O Κώστας Κολημένος ξεκίνησε ως φωτογράφος με ανεπτυγμένη καλλιτεχνική και κοινωνική συνείδηση. Συνεχίζει ως κινηματογραφιστής με τα ίδια χαρακτηριστικά την πορεία προς την ολοκλήρωση της προσωπικότητάς του και ως δημιουργού , τομείς αλληλένδετοι και αλληλοεξαρτώμενοι άλλωστε, γνωρίζοντας όλο και βαθύτερα τα εκφραστικά μέσα της νέας για αυτόν τέχνης ενασχόλησης. Η αισθητική των ταινιών του Κώστα Κολημένου όπως άλλωστε συμβαίνει με κάθε δημιουργό μπορεί να μην βρει όλους σύμφωνους , αυτό όμως που είναι αναμφισβήτητο είναι οτι ο Κώστας Κολημένος τόλμησε να καταπιαστεί με κάτι , δημιουργικά και ριζοσπαστικά, που το αυτονόητο θα ήταν ότι όφειλε να κινήσει το ενδιαφέρον των περισσότερων καλλιτεχνών-κινηματογραφιστών, αλλά για άλλη μια φορά δεν συνέβη στον βαθμό που θα αναμέναμε τουλάχιστον. Ο Κώστας Κολημένος με την καταγραφή του δηλώνει ότι ο “Δεκέμβρης” παραμένει ζωντανός στις καρδιές, τις ψυχές, στο μυαλό των νέων ανθρώπων και ευτυχώς όχι μόνο σε αυτές. Η ελπίδα δεν έχει χαθεί σε εποχές δύσκολες, αφόρητες σχεδόν. Η συλλογική μνήμη παραμένει ζωντανή έστω και με τεχνητές αναπνοές για κάποιο καιρό ακόμα. Πόσος θα είναι αυτός ο καιρός αυτό εξαρτάται από όλους μας, όπως και η ποιότητα της ζωής μας στο άμεσο και απώτερο μέλλον. Ας ξεκινήσουμε από κάπου, σήμερα μέσα στη μέρα. Από μια πορεία, μια προβολή, ότι άλλο μπορεί να συνεισφέρει στην ηθική, πνευματική, κοινωνική μας ανάταση. Δεν χωράει πλέον αναβολή. “η δράση υποκαθιστά τα δάκρυα” έγραψε κάποτε ο Αντόνιο Γκράμσι και εμείς καλούμαστε σήμερα να υλοποιήσουμε, να ζωντανεύσουμε αυτή τη ρήση. Σήμερα όχι αύριο. Αύριο θα είναι αργά Γ.Κ.
«Δεν είναι ο Νοέμβρης, ούτε ο Δεκέμβρης, είναι κάθε μέρα ο πόλεμος που γίνεται… Η εξέγερση του περασμένου Δεκέμβρη έφερε στην επιφάνεια των πραγμάτων μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων που θέλει να διεκδικήσει αυτό το κάτι που του λείπει… Αυτό το κάτι που του έχουνε κλέψει… Τον ένα μήνα που βρισκόμουν στους δρόμους καταγράφοντας με την κάμερά μου πορείες, συγκρούσεις, συναυλίες και διάφορα άλλα δρώμενα, συνάντησα ένα ετερόκλητο ποτάμι ανθρώπων, πολύ θυμωμένο, που βγήκε να ενώσει τη δύναμή του με τους 15άρηδες μαθητές, που την τρίτη μέρα μετά την αναίτια, εν ψυχρώ δολοφονία του συμμαθητή τους, πετροβολούσαν τα αστυνομικά τμήματα σε όλη την Ελλάδα. Αυτό για μένα ήταν ένα γεγονός αμφισβήτησης και όχι απλά οργής.
Κάτω από αυτό το πρίσμα, θα ήταν πιο λογικό να δούμε τα πράγματα από τη λογική τους πλευρά και να περάσουμε στην επίθεση με τις εμπειρίες του Δεκέμβρη, εμείς οι μεγαλύτεροι, που «σώνει και καλά» έχουμε για όπλο την Τέχνη.
Μέσα από αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα και ήδη έχουν γεννηθεί αρκετοί μετά τον περασμένο Δεκέμβρη. Δε φοβούνται τα σπασίματα και το κάψιμο της κάθε τράπεζας, όσο την αλλαγή ρότας της Τέχνης και δε ντρέπομαι να πω, της στρατευμένης Τέχνης, την προπαγάνδα.
Το «θωρηκτό Ποτέμκιν» του Αϊζενστάιν έγινε κατά παραγγελία του ΚΚΣΕ και μάλιστα ολοκληρώθηκε μέσα σε 15 ημέρες! Και έμελλε να γίνει ένα από τα αριστουργήματα της Έβδομης Τέχνης. Η αστική ιδεολογία σαπίζει. Μαζί της πεθαίνει και η Τέχνη, που τόσους αιώνες απομυζούσε.
Υ.Γ. Ο χώρος της ελευθερίας, της κοινωνικής απελευθέρωσης και των δικαιωμάτων του ανθρώπου, διαρκεί έναν αγώνα ισόχρονο με την ιστορία των λαών. Αλλάζει ονόματα και αντίπαλους, μένοντας πάντα ανεκπλήρωτος.
Οι προγονοί μου, βοσκοί και αντάρτες του ορεινού όγκου των Αγράφων, κατάφεραν να κρατήσουν τον τόπο τους και την κουλτούρα τους ελεύθερη από κάθε κατακτητή εξ ου και το όνομα Άγραφα σημαίνει «μη καταγεγραμμένο».
Θα μου άρεσε να είμαι κομμάτι και συνέχεια αυτής της ιστορίας.»
Κώστας Κολημένος
CAMERA STYLO 