σκηνική σύνθεση του Robert Wilson πάνω στο ομηρικό έπος | συμπαραγωγή:ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ-PICCOLO TEATRO ΟΔΥΣΣΕΙΑ του Robert Wilson
Ένα φορμαλιστικό σκηνικό παιχνίδι ή ένα φαντασμαγορικό παραμύθι;Ρητορικό το ερώτημα ασφαλώς γιατί ό,τι από τα δύο και να χαρακτηριστεί η παράσταση του Εθνικού Θεάτρου είναι ακριβές, αλλά δεν μπορεί να περιγράψει το εύρος και την ζωντάνια αυτού του σκηνικού παιχνιδιού που λέγεται ΟΔΥΣΣΕΙΑ του R.Wilson.
Μα ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Εν αρχή ο λόγος του Ομήρου.Πολύ σοφά κατά τη γνώμη μου,ο Αμερικανός σκηνοθέτης τον κατακερμάτισε,του απέσπασε την σκηνική του ουσία,τον συνέρραψε,αφαίρεσε και έπειτα με την αφέλεια και τη ζωντάνια ενός παιδιού μας τον »σέρβιρε» φρέσκο χωρίς αρχαιολατρικά φτιασίδια αλλά ούτε και ανόητους μοντερνισμούς.Στα υπέρ της παράστασης η ιδέα του να περιμένει το κοινό να μπει στο θέατρο, να κάτσει στις θέσεις του ,η »τυφλή»μορφή του Ομήρου-Νικήτα Τσακίρογλου και η απαγγελία των πρώτων γνωστών στίχων του έπους στα αρχαία ελληνικά-σύνδεση με το παρελθόν και ιδανικό ξεκίνημα αφήγησης παραμυθιού… Συνέχεια ανάγνωσης «ΟΔΥΣΣΕΙΑ του Robert Wilson | κριτική του Χρήστου Συρμακέζη»
