«Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας» Σεφέρης.
Το φιλμ για τον μεγάλο Έλληνα ευεργέτη Ιωάννη Βαρβάκη Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι προσμοιάζει με την αινιγματική ανδρική μορφή που φιλοτέχνησε ο απαράμιλλος Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Τον Ιωάννη τον Βαπτιστή που, ενώ τον περιτυλίγει σαν νεκρικό σάβανο το τρομερό, αιώνιο σκοτάδι, εκείνος ακτινοβολεί και μας χαμογελάει, κρατώντας με το ‘να χέρι την καρδιά, την ώρα που τ’ άλλο, το δεξί, μας δείχνει ψηλά, τον ουρανό… Μα αυτό δεν είναι το στοιχείο που λείπει τόσο έκδηλα και βασανιστικά από το σύγχρονο σινεμά; Το βλέμμα του δημιουργού προς τη ζωτική πηγή… Το θείο. Στις μέρες μας υπάρχουν πολλοί μαστόροι σκηνοθέτες-ποιητές της παρακμής που είναι πολύ ενδιαφέροντες κινηματογραφικά, επειδή αποτυπώνουν στο σελιλόιντ την αποσύνθεση που κυριαρχεί παντού γύρω μας. Αλλά η διάλυση απαιτεί και σύνθεση. Κι αυτό είναι το πρόβλημα της τέχνης σήμερα. Ότι δηλαδή ξαφνικά έχασε την πίστη της στη σύνθεση και προπαντώς στην ομορφιά. Η μοντέρνα τέχνη κοιτάζει μόνο εσωτερικά όπου δεν υπάρχει τίποτα για να βρεθεί παρά μόνο ερείπια, ο καθρέφτης του κόσμου μας: όλοι θέλουν να κατέβουν στο βασίλειο της μητέρας, της αρχέγονης μήτρας, του σκότους, χωρίς να κατέχουν το κλειδί του Φάουστ. Πιστεύω ότι ο προορισμός του καλλιτέχνη αλλά και του ανθρώπου είναι η προσπάθεια για την ανεύρεση του κλειδιού με το οποίο θα ανοίξει κλειστές πόρτες. Συνέχεια ανάγνωσης «“Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι” του Γιάννη Σμαραγδή | Κριτική Μίμη Τσακωνιάτη» →
CAMERA STYLO ONLINE 