Ελλάδα εποχή κρίσης. Περιμένοντας το απόλυτο μηδέν που θα παγώσει κάθε φλέβα του ολοζώντανου οργανισμού της, αφήνοντας την να ζει με τα δανεικά κύτταρα ενός πολιτισμού ξένου προς την ψυχή της. Ή μήπως το όραμα έχει ήδη εξαφανιστεί δίνοντας θέση στην ψευδαίσθηση της δημιουργικής ανησυχίας;
Παραστάσεις. Πολλές. Και παντού. Συνεχώς. Παρατηρώ από μακριά, δεν ζω το δράμα των χαρακτήρων που κρύβονται πίσω από το τραγικό προσωπείο των υποκριτών. Έφυγα καιρό πριν, αρκετά νωρίς και όμως πολύ αργά, στο ξεκίνημα μιας φθοράς που είχε για τα καλά γκρεμίσει τον μύθο της πνευματικής λειτουργίας μια λέξης που ανυψώνεται στην πεμπτουσία της ύπαρξης, εκείνο το θείον, η θέα, το ΘΕΑΤΡΟΝ.
Ξεκίνησα με μοναδική επιθυμία να μάθω τί είναι αυτή η δίψα που θέλει να με χορτάσει με το νερό μιας αθανασίας ως απότοκο πολλών μεταμορφώσεων. Διέσχισα το μονοπάτι φαντασίας για να καταλήξω στο βάλτο της πραγματικότητας. Δεν έχουμε όλοι ίδιους στόχους, ίδια όνειρα, μας ορίζει ωστόσο η ίδια φιλοδοξία… να νικήσουμε την ανωνυμία… να ποτίσουμε τη γη το αίμα της ματαιοδοξίας. Και κάπου εκεί διασταυρώνονται οι επιθυμίες σου με τους φόβους και τις αδυναμίες σου. Και είναι οι πρώτες που θα σε σπρώξουν μπροστά ή οι τελευταίες που θα αναχαιτίσουν την πορεία σου.
Δάσκαλοι. Καθοδηγοί υπάρχουν πολλοί, δάσκαλοι ωστόσο ελάχιστοι παραμένουν. Εκείνοι με το παράδειγμα των οποίων εξιλεώνονται και οι δικές σου προσπάθειες, αυτοί που το πείσμα τους επαληθεύει και την δική σου φιλοτιμία.
Στο σήμερα λοιπόν ποιός καταφέρνει να κοιτάει στον καθρέφτη νιώθοντας περήφανος που δεν ξεγέλασε κι απόψε κανέναν θεατή; Ποιός ντύνεται τον ρόλο του κουβαλώντας στους ώμους του μια ψυχή και όχι σκίζοντας μια σάρκα; Kαι ποιός βραβεύεται επιβραβεύοντας τη ζωή και όχι το θάνατο, υψώνοντας το βλέμμα και χαμηλώνοντας την οπτική;
Ταλέντο είναι η αδρανοποίηση της αλαζονείας. Το χάρισμα να συνειδητοποιείς πως ανήκεις σε εκείνον που στέκεται ενώπιον των κινήσεων και εντός των λέξεών σου. Οι κόσμοι που χτίζεις με τα τείχη που γκρεμίζεις δημιουργούν τον μελλοντικό οίκο της κοινής σας συμβίωσης, ως οι θνητοί επίγονοι μιας αθάνατης μοίρας.
Στάσου λοιπόν και αφουγκράσου, είναι η ηθοποιία ο μοχλός της έμπνευσής σου ή η υποκρισία ο τελευταίος ρόγχος της;
[ Η Νίκη Πρασσά είναι συνεργάτης του περιοδικού, στην καθιέρωση του οποίου έχει συνεισφέρει τα μέγιστα. Ζει σήμερα στην Κωνσταντινούπολη και παρόλο που μας λείπει, χαιρόμαστε με την ευτυχία που βρήκε σε μια πόλη που ονειρευόταν χρόνια να πάει και που τις ευχόμαστε αυτή η ευτυχία όλο και να μεγαλώνει. Είναι για λίγες μέρες στην Ελλάδα και η παρουσία της στο περιοδικό το τιμά ιδιαιτέρως Γ.Κ.]
CAMERA STYLO 