Όταν η Marylin Monroe μένει μόνη της – Γιάννης Κοντραφούρης
#Δεν την ήθελα την έρημο.
Ποτέ δεν την ήθελα.
Ούτε την καρδιά της ήθελα.
Την HOLLYWOD»
Ποιός κοινός παράγοντας ενώνει ενώπιον κοινωνίας και θεατών μια καταξιωμένη ηθοποιό με ρόλους όνειρο ζωής που δεν έχει πλέον τίποτα να αποδείξει και έναν πολυβραβευμένο και δημιουργικά ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης μουσικοσυνθέτη, με μια ανερχόμενη δύναμη της φύσης – ηθοποιό ώστε να τολμήσουν να ρισκάρουν την ευρεία απήχηση και αποδοχή τους στηρίζοντας μια Ντιζεζ βγαλμένη να σπάσει όλους τους γυάλινους κόσμους των ψευδαισθήσεων μας.
Το πρώτο και το τρίτο πρόσωπο ενικού είναι άραγε η Maryiln, ο Γιάννης και η Ερωφίλη, ή μήπως είναι η Πέμυ, ο Θέμης και η Ντιζέζ;
Από την Κυψέλη με αγάπη
Ετοιμάστε την κοινωνία σας Έρχομαι
Παγιδευμένη στην Πατησίων
ΓΣΕΕ ή ΑΣΟΕ
Adidas και Luis Vuitton
δεύτερο χέρι i phone
Με ψάχνουν κάθε βράδυ
δεν θα με βρουν ποτέ .
Πασαρέλα Ευελπίδων δεν χωράω πουθενά
Ποσά κόκκινα φανάρια να περάσω στα τυφλά
Πασαρέλα Φόκα Νέγρα μετακόμιση ξανά
Τρικάβαλο σ’ οχήματα πυροσβεστικά
Τη βλέπεις τη φωτιά ;
Τον βλέπεις τον καπνό;
Εδώ είναι η κόλαση κι η κόλαση είναι εδώ .
Ή το χέρι στην τσέπη ή το μέλι στη γλώσσα
Ή τη γλώσσα στο στόμα να μιλάμε ίδια γλώσσα .
Ιπτάμενος κηφήνας στους δρόμους της Αθήνας
Καμικάζι για ίντριγκες και δόξες της πείνας
Σφυρίζει κορνάρει αλλά δεν τσιμπάει
Η βασίλισσα Μέλισσα μόλις του είπε goodbye
Καταζητείται
θέλω η τύχη μου για σας να αγνοείται
Μην ενοχλείτε κι άμα στο πάρτυ σας με δείτε να στερηθείτε ευγενικά όσο μπορείτε
Γιατί η βότκα στο μυαλό κάνει ντιλίτε
Είστε πολλοί και είμαι μια κατανοείτε.
Συγκεντρώσου μέσα στο οιδιπόδειο σου
Εχθρός σου ο εαυτός σου
Κι αν είναι gay ο γιος σου
Σκυλάκι στο αφεντικό σου
Άλλη μια selfie για το κοινό σου
Άλλη μια selfie για το εκλεκτό κοινό σου
Το φάρμακο σου Συγκεντρώσου
Πουθενάδες γείτονες παλικαράδες
Ποζέρια στη μιζέρια αυριανοί μπαμπάδες
Τεκνάκια μπισκοτάκια
μπαμπουίνοι γοριλάκια
Δείξε μου που πονάς να το κάνω μάκια
Πρωταθλητές της γειτονιάς
Έρωτας με τη σταγόνα
Είμαι αυτή που είμαι
Τα λέμε στο αγώνα.
Η είσοδος της Ερωφίλης είναι εκρηκτική με δικούς της στίχους σε ένα χιπ χοπ που δεν διαλέγει να μιλάει για μια χούφτα δολάρια και τις Ελένες που κερδίζονται ως λάφυρα στους μυθικούς αγώνες. Εδώ μιλάμε για την κατακραυγή της κοινωνίας που δεν άκουσε ποτέ την Γώγου, κατεδίωξε τον Άσιμο και βρήκε τρομερά βωμολοχίες το Σπιρτόκουτο με τον Ερρίκο.
Το έργο του Κοντραφουρη, που τόσο αγάπησε τις ηρωίδες του τις ώρες που δεν τις έτρωγαν τα αδηφάγα βλέμματα των εννόμων ως τραγωδίες, εξίσου κατηγορήθηκε ως μια σειρά μονολόγων, σκέψεων εσωτερικών χωρίς καμιά αξία και αντίθετα με στιγμές όπου οι αγιοποιημένες δραματικές φιγούρες εξασκούσαν το δικαίωμα τους στη βωμολοχία.
Αυτό που σαγηνεύει καθ’ όλη την διάρκεια της παράστασης είναι πως ενώ το χιπ χοπ είναι μια έκρηξη-καταγγελία, κινησιολογία η Ερωφίλη, πολύ σωστά κατά τη γνώμη μου δείχνει απίστευτη αυτοσυγκράτηση μεταμορφώνοντας ακόμα και μια κλωτσιά σε μια μικρή χορογραφία.
Όταν η Ντιζέζ φαίνεται να ολοκληρώνει, η Νόρμα Τζην εισβάλλει στη σκηνή για να παίξει την Ερωφίλη. Ήταν ιδιαίτερα έξυπνο το ενδυματολογικό εύρημα της Πέμυς να μείνουμε μακριά από τα ξανθά χρυσάνθεμα της πασίγνωστης πλέον κώμης και το αισθησιακό νιαούρισμα φωνής, διεγερτικό των ενοχικών μας σεξουαλικών επιθυμιών και απολαύσεων.
Η Marylin – Ερωφίλη διηγείται τη μοναξιά με ωμή αυτογνωσία και χωρίς κανέναν συναισθηματικό εκβιασμό του θεατή, σε σημείο που προκαλεί ακόμα και στιγμές γέλιου.
Η ηρωίδα κάνει μικρές ανεπαίσθητες κινήσεις, όπως το να ξεκουμπώσει ένα τζακετ,με τις οποίες αργά αλλά σταθερά απογυμνώνει την ψυχή και το βάθος του πόνου της. Στην εποχή του #timesup θα ήταν η πρώτη που θα κατήγγειλε το σύστημα εμπορευματοποίησης ενός ανθρώπου ως προϊόν στα ράφια μιας βιοτεχνίας, δοκιμασμένης στο κρεββάτι πολλών υποψηφίων χορηγών.
Η κατάθλιψη την βρήκε να μετράει ένα ένα τα μπλε, κόκκινα, κίτρινα χάπια σαν τους τρεις επίσημους γάμους της και πολλά περισσότερα αυτοσχέδια όνειρα έρωτος, τόσα ώστε να την δέρνει ο ύπνος.
Το σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς, η αξέχαστη στιγμή τόλμης για τα δεδομένα του 1955 , εδώ συνδέονται με την αστάθεια μιας ύπαρξης που ενάντια στο όπου φυσάει ο όποιος άνεμος εκείνη έχει την ανάγκη να κλειστεί σε μια γενναιόδωρη αγκαλιά, όχι σε ένα ακόμα όργανο που θα παίξει, όχι μουσική αλλά βία, μέσα στον δικό της χείμαρρο.
Στο τέλος ο λόγος δεν έχει πια δύναμη και η ενοχλητική παρουσία των παπαράτσι, παραγωγών, του κοινού που αγαπάει τα λευκά δόντια και το καμπυλωτό, να ‘ναι καλά και πάλι τα χάπια, ανήμπορος αφήνει το σώμα να ησυχάσει θυμίζοντας της για τελευταία φορά τη βρωμιά.
Η μύγα κλείνει και αφήνει τα κατάλευκα δόντια να θριαμβολογούν.
Ο Κοντραφούρης το 2000 παρουσίασε το Στεφάνι, την ίδια στιγμή που ο Τριερ έφτασε το ζενίθ της καλλιτεχνικής του καριέρας με το Χορεύοντας στο Σκοτάδι.
Τα πράγματα είναι απλά, έχεις όραμα, το καταθέτεις μέσω του μέσου της τέχνης σου, λοιδορείσαι από τους πολλούς , εξύμνησε από τους λίγους και προχωράς. Αν είσαι τυχερός, δεν πεθαίνεις στα 36 η τα 39 σου.
Ο Καραβάτζιο, αγαπημένος μου ζωγράφος, έχει ένα κοινό με τον Κοντραφούρη. Πήρε τις σταρ της εποχής και τις εξύμνησε μέσα από σώματα δολοφονημένων εκπορνευόμενων γυναικών. Ο Κοντραφουρης μέσα από τα λόγια του θέλει ίδιες τολμηρές προσωπικότητες να διηγηθούν την ίδια ιστορία λεηλασίας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Γιατί ο Κοντραφουρης αγαπάει την Μarylin όχι ως μύθο αλλά για τα κοινά και τα ξεχωριστά σημεία που έχουν.
Γιατί άραγε το μοιρολόγι μέσα από τόσες τραγωδίες. Και η μύγα, ο «τυπος» παπαράτσι του Φελίνι , η ζωώδης ενασχόληση μας με την μοίρα του δήθεν δυνατού.
Αγαπητό κοινό, λεφτά έχουν μόνο οι εφοπλιστές, την ευτυχία μόνο οι βουδιστές. Όλοι εμείς ζητάμε να κάνουμε την τέχνη μας ζωή.
Πόσο απλά ο Κοντραφουρης βάζει μέσα στο κείμενο της προσωπικές του μνήμες για να δηλώσει πως τα υλικά καταναλωτικά αγαθά δεν προφυλάσσουν τα άδυτα προσωπικών μας τραγωδιών .
Στα μεγάλα συν η λιτή σκηνοθεσία με τις απέριττες κινήσεις τις Ερωφίλης. Το εναρκτήριο τραγούδι καταγγελτήριο και αυτοσύσταση της Ντιζεζ, η επίκοινωνια με το κοινό στα σημεία που το κείμενο αναφερόταν ξεκάθαρα στα αδηφαγα μάτια, η εσωστρεφής υποκριτική μα καθηλωτική παρουσία της Ερωφίλης που γέμιζε όλο το El Convento και δεν αναφέρομαι όχι μόνο στη σκηνὴ, η αισθητική του χώρου και οι ενδυματολογικές προτάσεις.
Η Ερωφίλη αξίζει να δοκιμαστεί σε πολλούς ρόλους – ιδίως με σκηνοθέτες όπως ο Τερζόπουλος ή ο Warlikovski. Με εξέπληξε ερμηνευτικά, είναι πολυτάλαντο πλάσμα, συνδυασμός θεατρικής συγγραφέως, σκηνοθέτιδας, ηθοποιού και πάνω από όλα μαχόμενης ανθρωπίστριας για ίσια δικαιώματα προς όλους.
Ως συγγραφέας θα μπορούσε να μετεξελίξει αυτό που ο Λάνθιμος ξεκίνησε στην Ελλάδα. Ως δραματουργός μπορεί να επικοινωνήσει διαλεκτικά με πάνω από πενήντα πρόσωπα και ο νικητής να βγει ακριβώς μετά τη λεκτική αυτή πολυμαχία. Πολυσχιδής προσωπικότητα που όμως το προσωπικό του βίωμα δίνει ερεθίσματα και διάκριση στους χαρακτήρες, παρά γίνεται εμμονή και άλλοθι για εύκολες συναισθηματικές φορτίσεις και άλλοθι καταγραφής ενός κατεστημένου που από μόνο του στο δίνει χρήματα για την «επί σκηνής σας» σάπια ωμοφαγία.
Ερωφίλη ήσουν απλά η άλλη όψη στον καθρέφτη της μοναξιάς μου. Κι αυτό μπορεί να σώσει μια ζωή.
Δεν θα μπορούσα να ολοκληρώσω χωρίς την αναφορά στον Θέμη Καραμουρατίδη, έναν απίστευτα σεμνὸ μα τόσο ταλαντούχο καλλιτέχνη. Έχοντας καταξιωθεί πλέον σε ένα ευρύ κοινό, συνεχίζει να αναδεικνύει με τις νότες του την απόγνωση, την έξαψη, τη σύγχυση αλλά και την τόλμη να δίνεις μια κλωτσιά στα μπαλάκια του κατεστημένου. Συγχαρητήρια στον Θέμη γιατί επέλεξε να στηρίξει μουσικά ένα, όχι τόσο ευκολοχώνευτο κείμενο. Δείχνει πως έχει το κατάλληλο ένστικτο και την ελευθερία να επιλέγει και να τολμά. Εδώ υπήρξε διακριτικός, συνομιλώντας με το κοινό κλείνοντας το μάτι στην Νόρμα Τζην. Μπράβο Θέμη γιατί είσαι ένας δημιουργός που τολμάς, σαν την Marylin, να μην ανήκεις πουθενά αλλά να ψάχνεις νότες της κατάλληλης αγκαλιάς.
Τέλος ερωτεύτηκα τις ερεθιστικές , συγνώμη για το ασύμβατο του όρου, φωτογραφίες του Χρυσόστομου Γαλάνθρη που ταξιδεύει μια απόσταση στο χρόνο και ντύνει μια ντιζέζ. Το Happy Days για ακόμα μια φορά δεν δέχτηκε το στυλ των Misfits.
Ο χώρος της παράστασης ευνοεί λειτουργικά, η είσοδος αν και μικρή έχει άρωμα θεάτρου, ενώ η παρουσία της σερβιτόρας είναι τόσο διακριτική που νομίζεις ότι όντως ανήκει στο βασανισμένο προσωπικό της Marylin. Eυχαριστώ Σοφία για την υπέροχη εξυπηρέτηση και για την οινογνωσία σου.
Η Πέμυ αποδεικνύει πως ξέρει να φτιάχνει ένα χώρο λειτουργικό εκτός από υψηλά αισθητικό. Μπορείτε να απολαύσετε ένα όμορφο σόου ενώ δοκιμάζεται νόστιμες συνταγές και φυσικά μεθυστικών αρωμάτων ουσίες.
Τέλος συγχαρητήρια που τολμάει να θίγει τα κινήματα #metoo και #timesup. Η Maryfili έχουν υποστεί αρκετές πόλεις παρενοχλήσεις, διακρίσεις και bullying και χρειάζεται επιτέλους όλο αυτό να σταματήσει γιατί έχει γίνει πιο θανατηφόρο από ποτέ. Η αρθρογράφος σας μιλάει από προσωπική έκθεση σε όλα αυτά.
Κύριοι και κυρίες σκηνοθέτες, μην αφήσετε ανεκμετάλλευτη την Ερωφίλη. Ένκε, Κατερίνα, Έσθερ …εδώ υπάρχει θησαυρός.
Ότι κι αν δοκίμασα απορρυπαντικό για τους λεκέδες δεν βρήκα . Ιδιαίτερα τους σκληρούς . Αυτούς . Της παιδικής μου ηλικίας .
» So now my beloved Joe puts 12 dozens of roses every time on my final bed, to bring beauty in dead
Ans i get sign Happy Birthday to HIm. Oh, heaven, I’m in heaven.
Με λένε Ερωφίλη αλλά θα είμαι δίπλα σας ως Marylin. Μέχρι την επόμενη ανάγκη σας.
Σας φιλώ, αγκαλιάστε με παρακαλώ.
CAMERA STYLO 