Έχοντας διαφυλάξει την υπόθεση ως επτασφράγιστο μυστικό, ο σκηνοθέτης Ρίντλεϊ Σκοτ παρουσιάζει επιτέλους το πολυαναμενόμενο prequel της θρυλικής ταινίας “Alien”, έχοντας δίπλα του μια ομάδα εξαιρετικά ταλαντούχων πρωταγωνιστών, όπως η Σαρλίζ Θερόν (“Monster”), o Μάικλ Φασμπέντερ (“Shame”), o Γκάι Πιρς (“Lawless”), η Νούμι Ραπάς (“Το Κορίτσι με το Τατουάζ”) και ο Ίντρις Έλμπα (“Thor”).
Ο Σκηνοθέτης
Ο Ρίντλεϊ Σκοτ γεννήθηκε στην Αγγλία το 1937. Αφού σπούδασε σχέδιο σε σχολές Καλών Τεχνών (ανάμεσα σε άλλες και στο Royal College of Art), άρχισε να δουλεύει ως σκηνογράφος για τηλεοπτικές σειρές του BBC. Το 1968 ίδρυσε μαζί με τον αδελφό του, επίσης σκηνοθέτη, Τόνι Σκοτ, την εταιρεία παραγωγής διαφημιστικών RSA, περνώντας έτσι στη σκηνοθεσία clip. Το 1977 ο Σκοτ σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους, το “The Duellists”, με πρωταγωνιστές τους Χάρβεϊ Καϊτέλ και Κιθ Κάρανταϊν, που πήρε το βραβείο Καλύτερης Ταινίας πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη στο φεστιβάλ των Καννών. Ακολούθησε το θρίλερ επιστημονικής φαντασίας “Alien” που έκανε διάσημη τη Σιγκούρνι Γουίβερ και αποτέλεσε την αρχή μιας επιτυχημένης τετραλογίας blockbuster. Το 1982, ο Σκοτ σκηνοθέτησε την ταινία-ορόσημο στο είδος του sci-fi, το “Blade Runner”, βασισμένο στο βιβλίο του Φίλιπ Κ. Ντικ, “Do Androids Dream of Electric Sheep?” O Σκοτ έχει σκηνοθετήσει ανάμεσα στ’ άλλα, “Legend” (1985), “Someone to Watch Over Me” (1987), “”Black Rain” (1989), “Thelma & Louise” (1991), “1492: Conquest of Paradise” (1992), “White Squall” (1996), “G.I. Jane” (1997), “Gladiator” (2000), “Hannibal” και “Black Hawk Down” το 2001, “Matchstick Men” (2003), “Kingdom Of Heaven” (2005), “A Good Year” (2006), “American Gangster” (2007), “Body Of Lies” (2008) και “Robin Hood” (2010). Ο Σκοτ έχει επίσης κάνει παραγωγή σε ταινίες όπως “In Her Shoes”, “The A-Team”, “Cyrus”, “The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford”, καθώς και σε σειρές όπως “The Good Wife” και “Numbers” για την CBS. Ο Σκοτ έχει προταθεί 3 φορές για Όσκαρ Καλύτερης Σκηνοθεσίας (“Thelma & Louise”, “Gladiator”, “Black Hawk Down”).
Οι Πρωταγωνιστές
H σουηδέζα Νούμι Ραπάς γεννήθηκε το 1979 και είναι κόρη της ηθοποιού Νίνα Νορέν και του ισπανού τραγουδιστή του φλαμένκο Ροχέλιο Ντουράν. Η πρώτη της επαφή με την υποκριτική ήταν μόλις στα 7 της χρόνια, όταν συμμετείχε στην ισλανδική ταινία “In The Shadow of The Raven”. H εμπειρία αυτή την έκανε ν’ αποφασίσει ότι ήθελε να επικεντρωθεί στην ηθοποιία: στην ηλικία των 15 άφησε το σπίτι της και πήγε στη Στοκχόλμη, για να σπουδάσει σε μια σχολή θεάτρου. Το 1996 έπαιξε για πρώτη φορά στην τηλεόραση, στη σουηδική σαπουνόπερα “Tre Kronor”, και παράλληλα συνέχιζε τη θεατρική της καριέρα, ενώ μέχρι σήμερα έχει πρωταγωνιστήσει σε περισσότερες από 20 τηλεοπτικές σειρές και εκπομπές. Το 2007 τράβηξε την προσοχή κοινού και κριτικών με την ερμηνεία της στην ταινία “Daisy Diamond”, όπου υποδυόταν μια προβληματική έφηβη μητέρα – ερμηνεία που τις χάρισε πολλές εθνικές διακρίσεις. Η παγκόσμια αναγνώριση ήρθε το 2009 όταν πήρε το ρόλο της αντιηρωίδας Λίζμπεθ Σαλάντερ, στην τριλογία που είναι βασισμένη στο best seller του Στιγκ Λάρσον “Millenium”. Ακολούθησε το 2010 ο πρωταγωνιστικός ρόλος στο σκηνοθετικό ντεμπούτο της Περνίλα Όγκαστ “Beyond”, όπου συμπρωταγωνιστούσε με τον πρώην σύζυγό της, Όλα Ραπάς, και το 2011 το θρίλερ “Babycall”, για το οποίο τιμήθηκε με το βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ της Ρώμης. Την ίδια χρονιά συμμετείχε στο “Sherlock Holmes: A Game of Shadows” του Γκάι Ρίτσι δίπλα στους Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, Τζουντ Λο και Ρέιτσελ ΜακΆνταμς, ηθοποιό με την οποία προσεχώς θα συμπρωταγωνιστήσει στο καινούργιο θρίλερ του Μπράιαν Ντε Πάλμα “Passion”. Αυτή την εποχή γυρίζει την ταινία “Dead Man Down” του δανού Νιλς Άρντεν Όπλεφ, δίπλα στους Κόλιν Φάρελ και Ντόμινικ Κούπερ.
H Σαρλίζ Θερόν γεννήθηκε το 1975 στη Νότια Αφρική. Στην ηλικία των 16 ξεκίνησε την καριέρα της ως μοντέλο έχοντας κερδίσει έναν τοπικό διαγωνισμό μόντελινγκ. Εργαζόταν ως μοντέλο στην Ευρώπη αλλά τελικά κατέληξε στην Νέα Υόρκη. Το μόντελινγκ δεν την κέρδισε ποτέ και η Θερόν στράφηκε στο μπαλέτο ώσπου ένας τραυματισμός στο γόνατο έβαλε φρένο στην καριέρα της ως χορεύτρια. Στα 18 της, η μητέρα της την έπεισε να πάει στο Λος Άντζελες για να αναζητήσει καριέρα στην κινηματογραφική βιομηχανία. Ο πρώτος της ρόλος ήταν το 1996 στην ταινία “2 Days in the Valley“. Ακολούθησαν ταινίες όπως “Ο Δικηγόρος του Διαβόλου“, “Mighty Joe Young“, “Η Γυναίκα του Αστροναύτη“, “The Yards“, “Men of Honor“, “Γλυκός Νοέμβρης“, “15 Minutes“, “Πρόσωπο στα Σύννεφα“ και “Ληστεία αλά Ιταλικά“. Η ερμηνεία της στην ταινία “Monster“ της χάρισε το Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου αλλά και Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ερμηνείας σε Δράμα. Η Θερόν βρέθηκε ξανά υποψήφια για Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου στην ταινία “North Country“ το 2005. Έκτοτε έχει πρωταγωνιστήσει σε ταινίες όπως “In the Valley of Elah”, “Hancock”, “The Burning Plain”, “The Road”, και πιο πρόσφατα στο “Young Adult” του Τζέισον Ράιτμαν, σε σενάριο της Ντιάμπλο Κόντι. Προσεχώς θα τη δούμε στη δραματική περιπέτεια “Snow White And The Huntsman” μαζί με τους Κρίστεν Στιούαρτ και Κρις Χέμσγουορθ, ενώ προετοιμάζεται η περιπέτεια “Mad Max: Fury Road” του Τζορτζ Μίλερ, δίπλα στον Τόμ Χάρντι.
Ο Μάικλ Φασμπέντερ γεννήθηκε το 1977 στη Γερμανία, μεγάλωσε στο Κιλάρνεϊ της Ιρλανδίας και σπούδασε στο Drama Centre. Η καριέρα του στην υποκριτική ξεκίνησε από την τηλεόραση, με ρόλους σε γνωστές σειρές, όπως η επική παραγωγή των Τομ Χανκς και Στίβεν Σπίλμπεργκ ”Band of Brothers” και το ”Murphy’s Law”. Το 2006 έκανε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο με τους ”300” του Ζακ Σνάιντερ. Η συγκλονιστική ερμηνεία του στην ταινία ”Hunger”, η οποία βραβεύτηκε με τη Χρυσή Κάμερα στις Κάννες, τράβηξε την προσοχή κοινού και κινηματογραφικής βιομηχανίας, χαρίζοντάς παράλληλα αρκετά βραβεία από διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ. Το βιογραφικό του περιλαμβάνει ταινίες κάθε είδους, όπως ”Eden Lake”, ”Fish Tank” της Αντρέα Άρνολντ, ”Inglourious Basterds” του Ταραντίνο και ”Centurion”, ενώ τον είδαμε και στις ταινίες ”X-Men: First Class”, ”Τζέιν Έιρ” και ”Μία Επικίνδυνη Μέθοδος” του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ. Για την τελευταία ταινία του Στιβ ΜακΚουίν, “Shame”, κέρδισε το βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού στο 68ο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Βενετίας, ενώ συμμετέχει και στο “Haywire” του Στίβεν Σόντερμπεργκ. Προσεχώς θα τον δούμε στο “Twelve Years a Slave”, τη νέα δραματική ταινία εποχής του Στιβ ΜακΚουίν δίπλα στον Μπρατ Πιτ – με τον οποίο αναμένεται να συμπρωταγωνιστήσει και στο νέο project του Ρίντλεϊ Σκοτ, “The Councelor”, σε σενάριο του Κόρμακ ΜακΚάρθι, μαζί με τις Κάμερον Ντίαζ και Πενέλοπε Κρουζ.
Ο Γκάι Πιρς γεννήθηκε το 1967 στην Αγγλία. Μετακόμισε με την οικογένειά του στην Αυστραλία σε ηλικία μόλις 3 ετών. Του άρεσε πάντοτε να υποδύεται ρόλους και ήταν τέλειος στο να μιμείται προφορές. Πρωταγωνίστησε σε αρκετές θεατρικές παραστάσεις σε νεαρή ηλικία, και μεταπήδησε στην τηλεόραση το 1985 όταν του δόθηκε ρόλος στην αυστραλιανή σαπουνόπερα “Neighbours“, όπου και συμμετείχε για πολλά χρόνια. Στον κινηματογράφο ο ρόλος που τον έκανε γνωστό ήταν λίγο ιδιαίτερος, αυτός μιας drag queen στην ταινία “Priscilla, Queen of the Desert“ το 1994. Από τότε, έχει πάρει μέρος σε μια σειρά ταινιών, μεταξύ των οποίων στις “Λος Άντζελες Εμπιστευτικόν“, “Κατάχρηση Εξουσίας“, “Ο Κόμης Μόντε Κρίστο“, “Memento“, “Η Μηχανή του Χρόνου“, “Παράνομη Δικαιοσύνη“, “Ο Δρόμος“, “Γυναίκα Είδωλο“, “Αψηφώντας το Θάνατο“, “The Hurt Locker“, “Seeking Justice“ με τον Νίκολας Κέιτζ και “Lockout”. Προσεχώς θα τον δούμε στη δραματική ταινία “Lawless” του Τζον Χίλκοουτ δίπλα στους Σία ΛεΜπουφ και Τομ Χάρντι, στο “Untitled Drake Doremus Project” με τον Κάιλ ΜακΛάχλαν και την Φελίσιτι Τζόουνς, καθώς και στο “Iron Man 3”, μαζί με τον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ και την Γκουίνεθ Πάλτροου.
Λίγα λόγια για την Παραγωγή
Ο σερ Ρίντλεϊ Σκοτ, ο διάσημος σκηνοθέτης που επανεφηύρε τον κινηματογράφο της επιστημονικής φαντασίας έχοντας δημιουργήσει το “Alien”, ένα πρωτοποριακό μείγμα sci-fi και τρόμου, και συνεχίζοντας με το “Blade Runner”, μία από τις πιο αξιοσέβαστες και σημαίνουσες ταινίες του είδους, αφήνει και πάλι το στίγμα του με το “Prometheus”, ένα συνονθύλευμα δράσης, ανατριχίλας και τρόμου.
Με το “Prometheus” ο Σκοτ δημιούργησε μια νέα μυθολογία, στην οποία μια ομάδα εξερευνητών ανακαλύπτει νέα στοιχεία γύρω από την προέλευση του ανθρώπου στη Γη, και ξεκινά για ένα συναρπαστικό ταξίδι πάνω στο διαστημόπλοιο «Προμηθέας», στις πιο σκοτεινές γωνίες του σύμπαντος. Εκεί οι πρωταγωνιστές θα χρειαστεί να δώσουν μια τρομακτική μάχη, προκειμένου να σώσουν το μέλλον του ανθρώπινου είδους.
Παρά το γεγονός ότι ο Σκοτ δεν ασχολήθηκε με τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας για τριάντα ολόκληρα χρόνια, δεν έχασε ποτέ το ενδιαφέρον του για αυτές. Έχοντας όμως γυρίσει δύο από τις πιο κλασικές ταινίες sci-fi, χρειαζόταν μια πραγματικά μεγάλη ιδέα που θα σηματοδοτούσε την επιστροφή του. «Τις τελευταίες δεκαετίες, είχαμε πληθώρα ταινιών δράσης, τρόμου και επιστημονικής φαντασίας», λέει ο Σκοτ. «Άρα η πιο σημαντική ερώτηση είναι, πόσο πρωτότυπος θα είσαι; Ο λόγος για τον οποίο δεν έκανα άλλη ταινία του είδους, εκτός από το γεγονός ότι ήμουν πολύ απασχολημένος κάνοντας άλλες ταινίες κι εξερευνώντας άλλα genres, είναι γιατί ειλικρινά δεν είχα συναντήσει κάτι που να αξίζει πραγματικά: κάτι αληθινό, πρωτότυπο και δυνατό. Το “Prometheus” όμως διαθέτει και τα τρία αυτά στοιχεία».
Η ιδέα για το “Prometheus”ξεκίνησε με μια εικόνα που φαίνεται φευγαλέα μόνο στο “Alien” και που ουσιαστικά ξεχνιέται μόλις το ομώνυμο εξωγήινο ον «σκάει» κυριολεκτικά στη σκηνή. Αλλά αυτό το μυστηριώδες, γιγαντιαίο και απολιθωμένο πλάσμα με το ανοιγμένο στήθος, που έγινε αργότερα γνωστό ως “Space Jockey”, είχε μείνει ακόμα στη μνήμη του ανθρώπου που το δημιούργησε. «Αν κάτι είχε μείνει μαζί από την εποχή του “Alien”, ήταν το μυστήριο που το περιέβαλλε. Ποιο ήταν αυτό το πλάσμα; Από πού προερχόταν; Ποια ήταν η αποστολή του; Τι είδους τεχνολογία κατείχε το είδος του; Σκέφτηκα λοιπόν ότι αυτές οι ερωτήσεις μπορούσαν να αποτελέσουν ένα είδος εφαλτηρίου για ακόμα ευρύτερες ιδέες».
Έτσι λοιπόν η ζωή του “Prometheus” ξεκίνησε χρόνια πριν, σαν prequel του “Alien” προτού γίνει κάτι πολύ μεγαλύτερο, προτού, σύμφωνα με τα λόγια του Σκοτ, «εξελιχθεί σε ένα άλλο σύμπαν». Η ταινία ασχολείται με, και καθορίζεται από, νέες ιδέες και ερωτήματα που κυρίευσαν την απαράμιλλη φαντασία του δημιουργού. «Από τη δημιουργική διαδικασία κατά την ανάπτυξη της ταινίας, αναδύθηκε μια νέα, μεγάλη μυθολογία όπου λαμβάνει χώρα αυτή η πρωτότυπη ιστορία», σχολιάζει ο Σκοτ. «Ο φανατικός θαυμαστής του “Alien” θα αναγνωρίσει ίχνη από το DNA του, μόνο που οι ιδέες με τις οποίες καταπιάνεται αυτή η ταινία είναι μοναδικές, πολύ πιο προκλητικές και εκτεταμένες. Το “Prometheus” είναι η ασυνήθιστη ιδέα για ταινία του είδους, που έψαχνα όλο αυτό τον καιρό».
«Το πιο δύσκολο κομμάτι στη συγγραφή αυτής της ιστορίας ήταν το γεγονός ότι δεν υπήρχαν δεδομένα: όλα έπρεπε να εφευρεθούν από την αρχή», λένε οι σεναριογράφοι Σπάιτς και Λίντλοφ. «Κατά τη δημιουργία ενός ολόκληρου κόσμου με τον Ρίντλεϊ, υπήρχε ένας τεράστιος καμβάς πάνω στον οποίο μπορούσε να ζωγραφίσει κανείς. Ταυτόχρονα, είναι πραγματικά καταπληκτικό το πρωτότυπο όραμα του Ρίντλεϊ γι’ αυτή την ταινία: είναι τολμηρό, βαθύ, κι ελπίζουμε τελείως αναπάντεχο».
A spaceship named Prometheus
Καθώς αναπτυσσόταν το σενάριο, οι μεγάλες ιδέες της ιστορίας αναδύονταν μία-μία: κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού για να γνωρίσουν αυτό που οι επιστήμονες θεωρούν «δημιουργό» τους, (όντα που ίσως δημιούργησαν τη ζωή στον πλανήτη μας), το πλήρωμα του διαστημόπλοιου «Προμηθέας» μαζί με την πολυεθνική που χρηματοδοτεί την πανάκριβη αποστολή, στην πραγματικότητα προκαλούν τους θεούς. Και ακριβώς όπως συμβαίνει στην αρχαιοελληνική μυθολογική μορφή από την οποία παίρνει το όνομά του το διαστημόπλοιο, το να προκαλεί κανείς τους θεούς μπορεί να αποδειχτεί μια πολύ, πολύ κακή ιδέα.
«Ονομάσαμε το διαστημόπλοιο «Προμηθέα» γιατί το κεντρικό θέμα της ταινίας είναι μια μεταφορά πάνω στον έλληνα Τιτάνα Προμηθέα, που αψηφά τους θεούς, δίνοντας στους θνητούς το δώρο της φωτιάς – κάτι για το οποίο τιμωρείται φριχτά», εξηγεί ο Σκοτ. «Όταν μιλάς για το μύθο πάνω στον οποίο βασίζεται ο τίτλος, έχεις να κάνεις με τις σχέσεις του ανθρώπινου είδους με τους θεούς – τα όντα που μας δημιούργησαν – και με το τι ακριβώς συμβαίνει όταν τους προκαλούμε». Τελικά όμως, όπως σημειώνει ο Λίντλοφ, το “Prometheus” επικεντρώνεται γύρω από …εμάς. «Μιλά για την ανθρωπότητα στο μέλλον, αμφισβητώντας μερικές από τις πιο αγαπημένες μας επιστημονικές και φιλοσοφικές ιδέες».
Η ομάδα επιστημόνων και εξερευνητών πάνω στο διαστημόπλοιο κάνει ένα ταξίδι, για να ανακαλύψει τίποτα λιγότερο από απαντήσεις σε μερικές από τις σημαντικότερες ερωτήσεις της ζωής. Δύο λαμπροί επιστήμονες, η Σο (Νούμι Ραπάς) και ο Χόλογουεϊ (Λόγκαν Μάρσαλ-Γκριν) ηγούνται της αποστολής, έχοντας όμως ο καθένας διαμετρικά αντίθετα κίνητρα. Η Σο είναι μια πιστή: θέλει να γνωρίσει αυτούς τους «θεούς» προκειμένου να πλησιάσει τις πιο παραδοσιακές, θρησκευτικές της απόψεις, ενώ ο Χόλογουεϊ ψάχνει να απομυθοποιήσει αυτού του είδους τις πνευματικές αντιλήψεις. Στη δουλειά τους ως αρχαιολόγοι, ανακάλυψαν σε σπηλιές εικονογράμματα από αρχαίους πολιτισμούς σε όλο τον κόσμο τα οποία δείχνουν προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση προς το διάστημα, κι έπεισαν μια πολυεθνική εταιρεία, την Weyland Industries, να χρηματοδοτήσει την αποστολή.
Κανείς από τους δύο επιστήμονες όμως δεν ήταν προετοιμασμένος για τον ανείπωτο τρόμο που θα συναντήσουν. Όταν η Σο και ο Χόλογουεϊ συλλαμβάνουν την ιδέα της αποστολής, προσδοκούσαν να ανακαλύψουν ένα φιλικό προς τον άνθρωπο είδος που θα μπορούσε να τους δώσει απαντήσεις στο μεγαλύτερο μυστήριο. Με άλλα λόγια, περίμεναν να συναντήσουν θεούς – αυτά τα πλάσματα όμως τελικά είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από φιλεύσπλαχνα. Είναι ένα επικίνδυνο είδος υπερ-όντων. «Τα μέλη του «Προμηθέα» νομίζουν ότι κατευθύνονται σ’ έναν παράδεισο, αλλά αυτό που βρίσκουν είναι ένας σκοτεινός και μοχθηρός κόσμος, ένας ενδιάμεσος σταθμός γι’ αυτά τα πλάσματα», λέει ο Σπάιτς. «Το ψυχρό και αδυσώπητο περιβάλλον είναι πολύ πιο κοντά στην κόλαση, παρά στον παράδεισο».
Στις ταινίες του Σκοτ, οι ανακαλύψεις των πρωταγωνιστών συχνά συντρίβουν τις προσδοκίες. «Αυτό είναι το στοιχείο που κάνει μια καλή δραματική ιστορία», εξηγεί ο σκηνοθέτης. «Το σενάριο αυτό ασχολείται με την αλήθεια που αφορά το άγνωστο και τις άλλες μορφές ζωής, στην πιο τρομακτική τους μορφή. Η πιθανότητα να είναι αληθινή μια τέτοια περίπτωση δίνει την ευκαιρία να χτίσουμε την πιο εκλεπτυσμένη και «επικίνδυνη» δραματική κατάσταση. Σε μένα, πάλι, δίνει την ευκαιρία να κατατρομάξω το κοινό».
Πάνω στον άγνωστο πλανήτη, η ομάδα συναντά τον επιζώντα ενός πολιτισμού που ελέγχει κάποια εξαιρετικά επικίνδυνα στοιχεία, όπως μορφές βιολογίας και εμβιομηχανικής, ικανές να διαλύσουν τα θύματά τους. «Αυτό ακριβώς μας φέρνει μπροστά στο ερώτημα», συνεχίζει ο Σκοτ, «Ποιες είναι οι συνέπειες της συνάντησης με ένα ανώτερο ον, του οποίου οι ικανότητες είναι έτη φωτός μπροστά από τις δικές μας, και τελικά αποτελεί πράγματι ένα μικρό θεό;» Ή αλλιώς, όπως είπε ο διάσημος αστροφυσικός Στίβεν Χόκινς: «Αν μας επισκεφθούν εξωγήινοι, το αποτέλεσμα θα είναι παρόμοιο με αυτό του Κολόμβου όταν έφτασε στην Αμερική – το οποίο δεν κατέληξε πολύ καλά για τους ιθαγενείς. Δεν έχουμε παρά να κοιτάξουμε τον εαυτό μας, για να δούμε πώς η νοήμων ζωή μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι που δε θα θέλαμε ποτέ να συναντήσουμε».
Το πλήρωμα
Οι ισχυροί γυναικείοι χαρακτήρες είναι ένα γνώρισμα των ταινιών του Ρίντλεϊ Σκοτ: η Σιγκούρνι Γουίβερ ως Ρίπλεϊ στο “Alien”, οι Σούζαν Σαράντον και Τζίνα Ντέιβις στο “Thelma & Louise”, η Ντεμί Μουρ στο “G.I. Jane”, η Εύα Γκριν στο “Kingdom of Heaven”, η Κόνι Νίλσεν στο “Gladiator”… Αυτή τη φορά, στο “Prometheus” υπάρχουν όχι μία, αλλά δύο τρομερές και ξεχωριστές πρωταγωνίστριες που συνεχίζουν την παράδοση. Η Ελίζαμπεθ Σο της Νούμι Ραπάς είναι μια επιστήμων γεμάτη πίστη και ελπίδα, που μεταμορφώνεται σε πολεμίστρια όταν βρίσκεται αντιμέτωπη με τον κίνδυνο. Η Μέρεντιθ Βίκερς της Σαρλίζ Θερόν είναι ένα «κουστούμι», η αντιπρόσωπος των συμφερόντων της τεράστιας πολυεθνικής που χρηματοδοτεί το ταξίδι σ’ ένα μακρινό, δυσοίωνο κόσμο.
Η δυνατή και υπόγεια ερμηνεία της Ραπάς στην πρώτη εκδοχή του “The Girl with the Dragon Tattoo” τράβηξε πάνω της την προσοχή του κοινού αλλά και του Σκοτ: «Η Νούμι συνδυάζει μια σπάνια εξυπνάδα και σωματικότητα, κι αυτό ήταν έκδηλο στο “The Girl with the Dragon Tattoo”. Ήταν τόσο έντονο, που όταν επρόκειτο να τη γνωρίσω, περίμενα ένα σκληρό, ζόρικο άτομο. Αντί γι’ αυτό, η Νούμι ήταν αξιαγάπητη, έξυπνη κι ευγενική. Ήταν ένας καταπληκτικός συνδυασμός που της χρησίμευσε πολύ στο να ερμηνεύσει τη Σο».
Ένα τηλεφώνημα από τον Ρίντλεϊ Σκοτ μπορεί να αλλάξει την καριέρα κάθε ηθοποιού. «Αφού γνώρισα τον Ρίντλεϊ, σκέφτηκα ότι ακόμη κι αν τελικά δεν έπαιρνα το ρόλο στην ταινία, θα ήμουν χαρούμενη γιατί πέρασα μια ώρα συζητώντας μαζί του», θυμάται η Ραπάς. Έμελλε όμως να περάσει πολλή περισσότερο χρόνο μαζί του, αφού ο Σκοτ της έδωσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο μετά το δοκιμαστικό που έκανε με το διευθυντή φωτογραφίας, Ντάριους Βόλσκι. «Χρησιμοποιήσαμε έναν αποθηκευτικό χώρο της Panavision για να δώσουμε μια βιομηχανική, ανατριχιαστική ατμόσφαιρα, και η Νούμι ήταν εκπληκτική. Μας συνεπήρε όλους με την αγριάδα, τη δύναμη και την σκηνική της παρουσία».
Ένα πολύ διαφορετικό είδος δύναμης διαθέτει η Μέρεντιθ Βίκερς, ένα υψηλόβαθμο στέλεχος της Weyland Industries, που ταξιδεύει με τον «Προμηθέα» για να προστατεύσει τα μυστικά συμφέροντα της εταιρείας. Αμέσως μόλις η Θερόν ανέλαβε το ρόλο, ο χαρακτήρας της Βίκερς πήρε μια εντελώς καινούργια, πολύ ενδιαφέρουσα διάσταση. Σύμφωνα με το σεναριογράφο Λίντλοφ, «Με τη Σαρλίζ δουλέψαμε μαζί για να δημιουργήσουμε έναν πολυεπίπεδο χαρακτήρα. Η Βίκερς είναι ένα πρόσωπο που το κοινό λατρεύει να μισεί – υπάρχουν όμως και στιγμές που βλέπουμε και τα τρωτά της σημεία και αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε το πώς και το γιατί μεταμορφώθηκε σ’ αυτό το είδος σκληροτράχηλου μισθοφόρου. Κι αυτό το είναι το στοιχείο που την φέρνει σε ενδιαφέρουσα αντίστιξη απέναντι στη Σο».
Η Θερόν κλήθηκε να εξερευνήσει τα μεγάλα ερωτήματα της ταινίας, από μια εκ διαμέτρου αντίθετη οπτική από εκείνη των συμπρωταγωνιστών της. «Για τη Βίκερς, αυτό το επικό ταξίδι των 2 χρόνων προς έναν άλλο κόσμο καταλήγει να έχει μόνο οικονομικό ενδιαφέρον. Έχει μια νοοτροπία που επικεντρώνεται αποκλειστικά στο κέρδος», λέει η ηθοποιός. Όπως όμως και η αποστολή, έτσι και η Βίκερς είναι πολυεπίπεδη, ενώ οι απώτεροι σκοποί της είναι κρυφοί. «Η Βίκερς αποτελεί ένα αίνιγμα, και το μυστήριο που την περιβάλλει είναι ακριβώς το στοιχείο που με γοήτευσε. Είναι πραγματίστρια και επιθυμεί απελπισμένα τον έλεγχο. Πολεμάει ενάντια σ’ οτιδήποτε κάνουν όλοι οι άλλοι, και από κάποιο σημείο και μετά είναι φανερό ότι κρύβει κάποιο μυστικό ή έχει άλλα σχέδια από αυτά που λέει».
Η ψυχρή υπολογιστική ικανότητα της Βίκερς μπορεί να την κάνει να μοιάζει με μηχανή, ένα άλλο μέλος του πληρώματος, όμως, ο Ντέιβιντ του Μάικλ Φασμπέντερ, είναι μια πραγματική μηχανή: ένα ανδροειδές κατασκευασμένο από την εταιρεία. Ενώ όμως ο Ντέιβιντ κατέχει αξιοσημείωτη νοημοσύνη και άλλες ικανότητες, η κυριότερη αποστολή του είναι να εξυπηρετεί τους άλλους. «Βασικά, είναι ο οικονόμος του διαστημόπλοιου, φροντίζοντας για τα πάντα όσο το ανθρώπινο πλήρωμα βρίσκεται σε καταστολή (λόγω του διετούς ταξιδιού)», εξηγεί ο ηθοποιός. Ο Ντέιβιντ παρ’ όλ’ αυτά, είναι πολύ πιο «ανθρώπινος» απ’ ότι θα περίμενε κανείς από ένα συνθετικό πρόσωπο. Ο Λίντλοφ εξηγεί: «Ο Ντέιβιντ είναι προγραμματισμένος για να βοηθάει το ανθρώπινο πλήρωμα, ο ίδιος όμως θεωρεί την αποστολή γελοία, καθώς βρίσκεται μαζί με τους δημιουργούς του (τους ανθρώπους δηλαδή) οι οποίοι δεν τον εντυπωσιάζουν καθόλου. Μου άρεσε η ιδέα να τον βάζουμε να εκδηλώνει την περιφρόνησή του με τους τρόπους που του επιτρέπει ο εκ των προτέρων προγραμματισμός του».
Ο συνδυασμός της νοημοσύνης του Ντέιβιντ μαζί με τις ταπεινές οδηγίες που του έχουν αναθέσει, δίνει τροφή για μερικές από τις πιο αναπάντεχες στιγμές χιούμορ στην ταινία. Όταν πρωτογνωρίζουμε τον Ντέιβιντ, είναι σαν ένα μικρό παιδί σε λούνα-παρκ, μόνο που το λούνα-παρκ του είναι το διαστημόπλοιο. «Όσο το πλήρωμα βρίσκεται σε καταστολή, ο Ντέιβιντ διασκεδάζει και πειραματίζεται με τα τεχνολογικά θαύματα του σκάφους», λέει ο Φασμπέντερ. Και ακριβώς σαν ένα παιδί, ο Ντέιβιντ απολαμβάνει να βλέπει την ίδια ταινία ξανά και ξανά. Για τον Ντέιβιντ το απόλυτο κινηματογραφικό αριστούργημα είναι η ταινία του Ντέιβιντ Λιν “Lawrence of Arabia”. Ο Ντέιβιντ, ακριβώς όπως ο Λόρενς, είναι κατά κάποιο τρόπο η ιδεατή κατασκευή του τέλειου ανθρώπου. Επιπλέον, ο Λόρενς ήταν ένας ξένος σε ξένη χώρα, και φανταζόταν τον εαυτό του ως ένα λυτρωτή – στοιχεία που διαθέτει και ο ίδιος ο Ντέιβιντ.
Επιπλέον, οι απόψεις του Ντέιβιντ γύρω από το πλήρωμα, είναι κι αυτές λίγο παιδιάστικες. «Είναι ζηλιάρης και υπερόπτης γιατί αντιλαμβάνεται ότι οι γνώσεις του είναι τεράστιες και κατά συνέπεια είναι ανώτερος από τους ανθρώπους», εξηγεί ο Φασμπέντερ. «Ο Ντέιβιντ θέλει να αναγνωρίζουν και να επαινούν την εξυπνάδα του, κανείς όμως του δίνει σημασία. Κανείς δε δέχεται τον Ντέιβιντ, κι αυτό τον εκνευρίζει. Κι ακριβώς όπως ένα παιδί, ο Ντέιβιντ μπορεί να γίνεται πολύ τολμηρός στις αποφάσεις του».
Ο Λόγκαν Μάρσαλ-Γκριν έχει αναλάβει το ρόλο του Χόλογουεϊ, του προσωπικού και επαγγελματικού συντρόφου της Σο. Ακριβώς όπως κι εκείνη, ο Χόλογουεϊ διψάει για απαντήσεις, θεωρεί όμως ότι το αποτέλεσμα της έρευνάς τους θα αποδειχτεί πολύ διαφορετικό από αυτό που ελπίζει η Σο. «Η Σο είναι η καρδιά της αποστολής», σχολιάζει ο Μάρσαλ-Γκριν, «ενώ ο Χόλογουεϊ είναι τα κότσια. Πιστεύω πως ο Χόλογουεϊ ψάχνει απαντήσεις στο αιώνιο ερώτημα, γιατί είναι τύπος των άκρων. Του αρέσει να φτάνει στα όριά του σε οτιδήποτε κάνει, καμιά φορά για καλό της ομάδας, άλλες όμως του βγαίνει σε κακό. Αυτό που τον ωθεί είναι, πιστεύω, είναι η συγκίνηση της αναζήτησης».
Τα σκηνικά και τα κουστούμια
Παρά το γεγονός ότι ο Σκοτ έχει ασπαστεί εδώ και χρόνια τα τερτίπια της τεχνολογίας, όπως την ψηφιακή επεξεργασία της εικόνας, είναι επίσης γνωστή η πίστη του σ’ αυτό που ο ίδιος ονομάζει “the real thing”, καθώς αγαπάει τα γυρίσματα σε αληθινά σκηνικά. Η αλήθεια είναι ότι, επειδή οι σημερινές μεγάλες ταινίες δράσης στηρίζονται απόλυτα στα ψηφιακά εφέ, το “Prometheus” αποτελεί σπάνιο είδος – αφού παρουσιάζει έναν τεράστιο κόσμο επιστημονικής φαντασίας όπου η συντριπτική πλειονότητα των σετ, των props και των επικίνδυνων σκηνών δράσης είναι αληθινά. Το γεγονός αυτό προσδίδει μια εντυπωσιακή αληθοφάνεια, αφού το ένα σετ είναι πιο εντυπωσιακό από το άλλο, κάνοντας τα μέλη του συνεργείου να ομολογούν ότι «ο Ρίντλεϊ έχτισε το μεγαλύτερο εξωγήινο λούνα-παρκ του κόσμου».
«Δεν μπορείς παρά να μείνεις κατάπληκτος όταν περπατάς στα σετ των γυρισμάτων», εξηγεί ο παραγωγός Μάικλ Έλενμπεργκ. «Σε εμπνέουν με τόσους διαφορετικούς τρόπους, γιατί το να κάνεις γυρίσματα σε αληθινά σκηνικά σε επηρεάζει ασυνείδητα και ενστικτώδικα. Οι πάντες συμπεριφέρονται με έναν πιο φυσικό, αληθινό τρόπο, γιατί νιώθουν και οι ίδιοι μέρος της πραγματικότητας. Η κάθε λεπτομέρεια των σκηνικών βασίστηκε σε πραγματικά σημεία αναφοράς, αληθινές ιδέες και έννοιες. Κάποιες από τις ιδέες αυτές είναι υψηλότερες ή βαθύτερες, αλλά προέρχονται από τον αληθινό κόσμο. Και αν αυτό που επιδιώκεις είναι να δεθείς με το κοινό και να το τρομάξεις, ποντάροντας στο συναίσθημα και το ένστικτό του, τα πραγματικά σκηνικά είναι ο μοναδικός τρόπος».
Η παραγωγή γυρίστηκε σε 5 πλατό, στα Pinewood Studios στην Αγγλία, ανάμεσα στα οποία ήταν και το περίφημο «πλατό 007» (ένα από τα μεγαλύτερα της Ευρώπης, γύρω στα 18.000 τετραγωνικά). Οι δημιουργοί θεωρώντας πως ο χώρος δεν ήταν αρκετός, χρειάστηκε να «χωρέσουν» 16 σκηνικά στα 5 πλατό, καθώς και να αυξήσουν το μέγεθος του πλατό 007 κατά 1/3. Ο σκηνογράφος Άρθουρ Μαξ δε σχεδίασε μόνο το διαστημόπλοιο και τα οχήματα, αλλά επίσης το πλανητικό τοπίο, καθώς και το τις κατασκευές που βρίσκει εκεί η αποστολή. Για το διαστημόπλοιο «Προμηθέας», ο Μαξ εξηγεί, «ήθελα να κάνω ένα σκάφος υψηλότατης τεχνολογίας, μια ναυαρχίδα εξοπλισμένη με τέτοιο τρόπο που να μπορεί να εξερευνήσει τις πιο σκοτεινές γωνιές του γαλαξία. Μελετήσαμε πολλά σχέδια της NASA και της European Space Agency, και παίξαμε με αυτές τις ιδέες, σκεπτόμενοι το πώς θα είναι τα διαστημικά ταξίδια σε μια γενιά από τώρα».
Η γέφυρα του «Προμηθέα» είναι ένα κλιμακωτό σκηνικό σε δύο επίπεδα, που χαρακτηρίζεται από την τεράστια προσοχή στη λεπτομέρεια και την εκθαμβωτική τεχνολογία, με αποκορύφωμα τον τεράστιο, καμπύλο ανεμοθώρακα, το γυάλινο κόσμημα της πλώρης του σκάφους. Το πιο εκλεπτυσμένο όμως κομμάτι του διαστημόπλοιου είναι σίγουρα το αρχηγείο της Μέρεντιθ Βίκερς, που μοιάζει περισσότερο με σούπερ-λουξ διαμέρισμα της 5ης Λεωφόρου, παρά με την καμπίνα ενός αστρόπλοιου: είναι διακοσμημένο με υπερσύγχρονα έπιπλα σχεδιαστών και αντίκες, κι ανάμεσα τους βρίσκονται ένα πιάνο Fazioli, καθώς και πολυέλαιοι Swarovski. Επίσης διαθέτει μια ιατρική εγκατάσταση τελευταίας τεχνολογίας εξοπλισμένη με μια ρομποτική κάψουλα, ικανή να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε ιατρική ή χειρουργική ανάγκη. Η διαφανής κάψουλα που θυμίζει αόριστα φέρετρο χρησιμοποιείται σε μια από τις πιο σημαντικές σκηνές της ταινίας, στην οποία η δράση, ο τρόμος και η φρίκη συνδυάζονται με τρόπο που ποτέ δεν έχουμε ξαναδεί. «Αυτό που συμβαίνει εκεί μέσα είναι απλά το χειρότερο πράγμα που μπορείς (ή μάλλον, δεν μπορείς) να φανταστείς», λέει η Ραπάς.
Το επικό σετ του Άρθουρ Μαξ που ζωντανεύει τον πλανήτη των alien περιλαμβάνει μια Πυραμίδα, μέσα στην οποία βρίσκεται το μεγαθήριο Juggernaut, ένα διαστημόπλοιο παρόμοιο με εκείνο που είχε συντριβεί στο “Alien”. Με την προσθήκη δωματίων, τούνελ και διαδρόμων που ένωναν τους μεγαλύτερους χώρους, το σετ απέκτησε τις διαστάσεις του Empire State Building, και ήταν τόσο σπηλαιώδες που τα μέλη του συνεργείου πολλές φορές χάνονταν. Όσο για το γκαράζ του «Προμηθέα», φιλοξενούσε τα οχήματα του πληρώματος, τα οποία χρειάστηκε να κατασκευαστούν εκ του μηδενός μέσα σε έντεκα εβδομάδες. «Έπρεπε να δημιουργήσουμε οχήματα που να μπορούσαν πραγματικά να διασχίσουν κακοτράχαλο έδαφος», εξηγεί ο Μαξ. «Χρειαζόμασταν μεταφορικά μέσα αρκετά βιομηχανικά ώστε να μπορούν να αντεπεξέλθουν σε εχθρικό περιβάλλον, και ταυτόχρονα να έχουν φουτουριστικά χαρακτηριστικά».
Έπειτα από 15 εβδομάδες γυρισμάτων στο Pinewood, το καστ και το συνεργείο μεταφέρθηκαν στην Ισλανδία, προκειμένου να γυρίσουν τις σκηνές του προλόγου και της κορύφωσης. Μερικές από τις πιο επικές σκηνές δράσης και ανατριχίλας γυρίστηκαν στην πόλη Χέκλα, δίπλα σ’ ένα από τα πιο ενεργά ηφαίστεια που εκείνη την περίοδο απειλούσε να εκραγεί, ενώ συμπληρωματικές σκηνές πραγματοποιήθηκαν στους θεαματικούς καταρράχτες του Ντέτιφος.
Μία από τις πιο σταθερές συνεργασίες του Σκοτ είναι με την ενδυματολόγο Τζάντι Γιέιτς. «Ο Ρίντλεϊ ήταν κάθετος όσον αφορά τα κουστούμια. Ήθελε πάση θυσία να αποφύγει τις φουσκωτές διαστημικές στολές τύπου NASA, που το κοινό γνωρίζει τόσο καλά. Αγαπάει το γραμμικό στιλ, οπότε προσανατολιστήκαμε σε ένα καινούργιο σχέδιο στολών, που χρησιμοποιεί επαναστατικά υλικά τα οποία δίνουν την εντύπωση ότι προσφέρουν ευλυγισία και άνεση σε οποιοδήποτε εξωγήινο περιβάλλον. Το κάθε κουστούμι αποτελείτο από μια εξωτερική στολή και μία εσωτερική από νεοπρένιο, ένα είδος λαιμαριάς στο οποίο εφαρμόζεται το κράνος, και ένα ειδικό σακίδιο. Ο Σκοτ ζήτησε τα κράνη να είναι σφαιρικά, και να μην έχουν κανένα σημείο που να περιορίζει την όραση. Το κάθε κράνος διαθέτει εννέα βίντεο-οθόνες, φωτισμό και εφοδιασμό με οξυγόνο που παρέχεται από δύο ανεμιστήρες που δουλεύουν με μπαταρίες, τοποθετημένες στο σακίδιο της στολής. Το εξωτερικό των κρανών είναι επίσης εξοπλισμένο με φακό και κάμερες υψηλής ευκρίνειας, με πομπό και μηχάνημα εγγραφής. Το κουστούμι του Ντέιβιντ πάνω στο διαστημόπλοιο είναι παρόμοιο με τα ενδύματα του ανθρώπινου πληρώματος, μα με πιο λεπτές γραμμές, προκειμένου να προσδίδει ένα πιο γραμμικό στιλ. Η Θερόν φοράει ένα υπέροχο ασημί κουστούμι από μοχέρ, στο χρώμα του πάγου. «Η Βίκερς είναι η βασίλισσα των πάγων, και επιδίωξή μας ήταν να την κάνουμε να μοιάζει το δυνατόν πιο πολύ με ένα πανέμορφο άγαλμα».
Το Alien
Τα καινούργια εξωγήινα πλάσματα της ταινίας είναι αποτέλεσμα των ειδικών στα εφέ Νιλ Σκάνλαν και Κόνορ Ο’Σάλιβαν. «Παρουσιάζουμε την εξέλιξη αυτών των τρομερών πλασμάτων ακολουθώντας μια λογική και βιολογική πορεία», λέει ο σκηνοθέτης. Και ο Σκάνλαν συμπληρώνει: «Κάθε στάδιο στον κύκλο ζωής ενός πλάσματος έχει έναν ξεχωριστό σκοπό. Για την ξενοβιολογία, που ασχολείται με τις μορφές εξωγήινης ζωής, φέραμε νέα στοιχεία που δεν είναι απαραίτητα πρωθύστερα από αυτά στην ταινία “Alien”, αλλά έχουν ένα παρεμφερές DNA. Όλα τα σημεία αναφοράς στα οποία βασίζεται για να δουλέψει ο Ρίντλεϊ, προέρχονται από τη φύση: φυτά, χορταρικά, θαλάσσια πλάσματα και άλλα ζώα: τίποτα δεν είναι ψεύτικο, όλα βασίζονται στη φύση».
Ridley Scott, director of «Alien» and «Blade Runner,» returns to the genre he helped define. With PROMETHEUS, he creates a groundbreaking mythology, in which a team of explorers discover a clue to the origins of mankind on Earth, leading them on a thrilling journey to the darkest corners of the universe. There, they must fight a terrifying battle to save the future of the human race.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Σκηνοθεσία: Ρίντλεϊ Σκοτ
Σενάριο: Τζον Σπάιτς, Ντέιμον Λίντλοφ
Παραγωγή: Ρίντλεϊ Σκοτ, Τόνι Σκοτ, Ντέιβιντ Γκίλερ, Ουόλτερ Χιλ
Ηθοποιοί: Νούμι Ραπάς, Λόγκαν Μάρσαλ-Γκριν, Μάικλ Φασμπέντερ, Σαρλίζ Θερόν, Γκάι Πιρς, Ίντρις Έλμπα
Μοντάζ: Πιέτρο Σκάλια
Φωτογραφία: Ντάριους Βόλσκι
Σκηνικά: Άρθουρ Μαξ
Κοστούμια: Τζάντι Γιέιτς
Μουσική: Μαρκ Στράιτενφελντ
Info
Ημερομηνία
5 Ιουνίου σε 3D, 7 Ιουνίου 2012 στους κινηματογράφους
Πληροφορίες
Διάρκεια: 124′, Διανομή Odeon (www.odeon.gr)
CAMERA STYLO 