Στο κινηματογραφικό εργοβιογραφικό του Δαμιανού συναντάμε και κάποιες ερμηνείες του σε ταινίες άλλων σκηνοθετών, όπως στον Κλέφτη (μικρού μήκους) του Βούλγαρη, στο Φόβο του Μανουσάκη, στην Παρεξήγηση του Σταύρακα, στο Ναι μεν αλλά… του Τάσσιου, στον Καιρό των Ελλήνων του Παπαστάθη κ.ά. Ρόλοι που του ανατέθηκαν επενδύοντας ο σκηνοθέτης της ταινίας στον ηθοποιό Δαμιανό με την ενδιαφέρουσα φάτσα και το χαρακτηριστικό παίξιμο. Από όλες αυτές τις ταινίες θα σταθώ σε μία, αυτήν του Παπαστάθη: Στον καιρό των Ελλήνων.
«Νταρντέν εναντίον Λόουτς» | Δωρεάν Σεμινάριο Σκηνοθεσίας Κινηματογράφου,
Κινηματογραφικής Υποκριτικής και Διεύθυνσης Φωτογραφίας
«Δημιουργίας Ταινίας Μικρού Μήκους» την Κυριακή 26 Μαρτίου 2017
Το Παιδί (2005) των Ζαν-Πιέρ και Λικ Νταρντέν
με ελεύθερη είσοδο, ανάλυση και συζήτηση την Κυριακή 26 Μαρτίου 2017
Αdobe Premiere – Σεμινάριο Μοντάζ:
Επεξεργασία Κινούμενης Εικόνας σε νέα τιμή έκπληξη
Σεμινάριο Ιστορίας και Κριτικής Κινηματογράφου 2017
με καινοτομίες σε μορφή και περιεχόμενο
Έναρξη 1 Απριλίου 2017
Και οι λόγοι είναι αρκετοί: Ο Λάκης Παπαστάθης υπήρξε, κατά κάποιο τρόπο μαθητής, μια και ουσιαστικός βοηθός του Δαμιανού στην Ευδοκία. Ένας σκηνοθέτης που στην κατοπινή του καριέρα δεν έπαψε να μνημονεύει το όνομα του Δαμιανού σαν σημείο αναφοράς ενός κόσμου μεγάλων οραμάτων, μα και ενός κόσμου χαοτικού, που μέσα από το χάος του ξεπηδούν μορφές συγκλονιστικές. Θεωρώ το Δαμιανό Στον καιρό των Ελλήνων σαν μια από τις συγκλονιστικές φιγούρες που πέρασαν από την ελληνική οθόνη με όλο το ρίσκο και την αυθαιρεσία τούτης της θέσης. Ένας ρόλος φτιαγμένος για το συγκεκριμένο πρόσωπο, ίσως ακόμη και η ίδια η ταινία να εκπορεύεται την υπόστασή της από αυτό το πρόσωπο. Είναι μια μελέτη προσώπου, φορέας μιας ελληνικότητας που χρόνια ευαγγελίζεται ο Παπαστάθης. Δεν είναι τυχαία η συνάντηση Παπαστάθη-Δαμιανού. Ο πρώτος δέχτηκε την επιρροή του δεύτερου, μα και τον αναζήτησε επίμιονα για να προβάλλει πάνω του αυτή την ελληνικότητα, να τον χρησιμοποιήσει σαν όργανο του διαλόγου του με τους μύθους.
Μοιάζει η ταινία σαν μια κατανυκτική λειτουργία ανάστασης, άνοιξη στο αίθριο απόμερης εκκλησίας, που μόνο βαθιά θρησκευόμενος μπορεί να την παρακολουθήσει. Μάστοράς της ο Παπαστάθης και αρχιερέας της ο Δαμιανός και για τους μη πιστούς ίσως φαντάζει σαν διανοητικό και φορμαλιστικό παιχνίδι, που ίσως και να είναι. Όμως εδώ μας ενδιαφέρει το πρόσωπο του Δαμιανού, κυρίαρχος όγκος στα κάδρα του Παπαστάθη, πίνακες γοητευτικά σκληρών τοπίων. Σ’ αυτό το σκαμμένο πρόσωπο, με την ευαισθησία ενός μεγάλου ηθοποιού, ακινητοποιείται ο στίχος του Ρίτσου για το «σκληρό σαν τη σιωπή τοπίο». Είναι ο αρχιληστής εκείνων των χρόνων, που ενώ είναι τόσο κοντινοί μας, χάνονται ανάμεσα στην ιστορία και το μύθο, που συνέχεια ψέλνει, κάτω από την επιρροή μιας βαθιάς θρησκευτικότητας, ακόμα και όταν σηκώνει το τουφέκι για να καθαρίσει δυο αντιπάλους του, με ένα χέρι τόσο σίγουρο λες και φτιάχτηκε για να ευλογεί και να σκοτώνει. «Σώσον κύριε τον λαόν σου» μέσα στο παιχνίδι της ζωής και του θανάτου. Ο γάμος και ο θάνατος, που ευλογεί ο αρχιληστής, είναι τελετουργίες της φυλής πέραν του καλού και του κακού. Ο αγράμματος αρχηγός γίνεται φορέας και συντηρητής των μύθων, σε μια εποχή που όλα εντάσσονται στην ιστορική και κοινωνική τακτοποίηση. Όμως οι μύθοι όταν εντάσσονται και κατατάσσονται, παύουν να είναι ζωντανοί. Λειτουργούν σαν μνήμες και σαν ρομαντικές διαφυγές από ένα μίζερο παρόν. Σημαδιακή η τελευταία σκηνή με την ένταξη του αρχιληστή (Δαμιανός) στον εθνικό στρατό. Μοιάζει με εφιάλτη που έχει παραλύσει κάθε δυνατότητα αντίδρασης, με τον καπετάνιο, σκιά του εαυτού του, να σέρνεται πίσω από το στρατό. Δεν πρόκειται για καμιά συνάντηση γιγάντων, καμιά σύνθεση μύθων, μα ένταξη ξεπουλημένων ονείρων. Η τραγωδία θα ξανατεθεί σύντομα και στον κόσμο του Παπαστάθη και σ’ αυτόν του Δαμιανού. Ο ένας θα στραφεί προς τον Θεόφιλο και ο άλλος προς τον Ηνίοχο.
