Το κορυφαίο αντιπολεμικό έργο του Αισχύλου «Πέρσες» του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, παρουσιάστηκε χθες Πέμπτη 21-8-2014 στο Ρωμαικό Ωδείο της Πάτρας στο πλαίσιο του 33ου Επετειακού Φεστιβάλ Πάτρας Θεσμός Αρχαίου Δράματος.
Οι «Πέρσες» αποτελούν μια τραγωδία διαχρονική, με οικουμενικό λόγο και αναλλοίωτες αξίες, που διερευνά με συναρπαστικό τρόπο το θέμα της «ύβρεως», της ανθρώπινης αλαζονείας, της ελευθερίας του ατόμου και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Ένα διαχρονικό μάθημα ηθικής πάνω στην άκαμπτη συνείδηση του κάθε δυνάστη, που, ιστορικά, έχει προκαλέσει πολέμους και ανθρώπινο πόνο. Αυτή τη φορά τη σκηνοθεσία υπέγραφε η Νικαίτη Κοντούρη. Το σκηνικό (Γιώργος Πάτσας) που περίμενε τους θεατές στην ορχήστρα ήταν ένα μεγάλο επικλινές παραλληλόγραμμο με δυο μεγάλα κομμάτια ύφασμα ριγμένα πάνω του, ένα άσπρο κι ένα κόκκινο, λιτό και απόλυτα εύστοχο. Η είσοδος του χορού των γερόντων, μεγάλου πρωταγωνιστή του έργου, αυτών που απέμειναν στα Σούσα μετά την τεράστια επιστράτευση των ανδρών της χώρας από τον Ξέρξη ήταν εντυπωσιακή. Στα χέρια τους κρατούσαν τα (φωτισμένα) άδεια πουκάμισα αυτών που ήταν ήδη μακριά, αλλά έφεγγαν στη μνήμη τους, στο συμβολισμό της ζεύξης Ανατολής-Δύσης στο φόντο της μακρινής θάλασσας Εξίσου σημαντική παράμετρος για όλη την παράσταση ήταν η εξαιρετική μουσική της Σοφίας Καμαγιάννη. Και αμέσως στο βάθος του σκηνικού, στο υπερυψωμένο σημείο της επικλινούς εξέδρας οι τρεις «Νύφες του πένθους» αρχίζουν να ντύνουν μια φιγούρα που μέχρι εκείνη τη στιγμή βρισκόταν εκεί, έχοντας στραμμένη την πλάτη της στο κοινό. Ηταν η Ατοσσα (Ακης Σακελλαρίου) που εντυπωσίασε το κοινό κυρίως με το στήσιμο του σώματός του και τις κινήσεις των χεριών του.
Μεγάλη στιγμή της παράστασης η εμφάνιση του Δαρείου στο πιο ψηλό σημείο της σκηνής, μέσα σε καπνούς με μια πληθωρική και βαριά φορεσιά υποδηλώνοντας την αίγλη και τη δύναμη ενός νεκρού βασιλιά.
Οι «Πέρσες» καταχειροκροτήθηκαν στο κατάμεστο από κόσμο Ρωμαικό Ωδείο. Απόψε στις 21:30 θα δοθεί η δεύτερη και τελευταία παράσταση των ΠΕΡΣΩΝ.
CAMERA STYLO 
Την είδα στην Επίδαυρο.
όταν τελείωσε ανάμεσα σε χιλιάδες φρόκαλα που δεν έχαναν ευκαιρία να αυτοφωτογραφίζονται (υβρις) είχα μείνει εκστατικός, είχα απαλλαγεί από οτιδήποτε κακό με είχε επιφορτίσει (κάθαρις). ήταν μια εξαιρετική παράσταση, που με συγκλόνισε, πέραν από την ηθοποιία, το σκηνικό, το θέατρο, οι φωτισμοί, η ατμόσφαιρα όλη.