(εισαγωγή στο ΛΕΞΙΚΟ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ 1939 – 1992), εκδόσεις Καστανιώτη 1993.
Οι αδελφοί Λυμιέρ ανακαλύπτουν τον κινηματογράφο στα τέλη του προηγούμενου αιώνα. Δεκέμβρη του 1895, σ’ ένα υπόγειο καφενείο του Παρισιού, γίνεται η πρώτη δημόσια προβολή. Ξετρελαμένοι οι Παριζιάνοι βλέπουν τραίνα να κινούνται, μωρά να τρώνε, αμάξια να τρέχουν. Η αυταπάτη είναι τέλεια. Μια καινούρια μαγεία σκορπάει η σκοτεινή αίθουσα. Το λαϊκό θέαμα του εικοστού αιώνα έχει γεννηθεί. Ζήτω ο κινηματογράφος!
Τρία χρόνια αργότερα ο κινηματογράφος έρχεται και στην Ελλάδα. Η πρώτη προβολή γίνεται σε μια αίθουσα της πλατείας Κολοκοτρώνη. Το κοινό της Αθήνας, πιο ευαίσθητο από τους Παριζιάνους, αντιδρά με λιθοβολισμούς, λιποθυμίες και άλλα…
Το 1906 γυρίζεται η πρώτη ταινία στην Ελλάδα. Τη χρονιά αυτή επαναλαμβάνονται στην Αθήνα οι Ολυμπιακοί Αγώνες και το γεγονός κινηματογραφεί ένας Γάλλος οπερατέρ, ο Λεόνς, ανταποκριτής της Γκωμόν. Την επόμενη χρονιά, ο ίδιος οπερατέρ γυρίζει μια δεύτερη ταινία —ζουρνάλ το έλεγαν τότε— την «Εορτή του Βασιλέως Γεωργίου Α’»,
Τυπικά, ο ελληνικός κινηματογράφος θα μπορούσε να χωριστεί σε τρεις περιόδους. Η πρώτη περίοδος —περίοδος των πιονέρων— αρχίζει το 1906 και τελειώνει το 1927, η δεύτερη θα μπορούσε να οριστεί από το 1928 μέχρι τον πόλεμο του ’40 και η τρίτη είναι αυτή που ξεκινάει μετά την Απελευθέρωση.
Αντίστοιχα, μέσα σ’ αυτές τις τρεις περιόδους θα δούμε πώς αναπτύσσεται και διαμορφώνεται η ταινία μικρού μήκους. Βεβαίως, όταν λέμε ταινία μικρού μήκους και αναφερόμαστε στα πρώτα χρόνια του ελληνικού κινηματογράφου, δεν εννοούμε τη μικρού μήκους όπως την ξέρουμε σήμερα. Κοινό χαρακτηριστικό έχουν τη μικρή διάρκεια προβολής.
Τα είδη που αναπτύσσονται εκείνη την εποχή είναι το ζουρνάλ και η κωμωδία, ενώ στις προσπάθειες που γίνονται για παραγωγή ταινιών μεγάλου μήκους τα είδη που διαμορφώνονται είναι η ηθογραφία («Γκόλφω», 1914) και το μελό («Της μοίρας τ’ αποπαίδι», 1925).
Ο Φίνος στα γυρίσματα του «Μεθύστακα» με τον Ζόζεφ Χεπ, τον Γιώργο Τζαβέλλα, τον Ορέστη Μακρή και την Μπίλλυ Κωνσταντοπούλου (1950)
Στη δύσκολη αυτή εποχή για τον κινηματογράφο εμφανίζεται στην Ελλάδα ο Ζοζέφ Χεπ. Έρχεται από τη Βουδαπέστη το 1909 για να εγκαταστήσει μια καινούρια μηχανή προβολής στον κινηματογράφο «Πανελλήνιον». Ο Χεπ ήρθε για λίγες μέρες μονάχα και έμεινε για πάντα στην Αθήνα. Σήμερα θεωρείται ο πρώτος δάσκαλος των Ελλήνων κινηματογραφιστών κι ο άνθρωπος που θεμελίωσε οριστικά το ντοκιμαντέρ. Το 1911 γύρισε την πρώτη του ταινία με τίτλο «Η ζωή των μικρών πριγκίπων». Το 1916 για λογαριασμό της Άστυ Φιλμ, που έχει ιδρύσει με τον Βρατσάνο, γυρίζει το «Ανάθεμα»τον Ελευθερίου Βενιζέλου στο Πολύγωνο. Ο εισαγγελέας κατέσχε την ταινία και ο Χεπ εξορίσθηκε. Μια ολόκληρη δεκαετία, από τους Βαλκανικούς Πολέμους μέχρι το 1922, ο τόπος βρίσκεται σε συνεχή πολεμική κινητοποίηση. Συνέχεια ανάγνωσης «Η ΤΑΙΝΙΑ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ της Αλίντας Δημητρίου»
