Σωτήριο έτος 2010. Χρόνια πίσω υπάρχουν οι λέσχες, η Αλκυονίδα, το Studio, ο Βασίλης Ραφαηλίδης, η Σοβιετική Ένωση, οι υπέρ, κυρίως οι κατά, ο Όταρ Ιοσελιάνι, ο γεωργιανός κινηματογράφος, ο αρμενογεωργιανός Σεργκέι Παρατζάνοφ, ο Ρώσος-σοβιετικός πολίτης τότε και δυτικός λίγο αργότερα Αντρέι Ταρκόφσκι, ο “Κότσυφας ο Μελωδός” όπως τον αποκάλεσε ο Δημήτρης Δανίκας με αφορμή μια προβολή στην τηλεόραση, που τότε ακόμα δεν είχε μετακομίσει στο συγκρότημα Λαμπράκη, η ΕΤ1 με τον Μπακογιαννόπουλο και η ΕΤ2 με τον Κώστα Πάρλα στον οποίο οφείλουμε από όσο γνωρίζουμε την απόκτηση όλων αυτών των αριστουργημάτων του “κινηματογράφου του δημιουργού” που προβάλλει για χρόνια σαν σε όαση η κρατική τηλεόραση, οι μόνες επαναλήψεις που ποτέ δεν βαριόμαστε και ανυπομονούμε να συμβούν ξανά και να συμβαίνουν στον αιώνα τον άπαντα, οι “Ευνοούμενοι του Φεγγαριού” που τώρα ίσως κοντύτερα στον πρωτότυπο τίτλο έγιναν από τον Νίνο Φενέκ Μικελίδη οι “Αγαπημένοι του Φεγγαριού”, τα ξεροσταλιάσματα στην Ομόνοια για την έλευση των εφημερίδων που η πιο πολύτιμη εξ αυτών θα περιείχε την ολοσέλιδη κριτική του γλυκού δασκάλου και πνευματικού πατέρα όλων όσων αγαπάμε τον κινηματογράφο, Βασίλη Ραφαηλίδη, που οι περισσότεροι σήμερα άνθρωποι του χώρου αγνοούν επιδεικτικά, Συνέχεια ανάγνωσης «Otar Iosseliani Masterclass (video, ελληνική πολιτιστική διαδικτυακή τηλεόραση artD TV)- “Οι εντυπώσεις μου από την επίσκεψη του Όταρ Ιοσελιάνι στην Ελλάδα”, Γιάννη Καραμπίτσου»
