Τα Επιδαύρια 2010 έκλεισαν με έναν Πλούτο-Θρίαμβο της Πενίας όπως χαρακτηριστικά και ο τίτλος της παράστασης επισημαίνει. “Εδώ το παραμύθι αυτό τελειώνει και αντί εγώ η Πενία να μείνω μόνη, οι άνθρωποι όλοι ήρθατε κοντά μου, εφόσον βρήκατε σωστά τα επιχειρήματά μου. Εργατικοί και ενάρετοι μόνο μπορείτε, τίμια και ειρηνικά πάντα να ζείτε. Και συντροφιά σας να είναι ο λόγος τούτος, από όλους πιο φτωχούς είναι ο πλούτος”.
εμφανώς ικανοποιημένος και γελαστός στην κάμερα του artD TV ο Διαγόρας Χρονόπουλος
ΜΑΝΙΑ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, ΚΑΤΙΑ ΓΕΡΟΥ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΓΝΑΔΗΣ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΥΛΩΝΑΣ, ΚΑΙ Ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΤΗΣ ΣΥΜΠΡΑΞΗΣ ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΕΧΝΗΣ-ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. ΒΟΛΟΥ “ΠΛΟΥΤΟΣ-ΠΕΝΙΑΣ ΘΡΙΑΜΒΟΣ” ΔΙΑΓΟΡΑΣ ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΣ ΜΙΛΑΝΕ ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΡΑΜΠΙΤΣΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΜΕΡΑ ΤΟΥ artD TV ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ 13-8-2010 ΣΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΕΠΙΔΑΥΡΟΥ.
Με ενίσχυση του ρόλου της Πενίας με προσθήκες στην αρχή και στο τέλος της παράστασης, η αρχική συνδέοντας τον Αριστοφάνη με το σήμερα και αυτή στο τέλος συνεχίζοντας και επεκτείνοντας το σκεπτικό που είχε αναπτύξει ο Αριστοφάνης στον Αγώνα Πλούτου-Πενίας και με την συνεχή παρουσία της σε όλη την διάρκεια επί σκηνής κάνοντας καυστικά και ειρωνικά σύντομα σχόλια για τους ήρωες και τα τεκταινόμενα, ο Διαγόρας Χρονόπουλος τόνισε το επικαιρικό σχολείο και έδωσε την ευκαιρία στην Κάτια Γέρου μεγαλώνοντας τον ρόλο της να ενισχύσει αποτελεσματικά με το μεγάλο υποκριτικό της ταλέντο την κεντρική ιδέα της παράστασης. Η Κάτια Γέρου με την συνδρομή και της σκηνοθετικής προσέγγισης προσωποποιεί μια Πενία για Φίλημα. που κερδίζει σταδιακά την συμπάθεια των μελών του Χορού , των θεατών, όλων στο τέλος, ενώ στον Αριστοφάνη εμφανίζεται αποκρουστική και γελοία γριά και αντιπαθητική σίγουρα για τα μέλη του Χορού. αλλά με δυνατά επιχειρήματα και ένα απο τα ελαττώματα παλαιότερων παραστάσεων ήταν ότι την αντιπάθεια για τα μέλη του Χορού επεκτεινόταν μέσω του σκηνοθετικού χειρισμού και στους θεατές. Το Θέατρο Τέχνης κατάφερε με συλλογική δουλειά αξιοζήλευτη με πολλές αναφορές σε προηγούμενες δουλειές του Θεάτρου Τέχνης γενικότερα και σε εκείνη του Κάρολου Κουν ειδικότερα και ισορροπία θαυμαστή των στοιχείων που αναφέρονται στη σύγχρονη εποχή εναρμονισμένων και ενταγμένων με διακριτικότητα και συνέπεια στο αριστοφανικό έργο και κείμενο, με την υπέροχη, λειτουργική μουσική του Χρήστου Λεοντή, την επιδέξια χορογραφία της Σοφίας Σπυράτου και των επίτηδες κιτς και με έντονα χρώματα κουστουμιών που έρχονται σε αντίθεση με το λιτό και μαυρόασπρο σκηνικό (Παρις Μέξης) που μόνο του χωρίς την συνδρομή της “πολυφωνίας” των κουστουμιών δεν γέμιζε και πολύ το μάτι στην αρχή που το είδαμε “γυμνό”, να ανεβάσει μια σεμνή σύγχρονη αριστοφανική παράσταση που και να διασκεδάσει πέτυχε και να προβληματίσει, αφού το έργο αυτό του Αριστοφάνη είναι ίσως το φιλοσοφικότερο και πνευματικότερό του.Οι ερμηνείες ήταν πολύ καλές με την Μάνια Παπαδημητρίου και την Κάτια Γέρου στην πρώτη γραμμή και οι δύο εκφράζοντας άψογα και δυναμώνοντας την σκηνοθετική “γραμμή” μεταμόρφωσαν δύο ρόλους που δεν έχουν ακριβώς από τη φύση τους και τη θέση τους στο πρωτότυπο έργο αυτή την δυναμική (ειδικά της πενίας που εμπεριέχει πολλά “αντιπαθητικά” στοιχεία τουλάχιστον για τα μέλη του Χορού) σε μεγάλες και απολαυστικές στιγμές του “Πλούτου-Πενίας Θρίαμβος”. Ειδική μνεία στην Μάνια Παπαδημητρίου που με κωμική μεγάλη ικανότητα, αυθορμητισμό, ζωντάνια υλοποίησε έναν Καρίωνα χάρμα οφθαλμών παρόλο που κατά την διάρκεια της παράστασης γερνούσε και χόντραινε, με πολλές δυνατές στιγμές και με αποκορύφωμα την διήγηση στο ιερό του Ασκληπιού για το πως ξαναβρήκε το φως του ο Πλούτος.
Ο Αλέξανδρος Μυλωνάς για 4η φορά ως Χρεμύλος με το θέατρο Τέχνης ανταποκρίθηκε με επάρκεια στο ρόλο, χωρίς να καταφέρει να αποφύγει εντελώς μια μικρή αίσθηση κορεσμού, που αλλιώς μπορεί να αποτελεί απλά έκφραση της υπερβολικής άνεσης και οικειότητας με το ρόλο του Χρεμύλου και με το χώρο της Επιδαύρου, ο Δημήτρης Λιγνάδης είχε την ευθύνη να “ζωντανέψει” έναν Πλούτο υποβαθμισμένο και υπονομευμένο σε ένα βαθμό από την σκηνοθετική προσέγγιση, εξαιτίας της ενίσχυσης και στήριξης της Πενίας, έναν κάπως επίπεδο Πλούτο και κατάφερε να “προσδώσει στο ρόλο μια αμυδρή προσωπική πινελιά” όπως άλλωστε ήταν και ο δηλωμένος στόχος του σε συνέντευξή του στο Έθνος πριν λίγες μέρες. Η επιλογή της χρήσης καθαρεύουσας στην ομιλία του Πλούτου χρεώνεται σε αυτά που βοήθησαν να αποκτήσει ο ρόλος του Πλούτου υπόσταση. Πολύ καλές οι ερμηνείες του Κωστή Καπελώνη ως Δίκαιου και του Λευτέρη Λουκαδή ως Συκοφάντη. Οι αβανταδόρικα εκτελεσμένοι ρόλοι του Βλεψίδημου και του ιερέα από τον Κώστα Βελέντζα που ταυτόχρονα συμμετείχε και στο χορό, όπως και εκείνοι του Ερμή, της γριάς και του νέου με το σαξόφωνο και της γυναίκας του Χρεψύλου, χωρίς να υστερούν ερμηνευτικά, επειδή εκφράζουν ένα σκηνοθετικό στυλ που εμάς δεν μας είναι τόσο οικείο, μας δημιούργησαν ένα ουδέτερο συναίσθημα.
Ο Χορός από τα συναρπαστικά και δυναμικά στοιχεία μιας παράστασης, που σε συνδυασμό με την άψογη μουσική και την χορογραφία όπως προαναφέραμε συν τις πολύ καλές ερμηνείες στους βασικούς ρόλους, κατάφερε συνολικά να απαντήσει θετικά και να ανταποκριθεί στο “στοίχημα” του Αριστοφάνη, που αποδεικνύεται πάντα ένα από τα πιο δυσεπίλυτα σύγχρονα αισθητικά ζητήματα.
Και η μικρή ιδεολογική μας ένσταση. Οι μικρές προσθήκες αναφορικά με τον ρόλο της Πενίας στην αρχή και κατά την διάρκεια, προσέδωσαν μάλλον στην παράσταση παρά αφαίρεσαν από την ατμόσφαιρά της. Ειδικά όμως η προσθήκη του τέλους και λόγω μεγάλου μεγέθους αλλά και γιατί βρίσκεται σε καταλυτικό και καθοριστικό σημείο και γιατί “χαλάει” την διαλεκτική ισορροπία που ο Αριστοφάνης σοφά έχει δημιουργήσει ανάμεσα στους πόλους Πλούτος-Πενία και στα υπέρ και κατά επιχειρήματα για τον καθένα από αυτούς, ενισχύει περισσότερο από όσο πρέπει το στην πραγματικότητα συντηρητικά εκφρασμένο μήνυμα της Πενίας, όσο και αν το κείμενο (που έχει προστεθεί εξ ολοκλήρου εδώ) είναι διακριτικό και προσεγμένο. “Όμως εδώ και δυόμισι χιλιάδες χρόνια ή σα να λέμε πριν, τώρα και αιώνια, μόνο μέσα στης φτώχιας πορεύεσθε τους δρόμους και ζείτε πάντοτε με τους δικούς της νόμους” (Πενία) “δεν γίνεται τίποτα να μη λείπει, δεν γίνεται σε όλη την ζωή να μην νοιώσουμε λύπη, θα ζήσουμε με τη δουλειά, γιατί κανείς δεν είδα χωρίς αγώνα να μπορεί να νοιώσει την ελπίδα. την ελπίδα θα κρατώ ζεστή μεσ΄ την καρδιά μου, κληρονομιά θα την περνώ με αγάπη στα παιδιά μου. (3 μέλη Χορού ένας -ένας διαδοχικά) . Έτσι μονάχα οι άνθρωποι θα ζουν ειρηνικά και σε όλα τούτα η ανθρωπιά, θα νικά (Πενία) (το υπόλοιπο παραθέσαμε στην αρχή). Το αγωνιστικό περιεχόμενο και μήνυμα, μπορεί με μια προοδευτική χριστιανική ή ντοστογιεφσκική ή υπό το πρίσμα μιας με ευρεία έννοια ερμηνείας της υλιστικής διαλεκτικής προσέγγισης να εμπεριέχεται, αλλά δεν είναι αυτονόητο. Δεν είναι η δουλειά ισοδύναμη με τον αγώνα, κάθε άλλο πολλές φορές και ακόμα αν με μια θεώρηση η δουλειά αποτελεί συστατικό του αγώνα, κανείς δεν έζησε, ζει ή θα ζει καλύτερα επειδή θα δουλεύει με αφοσίωση και εγκαρτέρηση, ειδικά όσο το σύστημα παραμένει καπιταλιστικό. Έτσι λοιπόν η για άλλη μια φορά επιχείρηση συγγραφής αντί του Αριστοφάνη ή σε συμπλήρωμα αυτού, περισσότερους κινδύνους ελλοχεύει, κατά την γνώμη μας, και περισσότερα ζητήματα και προβλήματα δημιουργεί από αυτά που επιχειρεί να λύσει. Επίσης οι σκηνές νέου-γριάς, Ερμή και ιερέα δεν μας φάνηκαν να έχουν την ίδια αισθητική συνέπεια με τις υπόλοιπες με αποτέλεσμα να δημιουργούν μια μικρή “κοιλιά” στην παράσταση, που τα θετικά της όμως είναι τόσα πολλά που δεν μπορεί να σκιαστεί στο ελάχιστο η επιτυχία της και η πολύ καλή αίσθηση που άφησε στο θεατή. Ο Διαγόρας Χρονόπουλος, το Θέατρο Τέχνης, το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βόλου που συμμετείχε κατάφεραν να κλείσουν τα Επιδαύρια 2010 δημιουργώντας μια πνευματική και αισθητική ευφορία, που έχουμε απόλυτη ανάγκη στους δύσκολους καιρούς της “κρίσης” και της πενίας που ζούμε.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
CAMERA STYLO 