19.05.2014
Παρά τις τετριμμένες φαινομενικά θεματικές, δυο πολύ ιδιαίτερες ταινίες των ημερών Κάτω από το δέρμα και Salvo μεταμορφώνονται με κατάλληλους σκηνοθετικούς χειρισμούς σε εμπνευσμένα κινηματογραφικά δείγματα, καθώς στο σινεμά, η ουσία δεν έγκειται αποκλειστικά στην πρωτοτυπία του θέματος, αλλά στην τέχνη της κινηματογραφικής του απόδοσης. Συνέχεια ανάγνωσης «Κάτω από το δέρμα της κινηματογραφικής τέχνης | της Ιφιγένειας Καλαντζή |Κάτω από το δέρμα και Salvo»
Τρίτη βράδυ, κάπου στην Αθήνα, κόσμος πολύς, φλας, στρας, χρώματα και συνωμοτικά χαμόγελα για το τι πρόκειται να επακολουθήσει. Όλοι οι γνωστοί εγχώριοι σταρ παρελαύνουν στο μικρό χωριό μας..
-Θέλω να δω μια συνέντευξη με τον Γιώργο Καπουτζίδη να μιλάει για την Πρισίλα – Πάτησε 
– Ένα βίντεο από την παράσταση; – Πάτησε 
-Μήπως θα μπορούσα να δω και μία με τον Πετράκη; – Μπορείς!!
Αφορμή για τη μάζωξη αυτή, η Priscila, το γνωστό, εκ του εξωτερικού, μιούζικαλ, που το ταξίδι του είχε ξεκινήσει από το 1994, ως μιας Αυστραλιανής παραγωγής κινηματογραφική ταινία. Πάνε χρόνια από τότε, μα στην Ελλάδα του 2014, που κάποια πράγματα επιμένουν να ζητάνε την ταμπέλα τους, την οποιαδήποτε ταυτοποίηση της διαφορετικότητας, με ότι αυτή συνεπάγεται, είναι σαν το φρέσκο ψάρι που μόλις πριν λίγο έπιασε ο περίφημος νταβραντισμένος ψαράς του όμορφου και αυτιστικού νησιού μας..
Ήρωες- ηρωίδες είναι 2 drug queen, που τις ενσαρκώνουν από τη μία ο πολυτάλαντος και χαρισματικός Παναγιώτης Πετράκης,( τι φωνή αυτό το παιδί, τι κίνηση..), και από την άλλη ο Γιώργος Καπουτζίδης, που όχι μόνο παίζει, αλλά και έχει επιμεληθεί τη μετάφραση και την απόδοση του Αγγλόφωνου κειμένου, και θα λέγαμε πως δεν τα πήγε και άσχημα! Το κείμενο γεμάτο χιούμορ και νεανική ορμητικότητα προκαλούσε γαργαλιστικές κρίσεις γέλιου στους χιλιάδες θεατές του Badminton, που κατέκλυσαν χθες κάθε γωνιά του Θεάτρου..
Μαζί με τις δυο «βασίλισσες» ήταν και η περίφημη γνωστή στην Αυστραλία Τρανσέξουαλ από το σχήμα των The Ladies, ονόματι Μπερναντέτ.. που δεν ήταν άλλος από τον Φώτη Σεργουλόπουλο. Ο γνωστός Φώτης από τα τηλεοπτικά πλατό, και όχι μόνο, δρώντας εκ νέου ως ηθοποιός τα «έσπασε» που λένε, στα απλά και κατανοητότατα ελληνικά, κάθε του νεύμα, κάθε του κίνηση προκαλούσε το σπαρταριστό γέλιο, η σιωπή στην περίπτωσή του ακόμα μεγαλύτερο..
Ο τικ (Γιώργος Καπουτζίδης), ένας από τις drug queen, δέχεται ένα τηλεφώνημα από τη σύζυγό του, ναι, καλά ακούσατε, έχει μια γυναίκα, ή μάλλον είχε μια γυναίκα, στα χαρτιά τουλάχιστον, επίσης ο τικ έχει κι έναν γιο, μόνο που αυτός δεν είναι στα χαρτιά, είναι 6 χρονών και όπως του λένε «έφτασε η στιγμή για να συναντήσεις το γιο σου, φαντάζομαι 6 χρόνια προβών θα ήταν αρκετά τικ για να το συνειδητοποιήσεις..»
Έτσι το ταξίδι στην έρημο ξεκινάει, με σκοπό ο drug queen να συναντήσει το γιο του.. Το road trip έχει έναν στόχο, έναν προορισμό, ωστόσο, αυτό που δείχνει ΚΑΙ αυτή η ιστορία είναι πως ούτε κι εδώ μετράει ο προορισμός, αλλά το ταξίδι, το οποίο «συμβαίνει» μέσα σε ένα λεωφορείο που ονομάζεται priscila..Ένα φανταχτερό λεωφορείο γεμάτο χρώματα, χορό, παιχνίδια, κέφι και άφθονο αυτοσαρκασμό διασχίζει όλα τα στερεοτυπικά δεδομένα του συντηρητισμού, του υποτιθέμενου ανδρισμού, που αυτοπροσδιορίζεται από τους εκεί ντόπιους.. Απαγορεύεται η αμφίεση, τα στρας, οι περούκες, τα μπιχλιμπίδια, όλα αυτά τα κάνουν οι «Πουστάρες», και να πάνε να.. όλες αυτές..
Όμως ποιος πραγματικά μασκαρεύεται, και κρύβεται;
Ποιος είναι ο άνδρας της υποθέσεως τελικά;
Πολλά θα μπορούσαμε να γράψουμε για την Priscila, όμως δεν χωράει στο χαρτί, ή στην οθόνη ενός υπολογιστή όσα είδαν τα μάτια μας, τι κοστούμια(!), 471 στον αριθμό, τι χρώματα, τι σκηνικά..
Ένα πολύ ωραίο θέαμα, όπως και να το δει κανείς, που αξίζει της προσοχής μας, σε μια Ελλάδα όπου η μιζέρια και η έλλειψη ιδεών κυριαρχεί, να και κάτι το φαντεζί, το πολύχρωμο, το χαρούμενο βρε αδερφέ! Γιατί όχι;
Την Μπίλιω την Καλιακάτσου
τη γνώρισα πριν μια πενταετία, πάνω σε ένα καράβι, πηγαίνοντας για καλοκαιρινές διακοπές στην Νίσυρο. Ο συνδετικός κρίκος ήταν τα σκυλιά μας. Ήταν με μια κοριτσοπαρέα, που χωρίς να το ξέρει, ήταν ο αρχηγός της. Μου κίνησε την περιέργεια αυτό το κορίτσι, γιατί η ενέργεια που έβγαζε, άναβε φωτιά στο ηφαίστειο της Νισύρου. Μια γνωριμία από την οποία προέκυψε αργότερα η συνεργασία μας στην ταινία μου «Ο δρόμος του Ορφέα» (στην οποία έχει πρωταγωνιστικό ρόλο).
Η Μπίλιω, μια γυναίκα, θηρίο-ανήμερο, έτσι και πάρει μπροστά κι ανοίξει εκείνα τα τεράστια χέρια της, αγκαλιάζει όλη την πόλη. Και δίνει αυτό που έχει με ψυχή και σώμα! Τι είναι λοιπόν η Μπίλιω; Ηθοποιός; Χορεύτρια; Ποιήτρια; Όλα αυτά και κάτι παραπάνω. Η φλόγα που καίει μέσα της σου ζεσταίνει την καρδιά από μακριά. Ωραία έπλεξα το εγκώμιο της ε; Τώρα γιατί όλα αυτά;
Συνέχεια ανάγνωσης «Περιμένοντας τον Γκοντό στην Αριζόνα (ΗΜΟΥΝ ΚΙ ΕΓΩ ΕΚΕΙ) | Οι φίλοι μας κάνουν ωραία πράγματα | του Κώστα Κολημένου»
02.08.2013
«Πρόσεχε, μην κοιτάς ολόγυρα και να είσαι κοντά μου», λέει η κυρία με το ξεβαμμένο τζιν, τα ψηλοτάκουνα σανδάλια και το ξανθό μαλλί από το κομμωτήριο σε ένα αγόρι γύρω στα δέκα τρία – δέκα τέσσερα καθώς στέκονται στην ουρά έξω από μια πύλη του ΟΑΚΑ… Συνέχεια ανάγνωσης «Τα πάρα πολλά τούβλα και το συνδετικό υλικό του «Τοίχου» | Μαντζάνας Θάνος : Κριτική Προσέγγιση Roger Waters THE WALL ΟΑΚΑ 31 7 2013″
16.07.2013
Η Αθηναϊκή Δημοκρατία έπεσε και από τα δικά της λάθη, αλλά όχι αποκλειστικά από αυτά. ΄Εχουμε πολλές φορές την τάση να ξεχνάμε ότι αντιμετώπιζε τη θηριώδη αντίδραση της ολιγαρχικής παράταξης, που δεν το έβαζε με τίποτα κάτω, που ήθελε οπωσδήποτε να ξανακερδίσει τα χαμένα της προνόμια και που δεν έπαψε ούτε μια στιγμή να την υπονομεύει φανερά ή κρυφά. Συνέχεια ανάγνωσης «Μνημονιακή… συνηγορία ο κατά Σαββόπουλον «Πλούτος» | Κριτική Λέανδρου Πολενάκη»
«Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας» Σεφέρης.
Το φιλμ για τον μεγάλο Έλληνα ευεργέτη Ιωάννη Βαρβάκη Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι προσμοιάζει με την αινιγματική ανδρική μορφή που φιλοτέχνησε ο απαράμιλλος Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Τον Ιωάννη τον Βαπτιστή που, ενώ τον περιτυλίγει σαν νεκρικό σάβανο το τρομερό, αιώνιο σκοτάδι, εκείνος ακτινοβολεί και μας χαμογελάει, κρατώντας με το ‘να χέρι την καρδιά, την ώρα που τ’ άλλο, το δεξί, μας δείχνει ψηλά, τον ουρανό… Μα αυτό δεν είναι το στοιχείο που λείπει τόσο έκδηλα και βασανιστικά από το σύγχρονο σινεμά; Το βλέμμα του δημιουργού προς τη ζωτική πηγή… Το θείο. Στις μέρες μας υπάρχουν πολλοί μαστόροι σκηνοθέτες-ποιητές της παρακμής που είναι πολύ ενδιαφέροντες κινηματογραφικά, επειδή αποτυπώνουν στο σελιλόιντ την αποσύνθεση που κυριαρχεί παντού γύρω μας. Αλλά η διάλυση απαιτεί και σύνθεση. Κι αυτό είναι το πρόβλημα της τέχνης σήμερα. Ότι δηλαδή ξαφνικά έχασε την πίστη της στη σύνθεση και προπαντώς στην ομορφιά. Η μοντέρνα τέχνη κοιτάζει μόνο εσωτερικά όπου δεν υπάρχει τίποτα για να βρεθεί παρά μόνο ερείπια, ο καθρέφτης του κόσμου μας: όλοι θέλουν να κατέβουν στο βασίλειο της μητέρας, της αρχέγονης μήτρας, του σκότους, χωρίς να κατέχουν το κλειδί του Φάουστ. Πιστεύω ότι ο προορισμός του καλλιτέχνη αλλά και του ανθρώπου είναι η προσπάθεια για την ανεύρεση του κλειδιού με το οποίο θα ανοίξει κλειστές πόρτες. Συνέχεια ανάγνωσης «“Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι” του Γιάννη Σμαραγδή | Κριτική Μίμη Τσακωνιάτη»
Η Αγέλαστος Πέτρα μιλάει για την μόνη πραγματική περιουσία που έχουμε και που είναι η μνήμη. Αυτή λοιπόν τη μνήμη κινδυνεύουμε να απολέσουμε, φροντίζοντας επιμελώς γι αυτό. Η ταινία είναι ένα χρονικό μιας μεταμόρφωσης ενός τόπου σε μη-τόπο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η Ελευσίνα, αλλά θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε πόλη, αφού η Ελλάδα και το χώμα που πατούμε είναι γεμάτο από θαμμένες μνήμες και από σώματα μιας μεγάλης κατηγορίας ανθρώπων, της μεγαλύτερης, που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε νεκρούς. Οδηγοί σ’ αυτό το ταξίδι απλοί άνθρωποι που, παρόλο που τα ονόματα τους δεν θα γράψει η ιστορία, γράφουν ιστορία. Συνέχεια ανάγνωσης «Αγέλαστος Πέτρα (2000) Του Φίλιππου Κουτσαφτή | Κριτική Γιάννη Καραμπίτσου | η ταινία που οφείλει να δει και να ξαναδεί κάθε Έλληνας»
Στη χώρα των πουλιών
Ημερομηνία δημοσίευσης: 14/08/2012 (ΑΥΓΗ)
ΤΟΥ ΛΕΑΝΔΡΟΥ ΠΟΛΕΝΑΚΗ
«Όρνιθες» του Γιάννη Κακλέα, στην Επίδαυρο
Οι «Όρνιθες» του Αριστοφάνη (414 π.Χ) είναι ένα έργο μεγάλης πνοής, μια «κωμωδία» της ανθρώπινης κατάστασης «μεταξύ θηρίου και θεού», που μπορεί να σταθεί ανάμεσα στα μεγαλύτερα επιτεύγματα της παγκόσμιας γραμματείας.
Σε παλιότερα σημειώματά μου είχα επιχειρήσει να αναπτύξω την άποψη ότι, πίσω από τη γέννηση της Τυραννίας στην Ελλάδα, μετά την πτώση των Μυκηναϊκών βασιλείων, κρύβεται ο μύθος της πατροκτονίας (Οιδίπους) και ότι, πίσω από τη γέννηση της Δημοκρατίας, μετά την πτώση και της τυραννίας, κρύβεται ο μύθος της μητροκτονίας (Ορέστης). Οι τραγικοί ποιητές αντλούν το υλικό τους κυρίως από τους αντίστοιχους μυθικούς κύκλους, των Λαβδακιδών και των Ατρειδών, ενώ η πόλις που γέννησε την Τραγωδία, η Αθήνα, είναι «ορφανή» και από μάνα και από πατέρα, χειραφετημένη, αλλιώς δεν θα μπορούσε να το κάνει. Κάτι, όμως, ακόμη : πίσω και από τους δύο μύθους κρύβεται, βαθύτερα, ο «δύσμορφος» μύθος της παιδοκτονίας και της παιδοφαγίας, ιδίως από μια μάνα – φόνισσα ! Συνέχεια ανάγνωσης ««Όρνιθες» του Γιάννη Κακλέα, στην Επίδαυρο | κριτική του Λέανδρου Πολενάκη»
Με το που τελείωσε το χειροκρότημα, αναρωτιόμουν τι δυνατότητες θα μπορούσε να είχε ο Shakespeare στην εποχή του ώστε να ανεβάσει ένα τέτοιο μπαστάρδεμα ορισμών και δραματουργικών συμβεβηκότων, όταν το κείμενο εξαρχής δεν πλαισιωνόταν από ένα κύμα…πρωτοτυπίας (!), και επιπλέον, είχα στο νου μου τον τεράστιο όγκο δουλειάς του Χουβαρδά και τον συνεργατών του. Όπως και να το κάνουμε, ο βασιλιάς της Τύρου αναλίσκεται σε υποτονικά και άκρως οκνηρά αποτελέσματα σε θέματα γραφής και σκηνικών επεξεργασιών. Συνέχεια ανάγνωσης «Περικλής σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά | Μια πειραγμένη Οδύσσεια…ή ένα κωμικό έπος; | Κριτική Δημήτρη Ψάχου»
ΗΠΑ, αρχές της δεκαετίας του ’70. Σε μία εποχή που η αμερικανική κοινωνία είναι επηρεασμένη από τον πόλεμο του Βιετνάμ και το κίνημα των χίπις, την γυναικεία χειραφέτηση και την σεξουαλική απελευθέρωση, την νέα μορφή οικονομικής ευημερίας που αρχίζει να διαφαίνεται, και φυσικά… πάνω από όλα… το ψυχεδελικό ροκ εν ρολ, ένας βαμπίρ ελευθερώνεται από τα δεσμά στα οποία τον είχε φυλακίσει μια μάγισσα για 200 ολόκληρα χρόνια, και επιχειρεί να αναστήσει το απαξιωμένο κύρος του οικογενειακού ονόματος. Συνέχεια ανάγνωσης ««DARK SHADOWS» ή όταν ο Τιμ ξαναβρήκε το groove του | Κριτική Γωγώ Βαλκανά»
Σε ένα κοντινό μέλλον, ένα επανδρωμένο διαστημόπλοιο, Ο «Προμηθέας», φτάνει σε έναν άγνωστο πλανήτη, ο οποίος φαίνεται ότι κρύβει το μυστικό της καταγωγής του ανθρώπινου γένους. Το πλήρωμα αναζητά τους εξωγήινους που δημιούργησαν τους ανθρώπους, ψάχνοντας απαντήσεις για το νόημα της ύπαρξής τους, και βρίσκουν έναν αφιλόξενο τόπο γεμάτο τρόμο και ανατριχαστικές εκπλήξεις, που απειλούν όχι μόνο τους ίδιους αλλά και ολόκληρη τη γη. Οι ήρωες περνούν περιπέτειες, οι απαντήσεις εκκρεμούν, οι δημιουργοί (οι «Μηχανικοί») είναι το ίδιο εχθρικοί με τον παρασιτικό οργανισμό που μαστίζει και τους ίδιους, τα φρικιαστικά Άλιεν, και οι άνθρωποι πρέπει να κάνουν αυτό που ξέρουν συνήθως: να επιβιώσουν…
Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η υπόθεση της νέας ταινίας του Ρίντλεϊ Σκοτ, «Προμηθέας», που έρχεται 33 χρόνια μετά το αρχικό «Άλιεν», το αριστούργημα επιστημονικής φαντασίας του ίδιου σκηνοθέτη. Ο «Προμηθέας» είναι ένα έμμεσο και ανεξάρτητο prequel εκείνης της ταινίας, που στοχεύει να συμπληρώσει τα κενά στην ιστορία των «Άλιεν» και να δημιουργήσει παράλληλα ένα νέο κινηματογραφικό saga. Συνέχεια ανάγνωσης «ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ (2012) του Ρίντλεϊ Σκοτ| Κριτική: Νανά Κυριαζή»
Ομάδα Σημείο Μηδέν
Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ του Φραντς Κάφκα σε σκηνοθεσία Σάββα Στρούμπου
| Διάρκεια: | 80 λεπτά |
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
| Μετάφραση: | Σάββας Στρούμπος, Δανάη Σπηλιώτη |
| Σκηνοθεσία: | Σάββας Στρούμπος |
| Σκηνικά: | Γιώργος Κολιός |
| Κοστούμια: | Γιώργος Κολιός, Rebekka Gutsfeld |
| Μουσική: | Λεωνίδας Μαριδάκης |
| Φωτισμοί: | Κώστας Μπεθάνης |
| Φωτογραφίες: | Χρήστος Κυριακόγγονας |
| Διασκευή: | Ομάδα Σημείο Μηδέν |
| Παίζουν: | Μαρία Αθηναίου, Ελεάνα Γεωργούλη, Θοδωρής Σκυφτούλης, Σάββας Στρούμπος, Μιλτιάδης Φιορέντζης |
«Εκείνος που δεν τα βγάζει πέρα ζωντανός με τη ζωή , χρειάζεται το ένα του χέρι για να αποδιώχνει λίγο την απελπισία για τη μοίρα του – αν και δεν το καταφέρνει πάντα πολύ καλά – με το άλλο χέρι , όμως , μπορεί να σημειώνει αυτό που βλέπει κάτω από τα ερείπια , γιατί τότε βλέπει διαφορετικά και περισσότερο από τους άλλους , μια και είναι νεκρός , ενώ ακόμα ζει και ταυτόχρονα , αυτός είναι τελικά ο πραγματικός επιζών .»
Πολλά μπορούν να ειπωθούν για το έργο του Φραντς Κάφκα και τη δυναμική που έχει να εισβάλλει στον ανθρώπινο ψυχισμό,να τον ανυψώσει ή να τον κάνει κομματάκια. Η εξουσία στις φανταστικές (εμπνευσμένες από τη ζωή του ή όχι) ιστορίες του Κάφκα ξεγυμνώνεται και ταυτόχρονα ανάγεται σε κάτι σχεδόν ενδογενές της ανθρώπινης κατάστασης στη σημερινή της μορφή. Η δύναμη του έργου του διαφαίνεται , μεταξύ άλλων , στην ικανότητα των λέξεων να μεταμορφώνονται σε εικόνες,εικόνες και εμπειρίες όχι πάντα ευχάριστες , αλλά διαποτισμένες με τρόμο και αγωνία για την ίδια την ύπαρξη του ανθρώπου. Συνέχεια ανάγνωσης «Ομάδα Σημείο Μηδέν Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ του Φραντς Κάφκα σε σκηνοθεσία Σάββα Στρούμπου | Εκείνος που δεν τα βγάζει πέρα ζωντανός με τη ζωή | Κριτική παρουσίαση Νατάσας Αργυράκη»
Σε μια »ξεχασμένη» επαρχία της Νορβηγίας μέσα στην πλούσια βλάστηση των φιορδ, ζει μια δεκαπεντάχρονη με τη μητέρα της. Εμφανώς θύμα πολλών σεξουαλικών ορμών, προσπαθεί να τις κατευνάσει αυνανιζόμενη και με τη βοήθεια μιας hot γραμμής. Ήδη το θέμα της ταινίας σοκάρει, όχι μόνο επειδή έχουμε συνηθίσει στην ιδέα ότι οι άνδρες κυρίως χρησιμοποιούν τέτοιου είδους τηλεφωνικές γραμμές αλλά και για τον τρόπο προσέγγισης των σεξουαλικών ζητημάτων της εφηβικής ηλικίας.
Άναψέ με (Turn me on Godammit) είναι η πρώτη ταινία μυθοπλασίας της Jannicke Systad Jacobsen, σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ μέχρι τώρα. Βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα της νορβηγίδας Olaug Nilssen και κερδίζει δύο βραβεία, ένα στο Φεστιβάλ του Tribeca και ένα στη Ρώμη. Συνέχεια ανάγνωσης «Άναψέ με (2011) της Γιάνικε Σίσταντ Γιάκομπσεν || Κριτική Δήμητρα Γιαννακού»
Άθικτοι
Σκηνοθεσία: Toledano/Nakache
Παίζουν: François Cluzet, Omar Sy
Με την ταινία Άθικτοι έκανε την έναρξή του φέτος το Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου στην Αθήνα. Κάτι που δεν είναι τυχαίο, εφόσον οι Άθικτοι έδρεψαν δάφνες επιτυχίας στη Γαλλία έχοντας κερδίσει την 3η θέση στο Γαλλικό Box Office όλων των εποχών –με τα εισιτήρια να ξεπερνούν τα 19.000.000!- ενώ η επιτυχία συνεχίζεται και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Οι Toledano/Nakache, σκηνοθέτες της ταινίας, αποτελούν ένα δίδυμο που αρέσκεται στο να θέτει επί σκηνής ζητήματα φιλίας, αν λάβουμε υπόψη μας τις προηγούμενες παραγωγές τους (Je préfère qu’on reste amis, Tellement proches). Έχοντας, λοιπόν, συνηθίσει το κοινό τους σε ταινιούλες ευχάριστες, με κεντρικό μοτίβο «να είσαι φίλος με όλους», έρχονται το 2011 και ‘’σπάνε’’ στην κυριολεξία ‘’τα ταμεία’’ με τους Άθικτους. Μια ταινία μάλλον μέτρια, αν σκεφθεί κανείς ότι δεν έχει να προσφέρει τίποτα ιδιαίτερο στην ανανέωση και τον εμπλουτισμό της κινηματογραφικής γλώσσας και ωστόσο θριαμβεύει. Μένει να εξηγηθεί η έκταση που έχει πάρει το φαινόμενο και έχει προβληματίσει αρκετούς.
Η ιστορία είναι εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα και συγκεκριμένα από τη ζωή του καθηλωμένου σε αναπηρικό καροτσάκι Philippe Pozzo di Borgo, συγγραφέα του βιβλίου Le Second Souffle, και της σχέσης του με τον Abdel Yasmin Sellou που τον είχε προσλάβει ως βοηθό-νοσοκόμο. Ο François Cluzet υποδύεται τον άρρωστο και ο Omar Sy το βοηθό αντίστοιχα. Οι ερμηνείες είναι απαράμιλλης ακρίβειας και το πάντρεμα των δύο χαρακτήρων-τύπων που έκαναν οι σκηνοθέτες αναμφισβήτητα ευφυές. Συνέχεια ανάγνωσης «Άθικτοι σε Σκηνοθεσία: Toledano/Nakache / Κριτική Δήμητρας Γιαννακού»
Το 1945, τριάντα χιλιάδες κρατούμενοι απο τα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης ξεμπαρκάρουν με τη βοήθεια του Ερυθρού Σταυρού στο Μάλμε, ένα μικρό λιμάνι της Σουδίας, η οποία είχε μείνει ουδέτερη στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Σουηδός σκηνοθέτης Μάγκνους Γκέρτεν βρήκε απ αυτούς την Ιρένε, την Εύα και τον Τζό που του αφηγούνται σήμερα τις ιστορίες τους.
Η Εύα κατέβηκε στο λιμάνι βρέφος, στην αγκαλιά της μητέρας της, η Ιρένε 12χρονη και ο Τζό, ένα μικρό αγόρι, φτάνει στην ξένη χώρα μόνος, χωρίς την οικογένειά του.
Οι φωτογραφίες αρχείου που χρησιμοποιεί ο σκηνονοθέτης δείχνουν όλη τη φρίκη των ναζιστικών στρατοπέδων με τα αποστεωμένα κορμιά και τα ξυρισμένα κεφάλια. Συνέχεια ανάγνωσης ««Το Λιμάνι της Ελπίδας» (2011) του Μάγκνους Γκέρτεν | Στο Μάλμε της Σουηδίας | Ξένη Μουχίμογλου |14ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης»
ΣΙΝΕΜΑ: Nέες ταινίες της εβδομάδας 15-21 Μαρτίου 2012
Είναι γνωστό ότι ένα από τα χαρίσματα του κινηματογράφου αποτελεί η ικανότητά του να καθιστά ορατά πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις που ο μέσος άνθρωπος δεν βλέπει. Συχνά, είναι απλά πράγματα της καθημερινής ζωής: μια λεπτομέρεια, κάτι που θεωρούμε δεδομένο και γι’ αυτό δεν του δίνουμε σημασία, το θρόισμα ενός φύλλου, το παίξιμο ενός ματιού, ο ήλιος, τα αυτοκίνητα, οι άνθρωποι στο δρόμο κτλ, κτλ… Κάτι που είχε επιχειρήσει και επέδειξε στο παρελθόν ο Dziga Vertov με το ντοκιμαντέρ «Ο Άνθρωπος με την Κινηματογραφική Μηχανή». Ο Χρήστος Καρακέπελης, σήμερα, έχοντας ως εργαλείο την κάμερα φέρνει στην επιφάνεια μιαν άλλη πτυχή της Αθήνας και έναν άλλο κόσμο που, ενώ τον βλέπουμε, περνάει μπροστά από τα μάτια των περισσοτέρων απαρατήρητος, σαν να μην υπάρχει, όμοια με τα σκουπίδια…. αυτόν «των ανθρώπων των σκουπιδιών», των συλλεκτών διάφορων σιδερένιων αντικειμένων που τροφοδοτούν με φθηνή πρώτη ύλη τα καμίνια των χαλυβουργιών πλουτίζοντας μια αλυσίδα μεσαζόντων. Συνέχεια ανάγνωσης «Πρώτη Ύλη (2011) ντοκιμαντέρ του Χρήστου Καρακέπελη | Κριτική της Δήμητρας Γιαννακού»
Ο νέος σκηνοθέτης Γιοακίμ Τρίερ σκηνοθετεί, την μιας μέρας περιπλάνηση αυτού του ανθρώπου μέσα στην πόλη του Όσλο. Ένα μικρό ταξίδι στον κόσμο για μια μέρα, μια βουτιά στο σύμπαν μιας πόλης που περιλαμβάνει τόσο την αίσθηση και το άγγιγμα των πιο μικρών στιγμών (όπως το χάιδεμα μιας πεταλούδας) όσο και αυτών που οδηγούν στις πιο μεγάλες διαπιστώσεις και αποφάσεις… Συνέχεια ανάγνωσης «Όσλο 31 Αυγούστου, του Γιοκίμ Τρίερ κριτική Δήμητρας Γιαννακού»
Θα το ομολογήσω: το Macbeth είναι μέσα στα πολυαγαπημένα μου Σαιξπηρικά έργα και όπως και να ‘χει, μια προκατάληψη περι τελειότητας κυριαρχεί στον πυρήνα του μυαλού μου. Αυτό δε σημαίνει πως η τελειότητα δεν μπορεί να προσκολλήσει σε λεπτομέρειες και με αυτόν τον τρόπο να παρέχει στο κοινό την απαραίτητη δραματουργική ταυτότητα που χρειάζεται για να φτάσει στην κάθαρση. Η τελειότητα είναι βαριά κουβέντα και τις περισσότερες φορές, δεν είναι αναγκαία στο να περιγράψεις με λίγα λόγια εντυπώσεις κι αποσπάσματα από ένα έργο που επέλεξες να δεις. Πού δίνει λοιπόν βαρύτητα ο Μοσχόπουλος και επιτυγχάνει να επιφέρει μια μυστικιστική, ενναλακτικά απόκοσμη διάσταση στις τραγικές επιπτώσεις του σκωτσέζου πολεμιστή και βασιλιά; Κι αν αυτό επιτυγχάνεται, τι καινούργιο προσφέρει στη μυθολογία τoυ σαιξπηρικού γίγνεσθαι; Συνέχεια ανάγνωσης «Macbeth σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου | Kριτική Δημήτρη Ψάχου | Ο Σκωτσέζος τρελάθηκε»
Αυτό που εξαρχής αποτελεί τον διαρθρωτικό κορμό της χορογραφίας της Pietragalla είναι το ενδιαφέρον της για την ανακάλυψη του ψυχικού κόσμου της γυναικείας υπόστασης. Προσοχή: ανακάλυψη και έπειτα υλοποίηση του εκάστοτε στόχου που υπάρχει σαν χορευτική κίνηση και συγχρονισμό. Είναι η πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με ένα ολοκληρωμένο έργο της και τολμώ να σχολιάσω πως με έκανε αυτομάτως να θέλω να χειροκροτώ διπλάσια από τον υπόλοιπο κόσμο την ύστατη κορύφωση της παράστασης. Έχοντας παρακολουθήσει αποσπάσματα από προηγούμενες τις χορογραφίες και αποκτήσει μια μικρή εμπειρία στο «είναι» και την αισθητική της, το σόλο της ως μια παραλλαγή από γυναικείες φιγούρες σε ποικίλες χρονικές περιόδους είναι σίγουρα κάτι το ευφάνταστα δραστήριο τεχνικά και βαθιά νατουραλιστικό θεωρητικά χορευτικό δοκίμιο, όπου μέσα από μια συνέντευξη της Pietragalla, διαφαίνεται η πολλαπλότητα (και προσθέτω και ποιητικότητα) της γυναίκας όπως μας αναφέρει. Συνέχεια ανάγνωσης «Η Pietragalla και η Πολυμορφική Εύα, κριτική του Δημήτρη Ψάχου για τον Πειρασμό της Εύας»
ΣΙΝΕΜΑ: ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ 9.2.2012-15.2.2012
Η πιο έντονη σκηνή στο Shame δε βρίσκεται στις ακόρεστες ορέξεις του πρωταγωνιστή, στις αχόρταγα σεξουαλικές νευρώσεις του, μα ούτε και στις εργασιακές του συνευρέσεις. Η σκηνή κλειδί του Shame βρίσκεται στη στιγμή που μια «απλή» λεκτική συνδιάλεξη με την αδερφή του φανερώνει υπογείως τις λεπτές, κοφτερές γραμμές του παρελθόντος και της τωρινής, επιτυχημένης κατάστασής του. Είναι μια σκηνή που, όσο παράδοξο και ρεμβασιστικό διαβαστεί, αποτελεί την ειδοποιό διαφορά μεταξύ του σωβινισμού και της αρσενικής αδυναμίας, μεταξύ οργής και αυτό-αναγνώρισης, μια σκηνή καταλύτης σε θέματα σχέσεων, φύλων, συναισθημάτων, έστω κι αν o Brandon συζητά με την αδερφή του εκείνη τη στιγμή. Και ο McQueen δεν αρκείται απλώς σ αυτό: μεταφέρει μια γενική ατμόσφαιρα αναλογισμών και αναποφάσιστων διεξόδων μέσα σε μια παγωμένη, μοναχική και άνευ προηγουμένου ημι-εχθρική Νέα Υόρκη. Πόλη σημαδιακή για το ψυχολογικό βάρος του Brandon, η κεντρική φιγούρα της δίχως «ντροπής» ιστορίας που διηγείται ο σκηνοθέτης. Συνέχεια ανάγνωσης «Shame: Mάτια Ερμητικά…και Διαπεραστικά | κριτική του Δημήτρη Ψάχου»
Στην εποχή της υπερπληροφόρησης, με το Διαδίκτυο να παίζει ένα σημαντικό καταλυτικό ρόλο, τα δελτία τύπου αναλυτικά σχεδόν υπέρ το δέον, διεισδυτικά και εμπεριστατωμένα υποκαθιστούν σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό την αναγκαιότητα αναλυτικής “περιγραφικής” λογοτεχνίζουσας κριτικής , η οποία δεν έχει λόγο ύπαρξης πλέον αφού όσα είχε να πει τα έχει ήδη πει το δελτίο τύπου ενδεχόμενα με αποτελεσματικότερο και γλαφυρότερο πολλές φορές τρόπο. Η απόπειρα κριτικής προσέγγισης δεν χάνει οπωσδήποτε το νόημα ύπαρξής της αρκεί να είναι βαθιά, να προσφέρει και προσθέτει στον αναγνώστη της γνώση που του “φωτίζει” πλευρές των ζητημάτων που ενδεχόμενα δεν έχουν “φωτιστεί” όσο πρέπει ή όσο έχει ανάγκη η χρονική συγκυρία την οποία διανύουμε. Συνέχεια ανάγνωσης «O Θείος Βάνια του θεάτρου του Ευγένιου Βαχτάγκοφ: μια ανατρεπτικά αναγκαία παράσταση, του Γιάννη Καραμπίτσου | Τι ξεχωρίζει την προσπάθεια του θεάτρου Βαχτάγκοφ από τις δικές μας προσπάθειες ξανα-ανεβάσματος κλασικών και όχι μόνο έργων;»
Άδικος Κόσμος
Σκηνοθεσία: Φίλιππος Τσίτος
Πρωταγωνιστούν: Αντώνης Καφετζόπουλος, Θεοδώρα Τζήμου, Χρήστος Στέργιογλου
Μα είναι δυνατόν να υπάρξει δικαιοσύνη μέσα στον γεμάτο ατομισμό, υστεροβουλία και υποκρισία, άδικο κόσμο που μας περιβάλλει; Αυτή είναι η προβληματική που θέτει η νέα ταινία του Φίλιππου Τσίτου, σκηνοθέτη ευαίσθητου σε θέματα κοινωνικής ηθικής, όπως μας έχει αποδείξει η μέχρι τώρα πορεία του (Ακαδημία Πλάτωνος, My Sweet Home). Η ταινία πήρε δύο βραβεία στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπάστιαν, Καλύτερης Σκηνοθεσίας και Ανδρικής Ερμηνείας.
Ένας αστυνομικός αποφασίζει να πάρει τη δικαιοσύνη στα χέρια του και δίνει «άφεση αμαρτιών» σε όλους τους παράνομους, μικροαπατεώνες που συναντά στη δουλειά του θεωρώντας τους θύματα της άδικης κοινωνίας στην οποία ζουν (ζούμε).
Ομολογώ πώς είχα καιρό να δω τόσο απολαυστικό Polanski. Και το εννοώ. Πάνε οι εποχές με τις καυστικές σάτιρες πάνω στη μυθολογία των βαμπίρ ή τις παράλογες πειρατικές περιπέτειες, ήρθε η ώρα για μια ακόμα άκρως σκωπτική ανατομία…σε ένα διαμέρισμα! Ο Polanski σκηνοθετεί θέατρο και ενώ λοιπόν περιμένεις την αρνητική γκέλα, τη μακρόσυρτη βαριεστημάρα της τυπικής θεατρικής μεταφοράς με το λόγο να υπερτερεί της εικόνας, αυτό το 70λεπτο διαμαντάκι χτυπάει στο πετσί της θεματολογίας χωρίς να χάνει ίχνος από την αίσθηση του κάτι τελείως καινούργιου. Είναι σχετική όμως η άποψη περι καινούργιου, καθότι η Ρεζά μέσα στο κείμενο της προβάλλει όλα τα κρυφά μίση και τις σφραγισμένες ασυδοσίες των απανταχού μεσοαστικών οικογενειών. Συνέχεια ανάγνωσης «Ο ΘΕΟΣ ΤΗΣ ΣΦΑΓΗΣ (CARNAGE) του Ρομάν Πολάνσκι (2011) | Κριτική Δημήτρη Ψάχου | “είχα καιρό να δω τόσο απολαυστικό Πολάνσκι”»
Οι Απόγονοι
Σκηνοθεσία: Αλεξάντερ Πέιν
Παίζουν: Τζορτζ Κλούνεϊ, Σέιλιν Γούντλι, Αμάρα Μίλερ, Νικ Κρόουζ, Μπο Μπρίτζες, Μάθιου Λίλιαρντ, Τζούντι Γκριρ
Ένα οικογενειακό δράμα με μικρές δόσεις χιούμορ και ειρωνείας και με προεκτάσεις πάνω στα σαθρά θεμέλια της σύγχρονης οικογένειας αποτελεί η νέα δουλειά του Αλεξάντερ Πέιν με την οποία κατάφερε να διακριθεί αμέσως μετά το The Artist, στις 69ες Χρυσές Σφαίρες 2012 όπου κέρδισε μάλιστα δύο Χρυσές Σφαίρες, Καλύτερου Δράματος και Α’ Ανδρικής Ερμηνείας (Πράγματι, η ερμηνεία του Τζωρτζ Κλουνεϊ αξίζει το βραβείο). Είναι υποψήφια επίσης για 5 Όσκαρ.
Ο Αλεξάντερ Πέιν που μας πρόσφερε στο παρελθόν το «Σχετικά με τον Σμιθ» και το «Πλαγίως», έρχεται για άλλη μια φορά να θέσει ερωτηματικά και να μας προβληματίσει πάνω στις σχέσεις των ανθρώπων με μια τραγελαφική ιστορία, όπου γέλια και δάκρυα αναμειγνύονται παράξενα κατά τη διάρκεια δύο ωρών. Εξάλλου το κωμικό δεν είναι και πολύ τραγικό; Συνέχεια ανάγνωσης «Οι Απόγονοι Σκηνοθεσία: Αλεξάντερ Πέιν | Κριτική Δήμητρας Γιαννακού»
Η απώλεια μας φέρνει κοντά, αυτό είναι κάτι το τετελεσμένο. Κι όμως ο Payne ποτέ δεν αποχωρίζεται τη στοργή, την κατανόηση στο “είναι” μα και στις «ανοιχτές» καταλήξεις των ιστοριών του. Ίσως τα στοιχεία πάνω στην αφηγηματική του ροή να τον καθιστούν ένα πολύ μεγαλύτερο, άτυπο εκπρόσωπο της indie / Hollywood σκηνής όπου το low budget αλληλεπιδρά με την κιματομηχανή των studios. Συμπεριλαμβάνει τη γλυκήτητα και τη ζεστασία ανοιξιάτικων ευωδιών κι ας έχει ένα αναπόφευκτα δραματικό θέμα. Ο Clooney ως πάτερ φαμίλιας σε ρόλο απλότητας και ρασιοναλισμού, πηγάζοντας μιαν αβεβαιότητα και αισιοδοξία ταυτοχρόνως, δύο έννοιες που αντεπιδρούν με τις καταστάσεις στη διάρκεια της ταινίας.
 |
Κοτόπουλο με δαμάσκηνα: Ένας τόσο γευστικός τίτλος σίγουρα μας προδιαθέτει για μια ευχάριστα γλυκόξινη ταινία. Αλλά επειδή δεν ξέρουμε πως μπορεί να είναι μία γλυκόξινη ταινία περιοριζόμαστε στο να την χαρακτηρίσουμε άπλα γλυκόπικρη. Γλυκιά γιατί είναι φορτωμένη με αναμνήσεις ενός μουσικού ενώ είναι πικρή γιατί πραγματεύεται τις οχτώ τελευταίες του μέρες. Ο Νασέρ Αλί διακεκριμένος βιολιστής χάνει από πείσμα της γυναίκας του το βιολί του αλλά και την έμπνευσή του. Μάταια προσπαθεί να το αντικαταστήσει. Ούτε το πιο προσεγμένο Stradivarius δεν μπορεί να πάρει την θέση του αγαπημένου του μουσικού οργάνου. Έτσι αποφασίζει να πεθάνει . Οι τελευταίες μέρες του σημαδεύονται από έναν απολογισμό .
Όμως γιατί ένα βιολί αξίζει όσο η ζωή του Νασέρ; Μα πώς είναι δυνατό να θυσιάσει στο βωμό της δημιουργικότητάς του την φαινομενική ευτυχία της οικογένειάς του; Οι απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις δεν είναι δύσκολες .Το συγκεκριμένο βιολί κουβαλούσε πάνω του τις θύμισες μιας ζωής αφιερωμένης σε έναν ανεκπλήρωτο έρωτα .Η κάθε μελωδία που έβγαζε ήταν μια ανάσα ή καλύτερα ένας αναστεναγμός για μια αγάπη που πέρασε και μάλλον δεν θα ξανάρθει. Συνέχεια ανάγνωσης «Κοτόπουλο με δαμάσκηνα (2011) των Μαρζάν Σατραπί και Βινσέντ Παρονό | κριτική Χριστίνας Παρασκευοπούλου»
Το λιμάνι της Χάβρης
Σκηνοθεσία : Άκι Καουρισμάκι
Παίζουν: Αντρέ Γουίλμς, Κάτι Ουτίνεν, Ζαν-Πιερ Νταρουσέν, Μπλοντίν Μιγκέλ, Ελίνα Σάλο. 1h33.
ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΧΑΒΡΗΣ (LE HAVRE, 2010) του Άκι Καουρισμάκι | από 5.1.2012 στους κινηματογράφους
Ο Άκι Κιαουρισμάκι επιστρέφει στο κινηματογραφικό προσκήνιο με μια ιστορία αλτρουισμού, γενναιοδωρίας, αλληλεγγύης και ανθρωπιάς που ξεφεύγει κατά πολύ από τη σημερινή πραγματικότητα.
Ο Μαρσέλ Μαρξ είναι ένας ‘’αποτυχημένος’’ συγγραφέας που κερδίζει το ψωμί του λουστράροντας τα παπούτσια των περαστικών στο λιμάνι της Χάβρης, μια μικρή, καταθλιπτική πόλη της Νορμανδίας. Η ζωή του κινείται στις τρεις γωνίες ενός φανταστικού τριγώνου «δουλειά- σπίτι με τη γυναίκα του- μπιστρό της γειτονιάς». Ξαφνικά, θα συναντήσει όλως τυχαία ένα μικρό λαθρομετανάστη από την Αφρική που θέλει να πάει στο Λονδίνο. Ο Μαρσέλ θα κάνει τα πάντα για να τον βοηθήσει και να τον προστατέψει από την αστυνομία που τον καταζητεί. Στο μεταξύ, η γυναίκα του προσβάλλεται από μια σοβαρή ασθένεια….. Συνέχεια ανάγνωσης «Το λιμάνι της Χάβρης Σκηνοθεσία : Άκι Καουρισμάκι | κριτική της Δήμητρα Γιαννακού»
Παρακολουθώντας την κατά Άρνολντ διασκευή του μυθιστορήματος της Μπροντέ, σκεφτόμουν συνεχώς πόσο εναλλακτική και ωμή ταινία (τολμώ να πω) φαινόταν σε σχέση με τη διάσημη μεταφορά της απ τον Γουάιλερ το 1939. Ανήσυχη και εξαιρετικά διαπεραστική ως προς την ψυχολογία, μελαγχολική αλλά και βαθιά «εκδικητική», με παρόμοιο τρόπο που τοποθετεί ήρωες και περιβάλλον η Μπροντέ στις σελίδες της στην αντι-ειδυλλιακή Αγγλική εξοχή. Προσδίδω κάπως μουντά σχόλια για μια ταινία που ακονίζει το σπαθί της όπως ο νεαρός Χίθκλιφ δέχεται τα χτυπήματα και τις προσβολές απ την οικογένεια που τον υποδέχεται σαν μέλος της αρχικά, όμως γίνεται ένας απλός υποτακτικός με το που πεθαίνει ο πατέρας και παίρνει τα ηνία ο μεγαλύτερος γιός. Η ιστορία λοιπόν του Χίθκλιφ δεν αλλάζει δραστικά απ το βιβλίο εκτός του ότι τονίζεται απ το πρώτο κιόλας πλάνο πως η ταυτότητα του θα μπορούσε να είναι οποιασδήποτε καταγωγής, εξού και η απόφαση της Άρνολντ να δώσει το ρόλο σε μαύρο ηθοποιό.
Ενόψει της προβολής της νέας ταινίας του μεγάλου Φιλανδού σκηνοθέτη Aki Kaurismaki Το λιμάνι της Χάβρης (‘Le Havre») νιώθω την ανάγκη να αναφερθώ σε μια από τις ομορφότερες κινηματογραφικές εμπειρίες μου. Το »Match Factory Girl» παραγωγής του 1990 είναι από τις ταινίες που αν την δεις από την κατάλληλη οπτική γωνία, μπορεί να σου αλλάξει την ζωή, κυρίως αν είσαι γυναίκα.Το “το κορίτσι με τα σπίρτα” είναι ένα από τα πιο σκληρά παραμύθια. Ένα παιδί πεθαίνει ανήμπορο μέσα σε έναν κόσμο ευμάρειας, θυμίζοντας τον δικό μας καπιταλιστικό κόσμο και τα χάσματα που δημιουργεί ανάμεσα στις διάφορες τάξεις.
Ο Aki Kaurismaki δημιουργεί επίσης μια σκληρή ταινία που θα πρέπει να αντιμετωπίζεται κυρίως ως πολιτική, μια χρονιά μετά την κατάρρευση του τείχους του Βερολίνου. Επιλέγει για πρωταγωνίστρια μια προλετάρια, δίνοντας μας την ευκαιρία να απολαύσουμε σχόλια που μας φέρνουν στο νου τόσο τον Μαρξ και τον Ένγκελς όσο και τον Αλτουσέρ και τις απόψεις του για τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους.
Από την πρώτη κιόλας σκηνή της ταινίας στην οποία βλέπουμε την παραγωγή των σπίρτων φαίνεται καθαρά η υποβάθμιση της ανθρώπινης εργασίας.Ο εργάτης πλέον έχει αντικατασταθεί από την μηχανή, η δουλειά του έχει περιοριστεί, υποβαθμιστεί και έχει χάσει κάθε ανεξάρτητο χαρακτήρα, αφού όχι μόνο δεν έχει την συνολική εποπτεία του προϊόντος που παράγει αλλά στην συγκεκριμένη ταινία δεν συμμετέχει καν στην παραγωγή.Με αυτό τον τρόπο το μεροκάματο φυσικά πιέζεται προς τα κάτω.Ο μισθός της ηρωίδας της φτάνει ίσα για να επιβιώνει και να συντηρεί την καταπιεστική οικογένεια της, που απαρτίζεται μόνο από την μητέρα της και τον άντρα της. Συνέχεια ανάγνωσης «“Η γυναίκα με τα σπίρτα” (Match Factory Girl) του Άκι Καουρισμάκι από την Χριστίνα Παρασκευοπούλου»
Ένας χωρισμός ( Α Separation )
Σκηνοθεσία : Α.Φαραντί
Χώρα : Ιράν
Αλήθεια, πόσες φορές έχετε βγει από μια αίθουσα κινηματογράφου και έχετε νιώσει ότι έχετε δει κάτι πραγματικά σπουδαίο ; Η ακόμη , πιο σπάνια , πόσες φορές έχετε μπορέσει να πείτε ότι ένα έργο σινεμά σας έχει κάνει καλλίτερο άνθρωπο, σας έχει κάνει να προβληματιστείτε γύρω από την ίδια τη ζωή και την ανθρώπινη ύπαρξη ; Συνέχεια ανάγνωσης «Ένας χωρισμός ( Α Separation ) Σκηνοθεσία : Ασγκάρ Φαραντί, κριτική Γιάννη Περδίκη»
