29/03/2020
Λεφτόδεντρα υπάρχουν μόνο για τους επιχειρηματίες, όχι για τους εργαζόμενους.
Καραντίνα, φόβος, απαγορεύσεις και ο Γρηγόρης Νιάκας θυμάται μια παλιά κινέζικη παροιμία για τη φράση «business as usual».
Η χώρα μοιάζει με ένα απέραντο εγκαταλελειμμένο «λούνα παρκ» του φόβου. Φόβος παντού. Αστυνομία παντού. Αβεβαιότητα παντού. Οι άνθρωποι κλεισμένοι στα σπίτια τους. Ενέσεις «πατριωτισμού» και παραινέσεις ότι «όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε». Δικαιώματα καταπατούνται και εξαφανίζονται. Ύφεση, αλλά και «ευκαιρίες». Από τη μια ζητούν εθελοντές και από την άλλη δίνουν 30 εκατομμύρια σε κλινικάρχες. 11 εκατομμύρια για διαφημιστικά σποτ. 20 εκατομμύρια σε κέντρα κατάρτισης. Μια χαρά δουλεύει το σύστημα: γνωρίζει πως να κάνει την κρίση, «ευκαιρία».
Πολλές τσέπες αδειάζουν και λίγες γεμίζουν. «Θέλει ο νεοφιλελές να κρυφτεί στο λεφτόδεντρο του κορονοϊού και η χαρά δεν τον αφήνει», όπως λέει και μια παλιά κινέζικη παροιμία από την επαρχία Ουχάν.
Μια παροιμία σοφή και παραδοσιακή όσο και η ηθική του καπιταλισμού, και επιβεβαιωμένη όσο και η ανηθικότητά του. Όλα αυτά σας ακούγονται «κινέζικα»; Δηλαδή, είχανε λεφτόδεντρα παλιά στην Κίνα; Προσοχή, μόνο, μην το μάθει ο Στέλιος Πέτσας που απεφάνθη ότι δεν υπάρχουν λεφτόδεντρα για τους εργαζόμενους, και πει στον Νίκο Χαρδαλιά να μας κόψει τις άδειες για άσκηση ή για προμήθειες από το φούρνο και το σούπερ μάρκετ.
«Η γοητεία του σωστού καπιταλιστή συνίσταται στην ικανότητά του να είναι απατεώνας χωρίς να φαίνεται», έγραφε ο Βασίλης Ραφαηλίδης στο βιβλίο «Καπιταλισμός. Η Κρυφή Γοητεία Της Μπουρζουαζίας». Και η γοητεία των «σωστών» εκπροσώπων του πολιτικού προσωπικού (κυβερνήσεων κ.τ.λ.) που υπηρετούν με το αζημίωτο τον πολιτικό τους προϊστάμενο, δηλαδή τον «σωστό» καπιταλιστή, συνίσταται στην ικανότητά τους να περνάνε «μεταρρυθμίσεις» χωρίς να δείχνουν φανερά τι γίνεται. Έτσι λοιπόν, δεν υπάρχουν πια λεφτόδεντρα για τους εργαζόμενους, που μετράνε ήδη 40.000 απολύσεις, αβεβαιότητα που δεν καλύπτεται με ένα βοήθημα – «φιλοδώρημα», περαιτέρω ελαστικοποίηση εργασιακών σχέσεων και αντί για δώρο Πάσχα, ένα «πασχαλινό μποναμά» για περικοπή 50% στους μισθούς (όπου υπάρχουν ακόμη και καταβάλλονται), όπως ανέδειξε το flash.gr.
Λεφτόδεντρα, όμως, υπάρχουν, με απαλλαγές, επιδοτήσεις και διευκολύνσεις για τους όλους τους εργοδότες: και για αυτούς που ανέστειλαν εντελώς κάθε δραστηριότητα, αλλά και για αυτούς που «Μένουν Σπίτι», και παρακολουθούν από μακριά τους εργαζόμενους τους να συνωστίζονται στους χώρους εργασίας με υποτυπώδη ή και καθόλου μέτρα προστασίας και υγιεινής. Γιατί η υποκρισία της «ατομικής ευθύνης» σταματά έξω από τις «πύλες» των χώρων δουλειάς, των νοσοκομείων, των σούπερ μάρκετ και άλλων εργασιακών χώρων, όπου οι εργαζόμενοι συνωστίζονται χωρίς τα άκρως απαραίτητα μέτρα προφύλαξης. Όπως και οι επιθεωρητές εργασίας μένουν πια έξω από τις ίδιες πύλες.
Λεφτόδεντρα δεν υπάρχουν για τη δημόσια Υγεία. Υπάρχουν, όμως, για τους ιδιώτες κλινικάρχες ως ενοίκιο για τις ΜΕΘ που «δεν μπορεί», δηλαδή δεν θέλει, να επιτάξει το κράτος. Υπάρχουν και για τους ιδιοκτήτες ιδιωτικών διαγνωστικών κέντρων για τα τεστ για τον κορωνοϊό, που μάλιστα στέλνουν τα δείγματα στις κρατικές υποδομές. Όχι τίποτα άλλο, αλλά για να πληρώνουν τα 300άρια οι διάφοροι ανθυποσελέμπριτι, που λέει και μια ψυχή, και να ανεβάζουν μετά βιντεάκια στα social media, στο στυλ «Μελωδία της Ευτυχίας»…
Μύθος τα λεφτόδεντρα; Αλλά υπάρχουν ακόμη πιο αρχαίοι και «όμορφοι» μύθοι που καταρρέουν. Όπως ο μύθος της αρμονικής συνύπαρξης του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα για το «καλό της κοινωνίας». Ο μύθος με περίφημο «χέρι της αγοράς» που όλα τα ρυθμίζει με σοφία. Ο μύθος της «επιστροφής στην κανονικότητα» και στους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, αφού και η ελληνική οικονομία μπαίνει σε βαθιά ύφεση, ενώ έχει προηγηθεί η επιβράδυνση της οικονομίας στην ΕΕ.
Ο μύθος της περίφημης «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης», που ειδικά μετά την πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής, μόνο ως ανέκδοτο πλέον ακούγεται. Και φυσικά, ο μύθος του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος στο «τέλος της Ιστορίας». Ο οποίος καταρρέει αποδεικνύοντας με τρόπο εκκωφαντικό ότι οι σύγχρονες ανάγκες, τα κοινωνικά αγαθά, όπως αυτό της υγείας, δεν μπορούν να αφήνονται στο έλεος των αγορών και του κέρδους.
«Η γοητεία του καπιταλισμού εντοπίζεται από τον ιδιοφυή αναρχικό σκηνοθέτη Λουίς Μπουνιουέλ, από ταινία του οποίου δανειστήκαμε τον τίτλο του βιβλίου, στην «αμαρτία» ή, αν προτιμάτε, στην ανηθικότητα», έγραφε ο Βασίλης Ραφαηλίδης στο βιβλίο «Καπιταλισμός. Η Κρυφή Γοητεία Της Μπουρζουαζίας». Και αν στην περίφημη σουρεαλιστική ταινία του Μπουνιουέλ, οι πρωταγωνιστές, μια παρέα αστών, αδυνατούν να ολοκληρώσουν ένα γεύμα, εξαιτίας αναπάντεχων και παράδοξων εμποδίων, σε μια άλλη κλασική πλέον ταινία, στο «Μεγάλο Φαγοπότι» του Μάρκο Φερέρι (1973), οι 4 αστοί «ήρωες», επιδίδονται σε ένα αχαλίνωτο αγώνα με φαγοπότι και σεξ μέχρι σκασμού, θέλοντας να δείξει την παρακμή του ίδιου του εποικοδομήματος και των δυτικών κοινωνιών. Ή μήπως και αυτός είναι ένας ακόμη μύθος; https://www.flash.gr/
- Σεμινάριο Ιστορίας & Κριτικής Κινηματογράφου 2020
- Σεμινάριο Σκηνοθεσίας Κινηματογράφου-Δημιουργίας Ταινίας Μικρού Μήκους 2020
- Σεμινάριο Δημιουργίας Ντοκιμαντέρ 2020
Συμπληρώστε τη δήλωση ενδιαφέροντος:
CAMERA STYLO 