Οι φήμες ήταν θεσπέσιες κι ακαταμάχητες, εξαπλώνονταν σαν πυρκαγιά στο άνυδρο κινηματογραφικό τοπίο, και αφορούσαν την ταινία Satantango του Bela Tarr. Φήμες για ένα έπος επτάμιση ωρών και μια κινηματογραφική προβολή, φερόμενη ως εκστασιογόνο θρησκευτική λειτουργία· για ένα ουγγρικό αριστούργημα που ξεπερνούσε κατά πολύ τον Ταρκόφσκι, τον Σοκούροφ, τον Antonioni και τον Jancso στην υπερβατική ενσάρκωση της χρονο-εικόνας· για έναν παράτολμο επαναπροσδιορισμό της κινηματογραφικής αφήγησης, εμπνευσμένο από τα βήματα του ταγκό’ για μια ασπρόμαυρη εικόνα που είχε μετουσιωθεί σε φαιόχρωμη οργανική ύλη’ για την υπνωτιστική δύναμη που ασκούσαν τα αέναα τράβελινγκ της κάμερας πάνω σ’ ένα καθηλωμένο κοινό- και, τέλος, για ένα νέο κινηματογράφο που συνέπτυσσε την απόσταση ανάμεσα στο θέαμα και τον θεατή, ενώ, ταυτόχρονα, την οριοθετούσε ως τον μοναδικό δυνατό χώρο όπου ο θεατής θα μπορούσε να υπάρξει: τον χώρο μιας θεϊκής κόλασης.
