Η ελευθερία της Έντα ανεβαίνει απ’ την τρομαγμένη αλαλία της προς τα άνω. Βγαίνει με τα δάχτυλα της μέσα απ’ το βουβό πιάνο της. Ανάβει τα μάτια της. Εκλεπτύνει την αφή της και την κάνει από μετάξι. Κρατά σε ετοιμότητα το σώμα της για την ευφορία της ερωτικής ενοχής. Το πιάνο είναι ένα όργανο σχεδόν κακάσχημο. Υποδέχεται όμως και προπέμπει τη μουσική. Μαγνητίζοντας, ποτίζοντας την ευμενή ακοή με τη γλυκύτητά της. Η Έντα φαίνεται σχεδόν άσχημη. Αναδύεται όμως μέσα απ’ τον αφυπνισμένο της έρωτα και την ασταμάτητη μάχη της για ζωή σαν ένσαρκη και όμορφη μελωδία.
