71ο Φεστιβάλ Βενετίας: Η επιστροφή του Αντρέι Κοντσαλόφσκι
Με την τελευταία ταινία του «Οι λευκές νύχτες του ταχυδρόμου» ο ρώσος σκηνοθέτης υποκλίνεται στον απλό ρώσο πολίτη
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 04/09/2014
Ζουμπουλάκης Γιάννης
71ο Φεστιβάλ Βενετίας: Η επιστροφή του Αντρέι Κοντσαλόφσκι
Ο σκηνοθέτης Αντρέι Κοντσαλόφσκι
Andrei Sergeyevich Mikhalkov-Konchalovsky
Ευχάριστη έκπληξη εφέτος στη Μόστρα η εμφάνιση μετά από πολλά χρόνια απουσίας του ρώσου κινηματογραφικού δημιουργού Αντρέι Κοντσαλόφσκι. Ο δημιουργός της «Σιβηριάδας», των «Εραστών της Μαρίας» και του «Τρένου της μεγάλης φυγής» παρουσιάζει την 41η ταινία του με τίτλο «Οι λευκές νύχτες του ταχυδρόμου» που είναι γυρισμένη εξ ολοκλήρου στον ρωσικό Βορρά και με ερασιτέχνες ηθοποιούς στους ρόλους. Η ταινία αφηγείται την ιστορία του Αλεξέι, ενός ταχυδρόμου ο οποίος είναι ο μοναδικός σύνδεσμός των κατοίκων ενός απομονωμένου χωριού με τον υπόλοιπο κόσμο. Η ανατροπή θα γίνει όταν η γυναίκα με την οποία είναι ερωτευμένος αποφασίζει να εγκαταλείψει το χωριό και να φύγει για τη μεγαλούπολη. Αυτό που θα ακολουθήσει είναι ένα ταξίδι αυτογνωσίας του Αλεξέι, μέσα από το οποίο ο Κοντσαλόφσκι υμνεί την πολυτιμότητα του πάτριου εδάφους.
Ο Αντρέι Κοντσαλόφσκι συνέλαβε την ιδέα της ταινίας διαβάζοντας στο Διαδίκτυο ένα άρθρο για την περίπτωση ενός ταχυδρόμου της ρωσικής υπαίθρου. Η στατιστική που εμφανιζόταν στο ίδιο άρθρο ήταν πραγματικά εντυπωσιακή γιατί έλεγε ότι τα τελευταία πέντε χρόνια τα χωριά της Ρωσίας έχουν μειωθεί από 51.000 σε 34.000. Σε πολλά από αυτά τα χωριά οι κάτοικοι δεν υπερβαίνουν τους 10 και αυτοί οι άνθρωποι έχουν πραγματικό πρόβλημα επικοινωνίας με τον υπόλοιπο κόσμο αφού οι δρόμοι βρίσκονται σε άθλια κατάσταση και η πρόσβαση σε υπηρεσίες άμεσης ανάγκης, όπως για παράδειγμα τα νοσοκομεία, είναι εξαιρετικά δύσκολη.
«Σε πολλές περιπτώσεις ο ταχυδρόμος είναι στην κυριολεξία ο μόνος κρατικός εκπρόσωπος σε αυτά τα χωριά» είπε ο σκηνοθέτης, επισημαίνοντας τον πολλαπλό ρόλο του. «Δεν μεταφέρει μόνο αλληλογραφία και συντάξεις αλλά φαγητό, φάρμακα, εργαλεία και πετρέλαιο. Και όλα αυτά δεν βρίσκονται στις αρμοδιότητές του αλλά γίνονται επειδή έχει τη διάθεση να βοηθήσει τους συνανθρώπους του».
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Κοντσαλόφσκι συνεργάζεται με ερασιτέχνες ηθοποιούς, κάτι που έκανε για να παραμείνει πιστός στην ντοκιμαντερίστικη δομή του σεναρίου (η «Ιστορία της Αζια», το «Σπίτι των τρελών» και το «Kurochka Ryaba» είναι ταινίες στις οποίες δεν εμφανίζονται γνωστοί ηθοποιοί). Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη η έρευνα και μόνο για τον κατάλληλο ταχυδρόμο που παίζει στην ταινία διήρκεσε οκτώ μήνες. Το όνομά του, Αλεξέι Τριαπίτσκιν.
Όλη η ταινία γυρίστηκε στον Βορρά στην περιοχή Αρκχανγελσκ, όπου βρίσκεται η μεγάλης έκτασης λίμνη Κενοζέρο και ένα τεράστιο εθνικό πάρκο. Η λίμνη είναι περικυκλωμένη από πολλά χωριουδάκια και η απόσταση του ενός από το άλλο είναι εξίσου μεγάλη. Η ομορφιά της ρωσικής φύσης στη συγκεκριμένη περιοχή δεν έπαιξε ρόλο ώστε να γίνουν εκεί τα γυρίσματα. Απλώς ο ταχυδρόμος βρέθηκε εκεί, επομένως ο δικός του χώρος θα γινόταν ο χώρος και της ταινίας. Οι μόνοι επαγγελματίες ηθοποιοί της ταινίας είναι η Ιρίνα Ερμόλοβα και ο Τιμούρ Μπονταρένκο που σύμφωνα με την ιστορία επισκέπτονται το χωριό από την πόλη.
Η γραφή του σεναρίου του «Ταχυδρόμου» άλλωστε άρχισε μετά την ανεύρεση του πρωταγωνιστή της ταινίας. «Ποτέ δεν υπήρξε πραγματικό σενάριο, παρά μόνο μια γραμμή αφήγησης» είπε η Ελενα Κισέλαβα, σεναριογράφος της ταινίας. «Ακόμα και αυτή η γραμμή όμως άλλαξε περί τις 25 φορές από τη στιγμή που άρχισαν τα γυρίσματα γιατί ήταν αδύνατον να προβλέψει κανείς τα γεγονότα της επόμενης μέρας, τα οποία είχαν πάντοτε ενδιαφέρον».
http://www.tovima.gr/
Το σλάιντ απαιτεί την χρήση JavaScript.
Βενετία 2014: Ο Αντρέι Κοντσαλόφσκι νοσταλγεί τη Σοβιετική Ένωση
ΦΕΣΤΙΒΑΛ / ΒΡΑΒΕΙΑ 05 ΣΕΠ 2014 / Λήδα Γαλανού
Ο Ρώσος σκηνοθέτης – αδελφός, άλλωστε, του Νικίτα Μιχάλκοφ – παρουσιάζει ένα εικαστικό αριστούργημα πολιτικής οπισθοδρόμησης.
Η νέα ταινία του Αντρέι Κοντσαλόφσκι, μετά το «πέρασμά» του από το Χόλιγουντ, με τον τίτλο «Οι Λευκές Νύχτες του Ταχυδρόμυ», όχι απλώς επιστρέφει στο ρωσικό κλίμα, αλλά αφιερώνεται σ’ έναν τρόπο ζωής που κοντεύει να εκλείψει και που ο σκηνοθέτης προσπαθεί πεισματικά να διατηρήσει: η ταινία ανήκει στην κατηγορία του «σοσιαλιστικού ρομαντισμού», παρατηρώντας τον πληθυσμό που ζει σε μια απομακρυσμένη περιοχή της βόρειας Ρωσίας, χωρίς κανονική παροχή ηλεκτρισμού και νερού, χωρίς νοσοκομείο, μ’ ένα διαλυμένο σχολείο, αλλά με «αγνή ψυχή» και «ανθρώπινη καλοσύνη». Το παρουσιάζει ωστόσο με εκπληκτική ομορφιά, υποβοηθούμενη από τη φυσική φαντασμαγορία της λίμνης Κενοζέρο και με ακαταμάχητους ήρωες τους πραγματικούς κατοίκους του χωριού.
Ο Λιόκα είναι ο τοπικός ταχυδρόμος, ο μοναδικός σύνδεσμος των κατοίκων του χωριού του με τον έξω κόσμο. Πηγαινοέρχεται με τη μικρή του βάρκα, μεταφέροντας γράμματα, συντάξεις, εκπλήξεις, τα απολύτως απαραίτητα. Με κάθε παράδοση, βρίσκει ευκαιρία να πιει ένα τσάι, ακόμα περισσότερο μερικές βότκες, και κουβεντιάζει με τους συντοπίτες του, από τα 100 μέχρι τα 10, περιγράφοντας χωρίς πολλά λόγια τη ζωή σ’ έναν τόπο ξεχασμένο από το κράτος. Η πρώτη σκηνή της ταινίας περικλείει όλο της το νόημα: ένα πλαστικό τραπεζομάντηλο με λαγουδάκια, κύκνους και λουλούδια, δυο τραχιά χέρια μ’ ένα κομμένο δάχτυλο, φωτογραφίες από περασμένες δεκαετίες κι ένα voice over: όλοι οι γείτονές μου έφυγαν, εγώ προσπάθησα να φτιάξω οικογένεια, αλλά με νίκησε η βότκα.
Ο Αντρέι Κοντσαλόφσκι είναι ένας εξαιρετικά ικανός και λυρικός σκηνοθέτης: η ταινία του κάνει τα μαγικά τοπία ν’αποκτούν διάσταση ομιλούντος χαρακτήρα, το παράδοξο χιούμορ του που θυμίζει Καουρισμάκι ελαφραίνει την ατμόσφαιρα, πατώντας στην τραγική ειρωνεία. Ο ερασιτέχνης πρωταγωνιστής, ο αληθινός ταχυδρόμος του χωριού, άλλωστε, κοιτάζει συνεσταλμένα την κάμερα, μ’ ένα χαρακωμένο πρόσωπο που θυμίζει μελαγχολικό κλόουν. Βγαλμένη από τη Ρωσία που προσπαθεί, αυτά τα χρόνια, να επαναπροσδιορίσει την πολιτική της κατεύθυνση, η ταινία μπορεί ακόμα και να προσβάλλει με τη συνειδητή αφέλειά της, ζωγραφίζοντας με ξυλομπογιές μια ζωή που βρίσκεται πιο κοντά στο απόλυτο σκοτάδι, παρά στα παστέλ χρώματα της ταινίας. Αλλά το σινεμά είναι και εικόνα και αίσθηση και σ’ αυτά ο Κοντσαλόφσκι θυμίζει ότι, όταν θέλει και για τους λόγους που θέλει, μπορεί να γίνει μαγικός.
http://flix.gr/
