Να τι συμβαίνει, όταν ένα ζευγάρι στη ζωή, όπως το δίπτυχο Lucy Phillips–GlenScantlebury, είναι το έτερον σου ήμισυ και στην τέχνη, και δη, στο γέννημα μιας κινηματογραφικής ταινίας. Συμβαίνει το abducted, μια sci–fi αναζήτηση του ποιος και γιατί θα μπορούσε να σας και να μας απάγει ένα ήσυχο, τρυφερό και ρομαντικό βράδυ πάνω στη πλαγιά, ακριβώς δίπλα ή περίπου μια ανάσα από την επιγραφή Hollywood, στο ειδυλλιακό τοπίο του Λος Άντζελες.
Μία που βρίσκεσαι εκεί με τον υποτιθέμενο έρωτα της ζωής σου, και μια που βρίσκεσαι έγκλειστος, εσύ κι εκείνη, δίχως ρούχα σε ένα κλειστό, σκοτεινό δωμάτιο. Έπειτα, η απορία σου σχηματίζεται έκδηλη. Γιατί σ’ εμένα, γιατί σ’ εμάς. Προκύπτει όμως κάτι άλλο, ευτυχώς που είμαστε μαζί και δεν είμαι και δεν είσαι μόνη..
Διάφορα εξωγήινα(;) ανθρωπάκια σε ταΐζουν, σε παρακολουθούν, αποσυντονίζοντας την μέχρι πρότινος προγραμματισμένη σου ζωή. Γιατί είσαι εκεί, ποιοι είναι αυτοί, γιατί όλα αυτά, ρωτάς, ή μάλλον ρωτάει ο Ντέιβιντ (Trevor Morgan) και η Τζέσικα (Tessa Ferrer). Δεύτερος ενικός διότι η ταινία ετούτη, σε θέτει ίσως με τον τρόπο της ως συμπαίκτη της θέασης, κάνοντάς σε συνένοχο, συμμέτοχο στη διαρπαγή της ελευθερίας δυο νέων ανθρώπων, στη διαρπαγή του έρωτα και του φωτός που αυτός(ο έρωτας) προϋποθέτει.
Και όλα αυτά, στον Κινηματογράφο Μικρόκοσμο, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Επιστημονικής Φαντασίας και Φανταστικού, το οποίο διήρκεσε από τις 20 ως τις 26/3.
Παρακάτω, ακολουθεί συνέντευξη της σκηνοθέτριας Lucy Phillips, που δέχτηκε να μας μιλήσει μετά την προβολή της ταινίας.
Κ.Λ. Ποιος είναι ο εχθρός- απαγωγέας στη ταινία; Υπάρχει κάποιος συμβολισμός στην έννοια αυτή;
Είχαμε αποφασίσει να μη δώσουμε πληροφορίες για το ποιοι πραγματικά είναι οι απαγωγείς. Σε δεύτερη φάση, αυτό που διαφαίνεται είναι πως αυτά τα όντα, από όπου κι αν προέρχονται είναι κάτι το συνηθισμένο, θα έλεγε κάποιος πως έχουν κάτι το εξόφθαλμα ανθρώπινο στην όλη στάση τους και συμπεριφορά. Είναι ίσως άνθρωποι, αυτό μοιάζει. Προς το τέλος της ταινίας πέφτουν οι μάσκες, και οι μορφές τους θυμίζουν κάτι το πολύ οικείο και συνηθισμένο. Ωστόσο, δεν είναι το κέντρο της προσοχής αυτοί, ή τουλάχιστον, δεν θα έπρεπε. Εκείνο που μας ενδιέφερε ήταν η αντίδραση των ανθρώπων που απάγονται από κάτι το άγνωστο και το απροσδιόριστο. Δεν μας ενδιαφέρει αυτή καθεαυτή η ταυτότητα των «ενόχων».
Κ.Λ. Εν τέλει, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε πως καταλήγουμε να ενσωματωθούμε, να οικειοποιηθούμε τους απαγωγείς, και να γίνουμε ένα με αυτούς, σαν ένα αδιαχώριστο σύνολο ανθρώπων;
Ναι, θα μπορούσαμε να πούμε πως ισχύουν όλα αυτά που αναφέρατε.. Στο τέλος ακόμη κι αυτοί, ίσως γίνονται εξωγήινα υβρίδια. Όμως υπάρχει το στοιχείο της οικογένειας, καθώς εμφανίζονται ως τέτοια. Δεν αναιρούμε την ανθρώπινη υπόστασή τους. Όλο αυτό μπορεί να οδηγήσει σε κάτι διαφορετικό, σε μια εσωτερική μεταμόρφωση, σε ένα ανθρώπινο, αλληλέγγυο νοιάξιμο αναμεταξύ των ανθρώπων.
Κ.Λ. Πως βιώσατε το γεγονός, της συν-σκηνοθεσίας πλάι στον σύντροφο της ζωής σας Glen Scantlenbery; Νιώσατε να προβάλετε, κατά κάποιον τρόπο τις ζωές σας, πάνω στον Ντέιβιντ και τη Τζέσικα;
Εμείς θέλαμε να βάλουμε ένα ζευγάρι σε μια ιδιαίτερη κατάσταση εγκλεισμού . Εγώ και ο σύζυγός μου, δεν ανήκουμε στην κατηγορία των καλλιτεχνών, όπου εκθέτουμε και προχωράμε σε προσωπικές εξομολογήσεις. Επιλέγουμε να πλάσουμε ιστορίες, που από την αρχή τους, της βιώνουμε συνειδητά, και θέλουμε να τις περάσουμε στον κόσμο όσο πιο αληθινά γίνεται, βγάζουμε την αλήθεια από την κάθε ιστορία..
Γ.Κ. Σε σχέση με το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είδαμε πως ένα από τα ζευγάρια επικοινωνούσε κυρίως μέσω της τεχνολογίας, του κινητού και του διαδικτύου και όταν το κινητό χάθηκε σαν να πανικοβλήθηκε (ο άντρας) και αντέδρασε βίαια ενώ το πρωταγωνιστικό ζευγάρι δείχνει να έχει μια βαθύτερη επικοινωνία. Είναι κάποιο είδος σχολίου πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα;
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, και πάνω στη διαφοροποίηση της συμπεριφοράς του κάθε ατόμου, ως μονάδος, αλλά και της συμπεριφοράς του ζευγαριού ως μιας δυναμικής, δεν θέλαμε να σχολιάσουμε το διαδίκτυο και την τεχνολογία ως μέσο, αλλά τις ανθρώπινες σχέσεις και την επικοινωνία εν γένει. Έτυχε βάσει σεναρίου να είναι το κινητό, και η τεχνολογία η αφορμή για την αντίδραση και την εξωτερίκευση κάποιων συμπεριφορών. Περισσότερο το κινητό έχει να κάνει με την ανάγκη επικοινωνίας με τον έξω κόσμο, στην εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση στην οποία βρέθηκαν τα απαχθέντα ζευγάρια. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όπου υπάρχει ο διαπληκτισμός των δυο ανδρών, είναι καθαρά θέμα «ζούγκλας», θέμα απαίτησης εξουσίας.. κάτι σαν τους νταήδες που θέλουν να επιβληθούν για κάτι..
Γ.Κ. Τελικά θα μπορούσε να πει κανείς, πως η ταινία είναι πολύ πιο ανθρώπινη, πολύ πιο τρυφερή, απ’ όσα κάποιος θα μπορούσε να συμπεράνει από το είδος της ταινίας, αλλά και από την σεναριακή σύλληψη..
Ναι, μας ενδιέφεραν οι ανθρώπινοι χαρακτήρες, ότι μπορεί να σημαίνει αυτό. Μπορεί το φόντο, το περιβάλλον της ταινίας να την κατατάσσει ως μια ταινία επιστημονικής φαντασίας, στην ουσία όμως είναι μια ρεαλιστική ταινία φαντασίας. Ως επίκεντρο στέκουν οι άνθρωποι, που μέσα τους έχουν συναισθήματα, πάθη, ανάγκες.. θέλαμε να δούμε την αλήθεια τους, πως δηλαδή θα αντιδρούσαν αν όντως βίωναν κάποιοι άνθρωποι μια τέτοια πραγματικότητα..
Γ.Κ. Η ταινία πολλές στιγμές σε βάζει σε άβολη, ανίσχυρη θέση. Ωστόσο, στο τέλος, μας αφήνει μια γλυκιά γεύση.. Έχει μια επίγευση happyend..
(Γέλια).. Χαίρομαι που το ακούω αυτό.. Η αλήθεια είναι πως το θέλαμε κι εμείς αυτό, να αφήνει δηλαδή μια τέτοια αίσθηση στο κοινό. Υπήρχε μια άλλη πρόταση των συνεργατών μας, να τελειώνει η ταινία στην αμέσως προηγούμενη σκηνή, όπου οι πρωταγωνιστές βρίσκονται σε μια ταράτσα και παλεύουν για τη ζωή τους. αποφασίσαμε όμως να πάμε ένα βήμα πιο πέρα, καθώς ο τρόπος που αποδώσαμε την σκηνή που προείπα, θα άφηνε στον θεατή κάτι βαρύ, κάτι ψυχοπλακωτικό, και κάτι τέτοιο δεν θα το θέλαμε..
Μετά τις τελευταίες αποκαλύψεις, με τις παρακολουθήσεις στο διαδίκτυο και την απροκάλυπτη φίμωση των ελευθεριών μας. Διαφαίνεται κάποια ελπίδα;
Στην Αγγλία, όπου προέρχομαι και διαμένω, πριν 10 χρόνια είχαν πρωτοβάλει κάμερες. Ο Βρετανικός λαός είχε εξεγερθεί, όπως ήταν αναμενόμενο. Μαζί μ’ αυτούς κι εγώ. Στην πορεία όμως, διαπίστωσα πως υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος, ή όποια λέει πως με τις κάμερες, μπορούμε τελικά και να βοηθηθούμε ως κοινωνία! Με το να πιαστεί κάποιος εγκληματίας, κάποιος δολοφόνος, και έπειτα όλοι αυτοί να βρεθούν ενώπιον της δικαιοσύνης. Σε αυτό τη χρήση, ναι, συμφωνώ. Υπάρχει όμως και ο κίνδυνος του εκτροχιασμού, μη ξεφύγουμε και υπάρξει ένα είδος υπονόμευσης της ιδιωτικής ζωής. Υπάρχουν γενιές νέων ανθρώπων, που δεν έχουν ζήσει κάτι άλλο, και δεν ξέρω που μπορεί να οδηγήσει όλο αυτό, και τι μπορεί να συμπεράνει κάποιος.
Γ.Κ. Ποια είναι τα επόμενα σας σχέδια; Ετοιμάζετε κάτι σχετικό με το abducted;
Αυτή τη στιγμή, υπάρχει ένα σενάριο όπου το δουλεύουμε. Μιλάει για μια γυναίκα η οποία υπνοβατεί. Στην πορεία, συνειδητοποιεί κάποια πράγματα για τον εαυτό της, τους γύρω της, τη ζωή της. Δεν είναι ταινία επιστημονικής φαντασίας, προορίζεται μάλλον για μια ψυχολογική ταινία, οπού θέλει, και επιζητά να διερευνήσει την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση.
Συνέντευξη- Κείμενο: Κωστής Λεβέντης
CAMERA STYLO 