Amor, η νέα παράσταση του Θεάτρου Άττις, μια σκηνική σύνθεση με αφορμή ένα κείμενο του Θανάση Αλευρά, σε σκηνοθεσία Θεόδωρου Τερζόπουλου, έχει πρεμιέρα στις 6 Δεκεμβρίου 2013.
Η σκηνή χώρος μιας δημοπρασίας, όπου δειγματίζονται, κοστολογούνται και ξεπουλιούνται οι ρόλοι, τα θεατρικά αξεσουάρ, τα συναισθήματα, οι μνήμες, τα μέλη του ανθρώπινου σώματος. Οι τιμές επηρεάζονται από τις διακυμάνσεις του χρηματιστηρίου.
Οι ηθοποιοί σχολιάζουν με χιούμορ τη σύγχρονη πραγματικότητα, ερμηνεύουν ακραίες συμπεριφορές ανθρώπων που χειραγωγούνται από την εξουσία και χειραγωγούν ο ένας τον άλλον, σε περίοδο κρίσης. Ωστόσο όλα υπονομεύονται από την υπόσχεση του έρωτα που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως κινητήρια δύναμη εξανθρωπισμού.
Ερμηνεύουν Αγλαΐα Παππά
Αντώνης Μυριαγκός
Σκηνοθεσία-Σκηνική εγκατάσταση-
Σύνθεση κειμένων Θεόδωρος Τερζόπουλος
Μουσική Παναγιώτης Βελιανίτης
Κοστούμια ΛΟΥΚΙΑ
Φωτισμοί Θεόδωρος Τερζόπουλος
Κωνσταντίνος Μπεθάνης
Τεχνικός υπεύθυνος Κωνσταντίνος Μπεθάνης
Εκτέλεση σκηνικής εγκατάστασης Χαράλαμπος Τερζόπουλος
Υπεύθυνη παραγωγής Μαρία Βογιατζή
Φωτογραφίες Johanna Weber
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις
21.00
Κυριακή στις 19.00
Διάρκεια: 55 λεπτά
Τιμές εισιτηρίων: 15€ (κανονικό), 12€ (μειωμένο)
CAMERA STYLO 
Δεν γνωρίζω ποία είναι η δική σας γνώμη, αλλά εγώ πήγα στο θέατρο Άττις και είδα το «amor » και κυριολεκτικά έφριξα . Μολονότι το θέμα του ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον και επίκαιρο ( η αλλοτρίωση και ο εξευτελισμός της ζωής μας από το κυνήγι του κέρδους και τον πυρετό του τζόγου στο χρηματιστήριο), ο τρόπος που χειριζόταν το θέμα του δεν ήταν απλά βαρετός και αποτυχημένος αλλά κυριολεκτικά τρισάθλιος.
Αφού έπρεπε πρώτα να υποστούμε για 50 λεπτά μια αρρωστημένη και πυρετώδη μπουρδολογία που περιλάμβανε μια σειρά από λέξεις και αριθμούς που επαναλαμβάνονταν συνεχώς διανθισμένη με κάποια κρύα αστεία ( υποτίθεται ο στόχος ήταν μέσα από την διαρκή επανάληψη να σιχαθεί ο θεατής την αλλοτρίωση του συστήματος που σε σπρώχνει διαρκώς να θέλεις περισσότερα χωρίς ποτέ να ικανοποιείσαι , αλλά στο τέλος αντί να σιχαθεί κάποιος την αλλοτρίωση του συστήματος και του χρηματιστηρίου έφθανε να σιχαθεί τη ζωή του και το θέατρο ) φθάσαμε στο φρικτό και αβάσταχτο τέλος . Στην αγωνιώδη και απελπισμένη του προσπάθεια να ξεφύγει από την σίγουρη καταστροφή ο πρωταγωνιστής βρίσκει καταφύγιο και σωτηρία σε μια ανοδική πορεία προς την αγάπη . Πως όμως αναζητά το πολύτιμο αυτό συναίσθημα ??? Σκαρφαλώνοντας σε έναν τοίχο και φωνάζοντας δυνατά «amor , amor , amor «. Την ίδια ώρα και η συμπρωταγωνίστριά του φωνάζει και αυτή ( εγκλωβισμένη μέσα σ’ ένα βαρελίσιο πηγάδι ) » amor, amor , amor «.
Έλεος βρε παιδιά , έλεος , μην αντιμετωπίζετε το θεατρικό κοινό σαν ένα σωρό από κρετίνους . Το φοβερότερο δε όλων ήταν ότι το απαράδεκτο περιοδικό των δημοσίων σχέσεων που λέγεται » αθηνόραμα » προβάλλει αυτή την απαίσια παράσταση ως το καταπληκτικό αριστούργημα της χρονιάς που κανείς δεν πρέπει να χάσει ( πέντε αστέρια παρακαλώ ). Και μη χειρότερα !!!!