Παράσταση που θα αιφνιδιάσει κάπως όσους έχουν συνηθίσει τη σπάνη των λέξεων και την πολυσημία των εικόνων και των εκπληκτικών ήχων του Scott Gibbons στο θέατρο των Socìetas Raffaello Sanzio. Υποψιάζομαι ότι θα γραφτούν πολύ καλά σχόλια για το εικαστικό και μουσικό μέρος της παράστασης, τους υπέροχους φωτισμούς του ίδιου του Castellucci, για τους πέντε performers και τους δώδεκα χορευτές, αλλά στο σύνολο δεν θα αρέσει σε αρκετούς από αυτούς, θα την θεωρήσουν «εγκεφαλική», «κουρασμένη», ίσως και «φλύαρη». Νομίζω όμως ότι δεν έχουν έτσι τα πράγματα. Συνέχεια
