ALPHA ( όπως λέμε ART) μια ταινία του Στάθη Αθανασίου| Κείμενο: Νίκη Πρασσά

Αν ηθοποιός σημαίνει φως, θεατής σημαίνει σκοτάδι. Βυθισμένοι αναπαυτικά στις καρέκλες ενός θεάτρου ή μιας κινηματογραφικής αίθουσας απολαμβάνουμε τα ταξίδια επί σκηνής και οθόνης αναζητώντας την λύτρωση ενός προσωπικού μας δράματος, αυτού της ζωής, μέσα από την έμπνευση ενός συγγραφέα και σκηνοθέτη. Εν πλήρει πάντα συνειδήσει. Ασυνείδητα ωστόσο έρχεται το ζόφος της νύχτας είτε να μας ξαπλώσει στα όνειρα, είτε να μας ξυπνήσει από έναν εφιάλτη. Αυτό το αίσθημα τρόμου που μας καταβάλλει έχοντας μόλις ξεφύγει από μια τέτοιου είδους ανώμαλη εξω-πραγματικότητα, μου δημιουργήθηκε βλέποντας τις πρώτες εικόνες, το teaser της ταινίας Alpha (σκηνή με την πρωταγωνίστρια να παρακολουθεί μια οθόνη, η έντονα τρομακτική μορφή της οποίας ξεπηδάει σχεδόν στον χώρο).

Advertisements

ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ – MAURICE MAETERLINCK – ΟΜΑΔΑ ΑΤΟΝΑΛ | Ο κόσμος δεν τελειώνει στις πόρτες του σπιτιού | Κριτική: Νίκης Πρασσά

Υπάρχει μια ιστορία άξια να ειπωθεί με χίλιες λέξεις και όμως κανένας φθόγγος δεν μπορεί να λύσει τη σιωπή εκείνων που την κατέχουν. Ένα μυστικό ικανό, θαρρείς, να κουβαλιέται στους ώμους των ανύποπτων θυμάτων του και όμως επικίνδυνα κλεισμένο στο εξωτερικό της αληθινής του κατοικίας. Στον κάτω χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, μια ομάδα ταλαντούχων καλλιτεχνών αποφασίζει να εκμεταλλευτεί την πένα ενός τολμηρού συγγραφέα προκειμένου να επικοινωνήσει το υπαρξιακό δράμα ολόκληρης της ανθρωπότητας.

DRACULAM, ΟΜΑΔΑ SPLISH – SPLASH, ΘΕΑΤΡΟ ΦΟΥΡΝΟΣ | Παραγωγή vs Δημιουργία | Κριτική: Νίκης Πρασσά

Τα τελευταία χρόνια στο θέατρο οι μικρές και μεγάλες παραγωγές τραβούν την προσοχή αρκετών θαμώνων του καλλιτεχνικού χώρου. Συντονισμένες προσπάθειες να καταναλωθούν εικόνες και ήχοι κάτω από το φως του προβολέα και τα μεγάφωνα που τιτιβίζουν στο μυαλό του θεατή. Η ομάδα των Splish Splash από την άλλη προτιμά να λειτουργεί «αθόρυβα», χορεύοντας με τις ιδέες της πάντα στη σιωπή.

ΕΠΕΣΕ ΤΟ TWITTER ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ με απόφαση Ερντογάν | της Νίκης Πρασσά

Με αφορμή την επικείμενη δημοσίευση ενός βίντεο που θα μπορούσε να οδηγήσει στην παραίτηση της κυβέρνησης Ερντογάν και αιτία την βαθύτερη κρίση δημοκρατίας στη γείτονα χώρα, λίγο πριν τις 12 τη νύχτα της 20 Μαρτίου η πρόσβαση στο Twitter καθίσταται ανέφικτη.

ΤΕΛΟΣ – ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΘΕΑΤΡΟΥ ΧΩΡΟΣ / ΣΙΜΟΣ ΚΑΚΑΛΑΣ | κριτική Νίκης Πρασσά

‘Oταν ο Μπέργκμαν συνάντησε τον Τσάπλιν

Με τον εγγονό του τελευταίου να δρα στην κεντρική σκηνή της Στέγης Γραμμάτων & Τεχνών, μια ομάδα «ακροβατεί» στον επάνω χώρο της στα όρια της ανθρώπινης απελπισίας. Η εταιρεία θεάτρου χώρου είναι πάλι εδώ για να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα από πολλούς άλλους. Να στήσει μια ιστορία και να παίξει με τα γεγονότα της…

TINY FURNITURE – LENA DUNHAM | Μικρές Αφροδίτες στην αναζήτηση του μεγάλου Έρωτα | της Νίκης Πρασσά

Την ίδια στιγμή που ο Woody Allen περιοδεύει στα στενά μιας πανέμορφης Ευρώπης, η Νέα Υόρκη εγκαταλείπεται στο όραμα των καλλιτεχνικών παιδιών του. Το πρόβλημα με τον γνωστό δημιουργό ωστόσο είναι πως υιοθετείται κινηματογραφικά από ανθρώπους τα γονίδια των οποίων δεν είναι ακριβώς το ίδιο ταλαντούχα. Αποτέλεσμα ; Μικρές καταθέσεις αγάπης, με ελάχιστη ωστόσο δόση ψυχής.

ΤΟΣΟ ΛΙΓΟ ΘΕΑΤΡΟ, ΤΟΣΗ ΠΟΛΛΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ | της Νίκης Πρασσά

Ελλάδα εποχή κρίσης. Περιμένοντας το απόλυτο μηδέν που θα παγώσει κάθε φλέβα του ολοζώντανου οργανισμού της, αφήνοντας την να ζει με τα δανεικά κύτταρα ενός πολιτισμού ξένου προς την ψυχή της. Ή μήπως το όραμα έχει ήδη εξαφανιστεί δίνοντας θέση στην ψευδαίσθηση της δημιουργικής ανησυχίας;
Παραστάσεις. Πολλές. Και παντού. Συνεχώς. Παρατηρώ από μακριά, δεν ζω το δράμα των χαρακτήρων που κρύβονται πίσω από το τραγικό προσωπείο των υποκριτών. Έφυγα καιρό πριν, αρκετά νωρίς και όμως πολύ αργά, στο ξεκίνημα μιας φθοράς που είχε για τα καλά γκρεμίσει τον μύθο της πνευματικής λειτουργίας μια λέξης που ανυψώνεται στην πεμπτουσία της ύπαρξης, εκείνο το θείον, η θέα, το ΘΕΑΤΡΟΝ.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ | η Νίκη Πρασσά γράφει από την φλεγόμενη Αττάλεια

3.6.2013

Με περίσσευμα αγάπης ο πρωθυπουργός της γείτονας -και για μένα πλέον νέας μου πατρίδας- φρόντισε να δημιουργήσει μια νέα γευστική συνταγή για τους πολίτες της χώρας του. Λίγο παραπάνω πιπέρι χύθηκε μαζί με μπόλικο αίμα, μέσα στην προσπάθεια να κεράσει και πάλι φόβο έναν λαό κατά πολύ, ήδη, καταπιεσμένο.

ΘΡΟΝΟΣ ΑΤΡΕΙΔΩΝ – ΑΡΗΣ ΡΕΤΣΟΣ, κριτική Νίκης Πρασσά

Ο Όμηρος κατέγραψε, ο Αισχύλος διεκτραγώδησε και ο Ρέτσος συνέθεσε ιστορικά γεγονότα και μυθικές αναφορές. Ο Ατρέας και οι επίγονοί του τροφοδοτούν την σκέψη του μονήρους σκηνοθέτη, που ζωντανεύει την δόξα του μαχητή και την πτώση του οικογενειάρχη με τρόπο εύγλωττο και πολύ ουσιαστικό.

Υπάρχουν δύο τύποι δημιουργών που συναντώ τελευταία στο θέατρο. Ο ένας κρατάει την μπαγκέτα και κατευθύνει ηθοποιούς, συνεργάτες αλλά και το ίδιο το έργο που αναλαμβάνει στην υπηρεσία του προσωπικού του οράματος και στην καλλιέργεια της ιδιαίτερής του φιλοδοξίας. Ο άλλος πάλι, που σπανίζει – ειδικά στο εγχώριο καλλιτεχνικό γίγνεσθαι – ωστόσο εμφανίζεται πότε πότε για να μας αιφνιδιάσει, στέκεται πίσω από τις λέξεις, τις ακολουθεί, τις σέβεται, τις αφήνει να του προσφέρουν έμπνευση και προσπαθεί να βάλει τον εαυτό του να αφουγκραστεί τον ρυθμό τους. O Άρης Ρέτσος οπωσδήποτε ανήκει στην δεύτερη κατηγορία.

(A)POLLONIA – KRZYSZTOF WARLIKOWSKI, κριτική Νίκης Πρασσά

(A)POLLONIA – KRZYSZTOF WARLIKOWSKI

Είναι περίεργο το συναίσθημα που βιώνεις αμέσως μετά την αποχώρησή σου από μία παράσταση του Warlikowski. Ένας Πολωνός πτυχιούχος Φιλοσοφίας, κατορθώνει να ενσταλάξει στο ταλαιπωρημένο σου πνεύμα εκείνη την πολύτιμη ουσία – κάτι σαν εφεδρίνη του θεάτρου – που ο Σταγειρίτης πρόγονός μας καλούσε έλεος, και μαζί με τον φόβο προσπόριζαν την Κ Α Θ Α Ρ Σ Η. Η αλήθεια είναι πως οι φιγούρες του σκηνοθέτη, τόσο προορισμένες να κινηματογραφηθούν, επιτρέπουν σε εκείνες τις οικίες φυσιογνωμίες των αρχαιοελληνικών μύθων να ζωντανέψουν στο σήμερα και να συναντηθούν με τους ανθρώπους – ήρωες που, ακόμα και χωρίς να το ξέρουν, ακολούθησαν πιστά την αρχετυπική εικόνα του θυσιαζόμενου ατόμου προς το όφελος του κοινωνικού συνόλου.

MAY B – MAGUY MARIN Όπου οι μπαλαρίνες ζωγραφίζουν το ανθρώπινο παράλογο, κριτική Νίκης Πρασσά

Ο Beckett έλεγε perhaps, η Marin λέει may b. Εμείς πάλι αρνούμαστε το ίσως και αποδεχόμαστε με κατάφαση την πρόσκληση του Φεστιβάλ Αθηνών για να παρακολουθήσουμε την εμπνευσμένη δουλειά της δεύτερης, με ερεθίσματα από το σύνολο του έργου του πρώτου.

Κερδίζοντας το πρώτο βραβείο της την χρονιά που εγώ γεννήθηκα, ταξιδεύει στην Αθήνα την παράσταση που συνέθεσε τρία χρόνια μετά (1981), δίνοντάς στο κοινό την ευκαιρία να γνωρίσει τα πρωτόλεια βήματα μιας σπουδαίας χορογράφου.

ARAZ – ZAYNEP TANBAY, κριτική Νίκης Πρασσά

ARAZ – ZAYNEP TANBAY

Νιώθω τυχερή που χάρη στο Φεστιβάλ Αθηνών και τις επιλογές του κ. Λούκου, είχα την τύχη να απολαύσω την δουλειά της Zaynep Tanbay. Φτάνοντας στην Πειραιώς εξ Ανατολής αλλά με βαλίτσες γεμάτες εμπειρίες από σπουδές στην δύση, η Τουρκάλα χορογράφος έχει καταφέρει να μιλήσει τη μοναδική άμεσα κατανοητή από όλους γλώσσα, αυτή του σώματος.

ΝΙΖΙΝΣΚΙ – ΕΙΜΑΙ ΜΙΑ ΜΑΡΙΟΝΕΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, κριτική της Νίκης Πρασσά

Από μικρό κι από τρελό, μαθαίνεις την αλήθεια. Κάπως έτσι πρέπει να σκέφτηκε ο κος Τσακίρης και με αφορμή, όπως ο ίδιος δηλώνει, το ημερολόγιο του διάσημου χορευτή και χορογράφου του προηγούμενου αιώνα, αποφάσισε να φτιάξει μία παράσταση προκειμένου να ερευνήσει ζητήματα που τον απασχολούν. Στο δικό μου το μυαλό πάντως, η μόνη φράση που είχε καρφωθεί καθ όλη τη διάρκεια του έργου ήταν «μέτρον άριστον». Δυστυχώς όμως η αμετροέπεια κυριάρχησε για μία ακόμα φορά στις καλλιτεχνικές προθέσεις και τα αποτελέσματα τους.

ΟΙ ΝΑΥΑΓΟΙ ΤΗΣ ΤΡΕΛΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ – ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ – ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ, κριτική Νίκης Πρασσά

Τετάρτη απόγευμα, ημέρα της γενικής απεργίας – και καθολικής βίας – από την έκρυθμη και γεμάτη χημικά κατάσταση στην πλατεία Συντάγματος, φτάνω στο αεροδρόμιο, όχι για να πάρω το πρώτο αεροπλάνο προς άγνωστη κατεύθυνση, αλλά για να υποδεχτώ τους ναυαγούς της Αριάν Μνουσκίν – και μαζί την όποια ελπίδα κομίζουν. Με αφετηρία τους την πρωτεύουσα της μεγαλύτερης χώρας της Ευρώπης, το Παρίσι, οι «άτυχοι» ταξιδιώτες σάλπαραν στ’ ανοιχτά της Μεσογείου, για να βρουν λιμάνι στις ακτές μιας «ναυαγισμένης» χώρας. Μαζί τους έφεραν τις αρετές της πολιτικής σκέψης και καλαίσθητης γλώσσας, κι έτσι για λίγες μέρες σε πολλά λεπτά της ώρας, ελάχιστοι τυχεροί ζεστάθηκαν από τις ακτίνες του θεάτρου του ήλιου.

ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ σε σκηνοθεσία Φρόσως Λύτρα – ΚΕΝΤΡΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ-κριτική Νίκης Πρασσά

Αρχές Ιουνίου και εν μέσω παραστάσεων που πραγματοποιούνται στα πλαίσια του ελληνικού φεστιβάλ, μια παρέα νέων και μεγαλύτερων δημιουργών αποφασίζουν να προτείνουν οι ίδιοι κάτι διαφορετικό. Ο πάντα δραστήριος στην σύσταση καινοτόμων πραγμάτων Ελληνικός Κόσμος φιλοξένησε μια ομάδα εικαστικών, ηθοποιών, μία σκηνοθέτη κι έναν ταλαντούχο μουσικό στον πολύ όμορφο βιομηχανικό χώρο στο Κτήριο 56, με είσοδο από Πειραιώς 254, στον Ταύρο.

ΜΠΕΛΑ ΤΑΡ – Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ, κριτική Νίκης Πρασσά

Ερχόμενη για πρώτη φορά αντιμέτωπη με το έργο του Μπέλα Ταρ, πίστεψα πως έχω ανακαλύψει έναν ξεχασμένο δημιουργό της δεκαετίας του ’60, ίσης αξίας με τις οπτικοποιημένες φιλοσοφικές αναζητήσεις του Μπέργκμαν. Αρκούσε ωστόσο μία απλή έρευνα για να διαπιστώσω πως το Damnation ήταν γυρισμένο το 1988, ενώ από κει και πέρα δέσμευσε το πάθος μου κάθε νέα του προσπάθεια.

ROXETTE – TERRAVIBE ATHENS – 27/5/2011, κριτική παρουσίαση Νίκης Πρασσά

Η είδηση της πρώτης συναυλίας των Roxette στην Αθήνα της οικονομικής κρίσης, έφερε τόσο χαρά σε όσους από εμάς έχουμε συνδέσει την εφηβεία μας και τις πρώτες επαναστατικές κι ερωτικές εκρήξεις με τραγούδια όπως το Sleeping in my car, όσο και το δίλημμα για το εάν θα τη βάλουμε στη λίστα των επιλογών μας.

ΠΟΛΗ – ΚΡΑΤΟΣ – ΘΙΑΣΟΣ ΚΑΝΙΓΚΟΥΝΤΑ, κριτική Νίκης Πρασσά

Μια παράσταση που στήθηκε αρχές Μαΐου, πρόλαβε την επικαιρότητα και τα γεγονότα που ξέσπασαν λίγο αργότερα στο λεκανοπέδιο. Η πόλη – κράτος που “υμνείται” δεν είναι άλλη από την Αθήνα, η οποία το τελευταίο διάστημα κατακρεουργείται από έριδες ανθρώπων που ποτέ τους δεν αγάπησαν και δεν εκτίμησαν την αλλοτινή ομορφιά της.

FRANKENSTEIN – ΧΟΡΟΘΕΑΤΡΟ MIGMA, κριτική παρουσίαση Νίκης Πρασσά

Όχι έναν, ούτε δύο αλλά τρεις μήνες επιτυχίας γνώρισε η χοροθεατρική παράσταση της ομάδας Migma, προτού επαναληφθεί με νέους συντελεστές στον ίδιο χώρο. Στον αριθμό 30 της οδού Κασομούλη, ελάχιστα μέτρα από τον σταθμό του Μετρό στο Ν.Κόσμο, ο Παύλος Κουρτίδης έφτιαξε μία μικρή και ζεστή στέγη, προκειμένου να φιλοξενήσει τα όνειρά του. Κατά περιόδους μάλιστα, αρέσκεται να υποδέχεται και τις προτάσεις νέων ομάδων ή να παραχωρεί την σκηνή σε φεστιβάλ, όπως το επικείμενο του χορού.

TROCKS-Ballet Trocadero de Monte Carlo, 10 5 2011, Μέγαρο Μουσικής, κριτική παρουσίαση Νίκης Πρασσά

Εκεί που ο Αρονόφσκι είδε ψυχικά δράματα και ιστορίες τρόμου, κάποιοι άλλοι βλέπουν απενεχοποιημένη διασκέδαση και καθαρόαιμη κωμωδία. Άντρες έτοιμοι για όλα, βάζουν τις πουέντ τους και μαζί τα γυαλιά σε κάθε επίδοξη χορεύτρια. Χτες απολαύσαμε μπαλέτο έτσι όπως δεν το χαμε ποτέ φανταστεί.

Οι Trocks είναι ένα σχήμα που περιοδεύει ανά τον κόσμο με τη δική του εκδοχή γνωστών έργων του κλασικού ρεπερτορίου, από το 1970, που εμφανίστηκε η επιτυχημένη ιδέα, έως τώρα. Το αξιοπερίεργο θέαμα των αρσενικών μπαλαρίνων με ιντρίγκαρε προκειμένου να παρακολουθήσω την παράσταση, ελπίζοντας σε μία – τουλάχιστον – ευχάριστη βραδιά. Στα 100 περίπου λεπτά, χωρισμένα σε τρία μέρη και με δύο διαλείμματα, των χορευτικών τους συνόλων ή σόλων, ομολογώ πως – αν και μη θιασώτης του κλασικού μπαλέτου – πέρασα καλά.

Η ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΘΕΡΙΣΜΟΥ – ΚΑΡΛΟ ΓΚΟΛΝΤΟΝΙ – Σκηνοθεσία ΝΙΚΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΚΗΣ, κριτική Νίκης Πρασσά

Μετά το μιλένιουμ και τους αμερικάνικους αγγέλους του Τόνι Κούσνερ, ο Νίκος Μαστοράκης επιλέγει όχι ένα, ούτε δύο, αλλά τρία έργα του Ιταλού θεατρικού συγγραφέα προκειμένου να συνθέσει το ενιαίο σώμα μιας παράστασης, που καυτηριάζοντας ήθη και έθιμα του 18ου αιώνα, μοιάζει να σαρκάζει νοοτροπίες της νέας χιλιετίας.

Κατηφορίζοντας την “τριτοκοσμική” – κατ’ άλλους “πολυπολιτισμική” – οδό της Αγ. Κων/νου, αποφεύγω διακριτικά προσβλητικά σχόλια, και προσπερνώ ένα μπουλούκι αστυνομικών και πλήθος περίεργων, που σχολιάζουν την σύλληψη ενός αλλοδαπού (ποιός ξέρει με ποιά αφορμή ή αιτία). Φτάνοντας στο κτίριο του Τσίλλερ, σαν ταξιδιώτης που βρίσκει την πολυπόθητη όαση στη μέση της ερήμου, μπαίνω να γευτώ τα καλούδια μιας παραγωγής, που έχει καταφέρει να κερδίσει κοινό και κριτικούς.

“Λωξάντρα” Κ.Θ.Β.Ε. σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη στο “ΘΕΑΤΡΟΝ” του Κέντρου Πολιτισμού “Ελληνικός Κόσμος”, κριτική Νίκης Πρασσά

Μία από τις καλύτερες παραστάσεις της χρονιάς, μου έμελλε να παρακολουθήσω λίγο πριν το τέλος της θεατρικής σεζόν και την έναρξη της καλοκαιρινής φεστιβαλικής δραστηριότητας. Η Αθήνα καλωσορίζει το, εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενο, σχήμα του Κρατικού Θεάτρου Β. Ελλάδας, με τον Σωτήρη Χατζάκη στο τιμόνι του, και μαζί μία λογοτεχνική και τηλεοπτική περσόνα που μυρίζει την θαλασσινή αύρα του Βοσπόρου. Κυρίες και κύριοι, όσοι μόνο για λίγες μέρες περάστε να δειπνήσετε στο ΘΕΑΤΡΟΝ του Ελληνικού Κόσμου, θα έχετε την τύχη να δοκιμάσετε τις απολαυστικές συνταγές της κυρα-Λωξάντρας.

ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΓΑΜΟ – ΙVO VAN HOVE “To χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου”, κριτική Νίκης Πρασσά

ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΓΑΜΟ – ΙVO VAN HOVE

“To χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου”

Πρωτοεπισκεπτόμενος τα μέρη μας, ο καθ’όλα αξιόλογος Βέλγος σκηνοθέτης, έφερε στις βαλίτσες του την εξαιρετική του απόδοση ενός έργου του Μπέργκμαν. Η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών είχε την τύχη να φιλοξενήσει ένα δυνατό θεατρικό σχήμα, που έδωσε εκ νέου σάρκα και οστά στο δράμα του Γιόχαν και της Μαριάν. Όσοι υποψιασμένοι θεατές αποφάσισαν να αφιερώσουν τέσσερις ώρες για την παράσταση, κέρδισαν 210 λεπτά πραγματικής απόλαυσης.

Διαβάζοντας το βιογραφικό σημείωμα του Van Hove, διαπιστώνω πως μοιραζόμαστε την ίδια αγάπη για το κινηματογραφικό έργο σπουδαίων σκηνοθετών. Ο Παζολίνι και ο Κασσαβέτης, άφησαν το Θεώρημα και τη Νύχτα Πρεμιέρας να λάμψουν στο θεατρικό σανίδι, όπως ο Μπέργκμαν τις Κραυγές και τους Ψιθύρους του. Στην Αθήνα οι Σκηνές από ένα Γάμο, μας έδωσαν μία γεύση της εμπνευσμένης δουλειάς του δημιουργού.

ΤΟ ΘΕΡΜΟΚΗΠΙΟ – ΧΑΡΟΛΝΤ ΠΙΝΤΕΡ | Σκηνοθεσία Λευτέρης Βογιατζής | κριτική Νίκης Πρασσά

Τετάρτη μετά το Πάσχα και με θρησκευτική ευλάβεια επισκεπτόμαστε τον ναό της τέχνης στην οδό Κυκλάδων της Κυψέλης, προκειμένου με κατάνυξη να παρακολουθήσουμε την παράσταση ενός άγνωστου, στα καθ’ ημάς θεατρικά δρώμενα, έργου του Πίντερ. Ευτυχώς για μας, οι πιστοί αν και πολλοί, δεν υπερχειλίζουν – όπως άλλες φορές – το πεζοδρόμιο, κι έτσι καταφέρνουμε να βρούμε δύο από τις ελάχιστες εναπομείνασες θέσεις, στον, ασφυκτικά γεμάτο, χώρο.

ΓΛΥΚΙΑ ΟΦΗΛΙΑ- ΟΜΑΔΑ ΙΣΟΝ ΕΝΑ- ΘΕΑΤΡΟ ΚΙΝΗΤΗΡΑΣ STUDIO, κριτική Νίκης Πρασσά

Από τα προτερήματα της καθημερινής μου διαδρομής προς το γραφείο, είναι η πρωινή μου βόλτα σε μία από τις πιο όμορφες περιοχές της Αθήνας. Το Κουκάκι έχει την πολυτέλεια να διατηρεί ακόμα λίγη από την γραφικότητα της παλιάς γειτονιάς, τόσο εξαιτίας της ρυμοτομίας όσο και ένεκα της γλυκιάς παρουσίας των κατοίκων – κυρίως των γηραιότερων. Για όσους ασχολούνται με το θέατρο, τόπος συνάθροισης προκειμένου να παρακολουθήσουν σεμινάρια αποτελεί ένα στούντιο, φτιαγμένο από μια ομάδα που φαίνεται πόσο αγαπάει την τέχνη, ο Κινητήρας. Λίγα μέτρα πάνω από τον σταθμό του μετρό Συγγρού – Φιξ, στη οδό Ερεχθείου, αριθμός 22, ένας πολύ όμορφος, λιτός χώρος περιμένει τόσο μαθητές πρωινές ή απογευματινές ώρες, όσο και θεατές, πρόθυμους να μοιραστούν τις μυστικές χάρες και χαρές της υποκριτικής ή ορχηστρικής τέχνης.

MIROKU – SABURO TESHIGAWARA – ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ, κριτική Νίκης Πρασσά

Αν ο χορός είναι μαγεία, ο Κος Τεσιγκουάρα είναι ο αντιπροσωπευτικότερος ταχυδακτυλουργός της.

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Τελικά δεν είναι μόνο τα πουλιά που καταργούν τον νόμο της βαρύτητας, πετώντας όλο και ψηλότερα στον ουρανό. Είναι και οι άνθρωποι που αποκτούν φτερά και απογειώνονται. Όχι όλοι, κάποιοι από εμάς. Συνήθως τους ονομάζουν χορευτές. Και πάντα μας αιφνιδιάζουν με τον τρόπο τους να καταργούν την φύση με την τέχνη.

Ο Σαμπούρο Τεσιγκαουάρα είναι χορευτής. Είναι επίσης εικαστικός. Συνδυάζοντας επί σκηνής τις δύο καλλιτεχνικές του ταυτότητες, δημιουργεί μία παράσταση, από το πρώτο κιόλας λεπτό της υποβλητική. Χωρίς σκηνικά αλλά παίζοντας με τους φωτισμούς, ο Γιαπωνέζος αρτίστας φτιάχνει ένα ολόκληρο σύμπαν, άχρονο και χωρίς τοπικό προσδιορισμό, και αφήνεται μετέωρος ο ίδιος μέσα του προκειμένου να συνδιαλεχθεί με τον περιβάλλοντα χώρο ως συνθήκη που ορίζει το δικό του εγώ.

Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ – ΠΑΥΛΟΣ ΜΑΤΕΣΙΣ – ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ Η λογοτεχνία ντυμένη με κοστούμι θεατρικό, κριτική Νίκης Πρασσά

Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ – ΠΑΥΛΟΣ ΜΑΤΕΣΙΣ – ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

Η λογοτεχνία ντυμένη με κοστούμι θεατρικό

INFO ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ Δεν είναι λίγες οι φορές που ένας πεζογράφος ή ποιητής δοκιμάζει την πένα του στο θεατρικό κείμενο. Ο Παύλος Μάτεσις ακολουθεί την αντίθετη πορεία, μιας και τόσο οι σπουδές (θέατρο) του όσο και η πρώτη του εμφάνιση στον χώρο των γραμμάτων (Η τελετή – 1967), αφορούσαν αυτό το είδος τέχνης. Στη συνέχεια δημοσίευσε μυθιστορήματα, ένα εκ των οποίων, όντας επιτυχημένο, διασκεύασε τώρα για την κρατική σκηνή. Οι κύκλοι που διαγράφει ο συγγραφέας μας ζωγραφίζουν την πορεία των ηρώων του.

[VIDEO 17:04] ΛΥΔΙΑΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΜΙΛ ΚΛΩΝΤΕΛ ΣΤΗ ΝΙΚΗ ΠΡΑΣΣΑ 6 4 2011

CAMILLE CLAUDEL: ΤΟ ΚΥΜΑ ΤΗΣ ΤΡΕΛΑΣ, κριτική Νίκης Πρασσά

DRUNK ENOUGH TO SAY I LOVE YOU? ΚΑΡΥΛ ΤΣΕΡΤΣΙΛ – ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΑΤΡΟ, κριτική της Νίκης Πρασσά

Με την εξέγερση του αραβικού κόσμου (Αίγυπτος / Λιβύη) και την έκρηξη πυρηνικών αντιδραστήρων μετά την καταστροφική επέλαση της φύσης (τσουνάμι) στην Ιαπωνία, ένα έργο που αναφέρει στην πλοκή του τις λέξεις “εξουσία” και “Αμερική”, θα έλεγες πως είναι παραπάνω από επίκαιρο. Το κείμενο της Αγγλίδας συγγραφέως έχει ακριβώς αυτές τις δύο λέξεις στον πυρήνα της δυναμικής της αναπτυσσόμενης σχέσης που διαπραγματεύεται, εκείνη μεταξύ των Η.Π.Α και των χωρών που είτε αποπλανεί με το γοητευτικό προσωπείο της, είτε παρενοχλεί με την βίαιη προσωπικότητά της.

ΜΕΣΑ – ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ – ΘΕΑΤΡΟ ΠΑΛΛΑΣ “Η ποίησις είναι ανάπτυξη στίλβοντος ποδηλάτου”, κριτική Νίκης Πρασσά

[VIDEO 1:03:19] ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ ΜΕΣΑ 30 3 2011 ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ ΠΑΛΛΑΣ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ [VIDEO 49:47] “ΜΕΣΑ” ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΘΕΑΤΡΟ ΠΑΛΛΑΣ

Έκανα το λάθος να παραμείνω έξι ώρες “Μέσα” στο Παλλάς, σε μία αίθουσα που ανακύκλωνε τους θεατές με τον ίδιο τρόπο που ο δημιουργός ανακύκλωνε τις ανθρώπινες ψυχές στο έργο του. Έξι ώρες που αναμετρήθηκα με τις αντοχές μου, όπως υποθέτω οι συντελεστές με τις δικές τους. Χωρίς να χρησιμοποιήσω το δικαίωμα της φυγής, εξαρχής αποφασισμένη να εξαντλήσω και τα 360 λεπτά από τον καθημερινό μου χρόνο εκεί. Και άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο να μάθει από το λάθος του.

Σάββατο απόγευμα και η είσοδος του Παλλάς μπλοκαρισμένη από τους συνήθεις υπόπτους μίας γενικής δοκιμής. Τεστ event για τον Παπαϊωάννου και οι διάφοροι κοσμικοί, καλλιτέχνες, φίλοι και σχετικοί ακόλουθοι του καλλιτεχνικού αθηναϊκού στερεώματος σχηματίζουν τεράστιες ουρές έξω από το θέατρο, με τις ταυτότητές τους ανά χείρας και την ανυπομονησία τους μαζί, προκειμένου να παραλάβουν το μαγικό χαρτάκι για την πρόσβασή τους. Η γκρίνια που προηγήθηκε δεν συναινούσε με το μετέπειτα πήγαινε έλα, που σημαίνει πως το άγχος και τα νεύρα θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί, αν είχαμε συνειδητοποιήσει πως η παράσταση αρνήθηκε να ενταχθεί στις συμβατικές τιμές του χρόνου.