Από τις 7 Ιανουαρίου 2012 η Εταιρεία Θεάτρου Συν-Επί (+,Χ) παρουσιάζει στο Από Μηχανής Θέατρο τον μονόλογο »Ευγενείς Αγωνίες» του Σωτήρη Σαμπάνη.
Η Ισμήνη μικρή. Λατρεύει να ξηλώνει κλωστή-κλωστή ξεφτισμένα μαντηλάκια, να βλέπει τους καπνούς από τα τσιγάρα που κάνουν ωραία σχήματα στο φως της μηχανής στον κινηματογράφο, να μετράει μέχρι το εβδομήντα πέντε για να ξαναγεμίσει το καζανάκι, να ανοίγει το ραδιόφωνο για να ακούσει τραγούδια και θέατρο.
Η Ισμήνη ενήλικη. Μένει με τα αδέλφια της στην Αθήνα. Δουλεύει σε μια βιοτεχνία παιχνιδιών. Ερωτεύεται, χωρίζει, μένει δώδεκα μέρες νηστική, με τσιγάρα, νερό και αναμνήσεις μόνο. Continue reading «Ευγενείς Αγωνίες του Σωτήρη Σαμπάνη| Σκηνοθεσία Τάκης Τζαμαργιάς| Από Μηχανής Θέατρο | Από τις 7 Ιανουαρίου 2012»
Η Λουκία Ρικάκη με αφορμή την ταινία της Όνειρα σε άλλη Γλώσσα… μιλάει για το δικό της πρωτοποριακό όραμα πάνω στο ζήτημα της ελληνικής εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης.
Νομίζω ότι η σημερινή κρίση που διέρχεται η Ελλάδα δεν είναι υλική κρίση αλλά κρίση συνείδησης. Και οφείλεται καθαρά στον εντελώς λάθος δρόμο που ακολούθησε η Παιδεία στη χώρα μας. Έτσι, η ρήση «Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά» που διατύπωσε ο διαφωτιστής, επαναστάτης, οραματιστής Ρήγας Φεραίος εφαρμόστηκε από τους «πνευματικούς» μας ταγούς στην πλήρη διαστροφή της. Το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα λειτουργεί ως στρατόπεδο μαζικής εξόντωσης των παιδικών και εφηβικών ονείρων. Ωστόσο, στο σχολείο Φανερωμένης που βρίσκεται σε ένα εντυπωσιακό κτίριο στο κέντρο της παλιάς Λευκωσίας συντελείται ένα φιλόδοξο πρόγραμμα του Υπουργείου Παιδείας της Κύπρου, το οποίο κάνει ένα άνοιγμα στην κοινωνία. Εκεί ο χώρος λειτουργεί ως νέα πατρίδα για πολλά παιδιά μεταναστών τα οποία, παρόλο που μιλούν διάφορες γλώσσες, μαθαίνουν να εκφράζονται, ακόμη και να ονειρεύονται σε άλλη γλώσσα. Την Ελληνική! Όνειρα σε άλλη Γλώσσα… ονομάζεται λοιπόν το νέο βραβευμένο ντοκιμαντέρ της Λουκίας Ρικάκη που ηχεί ως χαρμόσυνη καμπάνα στην καταθλιπτικό τοπίο γύρω μας και επιχειρεί να αφυπνίσει το βαθιά κοιμώμενο Ελληνικό Υπουργείο Παιδείας. Πρόκειται για το διαφωτιστικό, τρυφερό και πρωτοπόρο έργο μίας γυναίκας που εκτός από τα ντοκιμαντέρ και τις ταινίες μυθοπλασίας που κάνει κατά καιρούς, διευθύνει καλλιτεχνικά με μοναδική οργάνωση για τα Ελληνικά δεδομένα (μήπως θα έπρεπε να πάρει μαθήματα από αυτήν και ο διαλυμένος κρατικός μηχανισμός;) και δύο πολύ σημαντικά Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ. Το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ρόδου EcoFilms που συμπλήρωσε 10 χρόνια πετυχημένης παρουσίας (Το 11ο θα διεξαχθεί στις 22-27 Ιουνίου), αλλά και το Φεστιβάλ Ιπποκράτης στη Κω (φέτος 3ος χρόνος, ημερομηνία διεξαγωγής του 1-6 Σεπτεμβρίου, τόπος η Αθήνα, νοσοκομείο Σωτηρία) που αφορά θέματα υγείας και είναι το μοναδικό του είδους παγκοσμίως! «Αλλάζουμε γιατί βουλιάζουμε» διακήρυσσε προεκλογικώς ο πρωθυπουργός μας αλλά από ότι φαίνεται στην έρημη αυτή χώρα, τις σοβαρές, ουσιαστικές προτάσεις δεν τις έχουν οι πολιτικοί αλλά αληθινοί καλλιτέχνες σαν τη Λουκία Ρικάκη. Και το ερώτημα που τίθεται επιτακτικά είναι: Θα προχωρήσει επιτέλους η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση στη χώρα μας ή θα συνεχίσουμε επάπειρον να μετατρέπουμε τα όνειρα των παιδιών μας σε ανείπωτους εφιάλτες;
-Στο ντοκιμαντέρ σου Όνειρα σε άλλη γλώσσα… καταπιάνεσαι με το οξύ πρόβλημα της εκπαίδευσης των παιδιών των μεταναστών και την καθημερινότητά τους σε μία πολυπολιτισμική κοινωνία. Το πρότυπο σχολείο που βλέπουμε στην ταινία σου είναι μία πρωτοβουλία του Υπουργείου Παιδείας της Κύπρου;
Πρόκειται για ένα σχέδιο που λέγεται Ζώνη Εκπαιδευτικής Προτεραιότητας και ξεκίνησε από έναν τομέα της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης στη Γαλλία. Στη συνέχεια το πήρε το Υπουργείο Παιδείας της Κύπρου και το εφαρμόζει πιλοτικά σε τέσσερα σχολεία. Υπάρχει αυτή την ώρα στο νέο νομοσχέδιο για την παιδεία μία αντίστοιχη πρόβλεψη ώστε να κάνουν κάτι στα ίδια πρότυπα. Ίσως η ταινία χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο ενημέρωσης τώρα που γίνεται η επιμόρφωση και ξεκινά η διαδικασία υλοποίησης στην Ελλάδα Continue reading «Λουκία Ρικάκη: «Μέσα στη μοναχικότητά μου είναι η ασφάλειά μου» | Συνέντευξη στον Μίμη Τσακωνιάτη»
ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΤΟ ΠΟΙΟΤΙΚΟ SITE ΓΙΑ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ FLIX
Στο διάλειμμα του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Ρέκιαβικ, ο Ούγγρος σκηνοθέτης εξηγεί γιατί σταμάτησε να κάνει ταινίες και εκφράζει τη δυσαρέσκειά του για ορισμένες πλευρές της βιομηχανίας του κινηματογράφου.
Ο Ούγγρος σκηνοθέτης Bela Tarr (Damnation, Satan’s Tango, The Man from London) έλαβε τιμητική διάκριση στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Ρέκιαβικ της Ισλανδίας αυτή την εβδομάδα. Γνωστός για τα μεγάλης διάρκειας πλάνα του, έχει ένα μεγάλο σινεφίλ κοινό που τον ακολουθεί πιστά.
Η πάνω από επτά ώρες ταινία του Satan’s Tango και άλλες του δουλειές σε ασπρόμαυρο, έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τα μπλοκμπάστερς του Χόλυγουντ. Ο Ταρ μίλησε στο The Hollywood Reporter για τα συναισθήματά του απέναντι στο κυρίαρχο ρεύμα του Χόλυγουντ, γιατί δεν θα κάνει άλλη ταινία, ποια πρόσφατη ταινία υποψήφια για Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας απόλαυσε και γιατί οι υψηλού επιπέδου ταινίες δεν προορίζονται για τα Όσκαρ.
THR: Έχετε πει ότι δεν θα γυρίσετε άλλες ταινίες. Τώρα, τιμηθήκατε εδώ στο Ρέκιαβικ και ετοιμάζεστε να εμφανιστείτε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης όπου θα προβληθεί η τελευταία σας ταινία, το Άλογο του Τορίνο, την οποία η Ουγγαρία έχει καταθέσει ως την επίσημη πρότασή της για τα Όσκαρ. Πραγματικά επιμένετε στην απόφασή σας να μην ξανακάνετε ταινία;
Το εορταστικό πρόγραμμα του ιστορικού σινεμά της Πατησίων ΤΡΙΑΝΟΝ έχει μπει στην τρίτη εβδομάδα του. Ο Ούγγρος σκηνοθέτης Μπέλα Ταρ θα βρεθεί στην αίθουσα του Τριανόν για ένα διπλό event αφιερωμένο στο σπουδαίο έργο του.
