Μετά την παγκόσμια πρεμιέρα στο 72ο Φεστιβάλ Βενετίας, στο Διαγωνιστικό Τμήμα Orizzonti, το οποίο παρουσιάζει τις πιο τολμηρές και πρωτοποριακές τάσεις στο διεθνές σινεμά , και τη συμμετοχή της στα Διεθνή Φεστιβάλ Toρίνο, Βομβάης, Θεσσαλονίκης, Καλκούτας, Goa, Palm Springs και, το Interruption, η πολυσυζητημένη πρώτη μεγάλου μήκους του Γιώργου Ζώη, συναντά το ελληνικό κοινό στις αίθουσες από τις 28 Ιανουαρίου 2016.
Το Interruption είναι μια αντιπαραβολή του μύθου της Ορέστειας με το σήμερα. Σε ένα κατάμεστο θέατρο, μια ομάδα αγοριών και κοριτσιών, διακόπτει την παράσταση της Ορέστειας και προσκαλεί το κοινό να καθορίσει αυτό την εξέλιξή της. Η ταινία, η οποία έχει γυριστεί εξ’ ολοκλήρου στο θέατρο Παλλάς, είναι ένα κινηματογραφικό ταξίδι σε ένα no man’s land όπου δύσκολα μπορείς να διαχωρίσεις την αλήθεια από το ψέμα, τη λογική από το παράλογο, τους ανθρώπους από τους ρόλους τους. Η μοναδική εμπειρία θέασης και η πρωτοποριακή αισθητική της ταινίας έχουν επισημανθεί ιδιαίτερα από κριτικούς κινηματογράφου, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, κατατάσσοντας την ταινία διεθνώς ως ένα «εξαιρετικό και εμπνευσμένο κινηματογραφικό ντεμπούτο, ταυτόχρονα αγωνιώδες και τολμηρό που σε ακολουθεί για πολύ μετά αφότου τα φώτα της αίθουσας ανάψουν» όπως γράφουν χαρακτηριστικά οι ξένες κριτικές.
Σύνοψη
Οι τελευταίοι θεατές παίρνουν τις θέσεις τους. Η παράσταση της «Ορέστειας» ξεκινάει. Ξαφνικά, τα φώτα σβήνουν και η σκηνή βυθίζεται στο σκοτάδι. Μια ομάδα αγοριών και κοριτσιών, με όπλα στα χέρια, ανεβαίνουν στη σκηνή. Ζητάνε συγνώμη για τη διακοπή και προσκαλούν όσους θεατές επιθυμούν να ανέβουν στη σκηνή μαζί τους. Η παράσταση συνεχίζεται κανονικά με μια μόνο διαφορά: η ζωή μιμείται την τέχνη και όχι το αντίστροφο.
Σημείωμα σκηνοθέτη
To Interruption είναι μια ταινία για μια κατάσταση ομηρίας, χωρίς οι ίδιοι οι όμηροι να το γνωρίζουν.
Δεν υπάρχουν τρομοκράτες, αστυνομία, κοινή γνώμη που παρακολουθεί τα τεκταινόμενα.
Η μόνη ομηρία που υφίστανται οι θεατές είναι η γοητεία του ίδιου του θεάματος.
«Το Interruption είναι μια ταινία, πιστεύω, ανήθικη, επειδή είναι παρεκκλίνουσα, κατ’ αρχάς διότι θέτει το ριζικό ερώτημα τι είναι το σινεμά, ιδίως σήμερα όπου η εικόνα έχει εξαντλήσει την εικόνα»· αναφέρει ο Δημήτρης Δημητριάδης, σε κείμενό του στο Βήμα.
Η ταινία είναι μια συμπαραγωγή μεταξύ Ελλάδας (Pan Entertainment), Γαλλίας (ΕΖ Films) και Κροατίας (JDP in association with Nukleus Film) με την υποστήριξη του Ελληνικού, του Γαλλικού (CNC) και του Κροατικού (HAVC) Κέντρου Κινηματογράφου, ενώ στην παραγωγή συμμετέχουν ακόμη η Nova, οι εταιρείες Marni Films, Cinephase, Digital District, Post Faust Ltd, Prosenghisi Ltd, Homemade Films και SquaredSquare.
H ταινία είχε ήδη από τα πρώτα της βήματα βραβευτεί για το σενάριό της με το Βραβείο Ανάπτυξης του Γαλλικού Κέντρου Κινηματογράφου (CNC) στο Φόρουμ Συμπαραγωγών Cinelink, με το βραβείο παραγωγής του προγράμματος Framework του TorinoFilmLab αλλά και επιλεγεί στο περίφημο πρόγραμμα Αtelier-Cinefondation του Φεστιβάλ Καννών και πιο πρόσφατα στο 1ο European Gap Financing Coproduction Market του Φεστιβάλ Βενετίας 2014.
Τον πρωταγωνιστικό ρόλο κρατάει ο Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου και πλαισιώνεται από τους (με αλφαβητική σειρά): Βασίλη Ανδρέου , Κωνσταντίνο Βουδούρη , Παύλο Ιορδανόπουλο, Δάφνη Ιωακειμίδου-Πατακιά, Μαρία Καλλιμάνη, Αλεξία Καλτσίκη, Χρήστο Καρτέρη, Σοφία Κόκκαλη, Ρομάνα Λόμπατς, Αγγελική Μαργέτη, Νατάσσα Μπρουζιώτη, Effi Rabsilber, Αρετή Σεϊνταρίδου, Σπύρο Σιδηρά, Χρήστο Σουγάρη, Χρήστο Στέργιογλου, Αλέξανδρο Σωτηρίου, Ελενα Τοπαλίδου, Αινεία Τσαμάτη, Μαρία Φιλίνη , Λάμπρο Φιλίππου, Νίκο Φλέσσα.
Διεύθυνση φωτογραφίας: Γιάννης Κανάκης / Κάμερα: Γιώργος Καρβέλας
Μοντάζ: Γιάννης Χαλκιαδάκης
Μουσική: Sylvain Chauveau / Soundscapes + Drones: Novi_sad
Σκηνικά: Σπύρος Λάσκαρης
Κοστούμια: Zorana Meic, Εύα Γουλάκου
Ήχος: Hrvoje Petek, Αλέξανδρος Σιδηρόπουλος, Αρης Λουζιώτης, Hervé Buirette
Συμπαραγωγοί: Θεοδώρα Βαλέντη-Πικρού, David Danesi, Victoria Sankina, Φίλιππος Μαρμούτας, Πάνος Παπαδόπουλος, Jean-Yves Rousseaux, Sylvain Fage
Executive producer: Κωνσταντίνος Μωριάτης
Παραγωγoί: Μαρία Δρανδάκη, Elie Meirovitz, Siniša Juričić
Σενάριο: Γιώργος Ζώης με τη συνεργασία του Βασίλη Κυριακόπουλου
Σκηνοθεσία: Γιώργος Ζώης
Παραγωγή: Pan Entertainment, EZ Films, JDP in association with Nukleus Film, NOVA, Marni Films,Cinephase, Digital District, Post Faust Ltd, Prosenghisi Ltd, Squaredsquare Films, HomemadeFilms με την υποστήριξη του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, Centre National du Cinéma etde l’Image Animée, Ministère des Affaires Étrangères et du Développement International,Institut Français, HAVC, Torino Filmlab, CNC Award – Cinelink Sarajevo Film Festival, του ΝΕΟΝ και της Τράπεζας Πειραιώς
Γιώργος Ζώης
Ο Γιώργος Ζώης γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε Εφαρμοσμένα Μαθηματικά και Φυσικές Επιστήμες στο Eθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο και Σκηνοθεσία Κινηματογράφου στη Σχολή Σταυράκου και στο Universitat der Kunste στο Βερολίνο με υποτροφία του Ιδρύματος Γουλανδρή.
Η πρώτη του ταινία μικρού μήκους Casus Belli έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο επίσημο διαγωνιστικό του 67ου Φεστιβάλ Βενετίας το 2010, πήρε έξι βραβεία στο Φεστιβάλ Δράμας 2010 και το βραβείο καλύτερης μικρού μήκους ταινίας της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Επιλέχτηκε στα μεγαλύτερα φεστιβάλ του εξωτερικού αποσπώντας πολλά βραβεία και διακρίσεις. Ταυτόχρονα, παίχτηκε στις ελληνικές αίθουσες και είναι η πρώτη ελληνική μικρού μήκους που εξασφάλισε κινηματογραφική διανομή στη Γαλλία, ενώ έχει προβληθεί από διάφορους τηλεοπτικούς σταθμούς στην Ευρώπη, Αμερική και Αυστραλία.
Η δεύτερη του ταινία Τίτλοι Τέλους έκανε την πρεμιέρα της στο 69ο Φεστιβάλ Βενετίας 2012 και κέρδισε το βραβείο EFA καλύτερης ευρωπαϊκής ταινίας, ενώ ο ίδιος κέρδισε υποψηφιότητα για καλύτερο Ευρωπαίο σκηνοθέτη για το έτος 2012 από την Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου. Η ταινία προβλήθηκε με επιτυχία και κέρδισε διακρίσεις για την πρωτοτυπία στη φόρμα της τόσο σε φεστιβάλ μυθοπλασίας όσο και σε φεστιβάλ ντοκιμαντέρ .
«Interruption»: O Γιώργος Ζώης παραδίδει 11+1 κλειδιά της ταινίας
ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 26 ΙΑΝ 2016 / Πόλυ Λυκούργου
Λίγο πριν την πρεμιέρα του σκηνοθετικού του ντεμπούτου στις αίθουσες, ο Γιώργος Ζώης χαρίζει στο Flix 11+1 «κλειδιά» για να αποκρυπτογραφήσουμε μαζί τον γρίφο του «Interruption»
Μια ομάδα εφήβων, αγόρια και κορίτσια, εισβάλλει σ’ ένα θέατρο. Διακόπτουν μια παράσταση της «Ορέστειας». Κρατούν όπλα και, παρόλο που δεν είναι βίαιοι, καταφέρνουν να ακινητοποιήσουν τους ηθοποιούς της παράστασης και να ανεβάσουν στη σκηνή μια μερίδα θεατών. O αρχηγός τους δίνει οδηγίες, κατευθύνει τη δράση, πατάει πάνω στο μύθο του Ορέστη και χτίζει σιγά σιγά την ιστορία. Μόνο που αφήνει τους θεατές-ηθοποιούς να υποδυθούν τους ρόλους με τον δικό τους τρόπο, με τις δικές τους ιδέες. Σύντομα, στην αυτοσχέδια παράσταση θα αναμειχθούν και οι ηθοποιοί που τρομαγμένοι αρχίζουν να διασκεδάζουν με το παιχνίδι που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια τους. Οι θεατές που κάθονται στις θέσεις τους βρίσκουν τη διάδραση ενδιαφέρουσα και σταδιακά τους ζητείται να συμμετέχουν και αυτοί…
To «Interruption», το σκηνοθετικό ντεμπούτο του βραβευμένου Γιώργου Ζώη («Casus Belli», «Τίτλοι Τέλους»), μάς εμπλέκει όλους σ’ ένα… interaction. Γιατί όσα καταλαβαίνει ο θεατής (που σταματά η πραγματικότητα, που ξεκινά η φαντασία), ή μάλλον όσα επιλέγει να καταλάβει (πώς ερμηνεύουμε την πραγματικότητα αναλόγως με αυτό που θέλουμε εμείς να πιστέψουμε), τον κάνουν συνυπεύθυνο μιας κατάστασης. Κι αυτό ισχύει παντού, όχι μόνο στην τέχνη.
Κάπως έτσι το «Interruption» μεταμορφώνεται σ’ ένα πολύ ενδιαφέρον, διαδραστικό παιχνίδι, ένα γρίφο που ο καθένας, εντός κι εκτός οθόνης, καλείται να αποκρυπτογραφήσει. Για αυτό και η ταινία δεν δίνει ξεκάθαρες απαντήσεις, αλλά τραβάει την περόνη στον ατομικό στοχασμό, αλλά και σ’ έναν συλλογικό διάλογο. Ο Γιώργος Ζώης άλλωστε το δηλώνει: αυτός ήταν ο στόχος του. Να φτιάξει μία ταινία που θα σε ακολουθεί, θα σε προβληματίζει, θα σε στοιχειώνει.
«Μου αρέσουν εκείνες οι μυστήριες ταινίες που χρησιμοποιούν μια γλώσσα που υπονοεί περισσότερα από αυτά που λέει, που τις βιώνεις παρά τις εξηγείς, που σε ακολουθούν για πολύ μετά αφότου τα φώτα της αίθουσας ανάψουν…» είπε στο Flix. «Αυτές τις ταινίες που σε στοιχειώνουν βαθιά μέσα σου, που έχουν κάτι το ανοίκειο που σε στροβιλίζει, που έχεις μια ανεκπλήρωτη σχέση μαζί τους και επιστρέφεις ξανά και ξανά. Που δεν ξέρεις να πεις αν σου αρέσουν ή όχι, που δεν σε νοιάζει καν να χρησιμοποιήσεις αυτή την λέξη, που δεν τις αποχωρίζεσαι εύκολα είτε τις απορρίπτεις είτε τις θαυμάζεις. Στέκονται εκεί επίμονες και δεν καταφέρνεις να εξοικειωθείς σχεδόν ποτέ μαζί τους. Και κάθε φορά ανακαλύπτεις και κάτι καινούριο μέσα τους, μια κρυφή τους πλευρά, ένα χωμένο μυστικό. Και η σχέση μαζί τους διαρκεί για όσο είσαι ακόμη ζωντανός…»
Για να μας βοηθήσει όμως, ή να μας ιντριγκάρει ακόμα περισσότερο, ο σκηνοθέτης μας παρέδωσε 11+1 κλειδιά – κομβικές στιγμές στην ταινία που μας κλείνουν το μάτι. Ένα αλφαβητάρι εικόνων που δεν λειτουργεί ως λυσάρι, ποιο θα ήταν το νόημα άλλωστε, αλλά ως κινηματογραφικός σηματοδότης: διακόπτει τη δράση και μας περνά απέναντι.
Είστε έτοιμοι;
1
Oταν τα φώτα πέφτουν, ο λόγος της Κασσάνδρας διακόπτεται. Τι θα έλεγε στην συνέχεια;
2
Το τραγούδι της Κλυταιμνήστρας είναι ένα spiritual κομμάτι από την εποχή της σκλαβιάς στην Αμερική. Ποιο είναι;
3
Το βρήκατε; Προσέξτε τους στίχους, κάτι έχει αλλάξει…
4
Ποιος είναι πάνω από όλους μας; Το είπε μια δικηγόρος σε ανύποπτη στιγμή.
5
Όταν οι δυο Ορέστηδες είναι πάνω στην σκηνή, ο ένας θα πρέπει να χάσει τον ρόλο του.
6
Oταν η Κλυταιμνήστρα αναφέρεται στην Ορέστεια ως “είδωλο», πώς εμφανίζεται στην ταινία;
7
Ο Deus Ex Machina δίνει λύση όταν το έργο φτάνει σε αδιέξοδο. Από που κατεβαίνει;
8
Πριν την τρίτη και τελευταία πράξη, ποιος θυμάται την Βάρκιζα;
9
Κομμός: θρήνος που εκτελείται από τον χορό και τους υποκριτές μαζί.
10
Η έξοδος της ταινίας είναι η ίδια με το φινάλε;
11
Ποιος είναι ο Ορέστης στο τέλος;
+1
Tι κοινό έχουν όλοι αυτοί που χορεύουν;
CAMERA STYLO 