Ο κύκλος της Ελένης
Πολενάκης Λέανδρος | 8.7.2014
Η Ελένη του μύθου στοιχειώνει πάντα τα έργα του Ευριπίδη, είτε πρωταγωνιστεί σε αυτά, είτε προβάλλει ο ίσκιος της πίσω από τους άλλους ήρωες. Ακόμη και στις «Φοίνισσες» που ανήκουν οργανικά σε άλλο κύκλο, ο ποιητής κατορθώνει να δηλώσει εμμέσως την παρουσία της. Το επεισόδιο της «τειχοσκοπίας» έρχεται κατ’ ευθείαν από την «Ιλιάδα». Σε αυτήν, η Ελένη «θαυμάζει» από το ύψος του τείχους της Τροίας τους αγέρωχους Αργείους πολεμιστές. Στις «Φοίνισσες» ο Ευριπίδης υποκαθιστά την ένοχη Ελένη με την αγνή Αντιγόνη, μικρό και άπραγο κορίτσι ακόμη. Για να την επαναφέρει στο τέλος του έργου, με τη μορφή της ώριμης Αντιγόνης, που καλά γνωρίζουμε. Μια μόνο νύχτα φόνου και τρόμου στάθηκε αρκετή για να την κάνει αυτή που είναι. Με αυτό το νόμιμο τέχνασμα ο Ευριπίδης προσημειώνει, πίσω απ’ το προσωπείο της Αντιγόνης, τη μεταμόρφωσή της Ελένης από ιέρεια της ρήξης σε θεά της συμφιλίωσης, που θα «εξοφλήσει» με την τραγωδία του «Ελένη». Συνέχεια ανάγνωσης «Ελένη του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά στην Επίδαυρο | Κριτική Λέανδρου Πολενάκη»
