Συναυλία με την Lura Το Σχολείον, Χώρος Α / 6 Ιουλίου 2009, 21:00. Ήχοι του κόσμου. ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ 2009.

Ήχοι του κόσμου

Ερμηνεύουν:

Lura, φωνή, κρουστά
Osvaldo Dias «Vaiss», κιθάρα
Edevaldo Figueiredo «Russo», μπάσο
Carlos Paris Morais «Kau», ντραμς
Antonio Santos Vieira «Toy», πιάνο, διεύθυνση ορχήστρας
Guillaume Singer, βιολί

Lura © Rita Carmo, 2009 Lusafrica

Η αεικίνητη Λούρα είναι η αισθησιακή έκφραση της μουσικής του Πράσινου Ακρωτηρίου. Φωνή και κίνηση ενωμένες. Μελωδίες που έρχονται από την αφρικάνικη θάλασσα: γλυκές, μελαγχολικές, ταξιδιάρικες. Ρυθμοί που γεννήθηκαν στην αφρικάνικη ύπαιθρο: αρχέγονοι, ερωτικοί, ατίθασοι. Τραγούδια που μιλούν για το παρόν της Αφρικής και προσδοκούν ένα μέλλον το οποίο αργεί να έρθει, φορτωμένο καθώς είναι με παραδόσεις και έθιμα. Η Λούρα από τη Λισαβόνα, γέννημα θρέμμα της καμποβερντιανής διασποράς, είναι η πιο σύγχρονη και η πιο αγαπημένη φωνή του Πράσινου Ακρωτηρίου, μετά την Τσεζάρια Έβορα.

Lura © Rita Carmo, 2009 Lusafrica

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ 2009. 7 Ιουλίου – 10 Σεπτεμβρίου. Όλες οι εκδηλώσεις ξεκινούν στις 21:00.

Το Φεστιβάλ Ηλιούπολης, που διοργανώνει το Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου, έρχεται για μια ακόμη χρονιά να χαρίσει όμορφες βραδιές, στους φιλότεχνους της Αττικής, με μερικές από τις καλύτερες θεατρικές και μουσικές παραγωγές του φετινού καλοκαιριού.

Συγκεκριμένα, από τις 9 έως τις 22 Ιουλίου και από τις 26 Αυγούστου έως τις 10 Σεπτεμβρίου, στο ανοιχτό θέατρο της πόλης (Δημοτικό Θέατρο του Άλσους «Δημήτρης Κιντής», το οποίο περιστοιχίζεται από πράσινο και διαθέτει αναψυκτήριο με μία καταπληκτική νυκτερινή θέα έως τη θάλασσα, οι θεατές θα έχουν τη δυνατότητα να απολαύσουν τους αγαπημένους τους καλλιτέχνες, με ιδιαίτερα προσιτό εισιτήριο.

Το πρόγραμμα περιλαμβάνει εκδηλώσεις που απευθύνονται σε όλες τις ηλικίες και καλύπτουν το μεγαλύτερο φάσμα των μουσικών και θεατρικών ειδών. Έτσι, το κοινό μπορεί να παρακολουθήσει κωμωδίες όπως ο «Δον Κιχώτης», «Αι δύο ορφαναί» και η «Μήδεια» του Μποστ, κλασικό αρχαίο δράμα, όπως «Οι Χοηφόρες» του Αισχύλου, τελετουργικό θέατρο, που βασίζεται σε φιλοσοφικά και ιστορικά κείμενα, όπως ο «Αλκιβιάδης Άγιος» και βέβαια τη διάσημη μουσική σάτιρα «Η όπερα της πεντάρας» του Μπρεχτ, παραστάσεις με πρωταγωνιστές σημαντικά ονόματα της εγχώριας σκηνής (Γιώργος Κιμούλης, Λυδία Κονιόρδου, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Κάτια   Δανδουλάκη, Παύλος Χαϊκάλης, Πέτρος Φιλιππίδης, Δημήτρης Πιατάς και πολλοί άλλοι).

Αντίστοιχα, συναυλίες έντεχνης, λαϊκής, έθνικ, παραδοσιακής, jazz και  σύγχρονης ροκ μουσικής, με ερμηνευτές καταξιωμένους και νέους ταλαντούχους, όπως ο Θάνος Μικρούτσικος, η Ελένη Βιτάλη, η Ηρώ, η Αρετή Κετιμέ, ο Haig Yazidjian, οι Mode Plagal, οι Human Touch, τα Υπόγεια Ρεύματα, ο Κωνσταντίνος Μάτσικας και η Μόνικα, υπόσχονται να χαρίσουν στιγμές ουσιαστικής ψυχαγωγίας και αυθεντικής διασκέδασης.

«Ριζενμπούτσμπαχ, μια μόνιμη αποικία» των Κριστόφ Μαρτάλερ και Άννα Βίμπροκ. Η Μεγάλη Τέχνη είναι εδώ και μπορεί να ταρακουνάει και σοκάρει με έργα όπως το “Όργιο της Ανεκτικότητας” του Γιαν Φαμπρ με παρόμοιο θέμα που είδαμε πρόσφατα στο Παλάς και να συγκινεί και απογειώνει με έργα όπως το δυσκολοπρόφερτο «Ριζενμπούτσμπαχ» του Ελβετού θεατρικού σκηνοθέτη και μουσικού Κριστόφ Μαρτάλερ.

Riesenbutzbach © Dorothea Wimmer

του Γιάννη Καραμπίτσου

Στο «Ρίζενμπούτσμπαχ, μια μόνιμη αποικία» «έναν μουσικό θεατρικό στοχασμό», όπως λέει ο ίδιος «για τις τελευταίες ημέρες της κατανάλωσης ο Μαρτάλερ, σε συνεργασία με την Άννα Βίμπροκ και την  Στέφανι Καρπ δραματουργό της παράστασης υλοποιεί μια παράσταση 2 ωρών και 20 λεπτών σε ένα συμβολικό, ψυχρό, κλειστοφοβικό και με τεράστιο ύψος σκηνικό,  γεγονός που μετατρέπει την προσπάθεια να διαβάσεις τους υπέρτιτλους αφόρητα, εκνευριστική. Και εκεί που αρχίζεις να ανησυχείς για το πως θα περάσουν αυτές οι δυόμισι περίπου ώρες χωρίς διάλειμμα  χωρίς καλά –καλά να το καταλάβεις βρίσκεσαι να παρακολουθείς “αρπαγμένος” μια παράσταση που συνδυάζει θέατρο, χορογραφία, μουσική πάνω από όλα και όπερα και καταστάσεις που μεταβαίνουν συνεχώς από ένα πικρό και μελαγχολικό σε ένα έντονα ειρωνικό και καυστικό κωμικό στοιχείο,  μην ανησυχώντας καθόλου πλέον για τους υπέρτιτλους αφού τα κείμενα της παράστασης αποδεικνύονται πολύ λίγα.