Γραμμένο με ένα ελικοειδές, συνειρμικό στιλ, το βραβευμένο μυθιστόρημα του Ισπανού Manuel Vilas Ορδέσα είναι μια συγκινητική «επιστολή» στη μνήμη των νεκρών γονιών του, και μια λυτρωτική «κατάδυση» στην υπαρξιακή του κρίση.
Από τους πιο αριστερούς και ανατρεπτικούς σκηνοθέτες της εποχής μας, ο Κεν Λόουτς, δεν σταματά στις ταινίες και στις συνεντεύξεις του, να μας δηλώνει κάτι πολύ σημαντικό κάτι πολύ ουσιαστικό. Όταν κάνεις ταινίες για τις ζωές των ανθρώπων, η πολιτική είναι απαραίτητη. Και εγώ θα πρόσθετα σε αυτό: Όταν ζεις, η πολιτική είναι απαραίτητη. Ο σκηνοθέτης που δεν απαλύνει τον πόνο στις ταινίες του, γιατί όπως δηλώνει ο ίδιος, ο πόνος βοηθάει την κυβέρνηση και απαλύνοντάς τον απλά της επιτρέπεις να τον συντηρεί, δημιούργησε την ταινία Ladybird Ladybird το 1994 που ήταν πραγματικά γροθιά στο στομάχι.
«Ο κόκκινος ψαλμός» («Meg ker a nep»)
Σκηνοθεσία Μίκλος Γιαντσό
Ουγγαρία, 1971
Το ποτάμι έχει βαφτεί κόκκινο από το αίμα των εξεγερμένων αγροτών, η κόκκινη σημαία που ανεμίζει στα χέρια τους, μεταδίδει με σαφήνεια την επιτακτικότητα του αιτήματος για έναν άλλον κόσμο και η κόκκινη κορδέλα που λες και φύτρωσε σ’ εκείνο το σημείο της παλάμης που μάτωνε από τη σφαίρα, θυμίζει ότι οι πληγές θα κλείνουν πάντα κι ο αγώνας θα συνεχίζεται. Έχουν εξεγερθεί χορεύοντας, πάντα ενωμένοι, με τα χέρια τους ο ένας πάνω στους ώμους του άλλου, εκφέροντας θρησκευτικούς στίχους στις λεκτικές τους αντιπαραθέσεις με τους φορείς της εξουσίας, βαπτίζοντας συμβολικά τους στρατιώτες που ανανήφουν ιδεολογικά, τραγουδώντας για την εργατική τάξη και την επανάσταση. Είναι ο κόκκινος ψαλμός τους, η ωδή τους στο σοσιαλιστικό όραμα μέσα από την παραδοσιακή θρησκευτικότητά τους.
