Με δύο από τις καλύτερες cult ταινίες τρόμου όλων των εποχών συνεχίζει το Σχολείο του Σινεμά (Τσαμαδού 26-28, Εξάρχεια) τις εκπαιδευτικές προβολές του με ελεύθερη είσοδο, ανάλυση και συζήτηση το Σάββατο και την Κυριακή 4 και 5 Φεβρουαρίου 2017 στις 19.30. Ένας Αμερικανός Λυκάνθρωπος στο Λονδίνο (1981) του Τζον Λάντις το Σάββατο και «Η Παρέα των Λύκων» (1984) του Νιλ Τζόρνταν την Κυριακή. Λόγω μικρής χωρητικότητας συνίσταται κράτηση θέσης στα τηλέφωνα 2130 159 816, 6944143564 και στο e-mail schoolofcinemagr@gmail.com.
Σεμινάριο Σκηνοθεσίας Κινηματογράφου 2017 την Κυριακή 5.2.2017 έναρξη σεμιναρίου με ανοιχτό μάθημα
Στο «Ένας Αμερικανός Λυκάνθρωπος στο Λονδίνο» (1981) του Τζον Λάντις δύο νέοι ταξιδιώτες δέχονται επίθεση από ένα παράξενο πλάσμα –κάτι σαν τερατώδη λύκο- στην αγγλική ύπαιθρο. Ο ένας εξ’ αυτών μολύνεται από το κτήνος και πρόκειται να μεταμορφωθεί σε λυκάνθρωπο τρομοκρατώντας στη συνέχεια το Λονδίνο.
Σύμφωνα με τον Δημοσθένη Κούρτοβικ (Κινηματογραφικά Τετράδια 7) δύο παράγοντες κάνουν την ταινία του Λάντις σπουδαία.
Ο πρώτος: Η εκπληκτική επιτυχία, με την οποία η ταινία ακροβατεί από την αρχή ως το τέλος της ανάμεσα στον τρόμο και το χιούμορ. Τα δυο αυτά στοιχεία βρίσκονται σε τόσο τέλεια ισορροπία μεταξύ τους, ώστε όχι μόνο το ένα δεν αναπτύσσεται σε βάρος του άλλου, αλλά απεναντίας το ένα επιτείνει το άλλο. (Στον Χορό των Βρικολάκων ο Πολάνσκι είχε πετύχει τη συνύπαρξη, όχι όμως και τη συνεργασία αυτών των δύο στοιχείων). Η ταινία του Λάντις δεν κάνει σχεδόν καμιά προσπάθεια να τρομάξει τον θεατή (με εξαίρεση τα όνειρα που βλέπει ο ήρωας στο νοσοκομείο και που αποτελούν ίσως το αδύνατο σημείο της). Το “Ένας λυκάνθρωπος στο Λονδίνο” δίνει την εντύπωση μιας απόπειρας του σκηνοθέτη ν’ αφηγηθεί με ευχάριστο, χιουμοριστικό τρόπο μια όχι και τόσο ασυνήθιστη Ιστορία, πού όμως διακόπτεται κάθε τόσο από την παρεμβολή μιας φρικτής πραγματικότητας.
Ο δεύτερος παράγοντας πού κάνει την ταινία του Λάντις σπουδαία:
Ο Λάντις κάνει κάτι σχεδόν μεγαλοφυές: ρίχνει (φαινομενικά) το κύριο βάρος στον γνωστό, πεζό, ορθολογικά οργανωμένο κόσμο της καθημερινότητας, επιμένει σε όλες τις λεπτομέρειες του (χωρίς να τον γελοιοποιεί και να τον χλευάζει, όπως κάνουν συχνά οι ταινίες τρόμου) και ενδιαφέρεται έντονα για τις σχέσεις των ανθρώπων του , ο δεσμός που αναπτύσσεται ανάμεσα στον ήρωα και τη νοσοκόμα δίνεται με έξοχο τρόπο. Θα μπορούσε να είναι αυτοτελής ταινία και, χάρη κυρίως στην εκπληκτική ερμηνεία της Τζένη Άγκιουτερ, προεκτείνεται προς διάφορες κατευθύνσεις, που υποδηλώνονται απλώς, χωρίς να υπογραμμίζονται). Κι ενώ σκηνοθέτης και θεατής φαίνονται να έχουν ξεχαστεί σ’ αυτόν τον καθημερινό κόσμο, εισβάλλει απροσδόκητα το τερατώδες, το παράλογο, και αναστατώνει τα πάντα προτού αποσυρθεί (προσωρινά), οπότε ο σκηνοθέτης φαίνεται να ζητάει αθώα συγγνώμη από τον θεατή λέγοντας «Με συγχωρείτε, δεν το ήθελα»!
Δεν χρειάζεται να τονίσουμε την αποτελεσματικότητα ενός τέτοιου τρόπου οργάνωσης της ταινίας τρόμου. Ο ίδιος ό Λάντις συνόψισε παραστατικά και κάπως ευτράπελα τη βασική αρχή πού ακολουθεί την ταινία του με τα έξης λόγια: «Αν συναντήσετε στον δρόμο έναν καθωσπρέπει κύριο και σας πει πως είναι βρυκόλακας, θα γελάσετε. Αν σάς δείξει τα δόντια του και σας δαγκώσει, θα πάψετε να γελάτε».
Στην “Παρέα των Λύκων” (1984) του Νιλ Τζόρνταν Η Γκράνυ, γιαγιά της δεκατριάχρονης Ροζαλίν, επισκέπτεται την εγγονή της στην άκρη του δάσους. Ανάμεσα στις ιστορίες που της διηγείται, της μιλάει για περίεργες εξαφανίσεις όταν το φεγγάρι είναι γεμάτο. Για αθώες παρθένες που ερωτεύονται γοητευτικούς άνδρες με παράξενο βλέμμα. Για λύκους που μεταμορφώνονται σε άνδρες… Βγαίνοντας για μια βόλτα στο δάσος, η μικρή Ροζαλίν θα γνωρίσει τον Χάντσμαν, ένα νεαρό με υπέροχα μάτια, που δε θα μπορέσει να του αντισταθεί…
Ο Νιλ Τζόρνταν δίνει με επιτυχία μία πρωτότυπη εκδοχή της Κοκκινοσκουφίτσας, οδηγώντας την ιστορία του σε έναν κόσμο ανάμεσα στη σεξουαλικότητα και την αθωότητα, το πραγματικό και το φανταστικό. Θα «ολοκληρώσει» την προβληματική του αυτή, δέκα χρόνια αργότερα, με την ταινία Συνέντευξη με έναν βρικόλακα (1994).
