Μέσα από το καλοκάγαθο κι εκφραστικό πρόσωπο του Λαυρέντη Διανέλλου καθρεφτιζόταν η Μεταπολεμική Ελλάδα. Τα βάσανα, η φτώχεια, η βιοπάλη, οι λύπες αλλά και οι χαρές, η αισιοδοξία για ένα καλύτερο αύριο, η οικογένεια, η Πίστη όλα καθρεφτίζονταν με έναν τρόπο πειστικό στο πρόσωπο του «πατέρα» της εποχής, τον οποίο ο ηθοποιός ενσάρκωσε με έναν τρόπο μοναδικό. Έναν τρόπο τόσο οικείο, που τον ένιωθες δικό σου πατέρα. Το ίδιο πειστικός και οικείος ήταν και σε άλλους ρόλους που ενσάρκωσε, όπως εκείνος του παπά.
Έπαιξε με τους περισσότερους ηθοποιούς, αλλά λίγοι πήγαν στην κηδεία του | Όπως αθόρυβα έζησε ο Λαυρέντης Διανέλλος, έτσι αθόρυβα έφυγε κι από τη ζωή
