Μετά το Μάη (2012) του Ολιβιέ Ασαγιάς
Après Mai
Εκπληκτικής ακρίβειας ανασύνθεση των μετά τον Μάη φοιτητικών πολιτικών αγώνων, που σε απορροφά στο κλίμα της εποχής. Κατακερματισμένο το δράμα, ψυχρή η ματιά στους χαρακτήρες, ακόμα και στο αξονικό πρόσωπο. Συνέχεια
Ως αποτέλεσμα ενός λειτουργικού, κεντρικά σχεδιασμένου μείγματος κεϋνσιανής δημοσιονομικής πολιτικής και παράλληλης ανάπτυξης του ιδιωτικού τομέα, της επιχειρηματικότητας, της έρευνας και ανάπτυξης σε δημόσια και ιδιωτικά κέντρα, της καλλιέργειας της καινοτομίας, ο δυτικός κόσμος γνώρισε μεταπολεμικά πρωτόγνωρους ρυθμούς ανάπτυξης που διατηρήθηκαν για περίπου μια τριακονταετία (1945-1975).
4 Μαΐου 2017
Mani Haghighi, A dragon arrives! (Ένας δράκος έρχεται, 2016)
Από σήμερα στους κινηματογράφους.
Είμαι φαν του ιρανικού κινηματογράφου και έχω δει δυο ακόμη ταινίες του Μάνι Ηαγκίγκι οι οποίες με εντυπωσίασαν. Αυτές είναι οι «Men at work» και «Modest reception». Όμως το «Ένας δράκος έρχεται» μου άρεσε λιγότερο. Συνέχεια
V for Vendetta
5-11-2015 | Γιάννης Πατλάκας
Είδος: Περιπέτεια
Παραγωγής: 2005
Διάρκεια: 132
Χώρα: ΗΠΑ
Σκηνοθεσία: James McTeigue
Σενάριο: Andy Wachowski, David Lloyd, Lana Wachowski
Ηθοποιοί: Hugo Weaving, John Hurt, Natalie Portman, Natasha Wightman, Roger Allam, Stephen Fry, Stephen Rea, Tim Pigott-Smith Συνέχεια
«Κοιτάξτε αυτές τις γυναίκες». Με τη φράση αυτή ξεκινά το ντοκυμανταίρ του Φώτου Λαμπρινού για τα εκατόχρονα της Οκτωβριανής Επανάστασης και την κρίσιμη πορεία που αυτή ακολούθησε μέχρι το 1934. Σπάνιες εικόνες των Ρωσίδων στην Αγ. Πετρούπολη που το Φεβρουάριο του 1917, στημένες σε ατελείωτες ουρές για να προμηθευτούν οτιδήποτε φαγώσιμο μπορούσε να βρεθεί, ξεσηκώθηκαν εναντίον του Τσάρου φωνάζοντας «κάτω η παλιά εξουσία». Κάπως έτσι ξεκινά το ντοκυμανταίρ, κάπως έτσι ξεκινά και η διαδικασία παραίτησης του Τσάρου (στις 2 Μαρτίου παραιτείται) , και γεγονότα που θα δρούσαν καταλυτικά για την εκδήλωση της Επανάστασης τον Οκτώβριο του ίδιου έτους.
Αλήθεια, τι είναι αυτό που ανάγει ένα έργο σε αριστούργημα ως προς την κριτική του αξιολόγηση; Είναι η καλλιτεχνική του πολυπλοκότητα; Η δομή του, όταν εξυπηρετεί άψογα αυτό που κατανοείται ως “σκοπός” του;
Το έτος 2001 και στις Ιαπωνικές αίθουσες κάνει πρεμιέρα μια αυτόχθων ταινία κινουμένων σχεδίων που απειλεί κάθε εισπρακτικό ρεκόρ της χώρας. Ο δημιουργός είναι παλιός γνώριμος, στον ίδιο άνθρωπο ανήκε η δημιουργική πένα της ταινίας που κρατούσε το ρεκόρ εισιτηρίων πριν τον πανικό του Τιτανικού.
Το να κινηματογραφήσεις τους εφιάλτες σου είναι σίγουρα πολύ δύσκολο εγχείρημα. Κάθε εφιάλτης χαρακτηρίζεται τόσο από μια ακαθοριστία σύζευξης διαφόρων γεγονότων όσο κι από μια παράδοξη —σε σχέση με την φυσιολογική μας αντίληψη του χώρου και του χρόνου — αλληλουχία κινητικών σημασιών. Στον εφιάλτη οι κινήσεις σχεδόν πάντα συνδέονται με κάθετα, θα έλεγε κανείς, επίπεδα. Αφήνω κατά μέρος βέβαια την ποιότητα παράνοιας ή τρόμου που τους χαρακτηρίζει. Συνέχεια
Σύμφωνα μ’ έναν κλασικό κανόνα του ακαδημαϊκού κινηματογράφου, ένα κακό σενάριο αποκλείεται να δώσει ένα καλό φιλμ. Μ’ άλλα λόγια, το καλό σενάριο αποτελεί προϋπόθεση για το καλό φιλμ. Αλλά όχι και τον αναγκαίο όρο για να υπάρξει καλό φιλμ. Είναι πάρα πολλές οι περιπτώσεις που ένας κακός σκηνοθέτης κατέστρεψε έναν καλό σεναρίστα, ακόμη και στην περίπτωση που σεναρίστας ήταν ο ίδιος ο σκηνοθέτης. Όμως, δεν υπάρχει καμιά περίπτωση, λέει ο ίδιος κανόνας, ένας σκηνοθέτης-μάγος να καταφέρει να βγάλει αριστούργημα από ένα κακό σενάριο.
Ω θάνατε, γέρο-καπετάνιε, είναι καιρός , ας σηκώσουμε την άγκυρα. Αυτός ο τόπος μας κάνει να πλήττουμε, ω θάνατε, ας αποπλεύσουμε.
Θέλουμε, τόσο αυτή η φωτιά μας καίει το μυαλό, να βουτήξουμε στο βάθος της αβύσσου. Κόλαση ή Παράδεισος
τι σημασία έχει; Στο βάθος του Αγνώστου για να βρούμε το Καινούργιο!
Σαρλ Μπωντλαίρ
Τώρα που η απερχόμενη κινηματογραφική σεζόν έχει μπει πλέον στην τελική της ευθεία (για να λήξει και τυπικά στις 26 Φεβρουαρίου), έφτασε η στιγμή να υποδεχτούμε, έστω κι αργοπορημένα, μία από τις 2-3 καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Ένα τολμηρό, στυλάτο και αντισυμβατικό πορτρέτο μίας κατατρεγμένης μα δικαιωμένης από την Ιστορία προσωπικότητας, που προβλήθηκε πρώτη φορά στο περσινό φεστιβάλ των Καννών (περιέργως εκτός διαγωνιστικού τμήματος), πραγματοποίησε την πανελλαδική του πρεμιέρα τον περασμένο Σεπτέμβρη στις αθηναϊκές «Νύχτες Πρεμιέρας» και ήταν η επίσημη πρόταση της Χιλής για το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Συνέχεια
Η ταινία ΔΙΧΩΣ ΣΤΕΓΗ ΔΙΧΩΣ ΝΟΜΟ, είναι μια ταινία «αφήγησης». Ο κινηματογράφος έτσι κι αλλιώς αφηγείται κάτι, στην περίπτωση μας όμως έχουμε μια δεύτερη σφαίρα αφήγησης, που εμπεριέχεται στην πρώτη.
Ένας διπλός θρύλος συνοδεύει τούτη την ταινία, γυρισμένη το 1965 στο Αλγέρι την περίοδο που ο Μπουμεντιέν ανέτρεπε τον Μπεν Μπέλα χρησιμοποιώντας, μεταξύ άλλων, τα άρματα και τους στρατιώτες που είχαν παραχωρηθεί στον Ποντεκόρβο για τις ανάγκες του γυρίσματος, έτσι ώστε, για πρώτη φορά ίσως, ο κινηματογράφος να πάρει μέρος στο «φτιάξιμο» της ιστορίας περνώντας από τη φιξιόν κατευθείαν στην πράξη, προκαλώντας μ’ αυτόν τον τρόπο μια πολύ χαρακτηριστική σύγχυση στους κατοίκους που προς στιγμήν μπέρδεψαν το σινεμά με την πραγματικότητα:
Το φιλμ νουάρ μαζί με το γουέστερν είναι τα κατ’ εξοχήν αμερικάνικα κινηματογραφικά είδη. Και τα δύο ασχολούνται κριτικά ή όχι μ’ αυτό πού ονομάζεται αμερικανικός μύθος. Το γουέστερν είναι η προϊστορία του, η επική εποχή του, το φιλμ νουάρ η έκφραση της παρακμής του. Το Χόλιγουντ στέκει κάπου ανάμεσα γεμάτο φως και μεγαλοπρέπεια, προσπαθεί να τα ξεπεράσει, να κυριαρχήσει πάνω τους συνθέτοντας τα. αλλά με ελάχιστες εξαιρέσεις (ταινιών) πέφτει στο κενό πού τα χωρίζει και πού οριοθετεί τη μοναδικότητα τους. Κάθε αναβίωση μοιάζει αδύνατη, η εμβέλεια των καινούριων εικόνων αδύναμη, οι μεγάλοι νεκροί χώροι της Δύσης και οι σκοτεινές γωνιές όπου κινούνται απειλητικά οι σκιές των φιλμ νουάρ, αρκούνται πεισματικά τη μετακίνηση τους στο χρόνο, γιατί παραμένουν άρρηκτα δεμένες με τις κοινωνικές δομές της εποχής που τα γέννησαν.
LIGTHSHIP (1985) του Γιέρζυ Σκολιμόφσκι (ελλ. τίτλος: Το πλοίο των παρανόμων)
σεν.: Γιέρζι Σκολιμόφσκι, φωτ.: Τσάρλι Στανμπέργκερ. Μουσ.: Στάνλεϋ Μάγιερς, παίζουν: Ρόμπερτ Ντυβάλ, Κλάους Μαρία Μπραντάουερ, Τόμ Μπάουερ, Ρόμπερτ Κοστάντζο.
Ο Γιέρζυ Σκολιμόφσκι συνεχίζει, καλύτερα από όλους, την παράδοση που θέλει τους σκηνοθέτες της Πολωνίας να εργάζονται επιτυχημένα έξω από τα σύνορα της χώρας αυτής. Αντίθετα όμως από τον Πολάνσκι, τον Βάιντα, και τον Ζουλάφσκι, ο Σκολιμόφσκι διάλεξε ως χώρο της δράσης του μια χώρα στερημένη κινηματογραφικά. Την Αγγλία, που δεν άργησε να κατακτηθεί από τον μεγάλο Πολωνό σκηνοθέτη.
Παίζουν: ‘Ανταμ Ντράιβερ, Γκολσεφτί Φαραχανί, Μπάρι Χένλει Συνέχεια
Μια σπουδαία λυρική και συναρπαστική ταινία. Ανάπλαση των μιούζικαλ του Χόλιγουντ κλπ. Δεν θα πούμε όχι προφανώς. Η δική μου οπτική γωνία επικεντρώνει στον άξονα εκδηλωτικότητα, αυθορμητισμός, εκφραστικότητα, διαφορετικότητα των χαρακτήρων. Δεν ξέρω αν είναι θέμα ονείρου μόνο και φαντασίας. Είναι θέμα ζω αληθινή ζωή και δεν ζω αληθινή ζωή. Έχω προσωπικό όραμα και ενταγμένο στην καθημερινότητά μου το «καλλιτεχνικώς» ζην. Ανεξάρτητα αν υπάρχει κρίση και πόση εμβέλεια έχει αυτή.
Τα εκκωφαντικά ντραμς του προπερσινού «Χωρίς Μέτρο» (πρωτ. τίτλος «Whiplash», 2014) δεν έχουν προλάβει ακόμη να σιγήσουν, και το νέο παιδί-θαύμα του αμερικανικού σινεμά επιδιώκει εκ νέου να βγάλει λαγό απ’ το καπέλο, αυτή τη φορά φέρνοντας εις πέρας ένα σχέδιο που ονειρευόταν ήδη από το 2010 αλλά δεν μπορούσε να βρει χρηματοδότηση. Συνέχεια
«Το σινεμά είναι αλήθεια είκοσι τέσσερις φορές το δευτερόλεπτο» Jean–Luc Godard. Πόσο ευμετάβλητη μπορεί όμως να αποδειχθεί η έννοια της (κινηματογραφικής) αλήθειας και ποιος είναι ο κατάλληλος τρόπος απεικόνισής της; Αν ο νους θέτει τα ερωτήματα τότε η καρδιά οφείλει να δίνει τις απαντήσεις, έρχεται να διαλαλήσει ο αγέραστος Alejandro Jodorowsky («El Topo» 1970, «The Holy Mountain» 1973) στο δεύτερο από τα πέντε (όπως έχει ανακοινώσει) κεφάλαια της αυτοβιογραφίας του.
Την Κυριακή, 4/12/2016, το βραδάκι, βρεθήκαμε στην καθιερωμένη κινηματογραφική προβολή, στο Σχολείο του Σινεμά, στα Εξάρχεια, για να δούμε την ταινία «Double Idemnity», σε σκηνοθεσία του Μπίλι Γουάϊλντερ, παραγωγής 1944, με πρωταγωνιστές τους Φρεντ ΜακΜάρεϊ, Μπάρμπαρα Στάνγουϊκ και Έντουαρντ Τζέϊ Ρόμπινσον. Συνέχεια
Την Κυριακή το βράδυ, 13/11/2016, βρεθήκαμε στο κατάμεστο, Σχολείο του Σινεμά, στα Εξάρχεια, για την προβολή της ταινίας, με ελεύθερη είσοδο, «Η Τελετή» του Κλοντ Σαμπρόλ, παραγωγής 1995.
Πολύ κουβέντα και κριτική δηλητηριώδης πολλές φορές για την ταινία του Κεν Λόουτς Εγώ Ο Ντάνιελ Μπλέικ. Ευτυχώς βέβαια όχι από όλους. Διδακτική ταινία, στρατευμένη αποκαλείται από κάποιους λες και το είναι στρατευμένη μια ταινία στον αγώνα για μια καλύτερη κοινωνία είναι βρισιά. Απλοϊκή από άλλους. Σκάνδαλο η βράβευσή της στο Φεστιβάλ Κανών αναφωνούν κάποιοι άλλοι. Τι συμβαίνει λοιπόν;;
Σε γνώριμα θέματα επανέρχεται ο μεγάλος Άγγλος σκηνοθέτης, προσπαθώντας αυτή το φορά να φωτίσει τα αδιέξοδα της ανυπαρξίας κοινωνικής και προνοιακής πολιτικής για τους ανέργους στη Βρετανία. Στην τελευταία του ταινία «Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ» αφηγείται τον καθημερινό, επίπονο, επώδυνο αλλά εν τέλει αναποτελεσματικό και ατελέσφορο αγώνα για ανεύρεση εργασίας. Κεντρικός χαρακτήρας της ταινίας ο Ντάνιελ Μπλέικ, ένας 59χρονος έμπειρος, δεξιοτέχνης ξυλουργός, ο οποίος σε αυτή την προχωρημένη ηλικία βρίσκεται χωρίς δουλειά, μετά από οξύ έμφραγμα.
Τόνι Έρντμαν μια από τις 3 καλύτερες ταινίες της χρονιάς που διανύουμε μια πικρή κωμωδία αλλά και τρυφερή, ειαίσθητη, ανθρώπινη, απολαυστική παρόλη την μεγάλη της διάρκεια ανήκει σε εκείνες που δεν θέλεις να τελειώσουν. Γυναικεία ματιά , σκηνοθεσία ώριμη, συναρπαστική, με πρωτότυπα σεναριακά ευρήματα, μια δημιουργία πλήρης, από αυτές που συνεισφέρουν στην αλλαγή της ζωής σου προς το καλύτερο, προς την δράση και την πράξη, στην μεταμόρφωσή μας στον βαθύτερο πνευματικό αληθινό εαυτό μας.
Η βράβευση του Akira Kurosawa με τον Χρυσό Λέοντα, στο φεστιβάλ της Βενετίας το 1951, σήμανε ουσιαστικά τη στροφή του Δυτικού βλέμματος προς τον ιαπωνικό κινηματογράφο.
Η καλύτερη ταινία που είδαμε φέτος δημιουργήθηκε το 2010 από τον Πατρίσιο Γκουζμάν στη Χιλή και αποτελεί τον ορισμό αυτού που αποκαλείται δημιουργικό ντοκιμαντέρ, καλλιτεχνικό ή κινηματογραφικό ντοκιμαντέρ θα το λέγαμε, αντιδιαστέλλοντας με το τηλεοπτικό, το επιστημονικό, το μουσικό κλπ.
Πρόκειται για έναν κινηματογράφο που συνδυάζει φιλοσοφία, ιστορία, πολιτική και ποίηση πάνω από όλα. Από τις καλύτερες ταινίες ντοκιμαντέρ όλων των εποχών, από τις ταινίες που ξεχωρίζουν με τα πρώτα τους πλάνα από το σωρό, από τις απογειωτικές εκείνες, πνευματικές, φιλοσοφημένες, βάλσαμο για την ψυχή, τονωτικές, που θέλεις να δεις και ξαναδείς, μια μεγάλη τέχνη που έχει ανάγκη ο άνθρωπος ειδικά στην “στεγνή”, “άνυδρη” σημερινή εποχή. Στην άνυδρη έρημο Ατακάμα συνδιαλέγονται η αστρονομία, η αρχαιολογία, η γεωλογία, η παλαιοντολογία επίσης με τη συλλογική μνήμη. Όπως επισημαίνει ο Γκασπάρ ο νεαρός αστρονόμος ένας από τους χαρακτήρες για έναν αστρονόμο, ο μόνος πραγματικός χρόνος είναι αυτός που έρχεται από το παρελθόν. Συνέχεια
Η έρημος Ατακάμα στη Χιλή, σκαρφαλωμένη στα ψηλά των Άνδεων, σκεπασμένη με ένα ανέφελο, και διαυγή ουρανό και απομακρυσμένη από την «πολιτισμική» μόλυνση, προσφέρεται για την εγκατάσταση του ομώνυμου τηλεσκοπίου, το οποίο με μέγεθος κατόπτρου που φτάνει τα 350 μέτρα, στοχεύει στα πιο μακρινά άστρα του σύμπαντος, προσφέροντας μοναδικές ευκαιρίες για την ανακάλυψη των ουράνιων νόμων.
Ηθοποιοί: Ματ Ντέιμον, Αλίσια Βικάντερ, Τζούλια Στάιλς, Τόμι Λι Τζόουνς, Βενσάν Κασέλ, Ριζ Αχμέντ
Είδος: Δράσης, Περιπέτεια, Θρίλερ
Ημερομηνία Εξόδου: 1 Σεπτεμβρίου 2016
ΗΠΑ. 2016. Διάρκεια: 123΄. Διανομή: U.I.P.
Μια ισπανική ταινία για την αγάπη, τον έρωτα, τις λαβυρινθώδεις διαδρομές τω σημερινών ερωτικών σχέσεων. Μέσα από πέντε ιστορίες που εξελίσσονται παράλληλα κατά τη διάρκεια του καυτού μαδριλέζικου καλοκαιριού αποτυπώνεται ο πραγματισμός αλλά και ο σουρεαλισμός, η τρυφερότητα, αλλά και η σκληρότητα, το εφικτό και το ανέφικτο του έρωτα.
ΥΛΩ–ΤΟΜΙΑ
…στο PLAYTIME
Ξέρετε βέβαια πώς κάθε αεροδρόμιο θυμίζει ένα άλλο. Ξέρετε ακόμα πώς οι λεπτομέρειες ενός αεροδρομίου πάντα διαφεύγουν (αν όχι, πείτε μου τι χρώμα έχουν οι τοίχοι στην αίθουσα αναμονής του Ελληνικού). Βγαίνοντας από ένα αεροδρόμιο είναι σαν να μην έχεις μπει ποτέ. Με μία εξαίρεση: το αεροδρόμιο του Playtime.
Συνέχεια
