Η «ιερότητα» της Μεγάλης Εβδομάδας απειλήθηκε φέτος από τη Μελίνα Μερκούρη! Για το βράδυ της Μεγάλης Τρίτης η ΕΤ3 είχε προγραμματίσει την κλασική «Στέλλα» του Μιχάλη Κακογιάννη, όμως «δεκάδες» ή «εκατοντάδες» τηλεθεατές έσπευσαν να διαμαρτυρηθούν τηλεφωνικά για την «ασέβεια»! Και τελικά η κρατική τηλεόραση υπέκυψε, και αντί της «Στέλλας» προβλήθηκε η ταινία «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο» του Βασίλη Γεωργιάδη, κι ας περιέχει μία ελάχιστα «σεμνή» σκηνή βιασμού της Μαίρης Χρονοπούλου…
Τα “Πάθη του Χριστού” κατά το παρελθόν κυριαρχούσαν κατά τη Μεγάλη Εβδομάδα στη μεγάλη οθόνη (πλέον βρίσκουν καταφύγιο μονάχα στη μικρή οθόνη). Για δεκαετίες τροφοδότησαν τον κινηματογράφο με δραματουργικό υλικό, σε μια μακρά σειρά ψευδο-θρησκευτικών υπερπαραγωγών: Σεξ, δράση, αγωνία, μαζί με ψήγματα χριστιανικών παραινέσεων: “Κβο βάντις”, “Ο Χιτών”, “Βαραββάς”, “Ο μεγάλος Ψαράς” κ.ά. Στα μέσα της δεκαετίας του ’60 ο μαρξιστής Πιερ Πάολο Παζολίνι γυρίζει το “Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο” κινηματογραφώντας την “Εβδομάδα των Παθών” με τυπικό σεβασμό στο κείμενο αλλά ταυτόχρονα με μια γειωμένη αίσθηση του ιερού και του τραγικού, χρησιμοποιώντας ως φόντο χωριά του εξαθλιωμένου ιταλικού Νότου…
Η “συντηρητική στροφή” της δεκαετίας του ’70 θα εκφραστεί στην κινηματογράφηση των “Παθών” με τη βαρύγδουπη υπερπαραγωγή του Φράνκο Τζεφιρέλι, «O Ιησούς από τη Ναζαρέτ» (1977). Καθώς το κοινό στο οποίο απευθύνεται έχει στραφεί πια στη μικρή οθόνη, δεν πρόκειται για κινηματογραφική ταινία αλλά για μίνι τηλεοπτική σειρά. Καθοριστική επιλογή ήταν ο Ρόμπερτ Πάουελ για τον ρόλο του Χριστού, καθώς η εικόνα του ανταποκρίνεται πλήρως στο επί αιώνες “αρχέτυπο” της Δυτικής Εκκλησίας για τον ιδρυτή της θρησκείας: πρασινογάλανα μάτια και καστανά μακριά μαλλιά, μαζί με μια “νεωτεριστική” φυσική έλξη…
Στο γύρισμα του αιώνα, τα “Πάθη του Χριστού” (2004) του Μελ Γκίμπσον σοκάρουν με την “αυθεντικότητα” της αραμαϊκής γλώσσας, την τραχύτητα και την ωμή βία που προπαγανδίζουν…
Κώστας Τερζής
CAMERA STYLO 