Κατά τον Jean Mitry, ο κινηματογράφος στο παρελθόν δεν ήταν βωβός αλλά σιωπηλός. Ο θεατής χρησιμοποιούσε τη φαντασία του και απέδιδε ηχητικές ιδιότητες στα πράγματα ή τα πρόσωπα βάζοντας ο ίδιος τη θέση του στην αντίστοιχη περιγραφόμενη κατάσταση. Ο λόγος τότε δεν ήταν απαραίτητος (ή δεν χρειαζόταν να είναι) ενώ οι θόρυβοι, οι κραυγές και κάποιες λέξεις που προφέρονταν εδώ κι εκεί αποτελούσαν τμήμα της περιγραφής και της συμπεριφοράς των προσώπων. Από την άλλη, η σιωπή δεν είχε την αξία και βαρύνουσα σημασία –ειδικά σε κρίσιμες καταστάσεις- που έχει από τη γέννηση του ομιλούντος κινηματογράφου και μετά. Ο ήχος, τότε, αντιμετωπίστηκε σαν ένα νέο στοιχείο του μοντάζ και ως ανεξάρτητο στοιχείο της οπτικής εικόνας, λύνοντας κάποια προβλήματα και ανοίγοντας νέους ορίζοντες αισθητικής και δημιουργίας.
Michel Chion (Μισέλ Σιόν) Ο ήχος στον κινηματογράφο, εκδόσεις Πατάκη
Εργαστήρι Κινηματογράφου Δήμου Ζωγράφου συνεχίζονται οι εγγραφές
θεωρία-ιστορία-πρακτική κινηματογράφου-δημιουργία ταινιών
Συνέχεια ανάγνωσης «Κατηγορίες Ήχων στο Σινεμά, της Δήμητρας Γιαννακού»