Η Κατρίν Κορσινί -στην πιο ώριμη σκηνοθετική της δουλειά σε μια καριέρα 30 χρόνων- διασκευάζει το best seller της Κριστίν Ανγκότ που έκανε μεγάλη αίσθηση το 2015, ένα μυθιστόρημα με έντονα αυτοβιογραφικά στοιχεία σε μια ταινία που κερδίζει το ενδιαφέρον του θεατή από την αρχή έως το τέλος. Τέσσερις υποψηφιότητες για τα βραβεία Σεζάρ, μεταξύ των οποίων κι αυτό του Α’ Γυναικείου Ρόλου για τη νέα μεγάλη σταρ του γαλλικού σινεμά, Βιρζινί Εφιρά. Συνεχίζει όπως και στις προηγούμενες ταινίες της να εξερευνά μέσω του κινηματογράφου την γυναικεία σεξουαλικότητα, ευαισθησία και ματιά.
Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΚΥΡΙΑ (MADAME DE …1953) του Max Ophüls στο Σχολείο του Σινεμά με ελεύθερη είσοδο και συζήτηση το Σάββατο 18.5.2019
Max Ophüls (Μαξ Οφίλς): Συνάντηση Κλασσικού και Μπαρόκ
«Υπάρχουν τρία είδη αγάπης» θα πει ο Φιλίπ στην Ρασέλ, «η ρομαντική, η παθιασμένη και η η αναπόφευκτη συνάντηση, εκείνη που αψηφά κάθε κοινωνικό κανόνα». Εντάσσοντας τη σχέση τους στην τρίτη κατηγορία, θα της δηλώσει κυνικά ότι δεν σκοπεύει να την παντρευτεί, όχι μόνο γιατί δεν θέλει δεσμεύσεις, αλλά και εξαιτίας της κοινωνικής διαφοράς τους. Έχει κάτι ο χαρακτήρας αυτός που τον καθιστά γοητευτικό πέρα από το όμορφο και στιλάτο παρουσιαστικό του. Και αυτό είναι η καλλιέργεια και παιδεία που φαίνεται να έχει, όπως και η μόνιμη ευγένειά του κάτω από όλες τις συνθήκες. Επίσης η επιδεξιότητά του όπως και ο τρόπος να κάνεις έρωτα λαμβάνοντας υπόψη την ικανοποίηση του συντρόφου σου. Όλα αυτά τον καθιστούν ιδιαιτέρως χειριστικό. Η όμορφη ηρωίδα, θα μείνει σε αυτή την σχέση 40 χρόνια, βλέποντας πολύ αραιά τον άνδρα αυτόν, μεγαλώνοντας μόνη την κόρη τους Σαντάλ, χωρίς να επιχειρήσει έναν άλλον έρωτα και όταν αυτός μετά από επιμονή χρόνων της Ρασέλ αναγνωρίσει την κόρη του, θα θελήσει να την διαπαιδαγωγήσει μέσω της λογοτεχνίας, την επαφή με τις τέχνες και τη φιλοσοφία αλλά και μέσω της σαγήνης. Η όλη του παρουσία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «ωδή στην ελευθερία και την ανεξαρτησία» αν δεν ήταν μια εντελώς εγωκεντρική και “ταξική” συμπεριφορά, αφού ο Φιλίπ ανήκει στην αστική τάξη και δεν δείχνει να έχει πρόβλημα για αυτό, ίσα ίσα είναι απόλυτα προσαρμοσμένος στη «λογική» της. Η πιο “ενεργή” είσοδος στη ζωή των δύο γυναικών του Φιλίπ, που υποδύεται με επιτυχία ο Νιλς Σνάιντερ, θα έχει καταστροφικές συνέπειες στη σχέση τους, η οποία αφού διαταραχτεί για πολλά χρόνια και οι γυναίκες θα κάνουν χρόνια να βρεθούν, στο τέλος θα επαναπροσεγγιστούν. H Ρασέλ έλκεται αλλά και νιώθει μειονεκτικά από το «επίπεδο» και την καλλιέργεια του Φιλίπ χωρίς ποτέ να γίνεται κομπλεξισμός αλλά αντίθετα την όλη της στάση της χαρακτηρίζει μια συναισθηματική καθαρότητα που θα τη λέγαμε άνετα αγάπη. Πως μπορείς ΄όμως εντέλει να αγαπάς και να ερωτεύεσαι έναν άνδρα που κυοφορεί τόσα κακά;; που είναι ικανός χωρίς μάλιστα να κατανοεί ότι πράττει λάθος, να κάνει το μεγαλύτερο κακό σε σένα, στο παιδί του και παιδί σου;;; Η Κορσινί με συμβατική σκηνοθεσία είναι η αλήθεια, καταφέρνει να μας προβληματίσει πολύ πάνω στο θέμα αυτό, που έχει βασιστεί σε ένα μεγάλο βαθμό σε πραγματική ιστορία όπως προαναφέραμε. Πως μπορείς να παραγνωρίζεις τον ταξικό εξευτελισμό και να μένεις μόνο στα καλά του συντρόφου σου, να μην αναγνωρίζεις αυτό τον εξευτελισμό;; να μην τον κατανοείς ως ταξικό εξευτελισμό;; Μπορούμε να δούμε τον άνθρωπο που μας προσεγγίζει βαθιά μέσα του και να μην πέσουμε στη παγίδα του. Θα μπορούσα να βάλω και ερωτηματικό εδώ. δεν βάζω όμως. Νομίζω ούτε και η Κορσινί. Η Ρασέλ δεν κάνει κάποιο έγκλημα. Όχι γιατί ερωτεύεται έναν γοητευτικό άνδρα όπως πολλές άλλες γυναίκες στην ιστορία της ανθρωπότητας. Αυτό κάτω από κάποιες συνθήκες και στη λογική που καταθέσαμε πριν, μπορεί να είναι ένα έγκλημα κατά του εαυτού σου και των παιδιών που θα γεννηθούν. Αλλά γιατί ερωτεύεται έναν άνδρα που έχει την ικανότητα να της προσφέρει αληθινό πάθος. Και φαίνεται να μην το μετανιώνει αυτό κατά τη διάρκεια της ταινίας. Και αυτό να μοιάζει πειστικό. Είναι οπωσδήποτε μια επιτυχία της Κορσινί αυτό. Παρεμπιπτόντως το τέλος είναι πιο επεξηγηματικό από ότι θα θέλαμε. Όμως εντέλει η ζωή μας ολόκληρη στοιχειοθετείται από ένα πάθος έστω και αν αυτό είναι αληθινό;; Η προσωπικότητά μας, ο βαθύτερος πνευματικός αληθινός εαυτός μας δεν υφίσταται;; Η ευτυχία βρίσκεται μόνο στον άλλον;; και σε κάτι που ονομάζουμε εντέλει αγάπη;; και πριν έρωτα;; είναι αγάπη και έρωτας αυτά όταν δεν αφήνουμε τον εαυτό μας να αναπτυχθεί ενώ έχουμε τα προσόντα όπως συμβαίνει με αυτή την ηρωίδα;; Δεν ξεχνάμε βέβαια ότι βρισκόμαστε στο 1950, όχι ότι σήμερα δεν συμβαίνουν αυτά, κάθε άλλο, απλά τότε οι πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο, λόγω εποχής ήταν πολύ περισσότερες από σήμερα. Η ταινία καταφέρνει να γεννήσει δυνατά συναισθήματα και προβληματισμούς. Πετυχαίνει σε ένα μεγάλο βαθμό τους στόχους της αλλά νομίζουμε ότι έχει έρθει η ώρα για όλους μας, άντρες και γυναίκες να υπερβούμε αυτούς τους προβληματισμούς και τα αδιέξοδά τους, έστω και αν η εποχή μας δεν είναι μια ιδανική συνθήκη για κάτι τέτοιο. Μήπως αυτές οι αγάπες είναι καλό να μένουν απραγματοποίητες εντέλει;;
[Νέα Καλοκαιρινά Σεμινάρια: Σκηνοθεσίας Κινηματογράφου, Δημιουργίας Ταινίας Μικρού Μήκους με Τάμπλετ και Κινητό ή Φτιάξε Ταινία Μικρού Μήκους με το Κινητό ή το Τάμπλετ, Ιστορίας Κινηματογράφου, Μοντάζ Premiere και Avid, και Δημιουργίας Ντοκιμαντέρ ξεκινούν στο τέλος του μήνα. Πληροφορίες- Δηλώσεις Ενδιαφέροντος και Εγγραφές στα τηλέφωνα 2130 159 816, 6944143564 και στο e-mail schoolofcinemagr@gmail.com ].
CAMERA STYLO 