, το κείμενο το μελετώ εδώ και πολλά χρόνια. Όταν διαβάσεις όμως τον Δάντη καταλαβαίνεις ότι δεν είναι δυνατό να αναπαραστήσεις τη Θεία Κωμωδία. Πρόκειται για ένα έργο που πηγαίνει πέρα από την αναπαράσταση. Υπάρχει μία γλωσσική πληθωρικότητα στον Δάντη. Κάθε φράση του σημαίνει άπειρα διαφορετικά πράγματα.

Από την άλλη, είναι ένα ποίημα που έχει γεννήσει πολλές εικόνες στη δυτική εικονογραφία. Από τον Μποτιτσέλι ως τον Μπλέικ, τον Ράουσενμπεργκ…

Βέβαια, ωστόσο πρόκειται κάθε φορά για εικόνες αυτόνομες – μπορείς να δουλέψεις πάνω σε μια μορφή, σε μία ωδή.

© Luca del Pia

Ο ΘΕΟΣ ΣΥΓΧΩΡΕΙ, ΕΓΩ ΟΧΙ

O Pομέο Kαστελούτσι. «Nομίζω ότι το

κοινό θυμώνει με τη συγχώρεση μιας

πράξης που δεν συγχωρείται», λέει.

«H συγγνώμη είναι μια πράξη τραγική

και όπως όλες οι τραγικές πράξεις είναι

έξω από το Nόμο», προσθέτει.

Το έργο είναι μη αναπαραστάσιμο στην ολότητά του. Το θέμα της μη-αναπαραστασιμότητας είναι θεμελιώδες για μένα. Ο Δάντης είχε άλλωστε μεγάλο πρόβλημα με αυτό. Και οι τρεις τόποι που διασχίζει, η Κόλαση, το Καθαρτήριο, ο Παράδεισος, βρίσκονται έξω από την έννοια της αναπαράστασης. Παρά τις δυσκολίες, προχώρησε δουλεύοντας με τη φαντασία του. Όπως εκείνος, έτσι κι εγώ μπροστά στο έργο του δούλεψα με τη φαντασία, παίρνοντας μια ελευθερία τόσο απόλυτη που μοιάζει παράδοξη.