Μπαίνοντας στην τρίτη δεκαετία του, το πλέον επιτυχημένο διεθνές φεστιβάλ εκτός κέντρου, αυτό της Καλαμάτας, παρουσίασε φέτος ένα πλούσιο σε παραστάσεις και παράλληλες δράσεις πρόγραμμα υπό τη νέα καλλιτεχνική διεύθυνση της Κατερίνας Κασιούμη και ορατό πάντα το πνεύμα της επί εικοσαετίας καλλιτεχνικής του διευθύντριας και ψυχής του Φεστιβάλ Βίκυς Μαραγκοπούλου που παραιτήθηκε πρόσφατα.
Η Κατερίνα Κασιούμη βάδισε με προσεκτικά βήματα πάνω στη γραμμή της προκατόχου της, αξιοποιώντας όχι μόνο τους εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους του ολοκληρωμένου πλέον Μεγάρου Χορού αλλά και άλλους εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους της πόλης της Καλαμάτας. Δημιούργησε έτσι με επιτυχία την αίσθηση μιας 12ήμερης γιορτής σε όλη την πόλη που άλλωστε διεκδικεί με σοβαρές πιθανότητες -διαθέτοντας όλες τις προδιαγραφές- τον τίτλο της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης για το 2021.
Ιστορίες επτά περίεργων θανάτων μέσα από μία νέα καλλιτεχνική γλώσσα
23 – 24 Ιουλίου 2016
Μετά την επιτυχία του «Kiss & Cry», η Μισέλ Αν ντε Με και ο Ζακό Βαν Ντορμέλ επιστρέφουν με την καινούρια τους παράσταση «Cold Blood», που αφηγείται τις ιστορίες επτά περίεργων θανάτων, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.
Το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας ανανεώνει και πάλι το καλοκαιρινό του ραντεβού με τον κόσμο του σύγχρονου χορού. Το 22ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, με νέα Καλλιτεχνική διευθύντρια την Κατερίνα Κασιούμη,διοργανώνεται από τις 15 έως τις 26 Ιουλίου 2016, και προσκαλεί το φιλότεχνο κοινό και τον κόσμο του χορού να παρακολουθήσουν το πλούσιο καλλιτεχνικό πρόγραμμά του και να συμμετάσχουν ενεργά στασεμινάρια και στις παράλληλες εκδηλώσεις του.
Το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας ανανεώνει το καλοκαιρινό του ραντεβού με τον κόσμο του σύγχρονου χορού από τις 15 έως τις 26 Ιουλίου 2016, και όπως πάντα έχει προγραμματίσει ένα ενδιαφέρον εκπαιδευτικό πρόγραμμα που απευθύνεται τόσο σε επαγγελματίες και σπουδαστές του χορού όσο και σε ερασιτέχνες, αλλά και ανθρώπους που απλά αγαπούν το χορό και την κίνηση.
Το Φεστιβάλ Χορού του Σωματείου Ελλήνων Χορογράφων γίνεται 15 ετών και επιστρέφει ανανεωμένο με κεντρικό σύνθημά του:«Επανεκκίνηση»!
Με 42 συμμετοχές στην Αθήνα και 12 στη Θεσσαλονίκη, οι Έλληνες χορογράφοι δηλώνουν δυναμικό παρόν στα πολιτιστικά δρώμενα της χώρας, με φαντασία, δημιουργικότητα και ελπίδα για το μέλλον, και μας προσκαλούν στη μεγάλη γιορτή του σύγχρονου ελληνικού χορού: 1 – 14 Ιουνίου στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης στην Αθήνα, και 1 – 4 Ιουνίου στον Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς Μελίνα Μερκούρη στη Θεσσαλονίκη.
Το Μουσείο Ακρόπολης θα γιορτάσει την φετινή Αυγουστιάτικη Πανσέληνο (Σάββατο 29 Αυγούστου 2015) με την μουσικοχορευτική εκδήλωση «Tango Acropolis».
Από τις 8:30 μ.μ. ως τις 11:30 μ.μ. ο προαύλιος χώρος του Μουσείου θα μετατραπεί σε μια μεγάλη πίστα που θα υποδεχθεί τους λάτρεις της μουσικής και του χορού. Διεθνώς αναγνωρισμένοι καλλιτέχνες θα παρουσιάσουν χορογραφίες tango και στη συνέχεια το κοινό θα έχει την ευκαιρία να χορέψει με μουσική από την ορχήστρα του γνωστού και αγαπημένου συνθέτη Μάριου Στρόφαλη. Η εκδήλωση πραγματοποιείται υπό την αιγίδα της Πρεσβείας της Αργεντινής σε συνεργασία με το Μουσείο Ακρόπολης και η είσοδος θα είναι ελεύθερη.Συνέχεια →
O Αντώνης Φωνιαδάκης, Έλληνας της διασποράς με σημαντική διεθνή παρουσία, σε πρώτη εμφάνιση στο Φεστιβάλ Αθηνών, ερμηνεύει και χορογραφεί ο ίδιος ένα σόλο .
Ο τίτλος Priority –δηλαδή προτεραιότητα– έχει διπλή σημασία, πραγματική και συμβολική: αναφέρεται σ’ ένα μπαρ της εφηβικής του ηλικίας και σ’ ένα πρώιμο βίωμα, καθοριστικό στην επαφή του με τον χορό και στην αναζήτηση ταυτότητας μέσα από αυτόν.Συνέχεια →
Δημιουργικό, πρωτοπόρο, ευφάνταστο, ενθουσιώδες, το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, έχοντας συμπληρώσει 20 χρόνια γόνιμης και διαρκώς εξελισσόμενης παρουσίας, κατόρθωσε να μεταδώσει στους θεατές τον παλμό του σύγχρονου χορού, συμβάλλοντας στη διεύρυνση ενός ενημερωμένου και απαιτητικού κοινού. Προτάσσει τη σύγχρονη δυναμική του τόπου μας, παράλληλα, όμως, παρακολουθεί τις διεθνείς τάσεις και συνδιαλέγεται με τις πιο ενδιαφέρουσες προτάσεις της χορευτικής τέχνης, όπου και αν τις εντοπίζει. Συνέχεια →
Η διάσημη χορογράφος, με περισσότερα από 40 έργα στο ενεργητικό της, επιστρέφει στην Αθήνα με δύο δημιουργίες της: το BiT, ένα κομμάτι για έξι χορευτές, και το Singspiele, ένα σόλο που ερμηνεύει ο Νταβίντ Μαμπούς. Και σ’ αυτά τα έργα η Μαγκύ Μαρέν μελετά το πώς μπορούμε να είμαστε κομμάτι του κόσμου, αλλά ταυτόχρονα να διατηρήσουμε το εγώ μας – ή αλλιώς, πώς μπορούμε να βρούμε τον δικό μας ρυθμό μέσα στη συνεχή ροή της ζωής. Και το πώς μπορούμε, ίσως, να νικήσουμε τη θλίψη.
Με τη Μαγκύ Μαρέν είχα την τύχη να συνομιλήσω αρκετές φορές. Και κάθε φορά, χωρίς εξαίρεση, η ίδια επιλέγει να κλείσει τη συζήτηση με τη φράση του Βάλτερ Μπένγιαμιν: «Να οργανώσουμε την απαισιοδοξία». Η φράση αυτή είναι από το περίφημο δοκίμιο του 1929 του Μπένγιαμιν πάνω στο σουρεαλισμό: «Το να οργανώσουμε την απαισιοδοξία δεν σημαίνει παρά να εξορίσουμε την ηθική μεταφορά από την πολιτική και να ανακαλύψουμε στην πολιτική δράση μια σφαίρα αφιερωμένη εκατό τοις εκατό στις εικόνες». Η θέση του Μπένγιαμιν δεν είναι μακριά από το επικό θέατρο του Μπρεχτ, στενού φίλου άλλωστε του Μπένγιαμιν, που πασχίζει ασταμάτητα να ακυρώσει τη διαφορά ανάμεσα στο χώρο της σκηνής και στο χώρο των θεατών. Τα δύο είναι ένα. Όπως είναι ένα η ανθρώπινη ζωή και δράση. Η εικόνα, δηλαδή, δεν αντιπροσωπεύει κάτι άλλο, δεν περιγράφει μια δράση πέρα από την ίδια, αλλά είναι δράση η ίδια. Κι έτσι δεν μπορεί να καταναλωθεί ποτέ μέσω της ερμηνείας της.
Για την Μαγκύ Μαρέν, ο χορός είναι διανόηση, είναι φιλοσοφία. Οι χορογραφικές της δημιουργίες εξερευνούν το χώρο, το χρόνο, τις σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους. Δεν βλέπει τη δουλειά της σαν μια σειρά από μεταφορές για την πραγματική ζωή – όπως και για τον Μπένγιαμιν και τον Μπρεχτ, έτσι και για την ίδια, η τέχνη είναι πραγματική ζωή. Αυτό είναι το μήνυμα που η ίδια πασχίζει να επικοινωνήσει με το κοινό της, ακούραστα, αλλά και νιώθοντας συχνά ότι η μάχη είναι ήδη χαμένη μέσα στη σύγχυση που ονομάζουμε σύγχρονη ζωή, και που απαιτεί κατανάλωση, διασκέδαση, και όσο το δυνατόν λιγότερη σκέψη. Αλλά, η φράση του Μπένγιαμιν έχει γι’ αυτήν και μια άλλη σημασία: ότι η θλίψη είναι αναπόφευκτη, και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να την αντιμετωπίζουμε καθημερινά. Κι αυτό είναι η ελπίδα μας: η διάθεση να συνεχίζουμε.
Στο BiT, που έκανε πρεμιέρα το 2014, η χορογράφος φέρνει μαζί τη γλώσσα των υπολογιστών, μέσω ηλεκτρονικών ήχων, και αρχετυπικά χορογραφικά συστήματα συνόλου. Τρεις γυναίκες και τρεις άνδρες πάνω στη σκηνή, σ’ έναν ρυθμό που συνεχίζει πάνω από τις δυνάμεις τους. Κάποιες φορές να αγωνίζονται να ακολουθήσουν πιασμένοι χέρι χέρι, ο ένας σωτηρία του άλλου, με την επιθυμία να γίνεται ένστικτο επιβίωσης. Και άλλες φορές να προσπαθούν απεγνωσμένα να αποκοπούν από τη βιαιότητα του ρυθμού, από το χορό που οδηγεί στο θάνατο, την καταστροφή, την απώλεια της μνήμης.
Το δεύτερο κομμάτι, με τον τίτλο Singspiele, είναι μια συνεργασία της Μαγκύ Μαρέν με τον Νταβίντ Μαμπούς, ηθοποιό και σκηνοθέτη θεάτρου, που ξεκίνησε το 2013. Μια φιγούρα με πολλά πρόσωπα, ένας καταιγισμός από μεταμορφώσεις, μια διαρκής ανθρώπινη ροή, άλλοτε αναγνωρίσιμη και άλλοτε φευγαλέα, κωμική όσο και τραγική. Μια εναλλαγή πορτραίτων, ταυτοτήτων, ομοιοτήτων, συναισθημάτων – ίσως, πάνω απ’ όλα, συναισθημάτων: ελπίδα, επιθυμία, έρωτας, μοναξιά. Η ανθρώπινη κατάσταση, μια σειρά από εικόνες.
Ας αρχίσουμε με το BiT, το πρώτο από τα δύο έργα που θα παρουσιάσετε φέτος στην Αθήνα. Ποια είναι η βασική του ιδέα;
Το BiT είναι ένα έργο για το ρυθμό, αυτή είναι η κεντρική ιδέα πάνω στην οποία ήθελα να δουλέψω. Δεν μ’ ενδιαφέρει τόσο η έννοια του ρυθμού ως ρυθμικότητας, αλλά κάτι λίγο διαφορετικό. Νομίζω ότι μιλάω γι’ αυτό το κάτι που μας κάνει να γνωρίζουμε ανθρώπους τυχαία, χωρίς να το έχουμε σχεδιάσει, χωρίς να το περιμένουμε. Αυτό το κάτι που μας κάνει να παρεκκλίνουμε ως προς τους τρόπους και τις συνήθειές μας. Και μ’ αυτή μας την παρέκκλιση, βρίσκουμε τον εαυτό μας να προχωρά σε άγνωστα μονοπάτια, δημιουργούμε νέες σχέσεις, ή συνδεόμαστε με διαφορετικούς τρόπους με τους ανθρώπους γύρω μας.
Θα λέγατε ότι ο ρυθμός, υπ’ αυτή την έννοια, εκφράζει τη συνολική σας ματιά πάνω στη ζωή;
Ναι. Είναι το θεμέλιο της καλλιτεχνικής μου έρευνας, στην οποία ενώνεται η πολιτική, η φιλοσοφία και η ηθική.
Αισθάνεστε ότι η ζωή σας αποτελεί μέρος μιας συνεχούς ροής; Έχετε νιώσει ποτέ ότι θα θέλατε να βγείτε απ’ αυτή τη ροή;
Ναι, βέβαια, πολλές φορές. Δεν νομίζω όμως ότι μπορώ να αγνοήσω αυτό που υπάρχει γύρω μου• δεν υπάρχει για κανέναν αυτή η επιλογή. Αυτό που προσπαθώ να κάνω, και ίσως το ίδιο να προσπαθούμε όλοι μας, είναι να κρατηθώ από τον δικό μου χρόνο, τον δικό μου ρυθμό, να μην παρασυρθώ.
Γιατί ονομάσατε αυτή τη δημιουργία BiT;
Το «bit» είναι η απλούστερη μονάδα σ’ ένα σύστημα αρίθμησης που μπορεί να πάρει μόνο δύο τιμές. Το «bit» δηλαδή μπορεί να αντιπροσωπεύει δύο λογικές εναλλακτικές θέσεις, όπως ψευδές ή αληθές. Είναι δηλαδή ένα δυαδικό σύστημα. Για ποιο λόγο διάλεξα αυτόν τον τίτλο; Γιατί νομίζω πως εκφράζει πολύ καλά αυτό που ζούμε: περάσαμε, μέσα σ’ ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, από ένα καταπιεστικό και αυταρχικό σύστημα παραδοσιακών αξιών, σ’ ένα ανεκτικό σύστημα μιας ψευδούς ελευθερίας. Και τα δύο λειτουργούν ως συστήματα που απορρέουν από την επιθυμία του καπιταλισμού να ελέγχει τους ανθρώπους μέσα από διαφορετικές διαδρομές.
Υπάρχουν στο έργο στιγμές όπου οι χορευτές κρατιούνται από το χέρι και ο χορός τους θυμίζει σχεδόν συρτάκι…
Ήθελα να πάω πίσω στην εποχή που ο χορός εξέφραζε μια ιδέα του συλλογικού, του κοινού. Ο χορός είναι η δέσμευση των ανθρώπων να ζουν μαζί, στα καλά και στα άσχημα, για πάντα δεμένοι ο ένας με τον άλλον. Ψάχνω τις στιγμές όπου επιμέρους ρυθμοί δημιουργούνται μέσα στο σύνολο και το αλλάζουν, το μετατρέπουν σε κάτι καινούργιο, σ’ έναν νέο συνδυασμό, σε μια νέα αίσθηση συλλογικού. Όταν όμως το σύνολο δεν επιτρέπει να εκδηλωθούν διαφορετικοί εσωτερικοί ρυθμοί, αλλά απαιτεί την απόλυτη επανάληψη, τον απόλυτο συγχρονισμό, τότε το σύνολο γίνεται ένας στρατός. Από την άλλη πλευρά, όταν οι ρυθμοί αυτοί γίνονται απόλυτα ατομιστικοί, τότε καταλύουν το σύνολο, καταστρέφουν το κοινό.
Το δεύτερο κομμάτι που θα παρουσιάσετε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ, το Singspiele, μιλάει για την συνάντηση με τον Άλλο, έτσι δεν είναι;
Το να συναντάς κάποιον είναι μια πραγματική περιπέτεια. Το πρώτο που βλέπουμε είναι το πρόσωπο, ξεχωριστά από το σώμα. Το πρόσωπο είναι αυτό που αρπάζει τη ματιά μας. Το πρόσωπο του Άλλου εκφράζει πράγματα πέρα από τις όποιες συγκεκριμένες εκφράσεις του. Μας αποκαλύπτει ίχνη ενός άλλου προσώπου, που βρίσκεται πίσω από αυτό που βλέπουμε μπροστά μας. Έχουμε αίσθηση της μοναδικότητας του άλλου, που δεν εκφράζεται με λέξεις. Η συνάντησή μας με τους άλλους ανοίγει έναν αστερισμό αισθήσεων.
Πώς δουλέψατε με τον Νταβίντ Μαμπούς;
Με πολύ προσπάθεια, βήμα βήμα, διαλέγοντας πρώτα ένα πορτραίτο, κι έπειτα ανιχνεύοντας αυτό το πρόσωπο, κι αυτό που κρύβεται πίσω από το πρόσωπο. Και μετά δουλέψαμε το σώμα, τις χειρονομίες, τις κινήσεις. Ο Νταβίντ ήταν εξαιρετικά ακριβής στον τρόπο που δούλευε, κι έτσι και η παραμικρή χειρονομία χρειαζόταν τεράστια προσοχή. Δουλέψαμε λοιπόν εμμένοντας σε κάθε λεπτομέρεια, χτίζοντας πετραδάκι πετραδάκι αυτή τη σύνθεση… επειδή η μαγεία δεν είναι ποτέ κάτι δεδομένο, θα μπορούσε να χαθεί οποιαδήποτε στιγμή.
Έχετε ποτέ την αίσθηση ότι δουλεύετε πάντα πάνω στο ίδιο έργο;
Έχω την αίσθηση ότι δουλεύω συνεχώς προς την ίδια κατεύθυνση, ναι. Μ’ ενδιαφέρουν τα ίδια πράγματα. Αλλά ακολουθώ –ή προσπαθώ τουλάχιστον να ακολουθώ– άλλους δρόμους για να ανακαλύψω κάθε φορά κάτι περισσότερο, κάτι που μου ξέφυγε ίσως την προηγούμενη φορά.
Σκέφτεστε συχνά το παρελθόν;
Φυσικά. Σκέφτομαι το παρελθόν κάθε μέρα, μαζί με το παρόν. Δεν σκέφτομαι μόνο το δικό μου παρελθόν, αλλά το κοινό μας παρελθόν, αυτό που έχουμε μοιραστεί. Και έχω ταυτοχρόνως την αίσθηση ότι οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα ζουν ένα είδος αμνησίας ως προς την κοινή μας ιστορία.
Θυμάστε τον εαυτό σας ως παιδί;
Δεν αισθάνομαι ότι έχω μεγαλώσει. Προσπαθώ να προσαρμοστώ στο χρόνο που έχω σήμερα, σ’ αυτό που ζω την κάθε μέρα.
Τι σας προσφέρει ο χορός;
Ο χορός και η τέχνη με σώζουν από τη θλίψη.
Γιατί νιώθετε θλίψη;
Για όλα αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο, για όλους τους θανάτους που συμβαίνουν σε όλα τα μέρη του κόσμου, και που είναι δύσκολο να καταλάβουμε το γιατί συμβαίνουν. Οι τραγωδίες είναι μέρος της καθημερινότητάς μας, τη μια στιγμή ακούμε για κάτι αδιανόητο, και την επόμενη μέρα όλα κυλούν όπως πριν, σαν να μην έχει συμβεί ποτέ η τραγωδία, σαν να μην έχει μετακινηθεί τίποτα από τη θέση του. Αυτό με γεμίζει θλίψη.
Πιστεύετε ότι το τραγικό είναι μέρος της ανθρώπινης κατάστασης; Και αν ναι, υπάρχει χώρος για ελπίδα;
Ναι, νομίζω ότι υπάρχει. Όλοι μας πρόκειται να πεθάνουμε. Αλλά κάποιοι από μας θα πεθάνουν στο κρεβάτι τους, πλαισιωμένοι από τους συγγενείς τους, από τα παιδιά τους. Και άλλοι θα πεθάνουν ξαφνικά επειδή κάποιος τους πυροβόλησε, ή από την πείνα και την εξαθλίωση, πριν να έχουν την ευκαιρία να ζήσουν τη ζωή τους. Η ελπίδα είναι το να γνωρίζουμε τις συνθήκες ζωής μας, και το ότι το τέλος μας είναι δεδομένο. Το να μην ξεχνάμε ότι μια μέρα δεν θα είμαστε εκεί για τα παιδιά μας, και τα παιδιά των παιδιών μας. Τι θα τους αφήσουμε; Τι θα αφήσουμε πίσω μας; Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν έλεγε ότι πρέπει να «οργανώσουμε την απαισιοδοξία». Κι αυτό είναι ήδη μεγάλη χαρά, μεγάλη ελπίδα, μεγάλη ενέργεια για να συνεχίσω να δουλεύω.
Η Συλβί Γκιλλέμ έρχεται φέτος στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών για να παρουσιάσει στο Ηρώδειο, στις 3 και 4 Ιουνίου 2015, την αποχαιρετιστήρια παράσταση της, Life in Progress.
Η Συλβί Γκιλλέμ, ύστερα από 35 χρόνια φωτεινής διαδρομής στη χορευτική σκηνή –αληθινή ενσάρκωση της τελειότητας, υπερβαίνοντας τα σύνορα κλασικού και σύγχρονου χορού– ετοιμάζεται για την τελευταία της υπόκλιση. Μοναδική, μοναχική και απρόβλεπτη, όπως πάντα, έρχεται με την αποχαιρετιστήρια παράστασή της, Life in Progress, να αποδείξει ότι δεν ενδίδει στους φόβους της, ότι δεν αγαπά τη μετριότητα, και γι’ αυτό σταματά να χορεύει την κατάλληλη στιγμή.
Με περισσότερα από τριάντα χρόνια χορογραφικής ζωής, η Μαγκύ Μαρέν δεν έπαψε ποτέ να αμφισβητεί το «αισθητικά ορθό», να διερευνά τη δυνατότητα του ανθρώπινου σώματος να αφηγείται τη ζωή, αλλά και να ιντριγκάρει το κοινό, γοητεύοντάς το ή και προκαλώντας του αποστροφή.
Στο βάθος της σκηνής ένας τοίχος με κρεμασμένες τρεις φορεσιές. Ένας άνδρας, με μια ασπρόμαυρη φωτογραφία μπροστά του, επιδίδεται αργά, πολύ αργά, σε ένα παιχνίδι μεταμορφώσεων, αλλάζοντας κάθε μέρα ταυτότητα. Ενσαρκώνει τον άνδρα, τη γυναίκα, το παιδί, τον έφηβο, επώνυμους και μη, μακριά από τις λέξεις, με εργαλείο το ανθρώπινο σώμα, και πρωτίστως το πρόσωπο, αφού αυτό μας ορίζει στο βλέμμα του Άλλου. Το σόλο που ερμηνεύει ο υπέροχος Νταβίντ Μαμπούς φέρει την υπογραφή της ακαταμάχητης Μαγκύ Μαρέν, που δεν παύει να μας αιφνιδιάζει: στο Singspiele σταδιακά η ζωή καταλαμβάνει τη σκηνή και λίγο πια μας νοιάζει αν πρόκειται για χορογραφία, θέατρο ή ό,τι άλλο.
Ευχαριστίες προς Mix’Art Myrys και L’Usine Tournefeuille – Toulouse (France)
Η μεγάλη γιορτή του σύγχρονου χορού επιστρέφει για δεύτερη χρονιά στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Από τις 24 Απριλίου έως και τις 6 Μαΐου τα μέλη του Σωματείου Ελλήνων Χορογράφων μας παρουσιάζουν όλες τις εξελίξεις της ελληνικής σκηνής, μέσα από τις πιο αντιπροσωπευτικές δημιουργίες -«σφηνάκια» (διάρκειας 10΄- 30΄). Στο 14ο Φεστιβάλ Χορού του ΣΕΧ οι θεατές θα έχουν την ευκαιρία, με ενιαίο εισιτήριο ημέρας, να παρακολουθήσουν από δύο έως και πέντε σύντομα έργα με την υπογραφή των πιο δραστήριων, ταλαντούχων νέων αλλά και παλιότερων καταξιωμένων χορογράφων, καλύπτοντας όλο το φάσμα του σύγχρονου ελληνικού χορού. Συνέχεια →
Το Ελληνικό Κέντρο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου (Ε.Κ.Δ.Ι.Θ.) ανακοινώνει τη δράση ΣύστημαΑθήνα / AthensSystem 2014 που διοργανώνεται από το 2007 για τέταρτη φορά από το Ελληνικό Κέντρο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, φέτος με χρηματοδότηση από το ΕΣΠΑ (ΠΕΠ ΑΤΤΙΚΗΣ 2007–2014).
Το Σύστημα Αθήνα / AthensSystem 2014 έχει ως στόχο την προβολή της ελληνικής θεατρικής και χορευτικής παραγωγής στο εξωτερικό και την ενίσχυση της θέσης του Θεάτρου και Χορού στην Ελλάδα.Συνέχεια →
H Tατιάνα Λοβέρδου παρουσίασε στους δημοσιογράφους τους στόχους της νεοιδρυθείσας Επαγγελματικής Σχολής Χορού με έδρα την Πάτρα
26/09/2014
Να αποτελέσει πόλο έλξης σε ότι αφορά στο Κλασσικό Μπαλέτο και στο Σύγχρονο Χορό για Έλληνες και ξένους εκπαιδευομένους στη χορευτική τέχνη, μαθητές και ταυτόχρονα για Έλληνες και ξένους χορογράφους και καθηγητές χορού, φιλοδοξεί η νεοιδρυθείσα Επαγγελματική Σχολή Χορού με έδρα την Πάτρα, της γνωστής και καταξιωμένης χορογράφου Τατιάνας Λοβέρδου.Συνέχεια →
Από 5 έως 11 Σεπτεμβρίου, θεατράκι πλατείας Κουμουνδούρου,καθημερινά στις 21.00
Ο Οργανισμός Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων και το Ελληνικό Κέντρο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου (ΙΤΙ) πραγματοποιούν για δεύτερη συνεχή χρονιά το Φεστιβάλ «Έκφραση Αθήνα, ο Δήμος Αθηναίων δίνει βήμα σε νέες δημιουργίες»από τις 5 έως τις 11 Σεπτεμβρίου 2014 στο θεατράκι της πλατείας Κουμουνδούρου, με παραστάσεις θεάτρου και χορού. Συνέχεια →
Το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας παρουσιάζει την Τρίτη 22 Ιουλίου 2014 το έργο Πλανήτες από την ομάδα Αερίτες, σε χορογραφία της Πατρίσιας Απέργη.
«…..Χώρεσα στους νόμους σας, άπλωσα όνειρα στους δρόμους σας, έστησα το νοικοκυριό μου στις συνειδήσεις σας και μοιράστηκα την ιστορία σας για να μπορώ να διηγηθώ το παραμύθι αύριο στη δική μου γλώσσα».Συνέχεια →
Η ιστορικότερη και πιο καταξιωμένη σχολή χορού της Αμερικής διεθνώς, Martha Graham Dance Company, επιστρέφει στο Ηρώδειο στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών την Πανσέληνο του Σαββάτου 12 Ιουλίου 2014 στις 21.00 με την παράσταση «Celebrating the Greek Connection». Τα έσοδα θα διατεθούν μέσω του ανθρωπιστικού οργανισμού Life line Hellas για την υποστήριξη των μονάδων εντατικής νοσηλείας νεογνών των κρατικών περιφερειακών νοσοκομείων Ηρακλείου Κρήτης, Πατρών, Λάρισας, Ιωαννίνων και Αλεξανδρούπολης.
Το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, φέτος, συμπληρώνει τα 20 του χρόνια. 20συνεχή χρόνια, κατά τα οποία συνέβαλε σημαντικά στη γνωριμία και ανάπτυξη του σύγχρονου χορού στην Ελλάδα και κατέλαβε μια διακριτή θέση στην καλλιτεχνική ζωή της χώρας, αλλά και διεθνώς. Συνέχεια →
Η Ομάδα χορού SaLtaTor παρουσιάζει 2 Solo έργα που ερμηνεύει και xορογραφεί ο Γιάννης Καρούνης. Μαζί με την Ειρήνη Αδάμου στην ερμηνεία των κειμένων προσεγγίζουν θέματα ύπαρξης του ανθρώπου και προσπαθούν να ερμηνεύσουν τα αποτελέσματα των επιλογών της κοινωνίας που θέτουν σε κίνδυνο την αρμονία της ζωής και της εξέλιξης του πλανήτη.
Το 13οΦεστιβάλ Χορού του Σωματείου Ελλήνων Χορογράφων ξεκινά από τη Δευτέρα 9 Ιουνίου 2014 και για τρεις εβδομάδες μας καλεί να γνωρίσουμε από κοντά το έργο των χορογράφων και χορευτών της χώρας μας. Την έναρξη κάνει η παράσταση για παιδιά «Το πιο γλυκό ψωμί» από την ομάδα Ίασις, ενώ η πρώτη εβδομάδα συνεχίζεται δυναμικά και επιφυλάσσει για τους φίλους του χορού ένα πολυποίκιλο πρόγραμμα, με παραστάσεις και περφόρμανς στο Θέατρο, στο BlackBox αλλά και στον ειδικά διαμορφωμένο υπόγειο χώρο (γκαράζ) του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης.
Θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε τις δουλειές από τις ομάδες: Ίασις, LunaPark, Ηχόδραμα, Αθανασία Κανελλοπούλου, YELP Danceco, Δαγίπολη, Ακτίνα, Έλιξ-Εννιάμορφο, Ευγενία Σιγαλού, TrioAA, Marta Gálvez Moncasi & Μίνα Ανανιάδου, Dancevacuum, IndigoFera, ΜΥΙΑ, Υπέρ Ορίων, Altius, Aleajactaest.Συνέχεια →
Οκτώ χρόνια μετά το Σχεδίασμα Β΄- Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, ο Κωνσταντίνος Ρήγος επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με μια παράσταση για τη (μάταιη) αναζήτηση της ευτυχίας. Η Αρκαδία, ως αφετηρία αλλά και ως τελικός προορισμός, αποτελεί το κοινό σημείο αναφοράς των επεισοδίων που συνθέτουν την παράσταση. Δώδεκα χορευτές επιχειρούν να ανακαλέσουν στη μνήμη του θεατή εικόνες οικείες, εμπνευσμένες από τον ειδυλλιακό τόπο της Αρκαδίας.Συνέχεια →
Η μεγάλη γιορτή του σύγχρονου ελληνικού χορού, το Φεστιβάλ Χορού του Σωματείου Ελλήνων Χορογράφων, συμπληρώνει φέτος 13 χρόνια συνεχούς παρουσίας και προσφοράς και φιλοξενείται για πρώτη φορά εξ’ ολοκλήρου στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης από τις 9 μέχρι τις 29 Ιουνίου 2014.
Οι Έλληνες χορογράφοι σε πείσμα των καιρών επιμένουν με ελπίδα, κέφι και δημιουργική διάθεση, καλώντας όλους τους φίλους του χορού να γιορτάσουν, να απολαύσουν, αλλά και να ενημερωθούν για τη σύγχρονη χορογραφική δημιουργία στην Ελλάδα. Εξήντα ένας συνολικά δημιουργοί-μέλη του Σωματείου και ανεξάρτητοι χορογράφοι- θα παρουσιάσουν σε τρεις εβδομάδες τα έργα τους στην κεντρική σκηνή, το γκαράζ και το black box του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης. Συνέχεια →
13 Αυγουστου 2016
