Nomadland: «Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί», αλλά οι εικόνες τους δεν πάλλονται στην ταινία | Βασίλης Μάλτας

“Nomadland” Σκηνοθεσία: Κλοέ Ζάο Πρωταγωνιστούν: Φράνσις ΜακΝτόρμαντ, Ντέιβιντ Στράθερν Η.Π.Α., 2020   [2/5] 

Tο Σκοτεινό Αντικείμενο του Πόθου (1977) Κριτική του Θόδωρου Σούμα

Το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου (1977) είναι η τελευταία ταινία του Λουίς Μπουνιουέλ. Ο Ανδαλουσιανός σκύλος (1928), ήταν η πρώτη. Ο κινηματογραφικός κύκλος του αρχίζει και ολοκληρώνεται με δύο ιστορίες πόθου.

Ευτυχία (2019) του Άγγελου Φραντζή || Οι κίνδυνοι του Κλασικού Αφηγηματικού Κινηματογράφου || Κριτική Γιάννη Καραμπίτσου [3/5]

Η Ταινία Ευτυχία λοιπόν… Είναι σίγουρα μια ταινία που αξίζει να δει κάποιος έλληνας και ενδεχόμενα κάποιος ξένος θεατής. Είναι Άγγελος Φραντζής τουλάχιστον όπως εκδηλώνεται καλλιτεχνικά στο «Ακίνητο Ποτάμι» και σε προγενέστερες ταινίες του;;; Είναι χωρίς και να είναι. Είναι τόσο τέλος πάντων ώστε να μην επιμείνουμε άλλο ετούτη τη στιγμή. Μου άρεσε η ταινία με την έννοια ότι γνώρισα καλύτερα την προσωπικότητα της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου που πάντα άκουγα για αυτήν αλλά δεν είχα ασχοληθεί όσο θα ήθελα.

Λίλιαν (Lillian) (2019) σκηνοθεσία Αντρέας Χόρβατ || αναλυτική παρουσίαση, trailer, η γνώμη των κριτικών

Σκηνοθεσία: Αντρέας Χόρβατ
Ηθοποιοί: Πατρίτσια Πλάνικ
Ημερομηνία Εξόδου: 5 Δεκεμβρίου 2019

Τα Άγρια Αγόρια (2017) του Μπερτράν Μαντικό || Έτσι Οφείλει να Είναι ο Κινηματογράφος || κριτική Γιάννη Καραμπίτσου [4/5]

Βρισκόμαστε λίγο πριν μπει το 2020. Βλέπουμε πάρα πολλές ταινίες ενδιαφέρουσες τα τελευταία χρόνια, απελπιστικά πολλές αν σκεφθεί κανένας ότι αυτή την εβδομάδα βγαίνουν στις αίθουσες 10 ταινίες και από αυτές οι 5 είναι τουλάχιστον αξιόλογες. Φαινόμενο που επιδέχεται οπωσδήποτε βαθύτερης μελέτης αν σκεφθεί κανένας ότι η Κοινωνία δεν παρουσιάζει την ίδια κινητικότητα. Όμως Ταινίες όπως το Άγρια Αγόρια και το Λίλιαν δεν βλέπουμε συχνά τις τελευταίες δεκαετίες. Ταινίες καλλιτεχνικές, αντίστοιχες με εκείνες που παίζονταν από τη δεκαετία του 60 και μετά με την έλευση της Νουβέλ Βαγκ, του Κινηματογράφου του Δημιουργού και του Μοντέρνου Κινηματογράφου και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 80. Ταινίες όπως οι καλλιτεχνικές και άβαντ γκαρντ της καλύτερης δεκαετίας του κινηματογράφου εκείνης του 20 του περασμένου αιώνα. Τέτοιες λοιπόν ταινίες είναι τα Άγρια Αγόρια και η Λίλιαν που είχαμε την τύχη να απολαύσουμε αυτή την εβδομάδα.

Τα Άγρια Αγόρια (2017) του Μπερτράν Μαντικό || Αναλυτική Παρουσίαση, Trailer, Η Γνώμη των Κριτικών

 

Λίλιαν (Lillian) (2019) σκηνοθεσία Αντρέας Χόρβατ || αναλυτική παρουσίαση, trailer, η γνώμη των κριτικών

Κρατικά Μυστικά (Official Secrets) (2019) Σκηνοθεσία: Γκάβιν Χουντ Κατασκοπικό ή Πολιτικό Θρίλερ;; || Κριτική του Γιάννη Καραμπίτσου || Πως “θάβουμε” τις ταινίες την εποχή της Υπερπληροφόρησης !! || Κινηματογράφος Βίωμα ή Θέαμα;;

2003. Η μεταφράστρια του Αρχηγείου Επικοινωνιών της βρετανικής Κυβέρνησης Κάθριν Γκαν διαρρέει ένα άκρως απόρρητο e-mail των αμερικανικών αρχών που ζητούσε από τις βρετανικές υπηρεσίες να κατασκοπεύσουν άλλα κράτη μέλη του ΟΗΕ με σκοπό να εκβιάσουν μία θετική ψήφο από τις χώρες αυτές για την εισβολή στο Ιράκ. Όταν ασκείται ποινική δίωξη σε βάρος της με βάση τον νόμο περί κρατικών μυστικών, η Γκαν και οι δικηγόροι της κάνουν ό,τι μπορούν για να υπερασπιστούν τις πράξεις της. Καθώς η ζωή, η ελευθερία και ο γάμος της απειλούνται, καλείται να υπερασπιστεί τα πιστεύω της.

Κρατικά Μυστικά (Official Secrets) (2019) του Γκάβιν Χουντ || Αναλυτική Παρουσίαση, Trailer, Η Γνώμη των κριτικών

Παράσιτα (2019) Σκηνοθέτης: Μπονγκ Τζουν Χο || Κριτική του Νεκτάριου Σουλδάτου

Η ιστορία δύο οικογενειών στην Κορέα, μιας πλούσιας και μιας φτωχής που αρχικά κινούνται παράλληλα. Η εισαγωγή δείχνει να έχει εγκλωβίσει τη φτωχή οικογένεια σε ένα ημιυπόγειο, με τα συνεπακόλουθα προβλήματα. Σε κάποια στιγμή φαίνεται οι δύο ιστορίες να συγκλίνουν και να συναντούνται, αφού η φτωχή οικογένεια βρίσκει -νόμιμο αλλά όχι ηθικό- τρόπο να εισχωρήσει στη βίλα της πλούσιας – δικαιώνοντας τον τίτλο της ταινίας. Η τύχη (με την κατάλληλη ώθηση) φαίνεται να χαμογελάει στους ήρωές μας.

Ενήλικοι στην αίθουσα (2019) σκηνοθεσία: Κώστας Γαβράς ||| Κριτική Γιάννης Καραμπίτσος με 2 ν το Γιάννης [2,5/5]

Πάντα έχω το πρόβλημα τι να γράψω όταν στη σημερινή εποχή υπάρχει υπερπληροφόρηση και ακόμα και αν κάποιοι κριτικοί κινηματογράφου γράφουν πολύ καλά και σε περιεχόμενο και σε μορφή και σε ύφος δεν παύουν σε ένα βαθμό να γράφουν τα ίδια περίπου πράγματα, να κυμαίνονται στο ίδιο μήκος κύματος. Έτσι θα προσπαθήσω και ετούτη τη φορά να γράψω κάτι που ενδεχόμενα δεν έχει γραφεί ή πολυγραφεί.

Ο Κώστας Γαβράς μιλάει για το «Ενήλικοι στην Αίθουσα», τον Γιάνη Βαρουφάκη, την ελληνική κρίση

«Ενήλικοι στην Αίθουσα»: Δείτε το τρέιλερ και έξι σκηνές από το «Adults in the Room» του Κώστα Γαβρά || Βενετία 2019: Το «Ενήλικοι στην Αίθουσα» του Κώστα Γαβρά δεν είναι μια ταινία για την ελληνική κρίση

Κάποτε… στο Χόλιγουντ || Κριτική του Άγγελου Καλοδούκα

Κάποτε… στο Χόλιγουντ
Φωτογραφία-κείμενο: Άγγελος Καλοδούκας

19.08.2019

Οι Νεκροί δεν Πεθαίνουν (2019) του Τζιμ Τζάρμους || Κριτικές για την ταινία – Αναλυτική Παρουσίαση-Trailer- Αστεράκια

Οι Νεκροί δεν Πεθαίνουν (The dead don’t die) (2019)

Σκηνοθεσία: Τζιμ Τζάρμους
Ηθοποιοί: Μπιλ Μάρεϊ, Τίλντα Σουίντον, Στιβ Μπουσέμι, Τομ Γουέιτς, Άνταμ Ντράιβερ, Σελίνα Γκόμεζ, Ίγκι Ποπ, Κλόι Σεβινί, Ντάνι Γκλόβερ, Ρόζι Περέζ, Σάρα Ντράιβερ, RZA
Είδος: Τρόμου, Κωμωδία, Φαντασίας
Ημερομηνία Εξόδου: 18 Ιουλίου 2019

Άγριες Φράουλες (1957) του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν || Κριτικές που γράφτηκαν για την ταινία

Άγριες φράουλες Κριτική του Νίνου Φενέκ Μικελίδη [5/5]

Smultronstallet. Σουηδία, 1957. Μαυρόασπρη. Σκηνοθεσία-σενάριο: Ίνγκμαρ Μπέργκμαν. Ηθοποιοί: Βίκτορ Σέστρομ, Μπίμπι Αντερσον, Ίνγκριντ Τούλιν, Γκούναρ Μπγιόρνστραντ, Νάιμα Βίσφραντ. Διάρκεια: 93΄

Κάθε σχεδόν ταινία του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν είναι και ένα κινηματογραφικό γεγονός. Και σίγουρα καμιά περισσότερο από τις «Αγριες φράουλες» (Χρυσή Άρκτος στο φεστιβάλ Βερολίνου 1958), από τις πιο σύνθετες και πλούσιες σε φιλοσοφικά και ηθικά θέματα ταινίες του Σουηδού αυτού δημιουργού.

Η Ευτυχία (1965) της Ανιές Βαρντά ||| Κριτικές που γράφτηκαν για την ταινία || Βαθμολογία-Αξιολόγηση

Θοδωρής Δημητρόπουλος [5/5]

Oneman

Η Ευτυχία
(“Le Bonheur”, Ανιές Βαρντά, 1ω19λ)

Ένας μαραγκός ζει μια συνηθισμένη, ευτυχισμένη ζωή με τη γυναίκα και τα δύο παιδιά του μέχρι που γνωρίζει μια νεαρή κοπέλα την οποία κυνηγά προσπαθώντας μαζί της να -πώς αλλιώς να το πούμε- συμπληρώσει την ευτυχία της ζωής του.

Τριστάνα (1970) του Λουίς Μπουνιουέλ ||| Κριτικές για την ταινία || από 30 Μαΐου 2019 στις αίθουσες σε επανέκδοση

Η Τριστάνα είναι μία 18χρονη συγκαταβατική ορφανή στο Τολέδο της δεκαετίας του 20 την οποία αναλαμβάνει να προστατεύσει ένας ευκατάστατος, ασυμβίβαστος και άθεος γέρος, ο Δον Λόπε. Ο άντρας τη δέχεται με πατρικότητα, αλλά γρήγορα οι τρόποι του αλλάζουν, θέλει να είναι και σύζυγος και πατέρας της.

Κάννες 2019: Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ δίνει ατόφιο «Πόνο και Δόξα» σε ένα πολύτιμο κομμάτι σινεμά

Στην πιο αυτοβιογραφική στιγμή της καριέρας του, ο Πέδρο Αλμοδόβαρ βγάζει από την πρίζα την εξτραβαγκάντζα που τον έκανε διάσημο και δίνει ατόφιο, χειροποίητο, ανεξάντλητο… πόνο και δόξα σε μια εμμονική επιστροφή στο σινεμά (του).

Μια αγάπη ανέφικτη (2018) της Κατρίν Κορσινί || Κριτική Γιάννη Καραμπίτσου [3/5] | η ζωή μας όλη για ένα ερωτικό πάθος;;

Η Κατρίν Κορσινί -στην πιο ώριμη σκηνοθετική της δουλειά σε μια καριέρα 30 χρόνων- διασκευάζει το best seller της Κριστίν Ανγκότ που έκανε μεγάλη αίσθηση το 2015, ένα μυθιστόρημα με έντονα αυτοβιογραφικά στοιχεία σε μια ταινία που κερδίζει το ενδιαφέρον του θεατή από την αρχή έως το τέλος. Τέσσερις υποψηφιότητες για τα βραβεία Σεζάρ, μεταξύ των οποίων κι αυτό του Α’ Γυναικείου Ρόλου για τη νέα μεγάλη σταρ του γαλλικού σινεμά, Βιρζινί Εφιρά. Συνεχίζει όπως και στις προηγούμενες ταινίες της να εξερευνά μέσω του κινηματογράφου την γυναικεία σεξουαλικότητα, ευαισθησία και ματιά.

Κάννες 2019: «Οι Νεκροί δεν Πεθαίνουν», αλλά η έμπνευση του Τζιμ Τζάρμους δεν δείχνει πολύ καλά

Ο πιο cool Αμερικανός δημιουργός κάνει ένα πολιτικό zombie-movie, μόνο που ξεχνά να ξεσκονίσει το σενάριό του.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΑΓΚΟ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ (1972) του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι || κριτική της Πολίν Κέιλ μία από τις πιο διαβασμένες και κλασικές κριτικές που έχουν γραφτεί ποτέ

TO ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΑΓΚΟ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ

(1972)

Βίαιος Θάνατος (1962) και Τελευταίο Ταγκό στο Παρίσι(1972) του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι το Σάββατο 11.5.2019 στις 19.00 και 21.00 στο Σχολείο του Σινεμά με ελεύθερη είσοδο, ανάλυση και συζήτηση

 

(Πρωτότυπος τίτλος:

(Ultimo tango a Parigi)

Μπερνάρντο Μπερτολούτσι: Τελευταίο Ταγκό στο Παρίσι (1972) | Κριτική Λουκάς Κατσίκας

Σενάριο: Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, Φράνκο Αρκάλι Φωτογραφία: Βιτόριο Στοράρο Μουσική: Γκάτο Μπαρμπιέρι Μοντάζ: Ρομπέρτο Περττινιάνι, Φράνκο Αρκάλι Πρωταγωνιστούν: Μάρλον Μπράντο, Μαρία Σνάιντερ, Ζαν Πιέρ Λεό, Μάσιμο Τζιρότι, Τζιοβάνα Γκαλέτι Διάρκεια: 129′

Βίαιος Θάνατος (1962) και Τελευταίο Ταγκό στο Παρίσι (1972) του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι το Σάββατο 11.5.2019 στις 19.00 και 21.00 στο Σχολείο του Σινεμά με ελεύθερη είσοδο, ανάλυση και συζήτηση

 

[Το Σάββατο 11.5.2019 στις 19.00 στο Σχολείο του Σινεμά (Τσαμαδού 26-28, Εξάρχεια) θα προβληθεί η ταινία του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι Βίαιος Θάνατος (1962) αριστουργηματικό ντεμπούτο του με ελεύθερη είσοδο, ανάλυση και συζήτηση. Επειδή ο χώρος είναι μικρός καλό θα ήταν να κλείσετε θέση στα τηλ. 2130 159 816, 6944143564 ή στο e-mail schoolofcinemagr@gmail.com δίνοντας ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ και Κινητό Τηλέφωνο. Στις 21.00 θα προβληθεί η περιβόητη ταινία του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι Το Τελευταίο Ταγκό στο Παρίσι (1972) με ελεύθερη είσοδο, ανάλυση και συζήτηση.] 

[Νέα Σεμινάρια Σκηνοθεσίας Κινηματογράφου, Δημιουργίας Ταινίας Μικρού Μήκους με Τάμπλετ και Κινητό,  Ιστορίας Κινηματογράφου, Μοντάζ Premiere και Avid, και Δημιουργίας Ντοκιμαντέρ ξεκινούν στο τέλος του μήνα . Πληροφορίες- Δηλώσεις Ενδιαφέροντος και Εγγραφές στα προαναφερθέντα τηλέφωνα και μέιλ]. 

Μαύρη Τρύπα (2018, High Life) της Κλερ Ντενί || Κριτική Γιάννη Καραμπίτσου [3,5/5]

Μια σπουδαία ταινία από μια σπουδαία κινηματογραφίστρια από τις πιο σημαντικές που διαθέτουμε σήμερα. Μεγάλη κουβέντα από κριτικές πολύ όμορφα γραμμένες και ουσιαστικές θα έλεγα, για το αν είναι εντέλει ταινία επιστημονικής φαντασίας ή απλά μιλάει για ανθρώπους και τα συνήθη θέματά τους όπως καταπιάνεται με αυτά η Κλερ Ντενί μεταφερμένα στο διάστημα, με την επιστημονική φαντασία να είναι πρόφαση.

Χου Μπο «Ένας ελέφαντας στέκεται ακίνητος» (2018) || Κριτική Γιάννη Καραμπίτσου [4/5]

Έχω αναρωτηθεί και άλλες φορές πως μπορείς να γράψεις κριτική σήμερα για τις ταινίες όταν έχουν γράψει ήδη για αυτές και έχεις διαβάσει πάμπολλες κριτικές. Όταν τα δελτία τύπου και οι συνεντεύξεις οι δημοσιευμένες των δημιουργών λένε σχεδόν τα πάντα για την ταινία αναλυτικότερα από αναλυτικά. Από που να πιαστείς για κάθε ταινία για να γράψεις κάτι ενδεχόμενα που δεν έχει ειπωθεί. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν μπορείς να μην ξεκινήσεις από τη διαπίστωση ότι ο δημιουργός της ταινίας από τον Οκτώβριο του 2017 είναι νεκρός αφού αυτοκτόνησε, ενώ οι δικοί του λένε ότι ετοίμαζε τη νέα ταινία του και δεν φαινόταν να σκέφτεται την αυτοκτονία. Ήταν 29 ετών και η ταινία του άλλα καταδείχνει.

Ο Γαλαξίας (1969), του Λουί Μπουνιουέλ | Η εκτέλεση ενός μύθου | Κριτική του Γιάννη Μπακογιαννόπουλου

Η εκτέλεση ενός μύθου

του Γιάννη Μπακογιαννόπουλου

«Δόξα τω Θεώ, είμαι πάντα άθεος.».

«Το έργο μου είναι διφορούμενο, και γι’ αυτό μ’ ενδιαφέ­ρει. Αν ένα έργο είναι προφανές, έχει λήξει για μένα.»

Luis Bunuel 

[Έξοδος:  από 11 Απριλίου 2019 – αποκλειστικά στο ΑΣΤΥ] 

«Mektoub, αγάπη μου» (2017) η νέα πολύ σημαντική ταινία του Αμπντελατίφ Κεσίς || Κριτική Γιάννη Καραμπίτσου [3,5/5]

«Mektoub, αγάπη μου» (2017), η νέα ταινία του βραβευμένου με Χρυσό Φοίνικα για την ταινία «Η Ζωή της Αντέλ» σκηνοθέτη Αμπντελατίφ Κεσίς είναι (μας λέει το δελτίο τύπου) ένα νατουραλιστικά σκηνοθετημένο αισθαντικό χρονικό της δαιδαλώδους φύσης των ανθρωπίνων σχέσεων, ιδίως κατά την ηδονιστική αφύπνισή τους, βασισμένο, σε ελεύθερη απόδοση στο μυθιστόρημα «La Blessure, La Vraie», του συγγραφέα του «Ανάμεσα στους Τοίχους», Φρανσουά Μπεγκοντό. Ο Κεσίς κερδίζει άλλη μια φορά τη μάχη. Από τους λίγους σκηνοθέτες της σύγχρονης εποχής που λαμβάνει υπόψη τα στοιχεία της πραγματικής πραγματικότητας και τα εντάσσει στο σώμα των ταινιών του με συναρπαστικό, μοναδικό τρόπο.

Η Ζωή μιας Γυναίκας (2016) του Στεφάν Μπριζέ στην ΕΡΤ 3, Παρασκευή 22.3.2019 || Κριτικές για την ταινία

Η NEA ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝ ΜΠΡΙΖΕ («Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ»)

• ΒΡΑΒΕΙΟ FIPRESCI – ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ
• ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΠΡΕΜΙΕΡΑ ΣΤΟ 57Ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Ακίνητο Ποτάμι (2018) του Άγγελου Φραντζή || κριτική Γιάννη Καραμπίτσου [2/5] – Επιστήμη εναντίον Θρησκευτική Πίστη ισοπαλία;;;

Δεν το κρύβω ότι με τον Άγγελο Φραντζή είμαι θετικά προδιατεθειμένος. Ότι βλέποντας την ταινία εξαιτίας και του ότι ξέρει να κάνει καλό κινηματογράφο ήθελα να μου αρέσει πολύ. Την παρακολούθησα με μεγάλο ενδιαφέρον και ως θέμα και ως καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Ως ερμηνείες επίσης, ως σκηνοθεσία, ως εγχείρημα δύσκολο και  ταυτόχρονα σημαντικό. Ταρκοφσκικό το ερώτημα της ταινίας. Επιστήμη και Ορθολογισμός ή Πίστη ;;;

Ευτυχία (2019) του Άγγελου Φραντζή || Οι κίνδυνοι του Κλασικού Αφηγηματικού Κινηματογράφου || Κριτική Γιάννη Καραμπίτσου [3/5]

Ο Διερμηνέας (The Interpreter, 2018) Σκηνοθεσία: Μάρτιν Σούλικ || κριτική Γιάννη Καραμπίτσου [3,5/5]

Ο Διερμηνέας είναι ένα πολύ όμορφο και συγκινητικό Road movie με στοιχεία μαύρης κωμωδίας με 2 υπέροχους συμπρωταγωνιστές που έχουν χημεία ιδανική. Ο ένας γιος Εβραίων που δολοφονήθηκαν στο Ολοκαύτωμα ηλικιωμένος μεταφραστής ταξιδεύει στη Βιέννη για να εκδικηθεί τον αξιωματικό των Ναζί που ευθύνεται για την εκτέλεση των γονιών του, τον υποδύεται ο πολύ σημαντικός σκηνοθέτης του Τσέχικου Νέου Κύματος Γίρι Μέντζελ δημιουργός της ταινίας Ο Άνθρωπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν και ο άλλος ο 70χρονος γιος του γερμανού αξιωματικού των SS που όταν δέχεται την επίσκεψη του λέει στον μεταφραστή ότι ο πατέρας του είναι ήδη νεκρός και τον υποδύεται ο υπέροχος πρωταγωνιστής μιας από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων χρόνων το Τόνι Έρντμαν Πίτερ Σιμόνιτσεκ.

Παύση (2018) της Τώνιας Μισιαλή | Κριτική Γιάννη Καραμπίτσου [3/5]

Μια γυναίκα (Στέλα Φυρογένη), διψασμένη για αγάπη και επικοινωνία αλλά παγιδευμένη στη δυστυχία ενός καταπιεστικού γάμου, βρίσκει καταφύγιο σε ένα φανταστικό κόσμο εκδικητικής βίας. Σύντομα, πραγματικότητα και φαντασία συγχέονται.

Δύση Ηλίου (Sunset) του Λάζλο Νέμες | κριτική Γιάννη Καραμπίτσου [4/5]

Ο Λάζλο Νέμες επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά την ομορφιά του ουγγρικού κινηματογράφου που διατηρεί κάτι από την αίγλη του την εποχή του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού και ότι είναι ένας γνήσιος μαθητής του μεγάλου Ούγγρου σκηνοθέτη Μπέλα Ταρ.

Η Δουλειά της (2018) Σκηνοθεσία: Νίκος Λαμπότ || Κριτική: Γιάννης Καραμπίτσος [2,5/5]

Ελλάδα, 2018. Σκηνοθεσία: Νίκος Λαμπότ. Σενάριο: Κατερίνα Κλειτσιώτη, Νίκος Λαμπότ. Ηθοποιοί: Μαρίσα Τριανταφυλλίδου, Δημήτρης Ύμελλος, Μαρία Φιλίνη, Ελένη Καραγιώργη. 89΄.

Dovlatov – Εξόριστος Συγγραφέας (2018) του Αλεξέι Γκερμάν Τζούνιορ | Κριτική Γιάννη Καραμπίτσου 3,5/5

Η Ιστορία ενός ασυμβίβαστου συγγραφέα που όταν μετανάστευσε στην Αμερική έγινε διάσημος στη χώρα του, όπου εκδόθηκε το έργο του το 1989, κάτι που εκείνος δεν έμαθε ποτέ γιατί πέθανε στα 48 του χρόνια, λίγο μετά το 1990, και μιας ομάδας λογοτεχνών και καλλιτεχνών που προσπαθούν να εκδώσουν τα έργα τους και να μείνουν στη χώρα τους γιατί δεν μπορούν να φανταστούν τον εαυτό τους να κάνουν έργο ως εμιγκρέδες. Η ταινία θα μπορούσε να ονομαστεί Η Μπαλάντα του Άγνωστου Συγγραφέα ή Ωδή στον άγνωστο Συγγραφέα.

Η Νηπιαγωγός (The Kindergarten Teacher, 2018) της Σάρα Κολαντζέλο | Κριτική του Γιάννη Καραμπίτσου [4/5] | άλλη μια μη λανθιμική ταινία

H Λίζα Σπινέλι είναι μια ευαίσθητη δασκάλα σε νηπιαγωγείο που ζει μια συμβατική ζωή στο Στέιτεν Αϊλαντ. Παρακολουθεί μαθήματα ποίησης σε νυχτερινό σχολείο, έχοντας πλήρη συναίσθηση της μετριότητάς της. Ανακαλύπτει τυχαία πως ένα αγόρι στην τάξη που διδάσκει έχει έμφυτο ταλέντο στην ποίηση. Τότε βάζει σκοπό της ζωής της, φτάνοντας στα άκρα να αποκαλύψει το ταλέντο του μικρού στον κόσμο. | Η Μάγκι Τζίλενχαλ σε μια ακόμη αξιοσημείωτη ερμηνεία, στην ταινία που έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ του Σάντανς. |Διανομή: StraDa Films.