Το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου (1977) είναι η τελευταία ταινία του Λουίς Μπουνιουέλ. Ο Ανδαλουσιανός σκύλος (1928), ήταν η πρώτη. Ο κινηματογραφικός κύκλος του αρχίζει και ολοκληρώνεται με δύο ιστορίες πόθου.
Συνέχεια ανάγνωσης «Tο Σκοτεινό Αντικείμενο του Πόθου (1977) Κριτική του Θόδωρου Σούμα»
Η Ταινία Ευτυχία λοιπόν… Είναι σίγουρα μια ταινία που αξίζει να δει κάποιος έλληνας και ενδεχόμενα κάποιος ξένος θεατής. Είναι Άγγελος Φραντζής τουλάχιστον όπως εκδηλώνεται καλλιτεχνικά στο «Ακίνητο Ποτάμι» και σε προγενέστερες ταινίες του;;; Είναι χωρίς και να είναι. Είναι τόσο τέλος πάντων ώστε να μην επιμείνουμε άλλο ετούτη τη στιγμή. Μου άρεσε η ταινία με την έννοια ότι γνώρισα καλύτερα την προσωπικότητα της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου που πάντα άκουγα για αυτήν αλλά δεν είχα ασχοληθεί όσο θα ήθελα.
Σκηνοθεσία: Αντρέας Χόρβατ
Ηθοποιοί: Πατρίτσια Πλάνικ
Ημερομηνία Εξόδου: 5 Δεκεμβρίου 2019
Βρισκόμαστε λίγο πριν μπει το 2020. Βλέπουμε πάρα πολλές ταινίες ενδιαφέρουσες τα τελευταία χρόνια, απελπιστικά πολλές αν σκεφθεί κανένας ότι αυτή την εβδομάδα βγαίνουν στις αίθουσες 10 ταινίες και από αυτές οι 5 είναι τουλάχιστον αξιόλογες. Φαινόμενο που επιδέχεται οπωσδήποτε βαθύτερης μελέτης αν σκεφθεί κανένας ότι η Κοινωνία δεν παρουσιάζει την ίδια κινητικότητα. Όμως Ταινίες όπως το Άγρια Αγόρια και το Λίλιαν δεν βλέπουμε συχνά τις τελευταίες δεκαετίες. Ταινίες καλλιτεχνικές, αντίστοιχες με εκείνες που παίζονταν από τη δεκαετία του 60 και μετά με την έλευση της Νουβέλ Βαγκ, του Κινηματογράφου του Δημιουργού και του Μοντέρνου Κινηματογράφου και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 80. Ταινίες όπως οι καλλιτεχνικές και άβαντ γκαρντ της καλύτερης δεκαετίας του κινηματογράφου εκείνης του 20 του περασμένου αιώνα. Τέτοιες λοιπόν ταινίες είναι τα Άγρια Αγόρια και η Λίλιαν που είχαμε την τύχη να απολαύσουμε αυτή την εβδομάδα.
2003. Η μεταφράστρια του Αρχηγείου Επικοινωνιών της βρετανικής Κυβέρνησης Κάθριν Γκαν διαρρέει ένα άκρως απόρρητο e-mail των αμερικανικών αρχών που ζητούσε από τις βρετανικές υπηρεσίες να κατασκοπεύσουν άλλα κράτη μέλη του ΟΗΕ με σκοπό να εκβιάσουν μία θετική ψήφο από τις χώρες αυτές για την εισβολή στο Ιράκ. Όταν ασκείται ποινική δίωξη σε βάρος της με βάση τον νόμο περί κρατικών μυστικών, η Γκαν και οι δικηγόροι της κάνουν ό,τι μπορούν για να υπερασπιστούν τις πράξεις της. Καθώς η ζωή, η ελευθερία και ο γάμος της απειλούνται, καλείται να υπερασπιστεί τα πιστεύω της.
Η ιστορία δύο οικογενειών στην Κορέα, μιας πλούσιας και μιας φτωχής που αρχικά κινούνται παράλληλα. Η εισαγωγή δείχνει να έχει εγκλωβίσει τη φτωχή οικογένεια σε ένα ημιυπόγειο, με τα συνεπακόλουθα προβλήματα. Σε κάποια στιγμή φαίνεται οι δύο ιστορίες να συγκλίνουν και να συναντούνται, αφού η φτωχή οικογένεια βρίσκει -νόμιμο αλλά όχι ηθικό- τρόπο να εισχωρήσει στη βίλα της πλούσιας – δικαιώνοντας τον τίτλο της ταινίας. Η τύχη (με την κατάλληλη ώθηση) φαίνεται να χαμογελάει στους ήρωές μας.
Συνέχεια ανάγνωσης «Παράσιτα (2019) Σκηνοθέτης: Μπονγκ Τζουν Χο || Κριτική του Νεκτάριου Σουλδάτου»
Πάντα έχω το πρόβλημα τι να γράψω όταν στη σημερινή εποχή υπάρχει υπερπληροφόρηση και ακόμα και αν κάποιοι κριτικοί κινηματογράφου γράφουν πολύ καλά και σε περιεχόμενο και σε μορφή και σε ύφος δεν παύουν σε ένα βαθμό να γράφουν τα ίδια περίπου πράγματα, να κυμαίνονται στο ίδιο μήκος κύματος. Έτσι θα προσπαθήσω και ετούτη τη φορά να γράψω κάτι που ενδεχόμενα δεν έχει γραφεί ή πολυγραφεί.
Κάποτε… στο Χόλιγουντ
Φωτογραφία-κείμενο: Άγγελος Καλοδούκας
19.08.2019
Συνέχεια ανάγνωσης «Κάποτε… στο Χόλιγουντ || Κριτική του Άγγελου Καλοδούκα»
Οι Νεκροί δεν Πεθαίνουν (The dead don’t die) (2019)
Σκηνοθεσία: Τζιμ Τζάρμους
Ηθοποιοί: Μπιλ Μάρεϊ, Τίλντα Σουίντον, Στιβ Μπουσέμι, Τομ Γουέιτς, Άνταμ Ντράιβερ, Σελίνα Γκόμεζ, Ίγκι Ποπ, Κλόι Σεβινί, Ντάνι Γκλόβερ, Ρόζι Περέζ, Σάρα Ντράιβερ, RZA
Είδος: Τρόμου, Κωμωδία, Φαντασίας
Ημερομηνία Εξόδου: 18 Ιουλίου 2019 Συνέχεια ανάγνωσης «Οι Νεκροί δεν Πεθαίνουν (2019) του Τζιμ Τζάρμους || Κριτικές για την ταινία – Αναλυτική Παρουσίαση-Trailer- Αστεράκια»
Θοδωρής Δημητρόπουλος [5/5]
Η Ευτυχία
(“Le Bonheur”, Ανιές Βαρντά, 1ω19λ)
Ένας μαραγκός ζει μια συνηθισμένη, ευτυχισμένη ζωή με τη γυναίκα και τα δύο παιδιά του μέχρι που γνωρίζει μια νεαρή κοπέλα την οποία κυνηγά προσπαθώντας μαζί της να -πώς αλλιώς να το πούμε- συμπληρώσει την ευτυχία της ζωής του. Συνέχεια ανάγνωσης «Η Ευτυχία (1965) της Ανιές Βαρντά ||| Κριτικές που γράφτηκαν για την ταινία || Βαθμολογία-Αξιολόγηση»
Άγριες φράουλες Κριτική του Νίνου Φενέκ Μικελίδη [5/5]
Smultronstallet. Σουηδία, 1957. Μαυρόασπρη. Σκηνοθεσία-σενάριο: Ίνγκμαρ Μπέργκμαν. Ηθοποιοί: Βίκτορ Σέστρομ, Μπίμπι Αντερσον, Ίνγκριντ Τούλιν, Γκούναρ Μπγιόρνστραντ, Νάιμα Βίσφραντ. Διάρκεια: 93΄
Κάθε σχεδόν ταινία του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν είναι και ένα κινηματογραφικό γεγονός. Και σίγουρα καμιά περισσότερο από τις «Αγριες φράουλες» (Χρυσή Άρκτος στο φεστιβάλ Βερολίνου 1958), από τις πιο σύνθετες και πλούσιες σε φιλοσοφικά και ηθικά θέματα ταινίες του Σουηδού αυτού δημιουργού. Συνέχεια ανάγνωσης «Άγριες Φράουλες (1957) του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν || Κριτικές που γράφτηκαν για την ταινία»
Η Τριστάνα είναι μία 18χρονη συγκαταβατική ορφανή στο Τολέδο της δεκαετίας του 20 την οποία αναλαμβάνει να προστατεύσει ένας ευκατάστατος, ασυμβίβαστος και άθεος γέρος, ο Δον Λόπε. Ο άντρας τη δέχεται με πατρικότητα, αλλά γρήγορα οι τρόποι του αλλάζουν, θέλει να είναι και σύζυγος και πατέρας της.
Στην πιο αυτοβιογραφική στιγμή της καριέρας του, ο Πέδρο Αλμοδόβαρ βγάζει από την πρίζα την εξτραβαγκάντζα που τον έκανε διάσημο και δίνει ατόφιο, χειροποίητο, ανεξάντλητο… πόνο και δόξα σε μια εμμονική επιστροφή στο σινεμά (του).
Η Κατρίν Κορσινί -στην πιο ώριμη σκηνοθετική της δουλειά σε μια καριέρα 30 χρόνων- διασκευάζει το best seller της Κριστίν Ανγκότ που έκανε μεγάλη αίσθηση το 2015, ένα μυθιστόρημα με έντονα αυτοβιογραφικά στοιχεία σε μια ταινία που κερδίζει το ενδιαφέρον του θεατή από την αρχή έως το τέλος. Τέσσερις υποψηφιότητες για τα βραβεία Σεζάρ, μεταξύ των οποίων κι αυτό του Α’ Γυναικείου Ρόλου για τη νέα μεγάλη σταρ του γαλλικού σινεμά, Βιρζινί Εφιρά. Συνεχίζει όπως και στις προηγούμενες ταινίες της να εξερευνά μέσω του κινηματογράφου την γυναικεία σεξουαλικότητα, ευαισθησία και ματιά.
Ο πιο cool Αμερικανός δημιουργός κάνει ένα πολιτικό zombie-movie, μόνο που ξεχνά να ξεσκονίσει το σενάριό του.
(1972)
(Ultimo tango a Parigi) Συνέχεια ανάγνωσης «ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΑΓΚΟ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ (1972) του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι || κριτική της Πολίν Κέιλ μία από τις πιο διαβασμένες και κλασικές κριτικές που έχουν γραφτεί ποτέ»
Σενάριο: Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, Φράνκο Αρκάλι Φωτογραφία: Βιτόριο Στοράρο Μουσική: Γκάτο Μπαρμπιέρι Μοντάζ: Ρομπέρτο Περττινιάνι, Φράνκο Αρκάλι Πρωταγωνιστούν: Μάρλον Μπράντο, Μαρία Σνάιντερ, Ζαν Πιέρ Λεό, Μάσιμο Τζιρότι, Τζιοβάνα Γκαλέτι Διάρκεια: 129′
[Το Σάββατο 11.5.2019 στις 19.00 στο Σχολείο του Σινεμά (Τσαμαδού 26-28, Εξάρχεια) θα προβληθεί η ταινία του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι Βίαιος Θάνατος (1962) αριστουργηματικό ντεμπούτο του με ελεύθερη είσοδο, ανάλυση και συζήτηση. Επειδή ο χώρος είναι μικρός καλό θα ήταν να κλείσετε θέση στα τηλ. 2130 159 816, 6944143564 ή στο e-mail schoolofcinemagr@gmail.com δίνοντας ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ και Κινητό Τηλέφωνο. Στις 21.00 θα προβληθεί η περιβόητη ταινία του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι Το Τελευταίο Ταγκό στο Παρίσι (1972) με ελεύθερη είσοδο, ανάλυση και συζήτηση.]
[Νέα Σεμινάρια Σκηνοθεσίας Κινηματογράφου, Δημιουργίας Ταινίας Μικρού Μήκους με Τάμπλετ και Κινητό, Ιστορίας Κινηματογράφου, Μοντάζ Premiere και Avid, και Δημιουργίας Ντοκιμαντέρ ξεκινούν στο τέλος του μήνα . Πληροφορίες- Δηλώσεις Ενδιαφέροντος και Εγγραφές στα προαναφερθέντα τηλέφωνα και μέιλ]. Συνέχεια ανάγνωσης «Μπερνάρντο Μπερτολούτσι: Τελευταίο Ταγκό στο Παρίσι (1972) | Κριτική Λουκάς Κατσίκας»
Μια σπουδαία ταινία από μια σπουδαία κινηματογραφίστρια από τις πιο σημαντικές που διαθέτουμε σήμερα. Μεγάλη κουβέντα από κριτικές πολύ όμορφα γραμμένες και ουσιαστικές θα έλεγα, για το αν είναι εντέλει ταινία επιστημονικής φαντασίας ή απλά μιλάει για ανθρώπους και τα συνήθη θέματά τους όπως καταπιάνεται με αυτά η Κλερ Ντενί μεταφερμένα στο διάστημα, με την επιστημονική φαντασία να είναι πρόφαση.
Έχω αναρωτηθεί και άλλες φορές πως μπορείς να γράψεις κριτική σήμερα για τις ταινίες όταν έχουν γράψει ήδη για αυτές και έχεις διαβάσει πάμπολλες κριτικές. Όταν τα δελτία τύπου και οι συνεντεύξεις οι δημοσιευμένες των δημιουργών λένε σχεδόν τα πάντα για την ταινία αναλυτικότερα από αναλυτικά. Από που να πιαστείς για κάθε ταινία για να γράψεις κάτι ενδεχόμενα που δεν έχει ειπωθεί. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν μπορείς να μην ξεκινήσεις από τη διαπίστωση ότι ο δημιουργός της ταινίας από τον Οκτώβριο του 2017 είναι νεκρός αφού αυτοκτόνησε, ενώ οι δικοί του λένε ότι ετοίμαζε τη νέα ταινία του και δεν φαινόταν να σκέφτεται την αυτοκτονία. Ήταν 29 ετών και η ταινία του άλλα καταδείχνει.
Η εκτέλεση ενός μύθου
του Γιάννη Μπακογιαννόπουλου
«Δόξα τω Θεώ, είμαι πάντα άθεος.».
«Το έργο μου είναι διφορούμενο, και γι’ αυτό μ’ ενδιαφέρει. Αν ένα έργο είναι προφανές, έχει λήξει για μένα.»
Luis Bunuel
[Έξοδος: από 11 Απριλίου 2019 – αποκλειστικά στο ΑΣΤΥ] Συνέχεια ανάγνωσης «Ο Γαλαξίας (1969), του Λουί Μπουνιουέλ | Η εκτέλεση ενός μύθου | Κριτική του Γιάννη Μπακογιαννόπουλου»
«Mektoub, αγάπη μου» (2017), η νέα ταινία του βραβευμένου με Χρυσό Φοίνικα για την ταινία «Η Ζωή της Αντέλ» σκηνοθέτη Αμπντελατίφ Κεσίς είναι (μας λέει το δελτίο τύπου) ένα νατουραλιστικά σκηνοθετημένο αισθαντικό χρονικό της δαιδαλώδους φύσης των ανθρωπίνων σχέσεων, ιδίως κατά την ηδονιστική αφύπνισή τους, βασισμένο, σε ελεύθερη απόδοση στο μυθιστόρημα «La Blessure, La Vraie», του συγγραφέα του «Ανάμεσα στους Τοίχους», Φρανσουά Μπεγκοντό. Ο Κεσίς κερδίζει άλλη μια φορά τη μάχη. Από τους λίγους σκηνοθέτες της σύγχρονης εποχής που λαμβάνει υπόψη τα στοιχεία της πραγματικής πραγματικότητας και τα εντάσσει στο σώμα των ταινιών του με συναρπαστικό, μοναδικό τρόπο.
Η NEA ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝ ΜΠΡΙΖΕ («Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ»)
Δεν το κρύβω ότι με τον Άγγελο Φραντζή είμαι θετικά προδιατεθειμένος. Ότι βλέποντας την ταινία εξαιτίας και του ότι ξέρει να κάνει καλό κινηματογράφο ήθελα να μου αρέσει πολύ. Την παρακολούθησα με μεγάλο ενδιαφέρον και ως θέμα και ως καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Ως ερμηνείες επίσης, ως σκηνοθεσία, ως εγχείρημα δύσκολο και ταυτόχρονα σημαντικό. Ταρκοφσκικό το ερώτημα της ταινίας. Επιστήμη και Ορθολογισμός ή Πίστη ;;;
Ο Διερμηνέας είναι ένα πολύ όμορφο και συγκινητικό Road movie με στοιχεία μαύρης κωμωδίας με 2 υπέροχους συμπρωταγωνιστές που έχουν χημεία ιδανική. Ο ένας γιος Εβραίων που δολοφονήθηκαν στο Ολοκαύτωμα ηλικιωμένος μεταφραστής ταξιδεύει στη Βιέννη για να εκδικηθεί τον αξιωματικό των Ναζί που ευθύνεται για την εκτέλεση των γονιών του, τον υποδύεται ο πολύ σημαντικός σκηνοθέτης του Τσέχικου Νέου Κύματος Γίρι Μέντζελ δημιουργός της ταινίας Ο Άνθρωπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν και ο άλλος ο 70χρονος γιος του γερμανού αξιωματικού των SS που όταν δέχεται την επίσκεψη του λέει στον μεταφραστή ότι ο πατέρας του είναι ήδη νεκρός και τον υποδύεται ο υπέροχος πρωταγωνιστής μιας από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων χρόνων το Τόνι Έρντμαν Πίτερ Σιμόνιτσεκ.
Μια γυναίκα (Στέλα Φυρογένη), διψασμένη για αγάπη και επικοινωνία αλλά παγιδευμένη στη δυστυχία ενός καταπιεστικού γάμου, βρίσκει καταφύγιο σε ένα φανταστικό κόσμο εκδικητικής βίας. Σύντομα, πραγματικότητα και φαντασία συγχέονται. Συνέχεια ανάγνωσης «Παύση (2018) της Τώνιας Μισιαλή | Κριτική Γιάννη Καραμπίτσου [3/5]»
Ο Λάζλο Νέμες επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά την ομορφιά του ουγγρικού κινηματογράφου που διατηρεί κάτι από την αίγλη του την εποχή του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού και ότι είναι ένας γνήσιος μαθητής του μεγάλου Ούγγρου σκηνοθέτη Μπέλα Ταρ. Συνέχεια ανάγνωσης «Δύση Ηλίου (Sunset) του Λάζλο Νέμες | κριτική Γιάννη Καραμπίτσου [4/5]»
Ελλάδα, 2018. Σκηνοθεσία: Νίκος Λαμπότ. Σενάριο: Κατερίνα Κλειτσιώτη, Νίκος Λαμπότ. Ηθοποιοί: Μαρίσα Τριανταφυλλίδου, Δημήτρης Ύμελλος, Μαρία Φιλίνη, Ελένη Καραγιώργη. 89΄. Συνέχεια ανάγνωσης «Η Δουλειά της (2018) Σκηνοθεσία: Νίκος Λαμπότ || Κριτική: Γιάννης Καραμπίτσος [2,5/5]»
Η Ιστορία ενός ασυμβίβαστου συγγραφέα που όταν μετανάστευσε στην Αμερική έγινε διάσημος στη χώρα του, όπου εκδόθηκε το έργο του το 1989, κάτι που εκείνος δεν έμαθε ποτέ γιατί πέθανε στα 48 του χρόνια, λίγο μετά το 1990, και μιας ομάδας λογοτεχνών και καλλιτεχνών που προσπαθούν να εκδώσουν τα έργα τους και να μείνουν στη χώρα τους γιατί δεν μπορούν να φανταστούν τον εαυτό τους να κάνουν έργο ως εμιγκρέδες. Η ταινία θα μπορούσε να ονομαστεί Η Μπαλάντα του Άγνωστου Συγγραφέα ή Ωδή στον άγνωστο Συγγραφέα.
H Λίζα Σπινέλι είναι μια ευαίσθητη δασκάλα σε νηπιαγωγείο που ζει μια συμβατική ζωή στο Στέιτεν Αϊλαντ. Παρακολουθεί μαθήματα ποίησης σε νυχτερινό σχολείο, έχοντας πλήρη συναίσθηση της μετριότητάς της. Ανακαλύπτει τυχαία πως ένα αγόρι στην τάξη που διδάσκει έχει έμφυτο ταλέντο στην ποίηση. Τότε βάζει σκοπό της ζωής της, φτάνοντας στα άκρα να αποκαλύψει το ταλέντο του μικρού στον κόσμο. | Η Μάγκι Τζίλενχαλ σε μια ακόμη αξιοσημείωτη ερμηνεία, στην ταινία που έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ του Σάντανς. |Διανομή: StraDa Films. Συνέχεια ανάγνωσης «Η Νηπιαγωγός (The Kindergarten Teacher, 2018) της Σάρα Κολαντζέλο | Κριτική του Γιάννη Καραμπίτσου [4/5] | άλλη μια μη λανθιμική ταινία»
The Favourite. Ιρλανδία/Βρετανία/ΗΠΑ, 2018. Σκηνοθεσία: Γιώργος Λάνθιμος. Σενάριο: Ντέμπορα Ντέιβις, Τόνι ΜακΝαμάρα. Ηθοποιοί: Ολίβια Κόουλμαν, Έμα Στόουν, Ρέιτσελ Βάις, Τζέιμς Σμιθ, Μαρκ Γκάτις, Νίκολας Χάουτ, Έντουαρντ Άκσελ. 119΄
Στις αρχές του 18ου αιώνα, στην Αυλή μιας ξεχασμένης σήμερα βασίλισσας, της Άννας, τελευταίου ηγεμόνα του οίκου των Τυδόρ που κυβέρνησε τη Βρετανία, στρέφεται ο Γιώργος Λάνθιμος για τη νέα του αυτή, αγγλικής παραγωγής, φαρσική κωμωδία «Η ευνοούμενη».
