Συνέντευξη της Ανιές Βαρντά για την νέα της ταινία «Πρόσωπα και Ιστορίες»

«Αγαπάω τους ανθρώπους που δεν έχουν εξουσία»

11.03.2018

Συντάκτης: Βένα Γεωργακοπούλου

Συνέντευξη της Mariam Khatchvani με τον Γιάννη Καραμπίτσο για την ταινία της Dede |

 

DEDE της Mariam Khatchvani

Α’ ΠΡΟΒΟΛΗ στο Αλκυονίς από 21/12

«Μια αυστηρή, αδίστακτη και ποιητική ιστορία από τα βουνά του Καυκάσου…»

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΖΩΗΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗ ΒΑΣΙΛΗ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΓΙΑ ΕΥΘΥΜΕΣ ΚΥΡΑΔΕΣ ΤΟΥ ΟΥΙΝΔΣΟΡ

«Εύθυμες Κυράδες του Ουίνδσορ» του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ στον Πολυχώρο Τέχνης Αλεξάνδρεια την Δευτέρα 10.7.2017

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ | Οι ταινίες της ημέρας | Τετάρτη 22 Μαρτίου 2017

Αξίζει να δείτε σήμερα

Άμεση Δράση [2,5/5]
STAR 02:15

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ | Οι ταινίες της ημέρας | Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2017

Αξίζει να δείτε σήμερα

Τα Μυαλά που Κουβαλάς [4,5/5]
Novacinema2HD/Nova 13:35

Φωνάζει ο Κλέφτης [2,5/5]
ALPHA 14:00

Ξενοδοχείο για Τέρατα [3/5]
MEGA 15:00

Ο Φανταστικός Κόσμος του Δρ. Παρνάσους [2,5/5]
Village Cinema HD 18:50

Η Επεισοδιακή Επιστροφή της Ταμάρα Ντρου [2,5/5]
COSMOTE CINEMA 2HD 20:00

Σπίτι με Θέα [2,5/5]
ΕΡΤ3 22:00

Braveheart [3/5]
STAR 22:50

Ολική Επαναφορά [3,5/5]
ALPHA 23:00

ΔΙΧΩΣ ΣΤΕΓΗ, ΔΙΧΩΣ ΝΟΜΟ (1985): Η Σαντρίν Μπονέρ Μιλάει για την περιπετειώδη συνεργασία της με την Ανιές Βαρντά

 

Η καριέρα της άρχιζε τον Σεπτέμβριο του 1983. Είναι η ηρωίδα του φιλμ του Μωρίς Πιαλά A nos amours : μια άγνωστη 16 χρόνων με μια ακαθόριστη γοητεία.

Με την έξοδο του φιλμ στις οθόνες, οι κριτικές είναι επαινετικές, και της παίρ­νουν από παντού συνεντεύξεις, από την Franse Soir  ως τα Cahiers du Cinema.

ΔΙΧΩΣ ΣΤΕΓΗ, ΔΙΧΩΣ ΝΟΜΟ (1985) Συνέντευξη με την Ανιές Βαρντά

… Η Ανιές Βαρντά, σε τριάντα χρόνια σι­νεμά, κατάφερε να αποφύγει τις ετικέτες, τα ρεύματα και τις ομάδες….

Premiere: Πώς γεννήθηκε η ιδέα για το ΔΙΧΩΣ ΣΤΕΓΗ, ΔΙΧΩΣ ΝΟΜΟ;

ΑΝΙΕΣ ΒΑΡΝΤΑ: Άνθρωποι που ζουν έξω τον χειμώνα! Είναι κάτι που πάντα μου έκανε τρομερή εντύπωση. Το βρίσκω σκανδαλώδες και μυστηρι­ώδες μαζί. Τον περασμένο Νοέμβρη (1984) μου ήρθε η επιθυμία να κάνω μια ταινία γι’ αυτούς. Ξέρετε μ’ αρέσει πολύ να δουλεύω σε επείγουσες καταστάσεις, δηλαδή να επιχειρώ ένα σχέδιο την στιγμή που η επιθυμία μου να το κάνω είναι δυνα­τότερη.  

Συνέντευξη του Τζιμ Τζάρμους για το Stranger than Paradise στον Ιορδάνη Καμπά

Τον Τζιμ Τζάρμους τον συνάντησα στο γραφείο τύπου του παλιού Palais des Festivals. Η συζήτηση πού ακολούθησε έγινε πριν από τη βράβευση της ται­νίας του Stranger than Paradise.

Είσαι ευχαριστημένος από την υποδοχή της ταινίας σου από το κοινό και από την κριτική γενικότερα;

— Για μένα, η παρουσίαση του φιλμ εδώ στις Κάννες έχει το χαρακτήρα της «παγκόσμιας πρεμιέρας». Από κει και πέρα είμαι οπωσδήποτε πάρα πολύ ευχαριστημένος και όλοι όσοι δουλέψαμε γι’ αυτή την ταινία είμαστε αρκετά ικανοποιημένοι.

Σεμινάριο Σκηνοθεσίας Κινηματογράφου 2017  ανοιχτό μάθημα παρουσίαση μην το χάσετε

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΓΟΥΝΤΥ ΑΛΛΕΝ: ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΟΥ | Κινηματογραφικά Τετράδια Τεύχος 9

Για μένα, η διαφορά ανάμεσα στα μεγάλα χολιγουντιανά φιλμ και τα ευρωπαϊκά είναι ότι στα πρώτα, ακό­μη και στα καλύτερα, λείπει η πνευματικότητα. Είναι ε­λαφρά έργα, για διασκέδαση, που δεν ενδιαφέρονται και τόσο για τα προβλήματα που θίγουν.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΓΟΥΝΤΥ ΑΛΛΕΝ

ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΟΥ

Εργαστήρι Κινηματογράφου Δήμου Ζωγράφου 2017  (συνεχίζονται οι εγγραφές, όχι μόνο για δημότες ζωγράφου)

Σόνια Θεοδωρίδου: «Σημασία έχει να προσφέρεις» | καλησπέρα κ. Μάνο σήμερα στις 21.00 με ελεύθερη είσοδο στο δημοτικό θέατρο Ζωγράφου

«Σημασία έχει να προσφέρεις»

Σόνια Θεοδωρίδου
25.06.2016

Πόσοι σπουδαίοι και διεθνώς καταξιωμένοι καλλιτέχνες, δημιουργοί ή επιστήμονες, αποφασίζουν να επιστρέψουν πίσω, στις ρίζες της τέχνης ή της επιστήμης τους, θέλοντας να προσφέρουν το καλύτερο που μπορούν, να δώσουν κάτι πίσω από το ό,τι έχουν λάβει;

Η διάσημη Ελληνίδα σοπράνο, Σόνια Θεοδωρίδου, ανήκει σε αυτή τη σπάνια κατηγορία.

O ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ μιλάει στην Εφημερίδα των Συντακτών ΓΙΑ ΜΕΡΕΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΖΩΓΡΑΦΟΥ | Διασκεδάζουμε και αλλάζουμε

Μια μεγάλη γιορτή της μουσικής, ένα μουσικό φεστιβάλ που επιδιώκει να ζωντανέψει την πόλη και να φέρει τους κατοίκους της κοντά στη μουσική συνεχίζεται και φέτος στον Δήμο Ζωγράφου. Το MUSIC NOW! διοργανώθηκε στον Δήμο Ζωγράφου για πρώτη φορά το περασμένο καλοκαίρι, καλύπτοντας ένα ευρύ φάσμα μουσικών ειδών, παρουσιάζοντας σημαντικούς καλλιτέχνες από την εγχώρια μουσική σκηνή, αλλά και από το εξωτερικό, με ελεύθερη είσοδο και προαιρετική στήριξη των δομών αλληλεγγύης του δήμου. Το φεστιβάλ αγκάλιασαν με ενθουσιασμό περίπου 20.000 θεατές, όλων των ηλικιών –ιδιαίτερα οι φοιτητές που ζουν στην περιοχή. Η έκφραση της αλληλεγγύης τους και της προσφοράς τους ξεπέρασε κάθε προσδοκία με αποτέλεσμα να ενισχυθούν σημαντικά κοινωνικές δομές του δήμου και πολλές οικογένειες που το είχαν ανάγκη.

Ο αληθινός Βιμ Βέντερς

Γράφει ο Μπρούνο Μπλάζι/ Bruno Blasi

ΤΣΙΧΛΕΣ και κόκα-κόλα , αστυνομικά μυθιστορήματα του Ρέιμοντ Τσάντλερ/ Raymond Chandler και φλίπερ, τζούκ-μποξ και μουσική ροκ. Πρόκειται φυσικά για τον αμερικάνικο κινηματογράφο. Αυτά είναι τα πράγματα που θυμάται από τα παιδικά του χρόνια ο Βιμ Βέντερς/ Wim Wenders που γεννήθηκε στο Ντίσελντορφ τον Αύγουστο του 1945, τρεις μήνες μετά την καταστροφή της χιτλερικής Γερμανίας. «Τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 50, μέχρι το 1960 κυριαρχούσε η αμερικάνικη κουλτούρα».

Λεωνίδας Βαρδαρός – Πέρα από τη Σφαγή του Λάντλοου | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στην Ιφιγένεια Καλαντζή

12.04.2016
Δημοσίευση: Φύλλο 307 – 9/4/2016

Ραντεβού στο cinema με τους μεγάλους δημιουργούς 2018 στο δήμο Ζωγράφου
από 9 Μαρτίου έως 29 Απριλίου 2018 με ελεύθερη είσοδο 

σήμερα στις 20.00 με ελεύθερη είσοδο και συζήτηση με το δημιουργό
στον κινηματογράφο Αλέκα  θα προβληθεί το Ludlow 

 

 

Ικαριώτης και Κομμουνιστής, ο 65χρονος Λεωνίδας Βαρδαρός, σκηνοθέτης με πολιτικά ντοκιμαντέρ για τους τόπους εξορίας στο ενεργητικό του, εντυπωσίασε με το νέο του ντοκιμαντέρ Ludlow: οι Έλληνες στους πολέμους του άνθρακα, στο 18ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσ/νίκης, αποσπώντας επάξια το Βραβείο Aνθρώπινες Αξίες, στην ενότητα Καταγραφή της μνήμης. Πρόκειται για το ρόλο των Ελλήνων μεταναστών στη Σφαγή του Λάντλοου, αλλά και στον Πόλεμο των 10 ημερών που ακολούθησε.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ ΓΙΟΝ ΜΠΑΝΓΚ ΚΑΡΛΣΕΝ | 18ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – Εικόνες του 21ου Αιώνα , 11-20 Μαρτίου 2016

ӕ͔ͅŕ· ԕЏՠԏՠӊǍψŔǠÉύ ̐MÊ ʁыӅ

18^ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης –

Εικόνες του 21^ου Αιώνα

11-20 Μαρτίου 2016

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ ΓΙΟΝ ΜΠΑΝΓΚ ΚΑΡΛΣΕΝ

Συνέντευξη Τύπου παραχώρησε την Τρίτη 15 Μαρτίου 2016, στο πλαίσιο του 18^ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, ο Δανός σκηνοθέτης Γιον Μπανγκ Κάρλσεν, στο έργο του οποίου πραγματοποιεί αφιέρωμα η φετινή διοργάνωση.

Άκι Καουρισμάκι (Aki Kaurismäki 4/4/1957) | Αφιέρωμα: Βιογραφία-Φιλμογραφία-Συνεντεύξεις στην Ελλάδα

Γεννήθηκε το 1957 στην Οριμάτιλα της Φινλανδίας. Δεν έχει κάνει σπουδές κινηματογράφου. Άρχισε να κινηματογραφεί το 1983. Μέχρι τότε είχε δουλέψει ως ταχυδρόμος, λαντζιέρης και κριτικός κινηματογράφου. Η ενασχόλησή του με το σινεμά καλύπτει τους τομείς του σεναρίου, της σκηνοθεσίας, της παραγωγής και του μοντάζ.

Συνέντευξη του Μηνά Χατζησάββα στον Γιάννη Καραμπίτσο

 

Αναδημοσίευση από το Διμηνιαίο Περιοδικό
 για τον Κινηματογράφο και το Θέατρο
Camera–Stylo

Τεύχος 8^ο Ιανουάριος – Φεβρουάριος 2003

Πρόσωπα του κινηματογράφου και του θεάτρου

Συνέντευξη Μηνά Χατζησάββα στον Γιάννη Καραμπίτσο

Ο Μηνάς Χατζησάββας είναι αναμφισβήτητα ένας από τους καλύτερους έλληνες ηθοποιούς με παράλληλη παρουσία σε θέατρο, κινηματογράφο και τηλεόραση. Φέτος συμμετείχε σε δυο ταινίες που διαγωνίστηκαν στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και σε άλλη μία του Παναγιωτάτου που βγαίνει αυτές τις μέρες στις αίθουσες και κατάφερε να είναι υποψήφιος για το βραβείο β’ ανδρικού ρόλου και για τις δυο ταινίες το πήρε όμως για τη συμμετοχή του στο Lilys Story του Ροβήρου Μανθούλη. Τον συναντήσαμε στη Πάτρα όπου βρίσκεται με αφορμή τη συμμετοχή του στο Βυσσινόκηπο» που ανεβάζει το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας.

Αριστείδης Μπαλτάς : Να δούμε τον πολιτισμό ως συνθήκη ζωής | Συνέντευξη στην Πόλυ Κρημνιώτη

27.9.2015

Συζητώντας με τον νέο υπουργό Πολιτισμού και Αθλητισμού μία μόλις ημέρα μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, είναι φυσικό η κουβέντα να μην υπεισέλθει στα «ενδότερα» του χαρτοφυλακίου του. Όταν όμως ο συνομιλητής εκτός της πολιτικής του ιδιότητας, φέρει το αποτύπωμα του στοχαστή, καταλαβαίνεις στη διάρκεια της συζήτησης ότι μερικά στερεότυπα οφείλουν να επανεξεταστούν.

• Αριστείδης Μπαλτάς

Αντιστρέφοντας τη φράση «ο πολιτισμός είναι η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας» με τη σκέψη «να δούμε τον πολιτισμό ως συνθήκη ζωής στην Ελλάδα», ο Αριστείδης Μπαλτάς μοιράζεται με την «Αυγή» τις πρώτες σκέψεις του για το υπουργείο Πολιτισμού, για το φορτίο της αρχαίας κληρονομιάς και την, τρόπον τινά, «πολιτισμική αναγέννηση» που εν πολλοίς συντελείται στις μέρες μας στο πεδίο της σύγχρονης δημιουργίας, για τον γόνιμο μεταξύ τους διάλογο αλλά και τη σχέση παιδείας και πολιτισμού ως συνθήκη που μπορεί να επαναφέρει τις έννοιες της εγγραμματοσύνης, της πνευματικότητας, της ψυχαγωγίας, ως αγωγής ψυχής, στη ζωή μας.

Καταθέτει τις σκέψεις του για την ημέρα ή την εβδομάδα πολιτισμού στα σχολεία, τον δημόσιο χώρο και το δημόσιο συμφέρον. Ορίζοντας τον πολιτισμό ως συνθήκη ζωής, ο νέος υπουργός δεν διστάζει να μιλήσει για τα λάθη του. Και για τη διαστρέβλωση των λεγομένων του επίσης. Και η αριστεία όμως δεν έλειψε από τη συζήτησή μας.

 

Συνέντευξη – Ανδρέας Φλουράκης, δραματουργός: Προϋπόθεση για μια «νέα χώρα» τα «θέλω» αυτών που τη ζουν | στην Ιωάννα Κλεφτόγιαννη

30.07.2015 

Δημοσίευση: Φύλλο 273 – 25/7/2015

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στην Ιωάννα Κλεφτόγιαννη

 

«Η χώρα πέθανε. Να πάει στον αγύριστο. Μας έβγαλε τα συκώτια. Θεός ’σχωρέστη. Πάει, πέθανε. Ζήτω η νέα χώρα! Ζήτω». Το άπαιχτο στην Ελλάδα έργο του βραβευμένου δραματουργού Ανδρέα Φλουράκη, το οποίο -τι ειρωνεία!- πρωτοπαρουσιάστηκε πριν από τρία χρόνια στο Royal Court του Λονδίνου εκπροσωπώντας μια «χώρα σε κρίση», ένα θεατρικό που μιλάει για τα «θέλω» μια χώρας που αργοπεθαίνει, ήρθε η ώρα να συναντηθεί και με το ελληνικό κοινό.  Διαβάστε αναλυτικά για την παράσταση ΕΔΩ

Το ιστορικό Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν, στις 30 και 31 του μήνα, θα το παρουσιάσει, με την αρωγή ενός πλήθους νέων Ελλήνων σπουδαστών ή αποφοίτων της σχολής του Θ. Τέχνης στο Φεστιβάλ Αθηνών (Πειραιώς 260), σε σκηνοθεσία της νέας διευθύντριάς του Μαριάννας Κάμπαρη και με πρωταγωνίστρια τη Ρένη Πιττακή. Η μεγάλη, ωστόσο, είδηση είναι ότι ανάμεσα στο πλήθος, που λειτουργεί ως ένας σύγχρονος Χορός, βρίσκονται και άνθρωποι από χώρες της Ευρώπης, της Αφρικής και της Ασίας, οι οποίοι βρέθηκαν ή επέλεξαν να ζουν και να εργάζονται στην Ελλάδα (ανάμεσά τους αποφάσισε να είναι και ο τέως διευθυντής του Γαλλικού Ινστιτούτου Ελλάδας Olivier Descotes).

Ο Φλουράκης, με σπουδές σκηνοθεσίας κινηματογράφου στην Αθήνα και θεατρικής γραφής στην Αγγλία, το 2003 διακρίθηκε στο διαγωνισμό μονόπρακτων του Θεάτρου Τέχνης. Το 2006 το έργο του Αντιλόπες επιλέχθηκε ως ένα από τα δεκαέξι καλύτερα θεατρικά της Ευρώπης στο πρόγραμμα JANUS και βραβεύτηκε στο διεθνή Διαγωνισμό Μονοδράματος 2006-2008 των UNESCO-Ι.Τ.Ι.

Έργα του έχουν παρουσιαστεί ή αναγνωστεί, στο Royal Court Theatre, στο Gate Theatre, στο West Yorkshire Playhouse και Tristan Bates της Μ. Βρετανίας, όπως επίσης στα φεστιβάλ του Ελσίνκι, Comparative Drama Conference, GI60 στις ΗΠΑ και Oyun Yaz στην Κωνσταντινούπολη κ.ά.

 

Θέλω μια χώρα. Τι είδους χώρα και με ποιες προϋποθέσεις, κύριε Φλουράκη;

Μια χώρα καθορίζεται από αυτούς που τη φτιάξανε, τη ζούνε και την οραματίζονται. Η χώρα του έργου είναι αποτέλεσμα μνήμης, ατομικών και συλλογικών βιωμάτων και μελλοντικών ελπίδων. Η επιθυμία μιας χώρας είναι νομίζω από τις μεγαλύτερες και πιο φιλόδοξες επιθυμίες που μπορεί κάποιοι να έχουν, ειδικά όταν τα βιώματα τους είναι από μια χώρα τόσο παλιά όσο η δική μας. Απαραίτητη προϋπόθεση νομίζω για μια νέα χώρα είναι να μην υπάρχει χωρίς τα «θέλω» αυτών που τη ζουν και αυτών που θα τη ζήσουν στο μέλλον.

 

Τι αποτέλεσε το εφαλτήριο για τη συγγραφή του έργου; Η νεοελληνική κατάσταση, η νεοελληνική παθογένεια;

Νομίζω το γεγονός πως είμαι Νεοέλληνας, καταρχήν. Επιπλέον, το έργο γράφτηκε πριν από τρία χρόνια για να ακουστούν τα θέλω μιας χώρας σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, κυρίως τα «θέλω» των νέων της ανθρώπων αλλά και των μεγαλύτερων που την ξέρουν καλά και κινούνται από την γνώση των παγίδων του παρελθόντος. Θεματικοί πυρήνες είναι το ταξίδι, η αλλαγή, η ουτοπία, ο νόστος και η επιστροφή.

 

Το έργο είναι γραμμένο εδώ και 3 χρόνια. Δεν αισθανθήκατε την ανάγκη να το ξανακοιτάξετε, να το επικαιροποιήσετε; Τα «θέλω» της χώρας στο μεσοδιάστημα, ειδικά μετά τις πολύ πρόσφατες εξελίξεις, δεν άλλαξαν;

Κάθε εποχή νομίζω πως έχει τη δική της επιθυμία για μία χώρα, συνεπώς -αν δεν έχει μεσολαβήσει ένας πόλεμος ή ένα καθοριστικό γεγονός αλλαγής της πορείας του κόσμου- τρία χρόνια είναι λίγος χρόνος για να αλλάξουν δραστικά αυτά τα «θέλω». Το έργο γράφτηκε για μια συνθήκη που δεν αφορά την επικαιρότητα αλλά μάλλον ένα πολιτικό και κοινωνικό αίτημα της εποχής μας, την επιθυμία, το όραμα, τη λαχτάρα για μία καλύτερη χώρα.

 

Αφορά αποκλειστικά την Ελλάδα; 

Μπορεί να παραδειγματίζεται από τη χώρα μας αλλά θεωρώ πως δεν αφορά μόνο τους Έλληνες.

 

Τι χώρα είναι η Ελλάδα; 

Για περίπλοκους και συχνά αντικρουόμενους λόγους η Ελλάδα είναι μια προνομιούχα χώρα που δεν κατόρθωσε στη μικρή της ζωή, ως νεότερη χώρα δηλαδή, να αυτοδυναμωθεί. Δύο αιώνες δεν είναι πολλοί και ίσως τώρα πλέον αρχίζει να ενηλικιώνεται. Αυτή είναι η πρόκληση της εποχής μας και είμαστε τυχεροί που τη βιώνουμε. Ζούμε στην εποχή της ενηλικίωσης της χώρας μας.

 

Στην παράσταση του έργου σας συμμετέχουν μετανάστες που είτε έχουν είτε περιμένουν -υποθέτω- την ελληνική ιθαγένεια. Έχει αλλάξει η στάση μας απέναντί τους ή παραμένουμε λαός ρατσιστών;

Δεν είμαστε λαός ρατσιστής, είμαστε ένας λαός που λόγω της ιδιάζουσας πολιτικής και κοινωνικής Ιστορίας του έχουμε αναπτύξει τη δική μας εκδοχή για τον «άλλον», που δεν μπαίνει εύκολα σε ταμπέλες κι ούτε μπορεί να χρησιμοποιηθεί εύκολα για ευκαιριακή προπαγάνδα.

 

Γράφετε ορμώμενος από την ελληνική πραγματικότητα. Το θέατρο πρέπει να έχει ρόλο αφυπνιστικό;

Το θέατρο σε καμία περίπτωση δεν υπάρχει μόνο για να διασκεδάσει. Δεν βλέπουμε θέατρο μόνο για να ξεχαστούμε, ούτε για να περάσει η ώρα μας, σ’ αυτά είναι πολύ πιο αποτελεσματική η τηλεόραση. Μέσα στην ουσία της θεατρικής πράξης βρίσκεται η δύναμη τού θεάτρου να υπενθυμίζει, να κριτικάρει, να αναδεικνύει, να προκαλεί, να δίνει παρά να παίρνει. Η αφύπνιση είναι κι αυτή ένα από τα πολλά πράγματα που κάνει το θέατρο.

 

Η χώρα μετά από εκβιασμούς, δημοψηφίσματα, «ναι» και «όχι», που αλλοιώθηκαν, νέα μνημόνια, νέους αλληλλοσπαραγμούς, εντός κι εκτός παρατάξεων, εντός κι εκτός Βουλής, έχει μπει σε μεγαλύτερες περιπέτειες ή έχει διαφύγει τον… κίνδυνο;

Ο λόγος περί κινδύνου και σωτηρίας, ήττας και νίκης και ούτω καθεξής, νομίζω πως κάνει τον ιστορικό του μέλλοντος να χαμογελά. Είναι πολύ δύσκολο, ζώντας στο τώρα, βιώνοντας την κατάσταση επικαιρικά να πούμε αν η χώρα θα πάει καλύτερα ή χειρότερα. Αυτό μπορούμε να το κάνουμε για λόγους ρητορικούς ή πολιτικούς, όμως πάντοτε διαπιστώνουμε πως μας λείπουν πολλά από τα δεδομένα που θα καθορίσουν τελικά την κατάσταση. Το μέλλον, σε μεγάλο βαθμό, καθορίζεται κι από παράγοντες απρόβλεπτους ή εν υπνώσει.

 

Συνεχίζουμε να έχουμε κυβέρνηση Αριστεράς ή αυτοαναιρέθηκε;

Ακριβώς επειδή είναι κυβέρνηση Αριστεράς έπαθε αυτά που έπαθε. Αλλά είναι νωρίς ακόμα να πούμε αν αυτοαναιρείται ή όχι.  

Οι φωτογραφίες είναι της Εύης Φυλακτού

–  http://www.e-dromos.gr/

Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Ελάτε να σας πω τι είδα εκεί που πήγα» | Συνέντευξη στη Μάνια Ζούση

24.07.2015

Η Νέκυια είναι ένα ταξίδι στον τόπο του αδύνατου και του άφατου

Διαπολιτισμική παραγωγή του φετινού Φεστιβάλ Επιδαύρου που συγκεντρώνει το ενδιαφέρον των θεατρόφιλων, η Νέκυια, βασισμένη στη ραψωδία λ της Οδύσσειας, ανεβαίνει στο αρχαίο θέατρο απόψε και αύριο από το ιαπωνικό Νο σε συν-σκηνοθεσία του Μάστερ Τζένσο Ουμεουάκα και του Μιχαήλ Μαρμαρινού, που μιλά μεταξύ άλλων για ένα «θέαμα που δεν περιγράφεται με όρους εμπειρίας αλλά και για συγγένειες πολύ πέραν μιας εξωτερικής τυπολογίας».

H τέχνη είναι φωτιά | Συνέντευξη του Ρομέο Καστελούτσι στη Νίκη Ορφανού

Από το Go Down, Moses, τίτλος παρμένος από ένα νέγρικο σπιρίτσουαλ, απουσιάζει ο Μωυσής. Ακούμε γι’ αυτόν μέσα από την αφήγηση μιας γυναίκας. Η γυναίκα εγκαταλείπει το μωρό της, όπως συμβαίνει και στην ιστορία του Μωυσή. Μας εξηγεί ότι χρειαζόμαστε έναν άλλο Μωυσή, ότι χρειαζόμαστε μια διαφορετική συμφωνία με τον Θεό. Η γυναίκα εγκαταλείπει το μωρό της για να το σώσει  – και για να μας σώσει. Η γυναίκα μιλάει τη γλώσσα του προφήτη.
 

Από τη Νίκη Ορφανού

---

Η φωνή του Ρομέο Καστελούτσι, από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, συνοδεύεται από τον ήχο των βημάτων του, καθώς περπατά βιαστικά στο δρόμο. Έπειτα μπαίνει στο τραμ. Διακρίνω ομιλίες στα ιταλικά, ανακατεμένες με θόρυβο πόλης. Ο Καστελούτσι εξηγεί ότι η αφήγηση της γυναίκας είναι ο σκελετός της παράστασης, που διακόπτεται από άλλες, αφηρημένες σκηνές, από εικόνες. Επιμένω στην ερώτησή μου: γιατί η γυναίκα εγκαταλείπει το μωρό της;

Θεόδωρος Εσπίριτου: «Η εξουσία θέτει τους κανόνες του παιχνιδιού» | Με αφορμή τον Μάκμπεθ που ανεβαίνει 4 Μαΐου 2015 στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης

Με αφορμή τον Μάκμπεθ που ανεβαίνει 4 Μαΐου 2015 στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, ο σκηνοθέτης Θεόδωρος Εσπίριτου γράφει στο artplay.gr ένα προσωπικό σημείωμα για την « εξουσία που θέτει τους κανόνες του παιχνιδιού», την « Τέχνη που είναι η ανάσα του κόσμου». διαβάστε περισσότερα για την παράσταση ΕΔΩ

Τα κόμιξ γιορτάζουν στην Αθήνα! Η Θάλεια Καραμολέγκου μίλησε με τον Ηλία Κατιρζιγιανόγλου, από την ομάδα της διοργάνωσης

Η Θάλεια Καραμολέγκου μίλησε με τον Ηλία Κατιρζιγιανόγλου, από την ομάδα της διοργάνωσης, ο οποίος μας ενημέρωσε αναλυτικά για το πρόγραμμα.

Συνέντευξη με τον Ken Loach για το Jimmy’s Hall

Συνέντευξη με τον Ken Loach

Γιατί διηγηθήκατε την ιστορία του Jimmy Gralton;

Είναι μία ιστορία που συγκεντρώνει πολλά στοιχεία. Ανατρέπει την ιδέα ότι η αριστερά είναι σκυθρωπή και ότι αποθαρρύνει ή εναντιώνεται στην ψυχαγωγία, τη χαρά και τη γιορτή. Καταδεικνύει επίσης πώς η οργανωμένη θρησκεία συνασπίζεται με την οικονομική ισχύ. Αυτό συνέβη στην περίπτωση του Jimmy Gralton και θα συνεχίζεται. Η εκκλησία και το κράτος καταπιέζουν.

διαβάστε αναλυτικά για την ταινία 

Αυτή η ταινία συνοδεύει το «Ο Άνεμος Χορεύει το Κριθάρι»; Αν ναι, με ποιο τρόπο;

Διαδραματίζεται δέκα χρόνια μετά και στο «Ο Άνεμος Χορεύει το Κριθάρι» υπάρχει μία ατάκα του Αγγλο-Ιρλανδού κτηματία που λέει: «Αυτή η χώρα θα γεμίσει στάσιμα νερά μολυσμένα με παπάδες». Ως εκ θαύματος αυτή η ατάκα πέρασε. Από τότε ο αγώνας είναι συνεχής. Η εκκλησία έχει χάσει την αξιοπιστία της εξαιτίας των σκανδάλων.

Μέχρι ποιο σημείο η ιστορία είναι πραγματική ή επινοημένη;

Το φιλμ εμπνεύστηκε από τη ζωή και τα βιώματα του Jimmy Gralton. Δεν υπάρχουν πολλά στοιχεία για τις λεπτομέρειες της ζωής του και της προσωπικότητας. Είναι κρίμα γιατί ήταν ένας ευφυής άνθρωπος, αλλά μας έδωσε το περιθώριο να φανταστούμε την προσωπική του ζωή και να εξερευνήσουμε διαφορετικές επιλογές. Θέλαμε να προσφέρουμε στο κοινό έναν πλούσιο και ολοκληρωμένο χαρακτήρα, όχι απλώς έναν δυσδιάστατο ακτιβιστή. Αυτή η ισορροπία είναι πολύ δύσκολη και τα πάντα έχουν να κάνουν με τη λεπτομέρεια. Μπορεί να έχει σχέση με κάποια; Και τι είδους σχέση; Μοιραζόμαστε και φανταζόμαστε αυτά τα μυστικά. Δεν θέλαμε να παρουσιάσουμε τους ιερείς ως καρικατούρες, το οποίο θα ήταν πιθανό αν ασχολούμασταν μόνο με τα ιστορικά ντοκουμέντα. Είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον να φανταστούμε έναν εχθρικό ιερέα που παρά τη σκληρότητα του, έχει και άλλη διάσταση, σέβεται την ακεραιότητα του εχθρού του. Ο Jimmy είχε γνήσια χαρακτηριστικά που ο ιερέας δεν μπορούσε να αγνοήσει. Αυτό που προσπαθήσαμε να κάνουμε ήταν να περικυκλώσουμε τους χαρακτήρες ενώ παραμείναμε πιστοί στα ιστορικά γεγονότα.

Ποια ήταν η σημασία της αίθουσας χορού;

Νομίζω ότι εκφράζει την ελευθερία του πνεύματος, ένα μέρος όπου οι ιδέες μπορούν να δοκιμαστούν και να εκφραστούν, όπου η ποίηση, η μουσική, τα αθλήματα είναι γιορτή και οι άνθρωποι μπορούν να δείξουν τα ταλέντα τους και φυσικά να χορέψουν.

Ποιος είναι ο ρόλος του χορού στην ταινία;

Είναι η έκφραση της ελευθερίας. Κάτι επικίνδυνο για αυτούς που θέλουν να ασκούν έλεγχο.

Πώς αποδώσατε τον χορό και τη μουσική στην ταινία;

Γίνεται με διάφορους τρόπους. Μπορείς να χορογραφήσεις την κάμερα και τους χορευτές και να το κάνεις πολύ στιλάτο. Αλλά αυτό ήταν το αντίθετο από αυτό που θέλαμε. Οι άνθρωποι ήξεραν τους χορούς μέχρι το σημείο που το απολάμβαναν και εκφράζονταν. Μετά έπρεπε να βρούμε τις θέσεις της κάμερας και τις εικόνες για να το αιχμαλωτίσουμε αυτό. Έχει να κάνει με τη γωνία που βλέπει η κάμερα και με τους φακούς. Έχει να κάνει με τεχνικά ζητήματα. Οι εικόνες που έχω κατά νου είναι οι πίνακες του Degas όπου νομίζεις ότι στέκεσαι πάνω σε μία κούτα παραπλεύρως. Δεν στέκεσαι ακριβώς στη μέση, όπου όλα είναι στην ευθεία σου, αλλά σε μία γωνία, λίγο πιο πάνω από τους χορευτές και βλέπεις και τα παρασκήνια. Παρατηρείς τους χορευτές και αντιλαμβάνεσαι τη χαρά και την επικοινωνία μεταξύ τους.

Αντί να χρησιμοποιήσετε ένα ηχογραφημένο κομμάτι, εσείς κινηματογραφήσατε τους μουσικούς. Γιατί;

Γιατί πρέπει να δεις την προσπάθεια που καταβάλλουν όταν παίζουν. Γίνεται στις ταινίες εδώ και μισό αιώνα. Έχει πλάκα που θεωρείται επαναστατικό. Είναι ο μόνος τρόπος που μπορείς να δεις τους ανθρώπους να παίζουν κανονικά και την αλληλεπίδραση μεταξύ των μουσικών και των χορευτών, αλλιώς κάτι μοιάζει να είναι λάθος, κάτι λείπει. Πρέπει να είναι ζωντανό το γύρισμα. Βέβαια αυτό σημαίνει ότι ο μοντέρ πρέπει να είναι καλός στο να μοντάρει τη μουσική και να ενώνει δύο ή τρία διαφορετικά κομμάτια μουσικής μαζί. Ο Jonathan (Morris) είναι πολύ καλός σε αυτό.

Γιατί φτιάξατε την αίθουσα εκεί που ήταν αρχικά, αντί να πάτε σε ένα στούντιο;

Ήταν πιο εύκολο. Το τοπίο παίζει μεγάλο ρόλο. Είναι κομμάτι της Ιρλανδίας. Οι άνθρωποι έχουν αυτές τις ζωές χάρη στο τοπίο, τους βάλτους, την ομίχλη και τα σχετικά. Ο πειρασμός στο στούντιο είναι ότι δεν φτιάχνεις τα σκηνικά στο πραγματικό μέγεθος. Όμως το πραγματικό μέγεθος επιβάλλεται στο κοινό. Σε ένα στούντιο, οι τοίχοι μετακινούνται και κάνεις λήψεις που δεν θα μπορούσες να έχεις κανονικά. Επίσης, το φυσικό φως στην αίθουσα είναι πανέμορφο. Καμιά φορά, ο Robbie (Ryan) έπρεπε να το ενισχύσει, αλλά η αλήθεια ήταν εκεί στον χώρο.

Και γιατί επιλέξατε να κάνετε το γύρισμα στο Leitrim, όπου είχε χτιστεί η αίθουσα;

Ψάξαμε όλη τη δυτική Ιρλανδία, αλλά το Leitrim ήταν το καλύτερο. Όχι μόνο γιατί ήταν ό,τι πιο αυθεντικό σε σχέση με την ιστορία, αλλά γιατί είναι άδεια περιοχή όπου η επίδραση της τεχνολογίας δεν είναι τόσο μεγάλη. Είναι αρκετά ερημωμένη. Πολλοί έφυγαν λόγω ανεργίας, οπότε είναι εύκολο να κάνεις γύρισμα εκεί. Τελικά, δεν υπήρχε λόγος να πάμε πουθενά αλλού.

Πώς ανταποκρίθηκαν οι ντόπιοι στην ταινία;

Μας υποδέχτηκαν πολύ θερμά. Είχαμε πολλούς νέους στην ταινία και ήταν πολύ συνεπείς. Δεν ήταν κυνικοί, αλλά ανοιχτόκαρδοι, γενναιόδωροι και αφοσιωμένοι. Δούλεψαν σκληρά και το απόλαυσαν.

Ποια ήταν η διαδικασία επιλογής των ηθοποιών;

Προσπαθήσαμε να έχουμε κόσμο από την περιοχή, αλλά χρειαστήκαμε και επαγγελματίες ηθοποιούς. Η διαδικασία διαρκεί πολύ. Βλέπουμε όσο περισσότερο κόσμο γίνεται. Προσπαθήσαμε να επιλέξουμε όσο πιο πολλούς ντόπιους μπορούσαμε γιατί η κοινότητα παίζει σημαντικό ρόλο σε αυτή την ταινία. Θεωρώ ότι φαίνεται όταν στις μεγάλες σκηνές βλέπουμε ανθρώπους που έχουν έρθει από πρακτορεία. Εμφανίζονται και τοποθετούνται στη θέση τους από τους βοηθούς σκηνοθέτη, ενώ ο σκηνοθέτης σκηνοθετεί από το μόνιτορ. Δεν είναι καλό αυτό. Φαίνεται στη στόφα της ταινίας.

Γιατί διαλέξατε τον Barry Ward να υποδυθεί τον Jimmy;

Ο Jimmy, ήταν πολύ πολιτικοποιημένος, έχει γνήσια σκέψη και ενσυναίσθηση. Είχε ιστορικό στους εργατικούς αγώνες, είχε κάνει διαφορετικές χειρονακτικές δουλειές, είχε ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο. Ήταν εγκάρδιος, γενναιόδωρος και πολύ έξυπνος. Δεν θέλαμε να είναι πολύ νέος ούτε πολύ μεγάλος σε ηλικία. Ήταν γύρω στα 40 όταν έγινε αυτό. Οπότε είδα πολλούς ανθρώπους, αλλά ο Barry ήταν αυτός που συνδύασε όλα αυτά τα χαρακτηριστικά.

Ποιος ήταν ο Jimmy Gralton;

Στην πραγματική ζωή ήταν αφοσιωμένος ακτιβιστής. Έχω συναντήσει πολλούς συνδικαλιστές, ανθρώπους πολιτικοποιημένους. Όταν ο Jimmy επέστρεψε στην Ιρλανδία, πήρε μια μεγάλη απόφαση όταν άνοιξε ξανά την αίθουσα. Τον κυνήγησαν για αυτό. Και έπρεπε ή να αφήσει την πολιτική για να μείνει ή να παλέψει για μια ακόμα φορά. Δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι η αλλαγή κυβέρνησης θα άλλαζε τα πράγματα, αλλά οποιοσδήποτε με τις πολιτικές πεποιθήσεις του Jimmy ήξερε ότι ο de Valera θα πρόδιδε τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Ο Jimmy κατανοούσε τον αγώνα της εργατικής τάξης και ήξερε ότι η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη. Ήταν πολύ δύσκολο για αυτόν να ασχοληθεί ξανά με την πολιτική, γιατί έχει γυρίσει για να είναι με τη μητέρα του, να ασχοληθεί με τη γη. Ήταν εξουθενωμένος μετά από 20 χρόνια, αλλά τι του απέμενε να κάνει; Αν είσαι πολιτικοποιημένος δεν έχεις επιλογή.

Ποια είναι η σχέση της σημερινής Ιρλανδίας με την Ιρλανδία του Jimmy;

Ο αγώνας είναι ο ίδιος. Οικονομικό κραχ συνέβη το ’29, ακολούθησε μια δεκαετία οικονομικής ανέχειας και μαζικής ανεργίας. Αυτό συμβαίνει και τώρα. Η αριστερά αγωνίζεται σκληρά να ακουστεί. Η πολιτική παρουσιάζεται ως μια στενόμυαλη κουβέντα μεταξύ των κομμάτων της δεξιάς. Όμως οι πιο φτωχοί υποφέρουν κι άλλες περικοπές, πολλοί νέοι δεν έχουν μέλλον.

Μπορεί ο κινηματογράφος να αλλάξει τα πράγματα;

Δεν νομίζω ιδιαίτερα. Οι ταινίες ενισχύουν το κατεστημένο, γιατί αυτές είναι οι ταινίες που γίνονται κυρίως. Οι μεγάλες ταινίες, με τους μεγάλους προϋπολογισμούς και την εκτενή προώθηση. Ή ενισχύουν το κατεστημένο ή είναι βαλβίδα μιας κάποιας εκτόνωσης. Πάντα ίσχυε αυτό. Το μέσο είναι ικανό για πολύ περισσότερα, αλλά το εμπορικό σινεμά και οι άνθρωποι που το υπηρετούν δεν ασχολούνται με αυτό. Από την άλλη, οι ταινίες θέτουν ερωτήματα, προκαλούν. Τουλάχιστον, οι ταινίες δίνουν αξία στην εμπειρία των απλών ανθρώπων. Είναι μέσα από το καθημερινό δράμα, μέσα από τις συγκρούσεις, τους αγώνες και τις χαρές που βλέπουμε τις δυνατότητες του μέλλοντος.

Συνέντευξη με την ηθοποιό Ελεάννα Γεωργούλη με αφορμή την παράσταση “Σωφρονιστική αποικία” του Φ. Κάφκα

Πρώτη εμφάνιση στο Φεστιβάλ Αθήνας της γνώριμης στους αναγνώστες του Θεατή θεατρικής ομάδας «Σημείο μηδέν». Με το έργο που τους πρωτογνωρίσαμε, τη «Σωφρονιστική αποικία» του Φραντς Κάφκα σε μια νέα εκδοχή από τον Σάββα Στρούμπο και με ανανεωμένη την ομάδα των συντελεστών. Στη «Σωφρονιστική αποικία» ο Κάφκα περιγράφει τη συνθλιπτική σχέση του ανθρώπου με την έννοια του νόμου, περιγράφοντας μια ολοκληρωτική κοινωνία που χρησιμοποιεί το σώμα του ανθρώπου ως τόπο εγγραφής της τιμωρίας. Η Ελεάννα Γεωργούλη, ηθοποιός και ιδρυτικό μέλος της ομάδας, μιλά για την παράσταση που παρουσιάζεται στο χώρο Αποθήκη της Πειραιώς 260, για τρεις παραστάσεις 18, 19 και 20 Ιουνίου.

Στη σωφρονιστική αποικία του Φραντς Κάφκα από την Ομάδα Σημείο Μηδέν στο Φεστιβάλ Αθηνών

Tη συνέντευξη πήρε η Μαρώ Τριανταφύλλου

[video] Φεστιβάλ Σύγχρονου Θεάτρου «Το Γαλλικό Θέατρο à la Grecque» Συνέντευξη Τύπου 29.4.2014 | Γιάννης Σκουρλέτης, Θέμελης Γλυνάτσης, Λευτέρης Γιοβαννίδης

[video] Ο Παναγιώτης Πετράκης μιλάει για την ΠΡΙΣΙΛΑ στο Camera Stylo

[video] ΑΣΤΕΡΙΣΜΟΙ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΕΦΑΝΙΑΣ ΓΟΥΛΙΩΤΗ ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΡΑΜΠΙΤΣΟ

[video] ΑΣΤΕΡΙΣΜΟΙ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΑΚΗ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΣΤΟ ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΡΑΜΠΙΤΣΟ

[video] Μικρό Ψάρι- Συνέντευξη του Βαγγέλη Μουρίκη στον Άγγελο Καλοδούκα (left.gr)

«Το μικρό ψάρι»: Ο Βαγγέλης Μουρίκης στην κάμερα του left.gr

[video] Συνέντευξη του Νίκου Καραθάνου στον Γιάννη Γαβρίλη για το Δεκαήμερο του Βοκάκιου

ΑΥΛΑΙΑ ΚΑΙ ΠΑΜΕ: Δεκαήμερον του Βοκάκιου στο Εθνικό Θέατρο

Η αποκλειστική συνέντευξη που παραχώρησε στο «ΑΥΛΑΙΑ ΚΑΙ ΠΑΜΕ» και στον Γιάννη Γαβρίλη ο Νίκος Καραθάνος για τη θεατρική διασκευή του στο Δεκαήμερο του Βοκάκιου. Η παράσταση έχει ανέβει στη Νέα Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» του ΕΘΝΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ.