Ήταν το 1997 όταν είχα πρωτοπεράσει από τα γραφεία του διφώνου στη Βουλιαγμένης, επί των ημερών της Άννας Βλαβιανού, για ν’ αφήσω βιογραφικό μου και κάποια κείμενα μου δημοσιευμένα ήδη στον Καθρέφτη του κινηματογράφου του Μάκη Μωραΐτη. Μιλάμε για μία περίοδο που το δίφωνο πούλαγε 120.000 τεύχη μηνιαίως κι απ’ ότι εικάζεται οι συντάκτες του έφτιαχναν κανονικές περιουσίες. Όπως ήταν αναμενόμενο, τίποτα δεν είχε συμβεί και κανείς δεν ήθελε έναν 23χρονο νιόβγαλτο δημοσιογράφο των πολιτιστικών.
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΔΙΦΩΝΟΥ
Στα τέλη του 1999 μπαίνω στο συντακτικό team του ιστορικού περιοδικού ΗΧΟΣ, μα η ένταξη μου στο δίφωνο εξακολουθούσε να παραμένει όνειρο. Πρώτη μου συνέντευξη τότε η Νένα Βενετσάνου με αφορμή την έκδοση του Επιτάφιου και των Eluard του Θεοδωράκη.
Το 2001 η Λιάνα Μαλανδρενιώτη φιλοξενεί συνέντευξη μου στο δίφωνο. Μόλις είχε ολοκληρωθεί το ντοκιμαντέρ μου για τη Φλέρυ Νταντωνάκη. Λίγο αργότερα, ο τότε διευθυντής Μιχάλης Κουμπιός, γνωρίζοντας τη δουλειά μου στον ΗΧΟ, με φωνάζει στο γραφείο του και μου αναθέτει την κινηματογραφική στήλη του διφώνου. Ξυπνάω στις 8 το πρωί για να βρίσκομαι στις πρώτες δημοσιογραφικές προβολές, όπου συχνά με…παίρνει ο ύπνος μέσα στην αίθουσα!
Στα τέλη του 2002 ο ερμηνευτής και συνθέτης Θανάσης Μωραΐτης, ο οποίος επίσης μού είχε δώσει συνέντευξη στον ΗΧΟ, ζητάει από τον Κουμπιό να είμαι εγώ αυτός που θα έκανε στο δίφωνο την κοινή τους συνέντευξη με τον Μάρκο Δραγούμη. Έτσι, εγκαταλείπω την κινηματογραφική στήλη- δεν μου πήγαινε και από δεοντολογικής άποψης- και αρχίζω να παίρνω για το δίφωνο τις πρώτες μου συνεντεύξεις.
Μετά την αποχώρηση του Κουμπιού από το περιοδικό, τη διεύθυνση αναλαμβάνει η Μαριάνθη Πελεβάνη, η μέχρι πρότινος αρχισυντάκτρια του. Δεν πάνε καλά τα πράγματα. Εκεί που το δίφωνο πούλαγε 120.000 τεύχη, όπως είπαμε, μία δεκαετία μετά μετά βίας έφτανε τα 10.000! Το αγοραστικό κοινό δεν παίρνει τον χρόνο του και οι εκδότες δεν συμμερίζονται το φιλελεύθερο πνεύμα και την αντεργκράουντ κατεύθυνση της Πελεβάνη: για πρώτη φορά γίνονται εξώφυλλο ο Παύλος Παυλίδης, ο Νικήτας Κληντ, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου (εικαστικό κολάζ ο τελευταίος) κ.α. Μπροστά στην απειλή κλεισίματος του περιοδικού, αποφασίζουμε με τη Μαριάνθη την έκδοση ενός συλλεκτικού cd της Φλέρυς Νταντωνάκη, εγχείρημα ιδιαίτερα τολμηρό. Τρέχουμε, συγκεντρώνουμε το υλικό, συνεννοούμαστε με τη δικηγόρο της οικογένειας, το τεύχος με το cd κυκλοφορεί και το θαύμα γίνεται! Οι πωλήσεις, σε μία ιδιαίτερα άνυδρη περίοδο, εκτινάσσονται στα 18.000 τεύχη και το δίφωνο κυριολεκτικά σώζεται από τον αφανισμό.
Λίγο μετά, πιεσμένη σε τρομερό βαθμό από το ιδιοκτησιακό καθεστώς, η Μαριάνθη Πελεβάνη παραιτείται και τη διεύθυνση του περιοδικού αναλαμβάνει η Στέλλα Βλαχογιάννη. Από την πρώτη ημέρα, η Βλαχογιάννη αναβαθμίζει τη θέση μου στο δίφωνο, δίνοντας μου τις συνεντεύξεις εξωφύλλου και για πρώτη φορά τη στήλη της δισκοκριτικής. Το τραίνο, όμως, έχει χαθεί…Στα εξώφυλλα επανεμφανίζονται οι παλαιότεροι εκφραστές του κουρασμένου πια έντεχνου (Μητσιάς, Νταλάρας, Κραουνάκης- Νικολακοπούλου, Χάρης + Πάνος Κατσιμίχας κλπ.) Το τεύχος με εξώφυλλο τον Λευτέρη Παπαδόπουλο προκαλεί σχεδόν την οργή των αναγνωστών που επιτίθενται με επιστολές και…χαρτοκοπτικές στο δίφωνο! Σήμερα, όμως, δεν είναι λίγοι αυτοί που παραδέχονται πως η Βλαχογιάννη προσπάθησε να ξανακάνει το δίφωνο, περιοδικό που φυλάσσεται στη βιβλιοθήκη και δεν πετιέται μετά την ανάγνωση ή το ξεφύλλισμα του, αψηφώντας την παντοδυναμία του ελκυστικού premium-cd και δίνοντας ιδιαίτερη σημασία στα άρθρα και τις συνεντεύξεις του, δηλαδή στην πρώτη ύλη του!
Με τον φόβο να πάθει εγκεφαλικό, όπως κινδύνεψε και η Πελεβάνη, από τις πιέσεις των ιδιοκτητών του περιοδικού, η Βλαχογιάννη παραιτείται ένα χρόνο αργότερα και διευθυντής διορίζεται ο Κώστας Μπαλαχούτης. Ως ειδικευμένος και παθιασμένος με το λαϊκό τραγούδι, ο Μπαλαχούτης έχει κι αυτός τις εμμονές του. Αρχίζει να συζητιέται που η στήλη της δισκοκριτικής φιλοξενεί στις πρώτες σελίδες, τους δίσκους του Πλούταρχου ή του Notis και όχι του Μάλαμα ή της Καγιαλόγλου, λόγου χάριν. Ότι και να γίνει, όμως, τίποτα δεν μπορεί να σώσει το ιδιοκτησιακό καθεστώς από την καταστροφή. Παραμένουμε φεσωμένοι όλοι οι συντάκτες και συμφωνούμε να πάρουμε τα δεδουλευμένα μας έναντι…δωροεπιταγών από το ΠΛΑΙΣΙΟ! Δηλαδή,κύριε σού χρωστάω 1.500 ευρώ, ας πούμε;Πήγαινε στο ΠΛΑΙΣΙΟ, πάρε ένα laptop και πατσίζουμε! Πρωτότυπο, αν μη τι άλλο…
Ακολουθεί η αγορά του ιστορικού τίτλου του διφώνου από τον Όμιλο Γιαννίκου για 150.000 ευρώ, όπως φημολογείται μέχρι σήμερα. Το δίφωνο κυκλοφορεί πλέον διπλό σε μέγεθος και με τρία CDs! Θυμάμαι τη Μαριάνθη, που επαναπροσλήφθηκε από τον Όμιλο ως διευθύντρια του περιοδικού, να μου ανακοινώνει πως μαζί με το δίφωνο στα περίπτερα θα δίνεται και…καροτσάκι για τη μεταφορά του. Σύντομα, διαπιστώνουμε πως γινόμαστε παράρτημα των δισκογραφικών εκδόσεων των Modern Times, κάτι λογικό και αναμενόμενο, θα λέγαμε. Κι ενώ πάλι οι πωλήσεις με το ζόρι ξεπερνούν τα 10.000 τεύχη, με την Ελευθερία Αρβανιτάκη εξώφυλλο και δώρο cd της πρόσφατα-τότε- αδικοχαμένης Μαρίας Δημητριάδη, το δίφωνο ξανανεβαίνει στις 15.000! Από κει και πέρα, όσο ο λόγος της Μαριάνθης περνούσε, κάτι κάναμε κουτσά- στραβά. Καταφέραμε μάλιστα να ρίξουμε την απαράδεκτη τιμή του περιοδικού, από τα 10 στα 8 ευρώ! Όταν όμως ο κ. Γιαννίκος πήρε το πράγμα όλο πάνω του, τους τελευταίους μήνες, κάνοντας εξώφυλλο τον Μιχάλη Χατζηγιάννη και νομίζοντας πως έτσι θα ξεπουλήσει (αμ δε…), κυρίως όμως εκποιώντας τον ιστορικό κατάλογο της Lyra από δω κι από κει, σα να επρόκειτο για ταΖουζουνάκια, το οικοδόμημα κατέρρευσε! Εξ ου και στο κείμενο που υπογράφουμε όλοι οι συντάκτες, μιλάμε για κομβικές αποφάσεις του ιδιοκτησιακού καθεστώτος.
ΤΟ ΔΙΦΩΝΟ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ! Ας αγωνιστούμε όλοι να σώσουμε την αξιοπρέπεια του πάνω απ’ όλα, με δεδομένη την επίγνωση της μέχρι τώρα προσφοράς του στη μουσική ενημέρωση αυτού του τόπου. Καλούμε όλους τους καλλιτέχνες που εδώ και δεκαπέντε χρόνια στηρίχτηκαν από το περιοδικό, τους διανοούμενους, τους αναγνώστες και τα σωματεία των εργαζομένων, να πάρουν θέση και να ενώσουν τη Φωνή τους με τη Δική μας!
6-11-2011 στα ΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΙΑΣΜΑΤΑ
CAMERA STYLO 