Η ταινία Ο Πρόεδρος, του Σαντιάγκο Μίτρε, κυκλοφορεί στις 5 Ιουλίου από την Weird Wave. Continue reading «Ο Πρόεδρος (2017) του Σαντιάγκο Μίτρε | αναλυτική παρουσίαση, trailer, η γνώμη των κριτικών»
Έχουμε γράψει ήδη για μια άλλη ταινία του Seyyed Reza Mir-Karimi, την «Κάτω από το φεγγαρόφωτο». Σήμερα θα γράψουμε για την τελευταία μέχρι στιγμής ταινία του, την «Ένας κύβος ζάχαρη». Continue reading ««Ένας κύβος ζάχαρη» του Ρέζα Μιρκαρίμι (2011) | Κριτική του Μπάμπη Δερμιτζάκη»
Μια ακόμη «Γειτονιά των καταφρονεμένων». Ένας νεαρός κλέφτης κλέβει τα ρούχα ενός ιεροσπουδαστή. Αυτός θα τον αναζητήσει, θα τον βρει. Θα του φερθεί φιλικά, και ο μικρός υπόσχεται να του δώσει πίσω τα ρούχα. Του κλείνει ραντεβού κάτω από μια γέφυρα. Θα πάει στο ραντεβού. Πάνω στη γέφυρα θα συναντήσει μια πόρνη. Είναι η μητέρα του μικρού. Αυτό θα το μάθουμε αργότερα, όταν ο μικρός θα τσακωθεί με έναν πελάτη της. Continue reading ««Κάτω από το φεγγαρόφωτο» (2001) του Ρέζα Μιρκαρίμι | Κριτική του Μπάμπη Δερμιτζάκη»
Picnic at Hanging Rock (1975)
Ελληνικός Τίτλος: Το Μυστικό του Βράχου των Κρεμασμένων
Κατηγορία: Δράμα, Μυστηρίου
Σκηνοθεσία: Peter Weir
Σενάριο: Joan Lindsay (Μυθιστόρημα), Cliff Green (Προσαρμογή Σεναρίου)
Πρωταγωνιστούν: Rachel Roberts, Helen Morse, Tony Llewellyn-Jones, Anne Louise Lambert, Dominic Guard
Φωτογραφία: Russell Boyd
Μοντάζ: Max Lemon
Χώρα Παραγωγής: Αυστραλία
Χρώμα: Έγχρωμη
Διάρκεια: 115 min
Ο αυστραλιανός κινηματογράφος με την ταινία Μαντ Μαξ, ο εκδικητής της νύχτας του Τζορτζ Μίλερ, μας εξέπληξε ευχάριστα, και η ίδια έκπληξη επαναλαμβάνεται τώρα με το Πικνίκ στον Κρεμαστό Βράχο(πρωτότυπος τίτλος), πράγμα που επιβεβαιώνει τις φιλολογικές μας πληροφορίες πως στην κινηματογραφία της πέμπτης ηπείρου συμβαίνουν πράγματα πάρα πολύ σημαντικά, χάρη κυρίως στην πολιτική του κράτους που εδώ και δεκαπέντε χρόνια τουλάχιστον πατρονάρει και βοηθάει με κάθε τρόπο τον εθνικό κινηματογράφο.
Πως γεννιούνται οι (σωστές) εικόνες
(Το βάθος του ουρανού είναι κόκκινο)
(Le fond de I’air est rouge) Γαλλία, 1977
Σκηνοθεσία: Chris Marker. ‘Ομάδα εργασίας: Valerie Mayoux, Luce Marsant, Pierre Camus, Anne-Claire Mittelber- ger. Christine Aya, Patrick Sau- vion. Jean – Roger Sahunet. Φωνες: Simone Signoret, Jorge Semprun, Davos Hanich, Sandra Scamati, Francois Maspero, Laurence Cuvillier, Francois Peri- er, Yves Montand. Μιξάζ: Antoine Bonfanti. Μουσική: Luciano Berio (-Musica Notiuma nelle strade Madrid»). Μοντάζ και μπάντα ήχον: Chris Marker. Παραγωγή AN Λ., I.S.K.R.A., DOVIDIS. Διανομη: Studio. Διάρκεια: 240’.
Ιστορίες μιας νύχτας (Posoki / Directions) (2017)
Σκηνοθεσία: Στέφαν Κομαντάρεφ
Ηθοποιοί: Βασίλ Μπάνοφ, Ιβάν Μπάρνεφ, Άσεν Μπλατέτσκι, Στέφαν Ντενολιούμποφ, Ντομπρίν Ντοσέφ, Ειρήνη Ζαμπόνας
Είδος: Δράμα
Ημερομηνία Εξόδου: 8 Απριλίου 2018 διαβάστε εδώ ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ ΣΤΙΣ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ
Η ταινία του Σπίλμπεργκ είναι μια ενδιαφέρουσα ταινία όπως όλες του οι ταινίες. Πρόκειται για ένα δημιουργό που έχει ήδη αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα του στο παγκόσμιο κινηματογράφο. Δεν είναι βέβαια μυστικό, ότι ο Σπίλμπεργκ δεν είναι ένας διανοούμενος και ριζοσπάστης του κινηματογράφου.
Δεν μπορεί ο καθένας να πιει απ’ τη φουρτουνιασμένη πηγή μου
Το νερό μου έχει μια δική του γεύση
Δεν μπορεί ο καθένας να διαβάσει τα γραπτά μου
Οι λέξεις μου έχουν ένα δικό τους νόημα
Μη νομίζεις ότι μπορείς εύκολα να με νικήσεις
«….. γιατί αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα»
«Πάμε να δούμε μια ταινία ;», με ρώτησε η κόρη μου. «Ποια ταινία ;», της λέω. «Florida Project», μου απαντά. «Δεν έχω ακούσει, κάτι γι αυτήν την ταινία, αλλά να κανονίσουμε για το Σαββατοκύριακο». Τελικά πήγαμε το Σάββατο 6/1/2018 και την είδαμε.
Εν τω μεταξύ είχα διαβάσει, στο διαδίκτυο και είχα βρει πολύ ενδιαφέρουσα την υπόθεση. Continue reading «Florida Project του Sean Baker «….. γιατί αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα» του Πολυχρόνη Γριβέα»
Οι καλύτερες ταινίες του 2017 από το «α»
Από Γιάγκο Αντίοχο, Γιάννη Καντέα-Παπαδόπουλο, Χρήστο Μήτση – 28/12/2017
Ο Χρήστος Μήτσης, ο Γιάγκος Αντίοχος και ο Γιάννης Καντέα-Παπαδόπουλος κλείστηκαν στα σινεμά και παρακολούθησαν πάνω από 300 ταινίες που κυκλοφόρησαν στις ελληνικές αίθουσες φέτος και κάπως έτσι προέκυψαν οι δέκα καλύτερες ταινίες της χρονιάς που κλείνει σε μερικές ημέρες. Η «εσωτερική» ψηφοφορία ανέδειξε ως κορυφαίες τις παρακάτω ταινίες, ενώ σύντομα θα αναρτηθούν και οι επιλογές του κάθε συντάκτη ξεχωριστά.
27 Δεκεμβρίου 2017
Πολύ καλή από κινηματογραφικής πλευράς αποδείχτηκε η χρονιά που πέρασε με εξαιρετικές ταινίες τόσο από Ευρώπη όσο και από Αμερική, και συγκεκριμένα την ανεξάρτητη παραγωγή, μια και η εμπορική πλευρά της περιορίστηκε στα γνωστά μπλοκ-μπάστερ (και τα franchise τους), τις συνηθισμένες περιπέτειες δράσης, χωρίς να ξεχνάμε τις νέες μορφές παραγωγής/διανομής (βλέπε την άνοδο της Netflix) και τα σκάνδαλα για σεξουαλική παρενόχληση (που τρόμαξαν τους, με το βλέμμα στο κέρδος, παραγωγούς ώστε να αντικαταστήσουν βιαστικά, και χωρίς δικαστικές αποφάσεις, τα «αμαρτωλά» τους αστέρια).
Continue reading «Οι καλύτερες ταινίες του 2017 Από τον Νίνο Φένεκ Μικελιδη»
«Όταν οι κοινωνίες και ο πολιτισμός βρίσκονται σε παρακμή, τα φαινόμενα της βίας σ’ όλες τις μορφές της αυξάνονται κατακόρυφα». Αυτά γράφει πριν από ένα περίπου αιώνα ο Όσβαλντ Σπένγκλερ στο βιβλίο του Η Παρακμή της Δύσης. Και είτε θέλει κανείς να το δει είτε όχι ολόκληρος ο Δυτικός πολιτισμός τρεμοσβήνει…
Continue reading «Το Κουρδιστό Πορτοκάλι (1971) του Στάνλεϊ Κιούμπρικ | Κριτική Μίμη Τσακωνιάτη»
«Σπόρος» του Σεμίχ Καπλάνογλου (2017, Τουρκία, Γερμανία, Γαλλία, Σουηδία, Κατάρ, 127’)
Παλαιός γνώριμος του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ο Τούρκος σκηνοθέτης Σεμίχ Καπλάνογλου, καθώς συμμετέχει σε αυτό σχεδόν από το ξεκίνημα της σκηνοθετικής του καριέρας.
Continue reading ««Σπόρος» του Σεμίχ Καπλάνογλου (2017) | Κριτική-Συνέντευξη του Αδάμ Αδαμόπουλου»
Η νέα ταινία του Γιώργου Λάνθιμου σίγουρα σου κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον σε όλη την διάρκειά της. Continue reading «Ο Θάνατος του Ιερού Ελαφιού (The Killing of a Sacred Deer)- Κριτική του Γιάννη Καραμπίτσου»
Μετά το Μάη (2012) του Ολιβιέ Ασαγιάς
Après Mai
Εκπληκτικής ακρίβειας ανασύνθεση των μετά τον Μάη φοιτητικών πολιτικών αγώνων, που σε απορροφά στο κλίμα της εποχής. Κατακερματισμένο το δράμα, ψυχρή η ματιά στους χαρακτήρες, ακόμα και στο αξονικό πρόσωπο. Continue reading «Μετά το Μάη (2012) του Ολιβιέ Ασαγιάς | Κριτικές για την ταινία»
Ως αποτέλεσμα ενός λειτουργικού, κεντρικά σχεδιασμένου μείγματος κεϋνσιανής δημοσιονομικής πολιτικής και παράλληλης ανάπτυξης του ιδιωτικού τομέα, της επιχειρηματικότητας, της έρευνας και ανάπτυξης σε δημόσια και ιδιωτικά κέντρα, της καλλιέργειας της καινοτομίας, ο δυτικός κόσμος γνώρισε μεταπολεμικά πρωτόγνωρους ρυθμούς ανάπτυξης που διατηρήθηκαν για περίπου μια τριακονταετία (1945-1975).
Continue reading ««Μικροί κύριοι» του Άιρα Σακς (2016, 85’) Κριτική του Αδάμ Αδαμόπουλου»
4 Μαΐου 2017
Mani Haghighi, A dragon arrives! (Ένας δράκος έρχεται, 2016)
Από σήμερα στους κινηματογράφους.
Είμαι φαν του ιρανικού κινηματογράφου και έχω δει δυο ακόμη ταινίες του Μάνι Ηαγκίγκι οι οποίες με εντυπωσίασαν. Αυτές είναι οι «Men at work» και «Modest reception». Όμως το «Ένας δράκος έρχεται» μου άρεσε λιγότερο. Continue reading «Ένας δράκος έρχεται (2016) του Μάνι Ηαγκίγκι | Κριτική Μπάμπη Δερμιτζάκη»
V for Vendetta
5-11-2015 | Γιάννης Πατλάκας
Είδος: Περιπέτεια
Παραγωγής: 2005
Διάρκεια: 132
Χώρα: ΗΠΑ
Σκηνοθεσία: James McTeigue
Σενάριο: Andy Wachowski, David Lloyd, Lana Wachowski
Ηθοποιοί: Hugo Weaving, John Hurt, Natalie Portman, Natasha Wightman, Roger Allam, Stephen Fry, Stephen Rea, Tim Pigott-Smith Continue reading «V for Vendetta (2005) Σκηνοθεσία: James McTeigue || Οι κριτικές που γράφτηκαν για την ταινία»
«Κοιτάξτε αυτές τις γυναίκες». Με τη φράση αυτή ξεκινά το ντοκυμανταίρ του Φώτου Λαμπρινού για τα εκατόχρονα της Οκτωβριανής Επανάστασης και την κρίσιμη πορεία που αυτή ακολούθησε μέχρι το 1934. Σπάνιες εικόνες των Ρωσίδων στην Αγ. Πετρούπολη που το Φεβρουάριο του 1917, στημένες σε ατελείωτες ουρές για να προμηθευτούν οτιδήποτε φαγώσιμο μπορούσε να βρεθεί, ξεσηκώθηκαν εναντίον του Τσάρου φωνάζοντας «κάτω η παλιά εξουσία». Κάπως έτσι ξεκινά το ντοκυμανταίρ, κάπως έτσι ξεκινά και η διαδικασία παραίτησης του Τσάρου (στις 2 Μαρτίου παραιτείται) , και γεγονότα που θα δρούσαν καταλυτικά για την εκδήλωση της Επανάστασης τον Οκτώβριο του ίδιου έτους.
Continue reading ««Η μεγάλη ουτοπία» του Φώτου Λαμπρινού, (2017, 90’) | Κριτική Αδάμ Αδαμόπουλου»
Αλήθεια, τι είναι αυτό που ανάγει ένα έργο σε αριστούργημα ως προς την κριτική του αξιολόγηση; Είναι η καλλιτεχνική του πολυπλοκότητα; Η δομή του, όταν εξυπηρετεί άψογα αυτό που κατανοείται ως “σκοπός” του;
Continue reading «“Himizu” του Σίον Σόνο || κριτική του Σπύρου Δούκα»
Το έτος 2001 και στις Ιαπωνικές αίθουσες κάνει πρεμιέρα μια αυτόχθων ταινία κινουμένων σχεδίων που απειλεί κάθε εισπρακτικό ρεκόρ της χώρας. Ο δημιουργός είναι παλιός γνώριμος, στον ίδιο άνθρωπο ανήκε η δημιουργική πένα της ταινίας που κρατούσε το ρεκόρ εισιτηρίων πριν τον πανικό του Τιτανικού.
Το να κινηματογραφήσεις τους εφιάλτες σου είναι σίγουρα πολύ δύσκολο εγχείρημα. Κάθε εφιάλτης χαρακτηρίζεται τόσο από μια ακαθοριστία σύζευξης διαφόρων γεγονότων όσο κι από μια παράδοξη —σε σχέση με την φυσιολογική μας αντίληψη του χώρου και του χρόνου — αλληλουχία κινητικών σημασιών. Στον εφιάλτη οι κινήσεις σχεδόν πάντα συνδέονται με κάθετα, θα έλεγε κανείς, επίπεδα. Αφήνω κατά μέρος βέβαια την ποιότητα παράνοιας ή τρόμου που τους χαρακτηρίζει. Continue reading «ΜΕΤΑ ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ (1985) του Μάρτιν Σκορτσέζε Εφιαλτική κωμωδία • Του Πάνου Μανασσή»
Σύμφωνα μ’ έναν κλασικό κανόνα του ακαδημαϊκού κινηματογράφου, ένα κακό σενάριο αποκλείεται να δώσει ένα καλό φιλμ. Μ’ άλλα λόγια, το καλό σενάριο αποτελεί προϋπόθεση για το καλό φιλμ. Αλλά όχι και τον αναγκαίο όρο για να υπάρξει καλό φιλμ. Είναι πάρα πολλές οι περιπτώσεις που ένας κακός σκηνοθέτης κατέστρεψε έναν καλό σεναρίστα, ακόμη και στην περίπτωση που σεναρίστας ήταν ο ίδιος ο σκηνοθέτης. Όμως, δεν υπάρχει καμιά περίπτωση, λέει ο ίδιος κανόνας, ένας σκηνοθέτης-μάγος να καταφέρει να βγάλει αριστούργημα από ένα κακό σενάριο.
Continue reading «ΑΝΙΕΣ ΒΑΡΝΤΑ: ΔΙΧΩΣ ΣΤΕΓΗ, ΔΙΧΩΣ ΝΟΜΟ (1985) | Κριτική Βασίλη Ραφαηλίδη»
Ω θάνατε, γέρο-καπετάνιε, είναι καιρός , ας σηκώσουμε την άγκυρα. Αυτός ο τόπος μας κάνει να πλήττουμε, ω θάνατε, ας αποπλεύσουμε.
Θέλουμε, τόσο αυτή η φωτιά μας καίει το μυαλό, να βουτήξουμε στο βάθος της αβύσσου. Κόλαση ή Παράδεισος
τι σημασία έχει; Στο βάθος του Αγνώστου για να βρούμε το Καινούργιο!
Σαρλ Μπωντλαίρ
Τώρα που η απερχόμενη κινηματογραφική σεζόν έχει μπει πλέον στην τελική της ευθεία (για να λήξει και τυπικά στις 26 Φεβρουαρίου), έφτασε η στιγμή να υποδεχτούμε, έστω κι αργοπορημένα, μία από τις 2-3 καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Ένα τολμηρό, στυλάτο και αντισυμβατικό πορτρέτο μίας κατατρεγμένης μα δικαιωμένης από την Ιστορία προσωπικότητας, που προβλήθηκε πρώτη φορά στο περσινό φεστιβάλ των Καννών (περιέργως εκτός διαγωνιστικού τμήματος), πραγματοποίησε την πανελλαδική του πρεμιέρα τον περασμένο Σεπτέμβρη στις αθηναϊκές «Νύχτες Πρεμιέρας» και ήταν η επίσημη πρόταση της Χιλής για το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Continue reading ««Νερούδα» (2016) του Pablo Larraín || Κριτική του Βασίλη Φράγκου»
Η ταινία ΔΙΧΩΣ ΣΤΕΓΗ ΔΙΧΩΣ ΝΟΜΟ, είναι μια ταινία «αφήγησης». Ο κινηματογράφος έτσι κι αλλιώς αφηγείται κάτι, στην περίπτωση μας όμως έχουμε μια δεύτερη σφαίρα αφήγησης, που εμπεριέχεται στην πρώτη.
Continue reading «ΔΙΧΩΣ ΣΤΕΓΗ ΔΙΧΩΣ ΝΟΜΟ (1985) της Ανιές Βαρντά | Κριτική Έλλη Ευθυμίου»
Ένας διπλός θρύλος συνοδεύει τούτη την ταινία, γυρισμένη το 1965 στο Αλγέρι την περίοδο που ο Μπουμεντιέν ανέτρεπε τον Μπεν Μπέλα χρησιμοποιώντας, μεταξύ άλλων, τα άρματα και τους στρατιώτες που είχαν παραχωρηθεί στον Ποντεκόρβο για τις ανάγκες του γυρίσματος, έτσι ώστε, για πρώτη φορά ίσως, ο κινηματογράφος να πάρει μέρος στο «φτιάξιμο» της ιστορίας περνώντας από τη φιξιόν κατευθείαν στην πράξη, προκαλώντας μ’ αυτόν τον τρόπο μια πολύ χαρακτηριστική σύγχυση στους κατοίκους που προς στιγμήν μπέρδεψαν το σινεμά με την πραγματικότητα:
Continue reading «Η μάχη του Αλγερίου (1965) του Τζίλο Ποντεκόρβο: κριτική του Βασίλη Ραφαηλίδη»
Το φιλμ νουάρ μαζί με το γουέστερν είναι τα κατ’ εξοχήν αμερικάνικα κινηματογραφικά είδη. Και τα δύο ασχολούνται κριτικά ή όχι μ’ αυτό πού ονομάζεται αμερικανικός μύθος. Το γουέστερν είναι η προϊστορία του, η επική εποχή του, το φιλμ νουάρ η έκφραση της παρακμής του. Το Χόλιγουντ στέκει κάπου ανάμεσα γεμάτο φως και μεγαλοπρέπεια, προσπαθεί να τα ξεπεράσει, να κυριαρχήσει πάνω τους συνθέτοντας τα. αλλά με ελάχιστες εξαιρέσεις (ταινιών) πέφτει στο κενό πού τα χωρίζει και πού οριοθετεί τη μοναδικότητα τους. Κάθε αναβίωση μοιάζει αδύνατη, η εμβέλεια των καινούριων εικόνων αδύναμη, οι μεγάλοι νεκροί χώροι της Δύσης και οι σκοτεινές γωνιές όπου κινούνται απειλητικά οι σκιές των φιλμ νουάρ, αρκούνται πεισματικά τη μετακίνηση τους στο χρόνο, γιατί παραμένουν άρρηκτα δεμένες με τις κοινωνικές δομές της εποχής που τα γέννησαν.
Continue reading «Χάμετ (1982) του Βιμ Βέντερς | Το Χτύπημα των Πλήκτρων, Κριτική του Θωμά Λιναρά»
LIGTHSHIP (1985) του Γιέρζυ Σκολιμόφσκι (ελλ. τίτλος: Το πλοίο των παρανόμων)
σεν.: Γιέρζι Σκολιμόφσκι, φωτ.: Τσάρλι Στανμπέργκερ. Μουσ.: Στάνλεϋ Μάγιερς, παίζουν: Ρόμπερτ Ντυβάλ, Κλάους Μαρία Μπραντάουερ, Τόμ Μπάουερ, Ρόμπερτ Κοστάντζο.
Ο Γιέρζυ Σκολιμόφσκι συνεχίζει, καλύτερα από όλους, την παράδοση που θέλει τους σκηνοθέτες της Πολωνίας να εργάζονται επιτυχημένα έξω από τα σύνορα της χώρας αυτής. Αντίθετα όμως από τον Πολάνσκι, τον Βάιντα, και τον Ζουλάφσκι, ο Σκολιμόφσκι διάλεξε ως χώρο της δράσης του μια χώρα στερημένη κινηματογραφικά. Την Αγγλία, που δεν άργησε να κατακτηθεί από τον μεγάλο Πολωνό σκηνοθέτη.
