Κάτι τέτοιο προτείνει ο πολυβραβευμένος Καταλανός Ροζέρ Μπερνάτ με το «Domini Public», το ιδιότυπο αυτό διαδραστικό role-playing game σε δημόσιο χώρο που πραγματοποιείται στο πλαίσιο του Fast Forward Festival της Στέγης.

FFF | Roger Bernat: Domini Public

29-31 Μαΐου 201519:00 και 21:00 πλατεία Κοτζιά

Η εκδήλωση εντάσσεται στον Κύκλο Fast Forward Festival 2

Ένα πλήθος στέκεται στο μέσον μιας πλατείας – είναι οι θεατές και, ταυτόχρονα, οι πρωταγωνιστές του Domini Public (Δημόσιος χώρος). Διότι το έργο αυτό ανάγει τον θεατή από απλό παρατηρητή σε περφόρμερ, αλλά και παίκτη ενός τρισδιάστατου παιχνιδιού ρόλων, το οποίο αντλεί τους κανόνες του από τη στατιστική, ενώ συγχρόνως μοιάζει με ανθρωπολογικό, κοινωνιολογικό, πολιτικό και οντολογικό πείραμα. Ο κάθε θεατής φοράει ένα ζευγάρι ακουστικά και δέχεται τις ερωτήσεις μιας φωνής. Η φωνή καλεί τους θεατές να χωριστούν σε ομάδες και υπο-ομάδες, ανάλογα με τις επιλογές τους, και τους αναθέτει ρόλους φυλακισμένων, δεσμοφυλάκων και εκπροσώπων του Ερυθρού Σταυρού σε μια διαδραστική και πέρα για πέρα αποκαλυπτική αναπαράσταση. Οι θεατές παραμένουν βουβοί· οι χειρονομίες και οι σιωπηλές επιλογές τους, οι δράσεις και οι αντιδράσεις τους, η τροχιά τους στο χώρο είναι αρκούντως δηλωτικές. Μια παράδοξη χορογραφία του πλήθους εκτυλίσσεται στο κέντρο της πλατείας. Ο πολυβραβευμένος δημιουργός Roger_Bernat στήνει από το 2008 το ιδιότυπο αυτό θέαμα σε ανοιχτούς δημόσιους χώρους, από τη Βαρκελώνη μέχρι το Ρίο ντε Τζανέιρο και από το Λονδίνο μέχρι το Τόκυο. Ποιος νιώθει έτοιμος για μια βουβή, δημόσια εξομολόγηση; Πατήστε εδώ ROGER BERNAT DOMINI PUBLIC για να διαβάσετε κείμενο του Ροζέρ Μπερνάτ: «Εγχειρίδιο χρήσης – Σλόγκαν για ένα θέατρο δίχως θεατές».

Διάρκεια: 1 ώρα Πραγματοποιείται στα ελληνικά, αγγλικά ή ισπανικά. Κατάλληλο για άτομα άνω των 18 ετών. Προτείνουμε τη χρήση άνετων ρούχων και υποδημάτων, καθώς η παράσταση πραγματοποιείται σε εξωτερικό χώρο.

Από τον Roger Bernat Συνεργαζόμενοι φοιτητές: Adriana Bertran, Aleix Fauró, Anna Roca, Sònia Espinosa, Tonina Ferrer, María Salguero Μουσική: W.A. Mozart, A.P. Borodin, G. Mahler, A. Dvorak, B. Smetana, J. Sibelius, J. Williams, E. Grieg, Lole y Manuel Επιλογή μουσικών συνθέσεων, εκτελέσεων και επεξεργασία ήχου: Juan Cristóbal Saavedra Vial Κοστούμια: Bàrbara Glaenzel, Dominique Bernat Φωτογραφίες και τεχνική διεύθυνση: Txalo Toloza Τεχνικός ψηφιακών μέσων: Aleksei Hescht Γραφικά: Marie-Klara González Συντονισμός: Helena Febrés Fraylich Ευχαριστίες: Víctor Molina και Mia Esteve Με την υποστήριξη του Υπουργείου Παιδείας, Πολιτισμού και Αθλητισμού της Ισπανίας

Eκτέλεση Παραγωγής: Περικλής Παπαδημητρίου Μετάφραση: Παναγιώτης Ευαγγελίδης Ευχαριστούμε για τη στήριξη και τη συνεργασία το Δήμο Αθηναίων, για τη βοήθειά τους στην έρευνα και τη δραματουργία την Ελένη Ευθυμίου, την Παναγιώτα Κωνσταντινάκου και τον Πρόδρομο Τσινικόρη, και για τη βοήθειά τους στην παραγωγή τη Ζένια Αγκιστριώτη, τη Μαρία Κουντρούρη, την Αφέντρα Μπαρόλα και την Έλενα Χωρέμη.

Η διάσημη χορογράφος, με περισσότερα από 40 έργα στο ενεργητικό της, επιστρέφει στην Αθήνα με δύο δημιουργίες της: το BiT, ένα κομμάτι για έξι χορευτές, και το Singspiele, ένα σόλο που ερμηνεύει ο Νταβίντ Μαμπούς. Και σ’ αυτά τα έργα η Μαγκύ Μαρέν μελετά το πώς μπορούμε να είμαστε κομμάτι του κόσμου, αλλά ταυτόχρονα να διατηρήσουμε το εγώ μας – ή αλλιώς, πώς μπορούμε να βρούμε τον δικό μας ρυθμό μέσα στη συνεχή ροή της ζωής. Και το πώς μπορούμε, ίσως, να νικήσουμε τη θλίψη.

Από τη Νίκη Ορφανού

ΕΦ#42 - Maguy Marin διαβάστε το Πλήρες Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2015

ΟΜΑΔΑ ΧΟΡΟΥ ΜΑΓΚΥ ΜΑΡΕΝ BiΤ | 2 – 4 ΙΟΥΝΙΟΥ 2015 | ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 (Δ) |Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου

Με τη Μαγκύ Μαρέν είχα την τύχη να συνομιλήσω αρκετές φορές. Και κάθε φορά, χωρίς εξαίρεση, η ίδια επιλέγει να κλείσει τη συζήτηση με τη φράση του Βάλτερ Μπένγιαμιν: «Να οργανώσουμε την απαισιοδοξία». Η φράση αυτή είναι από το περίφημο δοκίμιο του 1929 του Μπένγιαμιν πάνω στο σουρεαλισμό: «Το να οργανώσουμε την απαισιοδοξία δεν σημαίνει παρά να εξορίσουμε την ηθική μεταφορά από την πολιτική και να ανακαλύψουμε στην πολιτική δράση μια σφαίρα αφιερωμένη εκατό τοις εκατό στις εικόνες». Η θέση του Μπένγιαμιν δεν είναι μακριά από το επικό θέατρο του Μπρεχτ, στενού φίλου άλλωστε του Μπένγιαμιν, που πασχίζει ασταμάτητα να ακυρώσει τη διαφορά ανάμεσα στο χώρο της σκηνής και στο χώρο των θεατών. Τα δύο είναι ένα. Όπως είναι ένα η ανθρώπινη ζωή και δράση. Η εικόνα, δηλαδή, δεν αντιπροσωπεύει κάτι άλλο, δεν περιγράφει μια δράση πέρα από την ίδια, αλλά είναι δράση η ίδια. Κι έτσι δεν μπορεί να καταναλωθεί ποτέ μέσω της ερμηνείας της.

Για την Μαγκύ Μαρέν, ο χορός είναι διανόηση, είναι φιλοσοφία. Οι χορογραφικές της δημιουργίες εξερευνούν το χώρο, το χρόνο, τις σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους. Δεν βλέπει τη δουλειά της σαν μια σειρά από μεταφορές για την πραγματική ζωή – όπως και για τον Μπένγιαμιν και τον Μπρεχτ, έτσι και για την ίδια, η τέχνη είναι πραγματική ζωή. Αυτό είναι το μήνυμα που η ίδια πασχίζει να επικοινωνήσει με το κοινό της, ακούραστα, αλλά και νιώθοντας συχνά ότι η μάχη είναι ήδη χαμένη μέσα στη σύγχυση που ονομάζουμε σύγχρονη ζωή, και που απαιτεί κατανάλωση, διασκέδαση, και όσο το δυνατόν λιγότερη σκέψη. Αλλά, η φράση του Μπένγιαμιν έχει γι’ αυτήν και μια άλλη σημασία: ότι η θλίψη είναι αναπόφευκτη, και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να την αντιμετωπίζουμε καθημερινά. Κι αυτό είναι η ελπίδα μας: η διάθεση να συνεχίζουμε.

Στο BiT, που έκανε πρεμιέρα το 2014, η χορογράφος φέρνει μαζί τη γλώσσα των υπολογιστών, μέσω ηλεκτρονικών ήχων, και αρχετυπικά χορογραφικά συστήματα συνόλου. Τρεις γυναίκες και τρεις άνδρες πάνω στη σκηνή, σ’ έναν ρυθμό που συνεχίζει πάνω από τις δυνάμεις τους. Κάποιες φορές να αγωνίζονται να ακολουθήσουν πιασμένοι χέρι χέρι, ο ένας σωτηρία του άλλου, με την επιθυμία να γίνεται ένστικτο επιβίωσης. Και άλλες φορές να προσπαθούν απεγνωσμένα να αποκοπούν από τη βιαιότητα του ρυθμού, από το χορό που οδηγεί στο θάνατο, την καταστροφή, την απώλεια της μνήμης.

Το δεύτερο κομμάτι, με τον τίτλο Singspiele, είναι μια συνεργασία της Μαγκύ Μαρέν με τον Νταβίντ Μαμπούς, ηθοποιό και σκηνοθέτη θεάτρου, που ξεκίνησε το 2013. Μια φιγούρα με πολλά πρόσωπα, ένας καταιγισμός από μεταμορφώσεις, μια διαρκής ανθρώπινη ροή, άλλοτε αναγνωρίσιμη και άλλοτε φευγαλέα, κωμική όσο και τραγική. Μια εναλλαγή πορτραίτων, ταυτοτήτων, ομοιοτήτων, συναισθημάτων – ίσως, πάνω απ’ όλα, συναισθημάτων: ελπίδα, επιθυμία, έρωτας, μοναξιά. Η ανθρώπινη κατάσταση, μια σειρά από εικόνες.

Ας αρχίσουμε με το BiT, το πρώτο από τα δύο έργα που θα παρουσιάσετε φέτος στην Αθήνα. Ποια είναι η βασική του ιδέα;

Το BiT είναι ένα έργο για το ρυθμό, αυτή είναι η κεντρική ιδέα πάνω στην οποία ήθελα να δουλέψω. Δεν μ’ ενδιαφέρει τόσο η έννοια του ρυθμού ως ρυθμικότητας, αλλά κάτι λίγο διαφορετικό. Νομίζω ότι μιλάω γι’ αυτό το κάτι που μας κάνει να γνωρίζουμε ανθρώπους τυχαία, χωρίς να το έχουμε σχεδιάσει, χωρίς να το περιμένουμε. Αυτό το κάτι που μας κάνει να παρεκκλίνουμε ως προς τους τρόπους και τις συνήθειές μας. Και μ’ αυτή μας την παρέκκλιση, βρίσκουμε τον εαυτό μας να προχωρά σε άγνωστα μονοπάτια, δημιουργούμε νέες σχέσεις, ή συνδεόμαστε με διαφορετικούς τρόπους με τους ανθρώπους γύρω μας.
ΕΦ#42 - BiT

Θα λέγατε ότι ο ρυθμός, υπ’ αυτή την έννοια, εκφράζει τη συνολική σας ματιά πάνω στη ζωή;

Ναι. Είναι το θεμέλιο της καλλιτεχνικής μου έρευνας, στην οποία ενώνεται η πολιτική, η φιλοσοφία και η ηθική.

Αισθάνεστε ότι η ζωή σας αποτελεί μέρος μιας συνεχούς ροής; Έχετε νιώσει ποτέ ότι θα θέλατε να βγείτε απ’ αυτή τη ροή;

Ναι, βέβαια, πολλές φορές. Δεν νομίζω όμως ότι μπορώ να αγνοήσω αυτό που υπάρχει γύρω μου• δεν υπάρχει για κανέναν αυτή η επιλογή. Αυτό που προσπαθώ να κάνω, και ίσως το ίδιο να προσπαθούμε όλοι μας, είναι να κρατηθώ από τον δικό μου χρόνο, τον δικό μου ρυθμό, να μην παρασυρθώ.

Γιατί ονομάσατε αυτή τη δημιουργία BiT;

Το «bit» είναι η απλούστερη μονάδα σ’ ένα σύστημα αρίθμησης που μπορεί να πάρει μόνο δύο τιμές. Το «bit» δηλαδή μπορεί να αντιπροσωπεύει δύο λογικές εναλλακτικές θέσεις, όπως ψευδές ή αληθές. Είναι δηλαδή ένα δυαδικό σύστημα. Για ποιο λόγο διάλεξα αυτόν τον τίτλο; Γιατί νομίζω πως εκφράζει πολύ καλά αυτό που ζούμε: περάσαμε, μέσα σ’ ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, από ένα καταπιεστικό και αυταρχικό σύστημα παραδοσιακών αξιών, σ’ ένα ανεκτικό σύστημα μιας ψευδούς ελευθερίας. Και τα δύο λειτουργούν ως συστήματα που απορρέουν από την επιθυμία του καπιταλισμού να ελέγχει τους ανθρώπους μέσα από διαφορετικές διαδρομές.

Υπάρχουν στο έργο στιγμές όπου οι χορευτές κρατιούνται από το χέρι και ο χορός τους θυμίζει σχεδόν συρτάκι…

Ήθελα να πάω πίσω στην εποχή που ο χορός εξέφραζε μια ιδέα του συλλογικού, του κοινού. Ο χορός είναι η δέσμευση των ανθρώπων να ζουν μαζί, στα καλά και στα άσχημα, για πάντα δεμένοι ο ένας με τον άλλον. Ψάχνω τις στιγμές όπου επιμέρους ρυθμοί δημιουργούνται μέσα στο σύνολο και το αλλάζουν, το μετατρέπουν σε κάτι καινούργιο, σ’ έναν νέο συνδυασμό, σε μια νέα αίσθηση συλλογικού. Όταν όμως το σύνολο δεν επιτρέπει να εκδηλωθούν διαφορετικοί εσωτερικοί ρυθμοί, αλλά απαιτεί την απόλυτη επανάληψη, τον απόλυτο συγχρονισμό, τότε το σύνολο γίνεται ένας στρατός. Από την άλλη πλευρά, όταν οι ρυθμοί αυτοί γίνονται απόλυτα ατομιστικοί, τότε καταλύουν το σύνολο, καταστρέφουν το κοινό.

Το δεύτερο κομμάτι που θα παρουσιάσετε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ, το Singspiele, μιλάει για την συνάντηση με τον Άλλο, έτσι δεν είναι;

Το να συναντάς κάποιον είναι μια πραγματική περιπέτεια. Το πρώτο που βλέπουμε είναι το πρόσωπο, ξεχωριστά από το σώμα. Το πρόσωπο είναι αυτό που αρπάζει τη ματιά μας. Το πρόσωπο του Άλλου εκφράζει πράγματα πέρα από τις όποιες συγκεκριμένες εκφράσεις του. Μας αποκαλύπτει ίχνη ενός άλλου προσώπου, που βρίσκεται πίσω από αυτό που βλέπουμε μπροστά μας. Έχουμε αίσθηση της μοναδικότητας του άλλου, που δεν εκφράζεται με λέξεις. Η συνάντησή μας με τους άλλους ανοίγει έναν αστερισμό αισθήσεων.

Πώς δουλέψατε με τον Νταβίντ Μαμπούς;

Με πολύ προσπάθεια, βήμα βήμα, διαλέγοντας πρώτα ένα πορτραίτο, κι έπειτα ανιχνεύοντας αυτό το πρόσωπο, κι αυτό που κρύβεται πίσω από το πρόσωπο. Και μετά δουλέψαμε το σώμα, τις χειρονομίες, τις κινήσεις. Ο Νταβίντ ήταν εξαιρετικά ακριβής στον τρόπο που δούλευε, κι έτσι και η παραμικρή χειρονομία χρειαζόταν τεράστια προσοχή. Δουλέψαμε λοιπόν εμμένοντας σε κάθε λεπτομέρεια, χτίζοντας πετραδάκι πετραδάκι αυτή τη σύνθεση… επειδή η μαγεία δεν είναι ποτέ κάτι δεδομένο, θα μπορούσε να χαθεί οποιαδήποτε στιγμή.

Έχετε ποτέ την αίσθηση ότι δουλεύετε πάντα πάνω στο ίδιο έργο;

Έχω την αίσθηση ότι δουλεύω συνεχώς προς την ίδια κατεύθυνση, ναι. Μ’ ενδιαφέρουν τα ίδια πράγματα. Αλλά ακολουθώ –ή προσπαθώ τουλάχιστον να ακολουθώ– άλλους δρόμους για να ανακαλύψω κάθε φορά κάτι περισσότερο, κάτι που μου ξέφυγε ίσως την προηγούμενη φορά.

Σκέφτεστε συχνά το παρελθόν;

Φυσικά. Σκέφτομαι το παρελθόν κάθε μέρα, μαζί με το παρόν. Δεν σκέφτομαι μόνο το δικό μου παρελθόν, αλλά το κοινό μας παρελθόν, αυτό που έχουμε μοιραστεί. Και έχω ταυτοχρόνως την αίσθηση ότι οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα ζουν ένα είδος αμνησίας ως προς την κοινή μας ιστορία.

Θυμάστε τον εαυτό σας ως παιδί;

Δεν αισθάνομαι ότι έχω μεγαλώσει. Προσπαθώ να προσαρμοστώ στο χρόνο που έχω σήμερα, σ’ αυτό που ζω την κάθε μέρα.

Τι σας προσφέρει ο χορός;

Ο χορός και η τέχνη με σώζουν από τη θλίψη.

Γιατί νιώθετε θλίψη;

Για όλα αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο, για όλους τους θανάτους που συμβαίνουν σε όλα τα μέρη του κόσμου, και που είναι δύσκολο να καταλάβουμε το γιατί συμβαίνουν. Οι τραγωδίες είναι μέρος της καθημερινότητάς μας, τη μια στιγμή ακούμε για κάτι αδιανόητο, και την επόμενη μέρα όλα κυλούν όπως πριν, σαν να μην έχει συμβεί ποτέ η τραγωδία, σαν να μην έχει μετακινηθεί τίποτα από τη θέση του. Αυτό με γεμίζει θλίψη.

Πιστεύετε ότι το τραγικό είναι μέρος της ανθρώπινης κατάστασης; Και αν ναι, υπάρχει χώρος για ελπίδα;

Ναι, νομίζω ότι υπάρχει. Όλοι μας πρόκειται να πεθάνουμε. Αλλά κάποιοι από μας θα πεθάνουν στο κρεβάτι τους, πλαισιωμένοι από τους συγγενείς τους, από τα παιδιά τους. Και άλλοι θα πεθάνουν ξαφνικά επειδή κάποιος τους πυροβόλησε, ή από την πείνα και την εξαθλίωση, πριν να έχουν την ευκαιρία να ζήσουν τη ζωή τους. Η ελπίδα είναι το να γνωρίζουμε τις συνθήκες ζωής μας, και το ότι το τέλος μας είναι δεδομένο. Το να μην ξεχνάμε ότι μια μέρα δεν θα είμαστε εκεί για τα παιδιά μας, και τα παιδιά των παιδιών μας. Τι θα τους αφήσουμε; Τι θα αφήσουμε πίσω μας; Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν έλεγε ότι πρέπει να «οργανώσουμε την απαισιοδοξία». Κι αυτό είναι ήδη μεγάλη χαρά, μεγάλη ελπίδα, μεγάλη ενέργεια για να συνεχίσω να δουλεύω.

http://greekfestival.gr/

Ημέρα: 29 Μαΐου 2015

Ακριβώς το τέλος του κόσμου του Ζαν – Λυκ Λαγκάρς σε Σκηνοθεσία: Ένκε Φεζολλάρι | Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης -«Το Γαλλικό Θέατρο à la Grecque»

Η πλατεία Κοτζιά γίνεται σκηνή κι εσείς ηθοποιοί | FFF | Roger Bernat: Domini Public 29-31 Μαΐου 2015

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ | Οι ταινίες της ημέρας | Παρασκευή 29 Μαΐου 2015

Ο χορός σώζει απ’ τη θλίψη | Συνέντευξη της Μαγκύ Μαρέν στην Νίκη Ορφανού