Η ταινία του Σπίλμπεργκ είναι μια ενδιαφέρουσα ταινία όπως όλες του οι ταινίες. Πρόκειται για ένα δημιουργό που έχει ήδη αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα του στο παγκόσμιο κινηματογράφο. Δεν είναι βέβαια μυστικό, ότι ο Σπίλμπεργκ δεν είναι ένας διανοούμενος και ριζοσπάστης του κινηματογράφου.
Ready Player One (2018) Σκηνοθεσία: Στίβεν Σπίλμπεργκ |
αναλυτική παρουσίαση, trailer, η γνώμη των κριτικών
Σεμινάριο Πρακτικής Κινηματογράφου: Σκηνοθεσίας, Σεναρίου, Κινηματογραφικής Υποκριτικής,Εικονοληψίας-Διεύθυνσης Φωτογραφίας και Μοντάζ:
Πρώτο Επίπεδο Αυτοτελές
Σεμινάριο Ιστορίας-Θεωρίας-Κριτικής Κινηματογράφου 2018
Θα λέγαμε ότι τοποθετείται αναμφισβήτητα στην πλευρά της ψυχαγωγικής χροιάς του κινηματογράφου. Χωρίς να σημαίνει ότι η σκέψη του σε πολλές ταινίες του δεν είναι βαθιά. Η συγκεκριμένη ταινία είναι μια ευχάριστη, ρομαντική, νοσταλγική ταινία τουλάχιστον για όσους διαθέτουμε μια ηλικία και έχουμε επαφή με όσα “αναβιώνει” η ταινία. Οι αναφορές στα βιντεοπαιχνίδια, τις ταινίες, την μόδα, γενικότερα στην ατμόσφαιρα της δεκαετίας του 80 είναι σίγουρα έξυπνες, χιουμοριστικές πολλές φορές, δημιουργούν μια ατμόσφαιρα που σε «βάζει στο κόλπο». Για τις αναφορές, για τον τρόπο γυρίσματος, για την επαφή με το βιβλίο μπορείτε να διαβάσετε στο αναλυτικό κείμενο μας -παρουσίαση της ταινίας. Έχουν γραφεί άλλωστε τα πάντα από τους συνάδελφους κριτικούς. Θα σταθώ σε μερικές πολύ σημαντικές πλευρές που άμεσα ή έμμεσα προκύπτουν από την ταινία. Γράφουν κάποιοι κριτικοί ότι ο Σπίλμπεργκ δεν αμελεί να σχολιάσει, να κριτικάρει τον εθισμό σε μια εικονική ζωή σε σχέση με την πραγματική. Η ταινία πολύ περισσότερο προάγει αυτή τη ζωή παρά την κριτικάρει. Ενδεχόμενα και το βιβλίο που όταν ολοκληρώσουμε το διάβασμά του θα επανέλθουμε σε αυτό και στη σχέση του με την ταινία. Το παιχνίδι OASIS είναι όπως όμως και η ταινία εντέλει η προσπάθεια φυγής από την πραγματικότητα. Όλα όσα αξίζουν για τους ανθρώπους βρίσκονται σε αυτή την εικονική πραγματικότητα. Δεν προσεγγίζει ούτε κατά διάνοια τον προβληματισμό της επιστημονικής φαντασίας τύπου Φιλίπ Ντικ, Ρέι Μπράντμπερι, αλλά και του Ασίμοφ ή του Άρθουρ Κλαρκ. Δεν προσεγγίζει ούτε τον προβληματισμό ταινιών τύπου eXistenZ του Κρόνεμπεργκ, αλλά ούτε και δικών του όπως το Minority Report και η Τεχνητή Νοημοσύνη ή ακόμα του Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου και Εξωγήινος.
Ο τύπος του προφήτη Χαλιντέι , οι “αποκαλύψεις” για την εποχή του 2045 , έχουν πάνω από μισό αιώνα πριν παρουσιαστεί στα βιβλία επιστημονικής φαντασίας αλλά και στον κινηματογράφο, με αναμφισβήτητα πολύ πιο βαθύ και ριζοσπαστικό τρόπο. Εντάξει, βιβλίο και ταινία, προσθέτουν κάτι που ήδη γνωρίζουμε όλοι, ότι τα άβατάρ μας θα συναναστρέφονται στην εικονική ζωή live. Υπάρχουν όμως πιο σοβαρές κατηγορίες για την ταινία. Όχι μόνο, με έναν τρόπο, αποθεώνει τον κόσμο του ΟΑΣΙΣ, αλλά εκεί ακριβώς που κάνει ένα αμυδρό σχόλιο σχετικά με την αξία της αληθινής ζωής, εκεί ,τελειώνει την ταινία με τον ήρωα να υπογράφει το συμβόλαιο για τη συνέχεια του ΟΑΣΙΣ και την απόκτηση της μεγάλης περιουσίας του Χαλιντέι, για να ασχολούνται και την υπόλοιπη ζωή τους με σαχλαμάρες, με εικονική πραγματικότητα, τάχατες για να μην πέσει η ανθρωπότητα στο κακό ΟΑΣΙΣ . Λες και δεν είναι ήδη ναρκωτικό να παίζεις όλη μέρα ΟΑΣΙΣ. Καλό ή κακό!! Και άλλα μείον επίσης. Ότι πέρα από την παρέμβαση της εταιρίας του Σορέντο, ανάμειξη άλλη της εικονικής ζωής με την πραγματική δεν υπάρχει. Οι κίνδυνοι δεν εμφανίζονται και στην αληθινή ζωή αλλά μόνο στο παιχνίδι. Άρα όλη η φάση γίνεται εντελώς εκ του ασφαλούς, αλλά αυτό δεν ταιριάζει και τόσο με την εξέλιξη της πραγματικότητας που δείχνει ότι αρχίζουν να μπλέκονται αυτοί οι δύο κόσμοι. Τίποτα το ανησυχητικό ουσιαστικά δεν υπάρχει και επιπλέον αφού στην πραγματική ζωή ο Σπίλμπεργκ δεν δείχνει παρά ελάχιστες και αυτές όχι τόσο θλιβερές εικόνες. Και μια “ψαγμένη” επιστημονική φαντασία οφείλει να διερευνήσει σε πιο σύνθετα και πολύπλοκα μονοπάτια. Να δημιουργήσει συναρπαστικότερους αλλά και πνευματικότερους, πιο φιλοσοφημένους κόσμους. Ο κόσμος της ταινίας και μέσα στο παιχνίδι και έξω από αυτό είναι επίπεδος και για αυτό για τα δικά μας δεδομένα καθόλου συναρπαστικός. Τέλος αυτή η εμμονή να μην παίζουν καθόλου ρόλο οι άνθρωποι, οι τάξεις, η περιβόητη εργατική τάξη του πρόσφατος παρελθόντος, αλλά που υπάρχει και σήμερα και θα υπάρχει και στο άμεσο ενδεχόμενα και απώτερο μέλλον, καταντάει αντιδραστική τοποθέτηση και επικίνδυνη στις δύσκολες εποχές που ζούμε. Έχασε την ευκαιρία ο Σπίλμπεργκ να εισχωρήσει πολύ βαθύτερα σε ένα θέμα που αξίζει αληθινά τον κόπο. Ενδεχόμενα δεν μπορούσε να απομακρυνθεί και από το βιβλίο αφού σεναριογράφος είναι άλλωστε και ο συγγραφέας του βιβλίου. (για αυτό το θέμα θα επανέλθουμε).
Και μια παρατήρηση για ένα φαινόμενο που τα τελευταία χρόνια αποκτά πολύ επικίνδυνες και μεγάλες διαστάσεις. Υπήρξαν κριτικοί που έβαλαν 4, 4,5 και 5/5 αστεράκια στην ταινία. Την στιγμή που σε παλιότερες εποχές το Αθηνόραμα κάτω από άλλες συνθήκες προφανώς και παραμέτρους έβαζε στο Στάλκερ 4, στη Νοσταλγία 3,5 και στη Θυσία 4. ένα μέρος της κριτικής το έχω ξαναγράψει περίμενε στη γωνία το θάνατο του Αγγελόπουλου, του Ραφαηλίδη, και βοηθήθηκε από το θάνατο των πρώην σοσιαλιστικών χωρών. Επίσης από την πτώση της Αριστεράς αλλά και τον παραχαραγμένο τρόπο που πλασάρεται ειδικά στους νέους ανθρώπους. Έτσι λοιπόν ταινίες σαν και αυτή που υστερούν πεντακάθαρα σε πνευματικό και φιλοσοφικό επίπεδο, που δεν έχουν καμία σχέση με προβληματισμούς τύπου Σολάρις ή Στάλκερ, ούτε με την ποιητική εικόνα εκείνων, αλλά ούτε με ταινίες τύπου 2001 Οδύσσεια του Διαστήματος ή Blade Runner, ταινίες που πεντακάθαρα φτιάχτηκαν πολύ περισσότερο για διασκέδαση και φυγή παρά για προβληματισμό, αλλά και χωρίς ίχνος πειραματισμού στη γραφή, να παίρνουν 4,5 και 5/5 αστεράκια, όταν τα ανεπανάληπτα αριστουργήματα που προανέφερα, παίρνουν σε παλιότερες πιο αυστηρές εποχές, 3 και 3,5 αστεράκια. Έφτασε η εποχή να προσεγγίσουμε το σοβαρό αυτό θέμα και να προτείνουμε και αλλαγή στον τρόπο της βαθμολόγησης-αξιολόγησης των ταινιών.
Γιάννης Καραμπίτσος [2,5/5]
CAMERA STYLO 