Kανείς δεν έλλειψε χθες από το ξόδι της Λουκίας στον Άγιο Χαράλαμπο Ιλισίων. Σκηνοθέτες, ηθοποιοί, παραγωγοί, δημοσιογράφοι, ήταν όλοι εκεί. Και η Λουκία κάτω από το κρύσταλλο, μας έβλεπε νοερά πίσω από τα γυαλιά της που δεν τα αποχωρίστηκε στην τελευταία της κατοικία.
Σκηνοθέτις και συγγραφέας η Λουκία Ρικάκη, είχε δημιουργήσει δύο σημαντικά φεστιβάλ: Το «Ecofilm» στη Ρόδο και το «Ιπποκράτης» στην Κω. Παρ όλο που και τα δύο είχαν επιστημονικό υπόβαθρο, οι επιλογές της Λουκίας ήταν τέτοιες, ώστε μέσα από τις ταινίες να ξετυλίγονται ανθρώπινες ιστορίες, οικογενειακά δράματα ή αισιόδοξα μηνύματα.
Συγκινητική ήταν η παρουσία από τον άμβωνα της εκκλησίας ενός νέου, ο οποίος ερμήνευε την ακολουθία στη νοηματική γλώσσα. Μας θύμισε την ταινία που είχαμε δει στην Κω μ ένα χωριό στο Ισραήλ, όπου ένας πολύ μεγάλος αριθμός των κατοίκων είναι κωφάλαλοι. Στην ταινία παρακολουθήσαμε την ιστορία ενός παιδιού, το οποίο ύστερα από μία πολύπλοκη και δαπανηρή διαδικασία με εγχείρηση, κατάφερε να μιλήσει. Τα αδελφάκια του στην πρώτη λέξη ξέσπασαν σε χειροκροτήματα. Ο πατέρας έκλαψε…
Τις ταινίες προλόγιζαν πάντα σπουδαίοι επιστήμονες και ταλαντούχοι σκηνοθέτες.
Γενναιόδωρη, μακριά από μικρότητες και μιζέριες, η Λουκία συγκέντρωνε όλο τον κόσμο γύρω της. Τόσο, που ο μεγάλος ναός του Αγίου Χαραλάμπους δεν τους χωρούσε, είχαν πλημμυρίσει στο προαύλιο. Η μόνη ευχή που δεν μας πέρασε ποτέ από το μυαλό για τη Λουκία ήταν να είναι ελαφρύ το χώμα που τη σκεπάζει…
Ξένη Μουχίμογλου (xmouhimoglou@gmail.com)
CAMERA STYLO 