Δύο παραστάσεις με θέμα τον ξένο από το Εθνικό Θέατρο στο Βρυσάκι

Το Εθνικό Θέατρο, συμμετέχοντας στο πρόγραμμα Emergency Entrance που υλοποιείται κάτω από την ομπρέλα της Ένωσης των Θεάτρων της Ευρώπης, ανέθεσε στον Γιάννη Τσίρο και τη Λένα Κιτσοπούλου την συγγραφή δύο νέων μονόπρακτων με θέμα τον Ξένο.

Τα κείμενα που γράφτηκαν παρουσιάζουν δύο πολύ ενδιαφέρουσες εκδοχές του όρου, συνδεδεμένες άμεσα με τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.

Τα έργα παρουσιάζονται σε μία ενιαία παράσταση σε συμπαραγωγή με το Χώρο Τέχνης και Δράσης «Βρυσάκι», από τις 2 Νοεμβρίου σκηνοθετημένα από δύο νέους και ιδιαίτερα ταλαντούχους σκηνοθέτες, με πολύ ενδιαφέροντα μέχρι σήμερα δείγματα δουλειάς.

Αόρατη Όλγα
του Γιάννη Τσίρου

Μια νεαρή μετανάστρια πέφτει θύμα του τράφικινγκ και αποτελεί αντικείμενο σκληρής συναλλαγής. Οι σκοτεινές διαδρομές ενός ολόκληρου μηχανισμού που δεν γνωρίζει ηθικές αναστολές, δεν της επιτρέπουν να ξεφύγει από το αδιέξοδό της.

CINÉDOC 2011 – 2012: ΠΡΩΤΗ ΥΛΗ, ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΡΑΠΕΚΕΛΗΣ, 78’/ 2010 / ΕΛΛΑΔΑ | 2 Νοεμβρίου 2011 , 21.00 | Γαλλικό Ινστιτούτο

 

Τρεις τσιγγάνοι Αλβανοί, δύο Ινδοί, ένας Τούρκος κι ένας Έλληνας, είναι ένα δείγµα µόνο της απέραντης στρατιάς των desperados που ανακυκλώνουν τα µέταλλα µιας ολόκληρης χώρας. Τους έχετε δει στις γειτονίες της πόλης, αυτούς ή άλλους σαν αυτούς τους ήρωες της «Πρώτης Ύλης», να αποτελούν και αυτοί την πρώτη ύλη µέσα σε µια κοινωνική πραγµατικότητα που μεταλλάσσεται. Είναι αυτοί που µαζεύουν και ανακυκλώνουν όλα τα άχρηστα µέταλλα που πετιούνται στα σκουπίδια.

Άλπεις σκηνοθεσία ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΝΘΙΜΟΣ | κριτική Δήμητρας Γιαννακού

Ένας οδηγός ασθενοφόρου, μία νοσοκόμα, μία γυμνάστρια και ο προπονητής της εμπλέκονται σε μια ιδιαίτερα περίεργη υπόθεση-δουλειά. Αποτελούν τα μέλη μιας μυστικής οργάνωσης-κοινωνίας (αίρεσης;) που φέρει το ψευδώνυμο Άλπεις και έχει ως αποστολή να «ξαναζωντανέψει» τους νεκρούς… Με άλλα λόγια, τα μέλη αυτής της ‘’συμμορίας’’ αναλαμβάνουν –έναντι αμοιβής από τους συγγενείς ή φίλους των πεθαμένων- να αντικαταστήσουν τους νεκρούς. Οι κανονισμοί αυτής της σέκτας είναι αυστηροί και όποιος τους παραβιάζει τιμωρείται αυστηρά…

“Η ανταρσία της κόκκινης Μαρίας” του Κώστα Ζάπα | κριτική Αδάμ Αδαμόπουλου

Η τελευταία ταινία του Κώστα Ζάπα είχε τελειώσει τα γυρίσματα στα τέλη του 2009, και ήταν προγραμματισμένη για πρεμιέρα στο (περσινό) 23^ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου (21- 31 Οκτωβρίου 2010), αλλά αποσύρθηκε για τεχνικούς λόγους. Είχαμε την ευκαιρία να την δούμε στην προβολή που πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα «Λαΐς» της Ταινιοθήκης της Ελλάδας, χθες 31 Οκτωβρίου 2011, δηλαδή με καθυστέρηση ενός έτους.

Ασφαλώς πρόκειται για μια ιδιαίτερη ταινία. Η «κόκκινη» Μαρία δεν είναι παρά ένας ηλικιωμένος άντρας, πρώην τρομοκράτης, πρώην αριστερός και νυν τραβεστί, που ντύνεται γυναίκα. Κρύβεται, ζει και εργάζεται στο περιθώριο της πόλης, κυκλοφορεί με τα άσπρα μακριά μαλλιά του / της να ανεμίζουν σε υπόγειες διαβάσεις, εγκαταλειμένους πρώην βιομηχανικούς χώρους, περιθωριακά καφέ και μπαράκια.

CINÉDOC 2011 – 2012: ΠΕΤΑΜΕΝΟ ΦΑΓΗΤΟ, VALENTIN THURN, 88’ / 2011 / ΓΕΡΜΑΝΙΑ | 2 Νοεμβρίου 2011, 19.00 | Γαλλικό Ινστιτούτο

 

Στη διαδροµή από το χωράφι, µέχρι το τραπέζι µας, πάνω από η µισή ποσότητα των τροφίµων που παράγονται καταλήγουν στη χωµατερή. Λαχανικά, φρούτα, σιτηρά, κρέας, γαλακτοκοµικά, ψάρια, το µεγαλύτερο ποσοστό των τροφίµων πετιέται πριν καν φτάσει στο πιάτο µας! Αν αυτό το πεταµένο αθροιστεί και υπολογίσουµε το σύνολο που πετάµε σε όλο τον πλανήτη, µαζεύεται µια ικανή ποσότητα που θα αρκούσε για να καταπολεµήσουµε τον υποσιτισµό. Πόσα τρόφιµα πετάµε καθηµερινά στα σκουπίδια και πώς µπορούµε να σταµατήσουµε αυτή την σπατάλη; Η ταινία «Πεταµένο φαγητό» αποτελεί ένα cross media project.