Αλέξης Δαμιανός του Γιάννη Σολδάτου | ο σοφός γέρων του κι­νηματογράφου μας ο Παπαδιαμάντης του, ο Τσαρούχης του

Μέχρι το πλοίο, Ευδοκία, Hνioxos, τρεις μόλις ταινίες, σε τριάντα χρόνια κινηματογραφικής πορείας, κάποιοι ρόλοι που με την ενσάρκωσή τους «έγραψε» δυνατά στο κάδρο το πρόσωπό του, μια θεατρική πορεία που χάνεται στα χρόνια του ’50 και του ’60: αυτός είναι ο Αλέξης Δαμιανός στην Ιστορία της Νεοελληνικής Τέχνης και γι’ αυτούς που,τον γνώρισαν από κοντά, προστίθεται ο σο­φός συνάμα και προκλητικός του λόγος. Ένας λόγος που κηρύσσει την αγάπη με τρόπο βίαιο, που περικλείει θεαματικά τις αντιθέσεις συγχέει την πραγματικότητα με τη μυθοπλασία.

Μετά το Μάη (2012) του Ολιβιέ Ασαγιάς | Κριτικές για την ταινία

Μετά το Μάη (2012) του Ολιβιέ Ασαγιάς

Après Mai

Εκπληκτικής ακρίβειας ανασύνθεση των μετά τον Μάη φοιτητικών πολιτικών αγώνων, που σε απορροφά στο κλίμα της εποχής. Κατακερματισμένο το δράμα, ψυχρή η ματιά στους χαρακτήρες, ακόμα και στο αξονικό πρόσωπο.

«Ο εχθρός μου» 2013 του Γιώργου Τσεμπερόπουλου | Αναλυτικές Κριτικές – Συνεντεύξεις Συντελεστών

ΚΡΙΤΙΚΗ 06 NOV 2013 

3/5 Γιώργος Κρασσακόπουλος

H επιστροφή του Γιώργου Τσεμπερόπουλου, δώδεκα χρόνια μετά την «Πίσω Πόρτα», με μια ταινία φτιαγμένη για να δοκιμάσει την ανοχή και την αντοχή του θεατή μπροστά στη γκρίζα ζώνη στην οποία ενώνονται το καλό και το κακό και με μια ιστορία απόλυτα σημερινή, ταυτόχρονα διαχρονική και σε κάθε περίπτωση σκληρή όσο η ζωή στην Αθήνα εν έτει 2013.

Μαθήματα Αισθητικής Κινηματογράφου: Ο Ήχος στον κινηματογράφο (επιμέλεια: Μίμης Τσακωνιάτης)

 

Σ’ αυτό το μάθημα θα μιλήσουμε για τον κινηματογραφικό ήχο, που όπως πολύ χαρακτηριστικά είπε ο μοναδικός Ακίρα Κουροσάβα «είναι αυτό που όχι μόνο απλώς προσθέτει στο αποτέλεσμα της εικόνας, αλλά το πολλαπλασιάζει δυο τρεις φορές».

V for Vendetta (2005) Σκηνοθεσία: James McTeigue || Οι κριτικές που γράφτηκαν για την ταινία

V for Vendetta
5-11-2015 | Γιάννης Πατλάκας

Είδος: Περιπέτεια
Παραγωγής: 2005
Διάρκεια: 132
Χώρα: ΗΠΑ
Σκηνοθεσία: James McTeigue
Σενάριο: Andy Wachowski, David Lloyd, Lana Wachowski
Ηθοποιοί: Hugo Weaving, John Hurt, Natalie Portman, Natasha Wightman, Roger Allam, Stephen Fry, Stephen Rea, Tim Pigott-Smith

ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΕΤΟΣ ΜΗΔΕΝ (1948) του Ρομπέρτο Ροσελίνι το Σάββατο 29.4.2017 στις 21.00 στον κινηματογράφο Αλέκα με ελεύθερη είσοδο

Το Σάββατο 29 Απριλίου 2017 στον κινηματογράφο Αλέκα (Γ’ Ορεινής Ταξιαρχίας 13, Πλατεία Αλεξανδρή, πρώην Γαρδένια, Ζωγράφου) στις 21.00 στο Ραντεβού με τους μεγάλους δημιουργούς στο δήμο Ζωγράφου θα προβληθεί η αριστουργηματική νεορεαλιστική ταινία του Ρομπέρτο Ροσελίνι Γερμανία Έτος Μηδέν (1948) με ελεύθερη είσοδο. Στις 19.00 θα προβληθεί η ταινία του Σταύρου Ψυλλάκη  «Άλλος Δρόμος δεν Υπήρχε» (2009). Θα παραβρεθεί ο δημιουργός για συζήτηση με το κοινό.

Θόδωρος Αγγελόπουλος: Ταξίδι στα όρια της Ιστορίας | της Ειρήνης Στάθη

 

Το να είσαι φημισμένος, δε σημαίνει πως σε ξέρουν όλοι. Όταν είσαι φημισμένος και άγνωστος, επιτρέπεις σε κάποιον να σε ανακαλύψει.

Jean Cocteau

Το Γαλλικό Νέο Κύμα | του Δρ Νίκου Τερζή

Μια μορφή τέχνης απαιτεί ιδιοφυΐα. Οι ιδιοφυείς άνθρωποι είναι ταραχοποιοί, που σημαίνει ότι ξεκινούν από το μηδέν, κατεδαφίζουν τους αποδεκτούς κανόνες και ανοικοδομούν νέους κόσμους. Το πρόβλημα στον κινηματογράφο σήμερα είναι η έλλειψη των ταραχοποιών. Δεν υπάρχει κάποιος δημεργετικός (σκηνοθέτης) εν όψει. Υπήρχε μέχρι τώρα κάποιος, αλλά ξεπέρασε τα όρια της διαφοράς του ταραχοποιού και του γελωτοποιού. Συνέτριψε το status quo. Αυτός είναι ο Godard. Μας τέλειωσαν οι «κακοί μαθητές». Θα βρεις μαθητές που μασκαρεύονται ως κακοί, αλλά δεν θα βρεις το αληθινό πράγμα, γιατί ο αυθεντικά κακός μαθητής νικά τα πάντα. Henri Langlois

«Το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο» (1964): ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΙΕΡ ΠΑΟΛΟ ΠΑΖΟΛΙΝΙ των Bernardo Bertolucci και Jean-Louis Comolli (απόσπασμα) (δημιουργικό διαδίκτυο)

ΣΥΖΗΤΗΣΗ ME TON PASOLINI

των Bernardo Bertolucci και Jean-Louis Comolli (απόσπασμα)

Bertolucci: Παίρνεις υπόψη σου τις λαϊκές απαιτήσεις; Πιστεύεις ότι είναι λάθος ν’ αδιαφορείς γι ’ αυτές ή να τους «πηγαίνεις κόντρα»;

Pasolini: Ως δημιουργός, δεν τις υπολογίζω. Τις υπολογίζω ως μαρξιστής.

Η κυρία χωρίς καμέλιες (1953) του Μικελάντζελο Αντονιόνι | Αναλυτική Παρουσίαση-Κριτικές

Πρόκειται για μία από τις λιγότερο γνωστές ταινίες του Μικελάντζελο Αντονιόνι (1912-2007), και η τρίτη μεγάλου μήκους που γύρισε ο σκηνοθέτης. Η Κλάρα, μία όμορφη πωλήτρια σε ένα κατάστημα στο Μιλάνο, κερδίζει έναν διαγωνισμό ομορφιάς. Η επιτυχία αυτή τής χαρίζει τον πρώτο της ρόλο σε ένα δράμα της σειράς.

Ο Λάκης Παπαστάθης για Το Μόνον της Ζωής του Ταξείδιον (2001) [δημιουργικό διαδίκτυο]

 

Καθισμένοι στην κορυφή ενός λόφου, ο παππούς και εγγονός μιλάνε για ταξίδια. Για ταξίδια που έγιναν, για ταξίδια που δεν έγιναν ποτέ, για τη ζωή. Η ζωή του ενός πλησιάζει στο τέλος της. Η ζωή του άλλου μόλις αρχίζει.

Η Ιδιότυπη Ars Combinatoria τού Θανάση Ρεντζή στον Ηλεκτρικό Άγγελο | του Θωμά Τσακαλάκη [ δημιουργικό διαδίκτυο]

Πρεσβεύουμε πως η ιδέα τού καθολικώς αθώου θεατή συνιστά έναν εξυπηρετικό μύθο, πρωτίστως για τη βιομηχανία τού θεάματος αλλά συχνάκις και για τις ανάγκες τής «υψηλόφρονος» κριτικής.

ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ (1960) του Στάνλεϊ Κιούμπρικ | Ο άνθρωπος και η Ιστορία | του Γιάννη Ράγκου [δημιουργικό διαδίκτυο]

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ

ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ (1960)

Ήταν η τελευταία ταινία που ο Στάνλεϋ Κιούμπρικ γύρισε για τα μεγάλα στούντιο του Χόλλυγουντ. Μετά από επι­μονή του πρωταγωνιστή Κερκ Ντάγκλας, αντικατέστησε λίγο πριν από την έναρ­ξη των γυρισμάτων τον Άντονυ Μαν και, με βάση ένα σενάριο του Ντάλτον Τράμπο, δημιούργησε ένα λαμπρό και σπα­ρακτικό ιστορικό έπος για την εξέγερση των σκλάβων, με επικεφαλής τον Σπάρ­τακο, εναντίον της παντοδύναμης Ρω­μαϊκής Αυτοκρατορίας.

ΔΗΜΟΣ ΑΒΔΕΛΙΩΔΗΣ ΑΥΘΟΡΜΗΤΙΣΜΟΣ συνέντευξη στον Ηλία Κανέλλη για το «Δέντρο που πληγώναμε» [δημιουργικό διαδίκτυο]

Αβδελιώδης: Το 1960, χρόνος που τοποθετείται η ταινία μου, χρησιμοποιεί ένα φόντο που είναι αναγνωρίσιμο μόνο σ’ αυτή την εποχή. Αν πάμε δέκα χρόνια πιο πριν, ας πούμε το 1950 που η χώρα έβγαινε απ’ τον Εμφύλιο, η ταινία θα έπρεπε να έχει άλλο χαρακτήρα. Το 1960 είναι μια μεταβατική περίοδος κι αυτό καθορίζει την ταινία, τους ήρωες και τα πράγματα.

Πέθανε ο σκηνοθέτης, θεατρικός συγγραφέας, ηθοποιός και κριτικός κινηματογράφου Αχιλλέας Ψαλτόπουλος

Την απώλεια του Αχιλλέα Ψαλτόπουλου, ενός καλλιτέχνη με εμβληματική παρουσία στη θεατρική Θεσσαλονίκη και σπουδαία πορεία άνω των 30 χρόνων, θρηνεί η Θεσσαλονίκη.
Ο πολυσχιδής Αχιλλέας Ψαλτόπουλος ήταν σκηνοθέτης, θεατρικός συγγραφέας, ηθοποιός και κριτικός κινηματογράφου. [πρόσφατα το περιοδικό μας αναδημοσίευσε μια κριτική του Αχιλλέα Ψαλτόπουλου για τους Κακόφημους Δρόμους από το έντυπο κινηματογραφικό περιοδικό Τσόντα]. 

Κακόφημοι Δρόμοι (1973) του Μάρτιν Σκορτσέζε | Κριτική Αχιλλέα Ψαλτόπουλου
(Τσόντα 8)-[Δημιουργικό Διαδίκτυο]

Ο Δράκος (1956) του Νίκου Κούνδουρου-Αθέμιτος Συναγωνισμός (1982) και Το Δέντρο που Πληγώναμε (1986) του Δήμου Αβδελιώδη Σάββατο και Κυριακή 8 και 9 Απριλίου 2017
στον κινηματογράφο Αλέκα με ελεύθερη είσοδο

Ο Δράκος (1956) του Νίκου Κούνδουρου: Δεν είναι κρίμα εμείς οι Έλληνες να σφαζόμαστε μεταξύ μας; του Γιάννη Σολδάτου [δημιουργικό διαδίκτυο]

Η τραγική έκβαση του αρχαίου προτύ­που μεταφέρεται στη σύγχρονη Ελλάδα. Και εδώ μπαίνει το ερώτημα: Αν στον αρχαίο μύθο οι αίτιοι της συμφοράς του ήρωα ήταν οι ίντριγκες των θεών και οι βουλές της μοίρας, τώρα ποιοι είναι οι καινούργιοι αίτιοι της συμφοράς που κατατρέχει τους σύγχρονους Έλληνες; Αποδεικνύεται, τελικά, πως είναι οι ίδι­οι οι Έλληνες. Αυτοί σκαρώνουν τις ί­ντριγκες και αυτοί εκτρέπουν τη μοίρα τους προς τα τραγικά συμβάντα. Μετα­ξύ τους σφάχτηκαν πριν λίγα χρόνια στο πρώτο και δεύτερο αντάρτικο, ανθρω­ποθυσία στις ιδεολογίες της εποχής.

ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟ ΣΙΝΕΜΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣ 2017 ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΖΩΓΡΑΦΟΥ

Από 1/4/2017 έως 7/5/2017 Αλέκα-Τέχνη Πόλης

Σάββατο 8 Απριλίου 2017

19.00 «Ο Δράκος» (1956) του Νίκου Κούνδουρου (105′)

Μία από τις 3 πιο σημαντικές ταινίες στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου, βασισμένη σε σενάριο του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Συνδυάζει στοιχεία από τον ιταλικό νεορεαλισμό, τον γερμανικό εξπρεσιονισμό αλλά και το φιλμ νουάρ. Την εκπληκτική μουσική της ταινίας υπογράφει ο Μάνος Χατζιδάκις.

Ηθοποιοί: Ντίνος Ηλιόπουλος, Μαργαρίτα Παπαγεωργίου, Γιάννης Αργύρης, Θανάσης Βέγγος, Μαρίκα Λεκάκη, Ανέστης Βλάχος, Φρίξος Νάσου

Για την ταινία μικρού μήκους! (η πως να παίζει κανείς το ρόλο της Κασσάνδρας όταν είναι μέτοικος στην Τροία)| του Πατρίς Βιβάνκο [δημιουργικό διαδίκτυο]

Ο κινηματογράφος γεννήθηκε στο μικρό μήκος. Αν σήμερα η ταινία μικρού μήκους (μ.μ.) βρίσκεται εξορι­σμένη στα περίχωρα του σινεμά, αυτό οφείλεται σε μια μακρά διαδικασία «εμπορευματοποίησης» της ταινίας. Η ύπαρξή της, εδώ και πολλές δε­καετίες, είναι συνδεδεμένη είτε με μια μεγάλου μήκους ταινία είτε με την τύχη της σ’ ένα φεστιβάλ. Μέσα στην ιστορία του σινεμά έχασε σιγά- σιγά την αυτονομία της και αν αναπαράγεται ακόμα, η δεκαετία του ‘ 80 θα της αφαιρέσει αναμφίβολα κάθε λόγο υπάρξεως.

ΜΕΤΕΩΡΟ ΚΑΙ ΣΚΙΑ: ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Ο Τάκης Σπετσιώτης συνομιλεί με τον Μπάμπη Ακτσόγλου [δημιουργικό διαδίκτυο]

ΔΡΑΜΑΤΟΥΡΓΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ

Τάκη ας αρχίσουμε καλύτερα με τη δραματουργική σύλληψη της ταινίας. Η ιδέα του ΜΕΤΕΩΡΟΥ ΚΑΙ ΣΚΙΑ υπάρχει από παλιά μέ­σα σου και κατά πόσο άλλαξε όλο αυτό το διάστημα που την επεξεργάζεσαι;

Το σχέδιο του ΜΕΤΕΩΡΟΥ ΚΑΙ ΣΚΙΑ υπάρχει μέσα μου, πολύ πριν την ΑΝΑΠΑΥΤΙΚΗ ΜΕΡΙΑ, δηλαδή την πρώτη μου ταινία μεγάλου μήκους (1981). Άρχισα να το σκέφτομαι στα­διακά γύρω στα 1978—79, που δεν έ­κανα τότε κινηματογράφο, παρά μόνο μερικά πειράματα αντεργκράουντ σε 16 και σούπερ—8.

Κακόφημοι Δρόμοι (1973) του Μάρτιν Σκορτσέζε | Κριτική Αχιλλέα Ψαλτόπουλου (Τσόντα 8)-[Δημιουργικό Διαδίκτυο]

Με τους Κακόφημους δρόμους την τρίτη του ταινία μεγάλη μήκους με υπόθεση, ο Μάρτιν Σκορσέζε άρχισε ν’ αναγνωρίζεται στην πατρίδα του αλλά και διεθνώς σαν ένας από τους πολλά υποσχόμενους σκηνοθέτες του Νέου Αμερικάνικου Κινηματογράφου.

Αλέξης Δαμιανός: Ένας ρόλος «Στον καιρό των Ελλήνων»| του Γιάννη Σολδάτου [δημιουργικό διαδίκτυο]

Στο κινηματογραφικό εργοβιογραφικό του Δαμιανού συναντάμε και κάποιες ερμηνείες του σε ταινίες άλλων σκηνοθετών, όπως στον Κλέφτη (μικρού μήκους) του Βούλγαρη, στο Φόβο του Μανουσάκη, στην Παρεξήγηση του Σταύρακα, στο Ναι μεν αλλά… του Τάσσιου, στον Καιρό των Ελλήνων του Παπαστάθη κ.ά. Ρόλοι που του ανατέθηκαν επενδύοντας ο σκηνοθέτης της ταινίας στον ηθοποιό Δαμιανό με την ενδιαφέρουσα φάτσα και το χαρακτηριστικό παίξιμο. Από όλες αυτές τις ταινίες θα σταθώ σε μία, αυτήν του Παπαστάθη: Στον καιρό των Ελλήνων.

Στον Καιρό των Ελλήνων: Ληστές και Παράδοση του Λάκη Παπαστάθη [δημιουργικό διαδίκτυο]

Εδώ και οχτώ περίπου χρόνια πρωτοείδα τη Μαρία Πενταγιώτισσα του Αχιλλέα Μαδρά. Είναι μια ταινία του 1928. Με τη Φρίντα Πουπελίνα, τον Αιμίλιο Βεάκη, το Βασίλη Αυλωνίτη και τον ίδιο το Μαδρά. Αργότερα μπήκε και ντουμπλαρισμένος ήχος στην ταινία. Με εντυπωσίασε πολύ η πληροφορία πώς ο Μαδράς έβαζε τους μαθητές της σχολής Καλών Τεχνών και μπογιάτιζαν χρωματιστά καρέ – καρέ την ταινία. Το χρώμα αυτό δε σώζεται φυσικά σήμερα εκτός από μερικές γρατσουνιές πάνω στη ζελατίνα του φιλμ.

Ζαν-Πιέρ και Λυκ Νταρντέν Τα μυστικά της κίνησης: Η ερμηνεία και η καθοδήγηση των ηθοποιών στον κινηματογράφο των αδελφών Νταρντέν | του Ντικ Τομάσοβιτς [ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ]

 

Λέγεται ότι οι αδελφοί Νταρντέν δουλεύουν στο σκοτάδι, μακριά απ’ τα αδιάκριτα βλέμματα, σε απόλυτη απομόνωση . Κάστινγκ περιορισμένης δημοσιότητας, διακριτική αναζήτηση τοποθεσιών για τα γυρίσματα, πλατό επιμελώς φυλασσόμενο, περιορισμένο συνεργείο και αρκετή εγκράτεια στις δηλώσεις και στις συνεντεύξεις, συμβάλλουν στη διαμόρφωση του μυστηρίου Νταρντέν.

Το κρύο της Τραπεζούντας (2015), του Μουστάφα Καρά | αναλυτική παρουσίαση, trailer, που παίζεται, η γνώμη των κριτικών

Το κρύο της Τραπεζούντας (2015), του Μουστάφα Καρά

Η ζωή του Μεχμέτ ξύνει τον πάτο της κοινωνικής πυραμίδας. Ζει σε ένα εξαθλιωμένο ορεινό χαμόσπιτο στην Τραπεζούντα, συντροφιά με την γριά μάνα του, την εξουθενωμένη και απελπισμένη σύζυγό του και τα δυο παιδιά του. Τα λιγοστά ζωντανά που εκτρέφουν για αναπαραγωγή, δεν τους παρέχουν παρά ελάχιστα. Το λογικό θα ήταν να έβρισκε κάποια δουλειά στο κοντινό ορυχείο όπως τον πιέζει η οικογένεια του για να πληρώσουν τα αμέτρητα χρέη τους, αλλά ο Μεχμέτ γυρνάει τα βουνά μόνος του αναζητώντας με μανία, εκείνη την χρυσοφόρο φλέβα που θα τους λύσει τα προβλήματα μια για πάντα.

Οντολογία της κάμερας/Jump cut: ριζοσπαστική σκηνοθετική τεχνική του μοντάζ του Δρ Νίκου Τερζή

Με τον όρο οντολογία της κάμερας εννοούμε τη σύνθεση ενός οπτικού κόσμου τον οποίο η κάμερα δημιουργεί και διαμεσολαβεί για τον θεατή. Με άλλα λόγια είναι η αίσθηση του χωροχρόνου που τα εν σειρά πλάνα δημιουργούν για τον θεατή μιας ταινίας, αλλά και ο εκτός κάδρου (off-screen) χώρος που τα ίδια πλάνα υπαινίσσονται κατά την προβολή. Ότι βλέπουμε σε μια ταινία, το οποίο αναδύοντας ζωντάνια γεννά μέσα μας μια αίσθηση ύπαρξης, φαίνεται μόνο διαμέσου του ματιού της κάμερας. Αναζητούμε λοιπόν την οντολογία αυτού του συμβόλου -με τα λόγια του Sartre-1 των εικόνων σε κίνηση κάθε φορά, διαμεσολαβημένων και ενίοτε ιδιοφυώς μετρημένων από την κάμερα για να μας αποδώσει την αίσθηση της ύπαρξης ενόσω παρακολουθούμε την ταινία.2

“Himizu” του Σίον Σόνο || κριτική του Σπύρου Δούκα

Αλήθεια, τι είναι αυτό που ανάγει ένα έργο σε αριστούργημα ως προς την κριτική του αξιολόγηση; Είναι η καλλιτεχνική του πολυπλοκότητα; Η δομή του, όταν εξυπηρετεί άψογα αυτό που κατανοείται ως “σκοπός” του;

«ΤΑ ΜΕΓΑΡΑ» (1974) KEIMENO: ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΕΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΣ [ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ]

 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΕΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΣ

«ΤΑ ΜΕΓΑΡΑ»

Τον Ιούλιο του 1973, πηγαίνοντας προς Κόρινθο, περάσαμε από τον καταστρεμένο ελαιώνα της Πάχης, στα Μέγαρα. Το θέαμα μας συγκλόνισε, κι αποφασίσαμε να επιστρέφουμε μ’ ένα 120άρι έγχρωμο φιλμ για να τραβήξουμε. Δεν θέλαμε τίποτα παραπάνω από το ν’ αποτυπώσουμε αυτό το συγκλονιστικό θέαμα για να το κρατήσουμε για αρχείο. Βέβαια 120 μέτρα φιλμ (4 λεπτά) δεν έφτασε, και ξαναγυρίσαμε μ’ άλλα δυο κουτιά. Τότε συναντήσαμε ένα βοσκό της περιοχής που μας μίλησε για τη μέρα που έγινε η επιδρομή με τις μπουλντόζες του Ανδρεάδη. Μας είπε πράγματα που ούτε το ένα δέκατο απ’ αυτά δεν είχε περάσει στις εφημερίδες.

Σεμινάριο Ιστορίας και Κριτικής Κινηματογράφου 2017
με καινοτομίες σε μορφή και περιεχόμενο

Παρακαλώ, γυναίκες, μη κλαίτε… «Μην πειράξεις τα υλικά»! του Ηλία Κανέλλη [ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ]

«Μην πειράξεις τα υλικά»!

Το Παρακαλώ, γυναίκες, μη κλαίτε… γυρίστηκε στην ορεινή Αρκαδία. Ο Τσιώλης την προσδιορίζει, μάλλον σαρκάζοντας, ως κομεντί, αλλά στην ουσία είναι μια λεπταίσθη­τη κωμωδία ηθών και χαρακτήρων – και όπως κάθε κωμωδία που σέβεται τον εαυτό της έχει ένα βαθύτατο δραματικό υπόστρωμα, φορτισμένο από εναν τόνο υπαρξιακής αγωνίας. Η περιγραφή του Γιάννη Μπακογιαννόπουλου είναι ακριβής και λιτή:

Δωρεάν Μάθημα Ιστορίας και Κριτικής Κινηματογράφου
με θέμα «Βασικοί Σταθμοί της Ιστορίας του Κινηματογράφου»
το Σάββατο 18 Μαρτίου 2017
Παρουσίαση Σεμιναρίου Ιστορίας και Κριτικής Κινηματογράφου
ΜΕ ΕΝΑΡΞΗ 1 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2017

Μαθήματα Πιάνου (1993) της Τζέιν Κάμπιον το Σάββατο 18 Μαρτίου 2017
με ελεύθερη είσοδο, ανάλυση και συζήτηση

Μαθήματα Πιάνου (1993) της Τζέιν Κάμπιον | Κριτική Νίκου Κολοβού [Δημιουργικό Διαδίκτυο]

Η ελευθερία της Έντα ανεβαίνει απ’ την τρομαγμένη αλαλία της προς τα άνω. Βγαίνει με τα δάχτυλα της μέσα απ’ το βουβό πιάνο της. Ανάβει τα μάτια της. Εκλεπτύνει την αφή της και την κάνει από με­τάξι. Κρατά σε ετοιμότητα το σώμα της για την ευφορία της ερωτικής ενοχής. Το πιάνο είναι ένα όργανο σχεδόν κακάσχημο. Υποδέχεται όμως και προπέμπει τη μουσική. Μαγνητίζοντας, ποτίζοντας την ευμενή ακοή με τη γλυκύτητά της. Η Έντα φαίνεται σχεδόν άσχημη. Αναδύεται όμως μέσα απ’ τον αφυ­πνισμένο της έρωτα και την ασταμάτητη μάχη της για ζωή σαν ένσαρκη και όμορφη με­λωδία.

Brecht: H Μπρεχτική κριτική της αστικής τέχνης και οι θεωρίες του για μια τέχνη επαναστατική του Δρ Νίκου Τερζή

Όλοι κυνηγούν την ευτυχία χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι η ευτυχία βρίσκεται στις (φτερωτές) φτέρνες τους. Bertolt Brecht

Είναι ευκολότερο να κλέψεις ιδρύοντας μια τράπεζα παρά ληστεύοντας έναν ταμία τραπέζης υπό την απειλή όπλου. Bertolt Brecht

Κανείς δεν μπορεί να είναι καλός για καιρό αν η καλοσύνη δεν είναι σε ζήτηση. Bertolt Brecht

Καθώς η πραγματικότητα αλλάζει, πρέπει να αλλάξουμε τα εκφραστικά μέσα για να την αναπαραστήσουμε. (Bertolt Brecht, Against Georg Lukacs, 1974, 51).

Ίνγκμαρ Μπέργκμαν: Είμαστε συναισθηματικά αναλφάβητοι | O «αναγνώστης της ανθρώπινης ψυχής» Ingmar Bergman μιλάει για την ψυχή

«Είμαστε συναισθηματικά αναλφάβητοι. Όχι μόνο εσύ κι εγώ, όλοι μας είμαστε κι αυτό είναι το πιο θλιβερό. Μας δίδαξαν για την ανατομία, για τις γεωργικές μεθόδους στην Αφρική. Ξέρουμε απ’ έξω μαθηματικούς τύπους. Αλλά δεν μας έμαθαν τίποτα για τις ψυχές μας.