Ο Νίκος Παπατάκης πέθανε, σε ηλικία 92 ετών το πρωί της περασμένης Παρασκευής 17 12 2010.
Ο σκηνοθέτης της «Φωτογραφίας» (1987) που πρόσφατα ψηφίστηκε από τους έλληνες κριτικούς σαν μία από τις 10 καλύτερες ελληνικές ταινίες όλων των εποχών και της πολύ σημαντικής ταινίας «Βοσκοί της συμφοράς» (1967), ο αιρετικός Έλληνας της διασποράς, πέθανε στο Παρίσι, όπου ζούσε τα τελευταία χρόνια.
Γεννημένος στην Αντίς-Αμπέμπα από Έλληνα πατέρα και μητέρα ντόπια, έζησε τα πρώτα χρόνια του ανάμεσα στην Αιθιοπία και την Ελλάδα. Το 1939 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι. Ξεκίνησε να δουλεύει κομπάρσος σε ταινίες.
Στη γαλλική πρωτεύουσα, ο Νίκος Παπατάκης γνωρίστηκε και ήρθε σε επαφή με όλη την αφρόκρεμα της γαλλικής διανόησης, από τον Ζαν Πολ Σαρτρ μέχρι τον ‘καταραμένο’ Ζαν Ζενέ, και τους ποιητές Αντρέ Μπρετόν, Ζακ Πρεβέρ και Ρομπέρ Ντενό.
Το 1947 δημιούργησε το καμπαρέ «Το Κόκκινο Ρόδο» (La Rose Rouge), που αποτέλεσε το δημιουργικό εφαλτήριο για πολλούς καλλιτέχνες, και ύστερα νυμφεύθηκε την ηθοποιό Ανούκ Αιμέ, με την οποία απέκτησε μία κόρη, την Μανουέλα. Το 1950 υπήρξε παραγωγός και χρηματοδότης της ταινίας του Ζαν Ζενέ «Ένα ερωτικό τραγούδι», του οποίου τη φωτογραφία υπέγραφε ο Ζαν Κοκτό, αλλά τούτο το μοναδικό αριστούργημα του ‘άγιου’ (όπως τον απεκάλεσε ο Σαρτρ) συγγραφέα-εγκληματία λογοκρίθηκε και δεν προβλήθηκε στις κινηματογραφικές αίθουσες παρά μόνον το 1975.
Η πρώτη του ταινία, «Οι άβυσσοι» (1963), βασισμένη στις «Δούλες» του Ζάν Ζενέ, με θέμα την ιστορία των αδελφών Παπέν που κατακρεούργησαν την κυρία τους, προκάλεσε σκάνδαλο. Το Φεστιβάλ των Κανών μάλιστα αρνήθηκε να την προβάλλει.
Ακολούθησε το 1967 μία ακόμη τολμηρή ταινία, «Οι βοσκοί της συμφοράς». Το «Gloria Mundi» (1976) είχε θέμα τα βασανιστήρια στην Αλγερία. Κατά τη διάρκεια του αγώνα των Αλγερινών κατά της γαλλικής αποικιοκρατίας είχε δράσει ως «διακομιστής αποσκευών» για το FLN .
Η τελευταία του ταινία ήταν οι «Ισορροπιστές», το 1992
CAMERA STYLO 
