“Ένας Αμερικανός Λυκάνθρωπος στο Λονδίνο” (1981) του Τζον Λάντις το Σάββατο 4.2 και «Η Παρέα των Λύκων» (1984) του Νιλ Τζόρνταν την Κυριακή 5.2.2017 στις 19.30 με ελεύθερη είσοδο στο Σχολείο του Σινεμά

Με δύο από τις καλύτερες cult ταινίες τρόμου όλων των εποχών συνεχίζει το Σχολείο του Σινεμά (Τσαμαδού 26-28, Εξάρχεια) τις εκπαιδευτικές προβολές του με ελεύθερη είσοδο, ανάλυση και συζήτηση το Σάββατο και την Κυριακή 4 και 5 Φεβρουαρίου 2017 στις 19.30. Ένας Αμερικανός Λυκάνθρωπος στο Λονδίνο (1981) του Τζον Λάντις το Σάββατο  και «Η Παρέα των Λύκων» (1984) του Νιλ Τζόρνταν την Κυριακή. Λόγω μικρής χωρητικότητας  συνίσταται κράτηση θέσης στα τηλέφωνα 2130 159 816, 6944143564 και στο e-mail schoolofcinemagr@gmail.com.

Σεμινάριο Σκηνοθεσίας Κινηματογράφου 2017  την Κυριακή 5.2.2017 έναρξη σεμιναρίου με ανοιχτό μάθημα

Στο «Ένας Αμερικανός Λυκάνθρωπος στο Λονδίνο» (1981) του Τζον Λάντις δύο νέοι ταξιδιώτες δέχονται επίθεση από ένα παράξενο πλάσμα –κάτι σαν τερατώδη λύκο- στην αγγλική ύπαιθρο. Ο ένας εξ’ αυτών μολύνεται από το κτήνος και πρόκειται να μεταμορφωθεί σε λυκάνθρωπο τρομοκρατώντας στη συνέχεια το Λονδίνο.

Σύμφωνα με τον Δημοσθένη Κούρτοβικ (Κινηματογραφικά Τετράδια 7) δύο παράγοντες κάνουν την ταινία του Λάντις σπουδαία.

Ο πρώτος: Η εκπληκτική επιτυχία, με την οποία η ταινία ακροβατεί από την αρχή ως το τέλος της ανάμεσα στον τρόμο και το χιούμορ. Τα δυο αυτά στοιχεία βρίσκονται σε τόσο τέλεια ισορροπία μεταξύ τους, ώστε όχι μόνο το ένα δεν αναπτύσσε­ται σε βάρος του άλλου, αλλά απεναντίας το ένα επιτείνει το άλλο. (Στον Χορό των Βρικολάκων ο Πολάνσκι είχε πετύχει τη συνύπαρξη, όχι όμως και τη συνεργασία αυτών των δύο στοιχείων). Η ταινία του Λάντις δεν κάνει σχεδόν καμιά προσπάθεια να τρομάξει τον θεατή (με εξαίρεση τα όνειρα που βλέπει ο ήρωας στο νοσοκομείο και που αποτελούν ίσως το αδύνατο σημείο της). Το “Ένας λυκάνθρωπος στο Λονδίνο” δίνει την εντύπωση μιας απόπειρας του σκηνοθέτη ν’ αφηγηθεί με ευχάριστο, χιουμοριστικό τρόπο μια όχι και τό­σο ασυνήθιστη Ιστορία, πού όμως διακόπτεται κάθε τόσο από την παρεμβολή μιας φρικτής πραγ­ματικότητας.

Ο δεύτερος παράγοντας πού κάνει την ται­νία του Λάντις σπουδαία:

Ο Λάντις κάνει κάτι σχεδόν μεγαλοφυές: ρίχνει (φαινομενικά) το κύ­ριο βάρος στον γνωστό, πεζό, ορθολογικά οργα­νωμένο κόσμο της καθημερινότητας, επιμένει σε όλες τις λεπτομέρειες του (χωρίς να τον γελοιοποιεί και να τον χλευάζει, όπως κάνουν συχνά οι ταινίες τρόμου) και ενδιαφέρεται έντονα για τις σχέσεις των ανθρώπων του , ο δεσμός που ανα­πτύσσεται ανάμεσα στον ήρωα και τη νοσοκόμα δίνεται με έξοχο τρόπο. Θα μπορούσε να είναι αυ­τοτελής ταινία και, χάρη κυρίως στην εκπληκτική ερμηνεία της Τζένη Άγκιουτερ, προεκτείνεται προς διάφορες κατευθύνσεις, που υποδηλώνονται απλώς, χωρίς να υπογραμμίζονται). Κι ενώ σκηνοθέτης και θεατής φαίνονται να έχουν ξεχα­στεί σ’ αυτόν τον καθημερινό κόσμο, εισβάλλει α­προσδόκητα το τερατώδες, το παράλογο, και α­ναστατώνει τα πάντα προτού αποσυρθεί (προσω­ρινά), οπότε ο σκηνοθέτης φαίνεται να ζητάει α­θώα συγγνώμη από τον θεατή λέγοντας «Με συγ­χωρείτε, δεν το ήθελα»!
Δεν χρειάζεται να τονίσουμε την αποτελε­σματικότητα ενός τέτοιου τρόπου οργάνωσης της ταινίας τρόμου. Ο ίδιος ό Λάντις συνόψισε παραστατικά και κάπως ευτράπελα τη βασική αρ­χή πού ακολουθεί την ταινία του με τα έξης λόγια: «Αν συναντήσετε στον δρόμο έναν καθωσπρέπει κύριο και σας πει πως είναι βρυκόλακας, θα γελά­σετε. Αν σάς δείξει τα δόντια του και σας δαγκώ­σει, θα πάψετε να γελάτε».

Στην “Παρέα των Λύκων” (1984) του Νιλ Τζόρνταν Η Γκράνυ, γιαγιά της δεκατριάχρονης Ροζαλίν, επισκέπτεται την εγγονή της στην άκρη του δάσους. Ανάμεσα στις ιστορίες που της διηγείται, της μιλάει για περίεργες εξαφανίσεις όταν το φεγγάρι είναι γεμάτο. Για αθώες παρθένες που ερωτεύονται γοητευτικούς άνδρες με παράξενο βλέμμα. Για λύκους που μεταμορφώνονται σε άνδρες… Βγαίνοντας για μια βόλτα στο δάσος, η μικρή Ροζαλίν θα γνωρίσει τον Χάντσμαν, ένα νεαρό με υπέροχα μάτια, που δε θα μπορέσει να του αντισταθεί…
Ο Νιλ Τζόρνταν δίνει με επιτυχία μία πρωτότυπη εκδοχή της Κοκκινοσκουφίτσας, οδηγώντας την ιστορία του σε έναν κόσμο ανάμεσα στη σεξουαλικότητα και την αθωότητα, το πραγματικό και το φανταστικό. Θα «ολοκληρώσει» την προβληματική του αυτή, δέκα χρόνια αργότερα, με την ταινία Συνέντευξη με έναν βρικόλακα (1994).