Μικρός Σερίφης – Τζιμ Άνταμς: Ο ήρωας που αγαπήσαμε | Μικρός Κάου Μπόϋ | Μικρός Αρχηγός

Όλα ξεκινούν το 1962, όταν ο Παναγιώτης (Πότης) Στρατίκης, ένας Έλληνας αντιστασιακός, εκδότης, συγγραφέας και σεναριογράφος, προχώρησε στην έκδοση ενός παιδικού περιοδικού. Είχε έτοιμη την ιδέα, απλά έπρεπε να βρει και τον κατάλληλο συνεργάτη. Όταν συζήτησε το θέμα με τον φίλο του και σχεδιαστή, Θέμο Ανδρεόπουλο, εκείνος του ζήτησε να κάνουν μαζί αυτό το εγχείρημα. Έτσι την Τρίτη 13 Νοεμβρίου του 1962 σε όλα τα περίπτερα της Αθήνας εμφανίστηκε το νέο περιοδικό: Ο «Μικρός Σερίφης». Εκδότης ήταν ο Κώστας Ραμπατζής. Ο Στρατίκης υπέγραφε τα κείμενα ως «Κώστας Φωτεινός», ενώ σαν εκδοτικό τέχνασμα και για να πιάσουν το κοινό, ο «Φωτεινός» αναφέρονταν ότι έκανε την «απόδοση» και μόνο, των ιστοριών στα ελληνικά. Ιστοριών που ήταν καταγεγραμμένες ανάμεσα στο θρύλο και την πραγματικότητα της άγριας δύσης.

Στις αυτοτελείς ιστορίες (αν και υπήρχαν αρκετές και σε συνέχειες) πρωταγωνιστούσε η «Θρυλική Τετράδα»:
1. Ο βασικός ήρωας, είναι ο δεκαοχτάχρονος σερίφης Τζιμ Άνταμς (Δημήτρης Αδαμόπουλος), γιος του Έλληνα μετανάστη (και επίσης σερίφη) εκ Σπάρτης, Γεώργιου Αδαμόπουλου (Τζορτζ Άνταμς). Πολύτιμοι συνεργάτες του ενίοτε, το άλογό του, ο Κεραυνός, και ο πανέξυπνος σκύλος του, ο Μπικ.
2. Η δεκαεπτάχρονη Ντιάνα Μόρισον είναι η βοηθός του μικρού σερίφη και κόρη του σερίφη Μόρισον. Θαυμάζει τον Τζιμ Άνταμς για την γενναιότητα και την ικανότητά του, ενώ ανάμεσά τους υποβόσκει ένας πλατωνικός έρωτας. Αποδεικνύεται η καλύτερη βοηθός για τον Τζιμ και μια πιστή σύντροφος. Καβαλικεύει μια λευκή έξυπνη φοράδα, την Αστραπή.
3. Ο δεκαοχτάχρονος Μεξικανός από την Τσιουάουα, με τα λαγουδίσια δόντια, Πεπίτο Γκονζάλες, αδελφικός φίλος του Τζιμ, είναι ο πιο αστείος χαρακτήρας του περιοδικού. Μπορεί να στερείται σε ευφυΐα και να είναι ολίγον γκαφατζής και άγαρμπος, αλλά έχει χρυσή καρδιά και είναι ο πρώτος που τρέχει για να συλλάβει παρανόμους. Αψηφά τους κινδύνους, καθώς μια τσιγγάνα μάγισσα, έχει προβλέψει το μέλλον του και του έχει πει ότι θα ζήσει 100 χρόνια…στα σίγουρα. Έχει δυνατή γροθιά, τεράστια όρεξη για το αγαπημένο του φαγητό, τον…χυλό, και φυσικά τον πανηλίθιο γάιδαρό του Πελεγκρίνο που φροντίζει να τινάζει μακρυά με τις κλωτσιές του το αφεντικό του και να ρίχνει καμιά κλωτσιά καμιά φορά σε κανέναν ληστή. Ενίοτε, εμφανίζεται μαζί του και το γυμνασμένο γεράκι του, Τζο.

4. Ο τέταρτος της παρέας είναι το ημίγυμνο δωδεκάχρονο Ινδιανάκι με το κοφτερό μυαλό, ο Τσιπιρίπο. Γιος του αρχηγού της φυλής των Κομάντσι, είναι ένας ικανότατος ιχνηλάτης που διεκδικεί την θέση του τρίτου πιο έξυπνου της ομάδας αφήνοντας τελευταίο τον Πεπίτο. Μεταξύ τους υπάρχει μια αθώα διαμάχη η οποία πάντα καταλήγει σε γέλια. Αχώριστος σύντροφος κι αυτού, το άλογό του, ο Νάνος.

Αργότερα και μόνο στον «Μικρό Σερίφη», προστέθηκε και πέμπτο μέλος στην παρέα, η μικρή Ινδιάνα, Παλόμα.

Η θρυλική τετράδα γυρνούσε στην Άγρια Δύση και επέβαλε το νόμο κατόπιν εντολής του Κάπτεν Κούπερ, αρχηγού των Σερίφηδων του Τέξας. Όλοι τους ήταν μόνοι στη ζωή, καθώς είχαν χάσει τους γονείς τους. Ο Τζιμ Άνταμς και η ομάδα του ταξιδεύουν από πόλη σε πόλη, αντιμετωπίζοντας πανούργους ληστές, αδίστακτους κακοποιούς, πλούσιους γαιοκτήμονες και διεφθαρμένους πολιτικούς. Ο πιο δύσκολος αντίπαλός τους είναι ο σατανικός Μεξικανός Ελ Καπιτάν, ενώ δεν λείπει και το στοιχείο της ελληνοτουρκικής έχθρας, με τον άλλο μεγάλο κακοποιό, που πάντα τούς ξεφεύγει την τελευταία στιγμή (όπως και ο Ελ Καπιτάν), τον Τούρκο Ελ Ατατούρκ, ο οποίος σκότωσε τον πατέρα τού Τζιμ, και από τότε ο Τζιμ τον αναζητά, έχοντας στο βάθος του μυαλό του την εκδίκηση, πάντοτε όμως έχει προτεραιότητα το καθήκον. Ενίοτε, οι μικροί ήρωες, στις περιπέτειές τους συνεργάζονται και με τον Ζορό, για να φέρουν σε πέρας την αποστολή τους.

Οι μάχες του καλού με το κακό ήταν δεδομένες, ενώ τα κοινωνικά μηνύματα προς τους αναγνώστες ήταν συνεχή, με αποτέλεσμα οι γονείς να μην αντιδρούν τόσο έντονα αν το παιδί τους διάβαζε ένα τεύχος από αυτά τα περιοδικά. Ειδικά, εάν είχαν κάνει την κίνηση να διαβάσουν κι εκείνοι κάποιο τεύχος. Τότε, όχι μόνο επέτρεπαν στα πιτσιρίκια την ανάγνωσή τους, αλλά γίνονταν και οι ίδιοι φανατικοί αναγνώστες. Στις στήλες αλληλογραφίας του «Μικρού Σερίφη», το 80% των επιστολών που δημοσιευόντουσαν, ήταν από μεγάλους ανθρώπους. Η επιτυχία του «Μικρού Σερίφη» ήταν τέτοια, που δεν προλάβαινε η εβδομαδιαία έκδοσή του να καλύψει την δίψα του κοινού για τις περιπέτειες των θρυλικών παιδιών του νόμου. Έτσι, έναν χρόνο μετά, κυκλοφόρησε κι ένα δεύτερο περιοδικό με τους ίδιους ήρωες (πράγμα σπανιότατο για τα ελληνικά δεδομένα, η ταυτόχρονη κυκλοφορία δύο περιοδικών με τον ίδιο ήρωα-πρωταγωνιστή). Το περιοδικό αυτό δεν ήταν άλλο από τον «Μικρό Κάου-μπόυ».

Στις αρχές του ‘70, μια μικρή διαφωνία μεταξύ των κύριων συνεργατών της εταιρίας, θα φέρει την διάλυσή της και τον καθέναν από τους συνεταίρους να αναλαμβάνει την έκδοση του ενός από τα δύο περιοδικά. Ο Πότης Στρατίκης συνεχίζει με τον «Μικρό Σερίφη» και ο Θέμος Ανδρεόπουλος αναλαμβάνει τον «Μικρό Κάου-μπόυ». Θέλοντας και οι δύο να αναπτύξουν ακόμη περισσότερο τις νέες εταιρείες τους, αποφάσισαν να ρίξουν ακόμα μεγαλύτερο βάρος στον μύθο του Τζιμ Άνταμς. Έτσι, προχώρησαν στην έκδοση κι άλλων περιοδικών με τον ίδιο ήρωα ή χαρακτήρες μέσα από την δική του ιστορία.
Το αναγνωστικό κοινό λάτρεψε κάθε νέα έκδοση, δίνοντας απίστευτες διαστάσεις στην εκδοτική επιτυχία του νεαρού Ελληνόπουλου. Τότε ήταν που είδαμε να κυκλοφορούν ο «Μικρός Αρχηγός» (ο οποίος, συνήθως επανέκδιδε ιστορίες από το αρχείο), το «Γεράκι του Τέξας», ο «Γίγας του Φαρ-Ουέστ», το «Υπερτεύχος Μικρός Κάου-μπόυ», «Ντιάνα», ο «Μικρός Σερίφης Τσέπης» και άλλα πολλά…

Οι περιπέτειές τους κράτησαν μέχρι τον Δεκέμβριο του 1991 συμπληρώνοντας 1468 τεύχη και σχεδόν 30 χρόνια παρουσίας. Αν αναλογιστεί κανείς ότι η συνολικό ποσότητα (τιράζ) που τυπώνονταν μόνο τα τρία από αυτά τα περιοδικά («Μικρός Σερίφης», «Μικρός Κάου-μπόυ», «Μικρός Αρχηγός»), ξεπερνούσε και τα 60.000 αντίτυπα εβδομαδιαίως (μιλάμε για περίπου 250.000 αντίτυπα τον μήνα!), τότε ίσως μιλάμε για τον πιο πολυδιαβασμένο ήρωα στα ελληνικά χρονικά.

http://users.sch.gr/babaroutsoup/gnosi/diabazo.htm#ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ-_ΚΟΜΙΚΣ

Ο Μικρός Σερίφης έχει χάπι εντ
Ο Πότης Στρατίκης, ο «πατέρας» του «Μικρού σερίφη», µας µιλάει για τους χάρτινους πρωταγωνιστές και τα περιοδικά µιας άλλης εποχής
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 10/07/2012 13:01
Ο Μικρός Σερίφης έχει χάπι εντ

«Ο πατέρας µου ήταν πολύ έξυπνος άνθρωπος. Οταν κάποιος τον ρώτησε γιατί δεν συµπαθεί τον βασιλιά, απάντησε: “∆ιότι εµποδίζει τον γιο µου να γίνει Πρόεδρος της ∆ηµοκρατίας”». Ο Πότης Στρατίκης µάς υποδέχεται στο σαλόνι του σπιτιού του στον Χολαργό, ξεφυλλίζοντας παλιά τεύχη του περιοδικού «Μικρός σερίφης». Στο τραπέζι δεσπόζουν δύο παλιές γραφοµηχανές και ένα σηµειωµατάριο. «Ποτέ δεν µου άρεσαν οι µηχανές. Πάντα έγραφα µε το χέρι» µας λέει και ξεκινά την αφήγηση για τον κόσµο των παλιών περιοδικών.
«Στον κόσµο της δηµοσιογραφίας µπήκα χάρη στη µετάφραση από τα ιταλικά του βιβλίου “Υιέ µου, υιέ µου”. Ηταν µια πετυχηµένη, ελεύθερη µετάφραση. Ξέρετε, οι µεταφράσεις µοιάζουν µε τις γυναίκες: όταν είναι ελεύθερες είναι πιο ελκυστικές, όταν είναι πιστές πιο ψυχρές. Ύστερα από αυτό το βιβλίο συναντήθηκα µε τον Στέλιο Ανεµοδουρά, εκδότη του περιοδικού “Ο µικρός ήρως”, και µε πήρε στο περιοδικό για διορθώσεις. Υπήρξε δάσκαλος για εµένα, όπως και ο Απόστολος Μαγγανάρης, εκδότης του περιοδικού “Μάσκα”, στο οποίο δούλεψα αργότερα. Στη συνέχεια ήρθαν τα περιοδικά “Ροµάντσο”, “Πάνθεον”, “Βεντέτα” και πολλά ακόµη. Τότε η δηµοσιογραφία ήταν ελεύθερη. ∆εν είχαµε γραφεία. Γράφαµε στα κεντρικά καφενεία, πάνω στο πατάρι. Αυτό το βουητό που έρχεται από κάτω σε αποµονώνει. Γράφεις περίφηµα.

Πάντα είχα την ανάγκη να κάνω κάτι δικό µου. Συνέλαβα λοιπόν την ιδέα του Τζιµ Ανταµς, ενός µικρού έλληνα µετανάστη που θα επέβαλλε τον νόµο στην Άγρια ∆ύση, µαζί µε την παρέα του: τον κωµικό Μεξικανό Πεπίτο Γκονζάλες, την όµορφη Ντιάνα Μόρισον και το µικρό ινδιανάκι Τσιπιρίπο. Ταξίδευα στην Κρήτη όταν µίλησα για το σχέδιό µου στον ζωγράφο Θέµο Ανδρεόπουλο. Εκείνος συµφώνησε και αποφασίσαµε να εκδώσουµε το περιοδικό µαζί, µε τη βοήθεια των αδελφών µου. Θυµάµαι κυκλοφορήσαµε Τρίτη και 13, τον Νοέµβριο του 1962. ∆εν φοβήθηκα τη γρουσούζικη ηµεροµηνία, έχω γεννηθεί άλλωστε Τρίτη. Το πρώτο τεύχος πούλησε 1.800 αντίτυπα, το δεύτερο 2.000, το τρίτο 2.200 και τα νούµερα αυξάνονταν συνεχώς. Είχα πιάσει τον σφυγµό της εποχής που ζητούσε το γουέστερν. Θυµάµαι ότι ο Ανεµοδουράς είχε θυµώσει µε την επιτυχία. Ηµουν σίγουρος, λοιπόν, ότι θα προσπαθούσε να βγάλει και αυτός παρόµοιο περιοδικό. Ετσι πήγα και κατοχύρωσα πρώτος τον τίτλο “Μικρός κάου-µπόυ”. Πράγµατι, µερικές ηµέρες αργότερα τον είδα στο τυπογραφείο να τυπώνει περιοδικό µε αυτόν τον τίτλο. Του έστειλα µήνυµα ότι τον είχα κατοχυρώσει ήδη. Θύµωσε πολύ µαζί µου, αργότερα όµως τα βρήκαµε. Το περιοδικό “Μικρός σερίφης” έγινε το αγαπηµένο ανάγνωσµα µικρών και µεγάλων. Εφτασε µαζί µε τα περιοδικά “Μικρός κάου-µπόυ” και “Μικρός αρχηγός”, που εκδόθηκαν αργότερα, να ξεπερνά τα 60.000 αντίτυπα εβδοµαδιαίως.

Πήγαινα συχνά στο εξωτερικό. ∆ιάβαζα, θυµάµαι, την ιταλική εφηµερίδα “Corriere della Sera”. Εκεί είδα το κόµικ “Λούκυ Λουκ” και το έφερα στην Ελλάδα. Μάλιστα, εγώ βάφτισα το άλογο “Ντόλι”, από το όνοµα της κόρης µου, γιατί στην ξένη έκδοση αναφέρεται ως “Jolly Jumper”, όνοµα που ήταν δύσκολο για το ελληνικό κοινό. Σήµερα έχω αποκοπεί από τον κόσµο των περιοδικών. Είµαι πλέον µεγάλος. ∆ιαβάζω τις ιστορίες του “Μικρού σερίφη” ως αναγνώστης και καµιά φορά αιφνιδιάζοµαι µε αυτά που είχα σκεφτεί. Εχω γράψει και το τέλος της ιστορίας, αν και παραµένει στο συρτάρι του γραφείου µου. Ισως κάποια στιγµή να εκδοθεί. Πάντως, θα έχει happy end».

Βαρδάκη Έρη
http://www.tovima.gr/