Το Μυστικό του Βράχου των Κρεμασμένων (1975) Σκηνοθεσία: Peter Weir |κριτικές, αναλυτική παρουσίαση

Picnic at Hanging Rock (1975)

Ελληνικός Τίτλος: Το Μυστικό του Βράχου των Κρεμασμένων

Κατηγορία: Δράμα, Μυστηρίου

Σκηνοθεσία: Peter Weir

Σενάριο: Joan Lindsay (Μυθιστόρημα), Cliff Green (Προσαρμογή Σεναρίου)

Πρωταγωνιστούν: Rachel Roberts, Helen Morse, Tony Llewellyn-Jones, Anne Louise Lambert, Dominic Guard

Φωτογραφία: Russell Boyd

Μοντάζ: Max Lemon

Χώρα Παραγωγής: Αυστραλία

Χρώμα: Έγχρωμη

Διάρκεια: 115 min

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΒΡΑΧΟΥ ΤΩΝ ΚΡΕΜΑΣΜΕΝΩΝ (Α΄ΚΥΚΛΟΣ) –
Α΄ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗ ΜΕΤΑΔΟΣΗ στην ΕΡΤ 1

 

Το Μυστικό Του Βράχου των κρεμασμένων (1975) του Πίτερ Γουίαρ |
Κριτική Βασίλη Ραφαηλίδη 

Advertisements

Το Μυστικό Του Βράχου των κρεμασμένων (1975) του Πίτερ Γουίαρ | Κριτική Βασίλη Ραφαηλίδη

 

 

Ο αυστραλιανός κινηματογρά­φος με την ταινία Μαντ Μαξ, ο εκδικητής της νύχτας του Τζορτζ Μίλερ, μας εξέπληξε ευχάριστα, και η ίδια έκπληξη επαναλαμβά­νεται τώρα με το Πικνίκ στον Κρεμαστό Βράχο(πρωτότυπος τίτλος), πράγμα που επιβεβαιώ­νει τις φιλολογικές μας πληρο­φορίες πως στην κινηματογραφία της πέμ­πτης ηπείρου συμβαίνουν πράγματα πάρα πολύ σημαντικά, χάρη κυρίως στην πολιτι­κή του κράτους που εδώ και δεκαπέντε χρό­νια τουλάχιστον πατρονάρει και βοηθάει με κάθε τρόπο τον εθνικό κινηματογράφο.

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΒΡΑΧΟΥ ΤΩΝ ΚΡΕΜΑΣΜΕΝΩΝ (2018) (Α΄ΚΥΚΛΟΣ) – Α΄ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗ ΜΕΤΑΔΟΣΗ στην ΕΡΤ 1

Το Βάθος του Ουρανού είναι Κόκκινο – Πως γεννιούνται οι (σωστές) εικόνες | Κριτική του Θεόδωρου Σούμα

Πως γεννιούνται οι (σωστές) εικόνες

(Το βάθος του ουρανού είναι κόκκινο)

(Le fond de I’air est rouge) Γαλ­λία, 1977

Σκηνοθεσία: Chris Marker. ‘Ομάδα εργασίας: Valerie Mayoux, Luce Marsant, Pierre Camus, Anne-Claire Mittelber- ger. Christine Aya, Patrick Sau- vion. Jean – Roger Sahunet. Φω­νες: Simone Signoret, Jorge Semprun, Davos Hanich, Sandra Scamati, Francois Maspero, La­urence Cuvillier, Francois Peri- er, Yves Montand. Μιξάζ: An­toine Bonfanti. Μουσική: Luciano Berio (-Musica Notiuma nelle strade Madrid»). Μοντάζ και μπάντα ήχον: Ch­ris Marker. Παραγωγή AN Λ., I.S.K.R.A., DOVIDIS. Διανο­μη: Studio. Διάρκεια: 240’.

Ιστορίες μιας νύχτας (Posoki / Directions) (2017) Σκηνοθεσία: Στέφαν Κομαντάρεφ | αναλυτική παρουσίαση,trailer, η γνώμη των κριτικών

Ιστορίες μιας νύχτας (Posoki / Directions) (2017)

Σκηνοθεσία: Στέφαν Κομαντάρεφ

Ηθοποιοί: Βασίλ Μπάνοφ, Ιβάν Μπάρνεφ, Άσεν Μπλατέτσκι, Στέφαν Ντενολιούμποφ, Ντομπρίν Ντοσέφ, Ειρήνη Ζαμπόνας

Είδος: Δράμα

Ημερομηνία Εξόδου: 8 Απριλίου 2018  διαβάστε εδώ ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ ΣΤΙΣ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ

Ready Player One (2018) Σκηνοθεσία: Στίβεν Σπίλμπεργκ | Κριτική: Γιάννης Καραμπίτσος ή πως μια μέτρια ταινία υψώνεται στα όρια του «αριστουργήματος» από μερίδα της κριτικής

Η ταινία του Σπίλμπεργκ είναι μια ενδιαφέρουσα ταινία όπως όλες του οι ταινίες. Πρόκειται για ένα δημιουργό που έχει ήδη αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα του στο παγκόσμιο κινηματογράφο. Δεν είναι βέβαια μυστικό, ότι ο Σπίλμπεργκ δεν είναι ένας διανοούμενος και ριζοσπάστης του κινηματογράφου.

Το Χρώμα του Ροδιού (Sayat Nova, 1968-1969) του Σεργκέι Παρατζανοφ (κριτική: Βασίλης Ραφαηλιδης)

Δεν μπορεί ο καθένας να πιει απ’ τη φουρτουνιασμένη πηγή μου

Το νερό μου έχει μια δική του γεύση

Δεν μπορεί ο καθένας να διαβάσει τα γραπτά μου

Οι λέξεις μου έχουν ένα δικό τους νόημα
Μη νομίζεις ότι μπορείς εύκολα να με νικήσεις

Florida Project του Sean Baker «….. γιατί αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα» του Πολυχρόνη Γριβέα

«….. γιατί αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα»

«Πάμε να δούμε μια ταινία ;», με ρώτησε η κόρη μου. «Ποια ταινία ;», της λέω. «Florida Project», μου απαντά. «Δεν έχω ακούσει, κάτι γι αυτήν την ταινία, αλλά να κανονίσουμε για το Σαββατοκύριακο». Τελικά πήγαμε το Σάββατο 6/1/2018 και την είδαμε.

Εν τω μεταξύ είχα διαβάσει, στο διαδίκτυο και είχα βρει πολύ ενδιαφέρουσα την υπόθεση.

Οι καλύτερες ταινίες του 2017 από το αθηνόραμα | Μήτσης, Αντίοχος, Καντέα-Παπαδόπουλος

Οι καλύτερες ταινίες του 2017 από το «α»

Από Γιάγκο Αντίοχο, Γιάννη Καντέα-Παπαδόπουλο, Χρήστο Μήτση – 28/12/2017

Ο Χρήστος Μήτσης, ο Γιάγκος Αντίοχος και ο Γιάννης Καντέα-Παπαδόπουλος κλείστηκαν στα σινεμά και παρακολούθησαν πάνω από 300 ταινίες που κυκλοφόρησαν στις ελληνικές αίθουσες φέτος και κάπως έτσι προέκυψαν οι δέκα καλύτερες ταινίες της χρονιάς που κλείνει σε μερικές ημέρες. Η «εσωτερική» ψηφοφορία ανέδειξε ως κορυφαίες τις παρακάτω ταινίες, ενώ σύντομα θα αναρτηθούν και οι επιλογές του κάθε συντάκτη ξεχωριστά.

Συνέντευξη της Mariam Khatchvani με τον Γιάννη Καραμπίτσο για την ταινία της Dede |

MASTERCLASS Ken Loach 31 10 2017 ATHENS 30o Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου

Εργαστήρι Κινηματογράφου Δήμου Ζωγράφου συνεχίζονται οι εγγραφές
θεωρία-ιστορία-πρακτική κινηματογράφου-δημιουργία ταινιών

Οι καλύτερες ταινίες του 2017 Από τον Νίνο Φένεκ Μικελιδη

27 Δεκεμβρίου 2017

Πολύ καλή από κινηματογραφικής πλευράς αποδείχτηκε η χρονιά που πέρασε με εξαιρετικές ταινίες τόσο από Ευρώπη όσο και από Αμερική, και συγκεκριμένα την ανεξάρτητη παραγωγή, μια και η εμπορική πλευρά της περιορίστηκε στα γνωστά μπλοκ-μπάστερ (και τα franchise τους), τις συνηθισμένες περιπέτειες δράσης, χωρίς να ξεχνάμε τις νέες μορφές παραγωγής/διανομής (βλέπε την άνοδο της Netflix) και τα σκάνδαλα για σεξουαλική παρενόχληση (που τρόμαξαν τους, με το βλέμμα στο κέρδος, παραγωγούς ώστε να αντικαταστήσουν βιαστικά, και χωρίς δικαστικές αποφάσεις, τα «αμαρτωλά» τους αστέρια).

Συνέντευξη της Mariam Khatchvani με τον Γιάννη Καραμπίτσο για την ταινία της Dede |

MASTERCLASS Ken Loach 31 10 2017 ATHENS 30o Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου

Εργαστήρι Κινηματογράφου Δήμου Ζωγράφου συνεχίζονται οι εγγραφές
θεωρία-ιστορία-πρακτική κινηματογράφου-δημιουργία ταινιών

Το Κουρδιστό Πορτοκάλι (1971) του Στάνλεϊ Κιούμπρικ | Κριτική Μίμη Τσακωνιάτη

«Όταν οι κοινωνίες και ο πολιτισμός βρίσκονται σε παρακμή, τα φαινόμενα της βίας σ’ όλες τις μορφές της αυξάνονται κατακόρυφα». Αυτά γράφει πριν από ένα περίπου αιώνα ο Όσβαλντ Σπένγκλερ στο βιβλίο του Η Παρακμή της Δύσης. Και είτε θέλει κανείς να το δει είτε όχι ολόκληρος ο Δυτικός πολιτισμός τρεμοσβήνει…

«Σπόρος» του Σεμίχ Καπλάνογλου (2017) | Κριτική-Συνέντευξη του Αδάμ Αδαμόπουλου

«Σπόρος» του Σεμίχ Καπλάνογλου (2017, Τουρκία, Γερμανία, Γαλλία, Σουηδία, Κατάρ, 127’)

Παλαιός γνώριμος του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ο Τούρκος σκηνοθέτης Σεμίχ Καπλάνογλου, καθώς συμμετέχει σε αυτό σχεδόν από το ξεκίνημα της σκηνοθετικής του καριέρας.

Ο Μπουντί σώθηκε από τον πνιγμό (1932) του Ζαν Ρενουάρ με ελεύθερη είσοδο, ανάλυση και συζήτηση το Σάββατο 3 Μαρτίου 2018
στις 19.00 στο Πολιτιστικό Κέντρο «Ο Καύκασος»

Ο Θάνατος του Ιερού Ελαφιού (The Killing of a Sacred Deer)- Κριτική του Γιάννη Καραμπίτσου

Η νέα ταινία του Γιώργου Λάνθιμου σίγουρα σου κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον σε όλη την διάρκειά της.

Μετά το Μάη (2012) του Ολιβιέ Ασαγιάς | Κριτικές για την ταινία

Μετά το Μάη (2012) του Ολιβιέ Ασαγιάς

Après Mai

Εκπληκτικής ακρίβειας ανασύνθεση των μετά τον Μάη φοιτητικών πολιτικών αγώνων, που σε απορροφά στο κλίμα της εποχής. Κατακερματισμένο το δράμα, ψυχρή η ματιά στους χαρακτήρες, ακόμα και στο αξονικό πρόσωπο.

«Μικροί κύριοι» του Άιρα Σακς (2016, 85’) Κριτική του Αδάμ Αδαμόπουλου

 

Ως αποτέλεσμα ενός λειτουργικού, κεντρικά σχεδιασμένου μείγματος κεϋνσιανής δημοσιονομικής πολιτικής και παράλληλης ανάπτυξης του ιδιωτικού τομέα, της επιχειρηματικότητας, της έρευνας και ανάπτυξης σε δημόσια και ιδιωτικά κέντρα, της καλλιέργειας της καινοτομίας, ο δυτικός κόσμος γνώρισε μεταπολεμικά πρωτόγνωρους ρυθμούς ανάπτυξης που διατηρήθηκαν για περίπου μια τριακονταετία (1945-1975).

Ένας δράκος έρχεται (2016) του Μάνι Ηαγκίγκι | Κριτική Μπάμπη Δερμιτζάκη

4 Μαΐου 2017

Mani Haghighi, A dragon arrives! (Ένας δράκος έρχεται, 2016)

Από σήμερα στους κινηματογράφους.

Είμαι φαν του ιρανικού κινηματογράφου και έχω δει δυο ακόμη ταινίες του Μάνι Ηαγκίγκι οι οποίες με εντυπωσίασαν. Αυτές είναι οι «Men at work» και «Modest reception». Όμως το «Ένας δράκος έρχεται» μου άρεσε λιγότερο.

V for Vendetta (2005) Σκηνοθεσία: James McTeigue || Οι κριτικές που γράφτηκαν για την ταινία

V for Vendetta
5-11-2015 | Γιάννης Πατλάκας

Είδος: Περιπέτεια
Παραγωγής: 2005
Διάρκεια: 132
Χώρα: ΗΠΑ
Σκηνοθεσία: James McTeigue
Σενάριο: Andy Wachowski, David Lloyd, Lana Wachowski
Ηθοποιοί: Hugo Weaving, John Hurt, Natalie Portman, Natasha Wightman, Roger Allam, Stephen Fry, Stephen Rea, Tim Pigott-Smith

«Η μεγάλη ουτοπία» του Φώτου Λαμπρινού, (2017, 90’) | Κριτική Αδάμ Αδαμόπουλου

«Κοιτάξτε αυτές τις γυναίκες». Με τη φράση αυτή ξεκινά το ντοκυμανταίρ του Φώτου Λαμπρινού για τα εκατόχρονα της Οκτωβριανής Επανάστασης και την κρίσιμη πορεία που αυτή ακολούθησε μέχρι το 1934. Σπάνιες εικόνες των Ρωσίδων στην Αγ. Πετρούπολη που το Φεβρουάριο του 1917, στημένες σε ατελείωτες ουρές για να προμηθευτούν οτιδήποτε φαγώσιμο μπορούσε να βρεθεί, ξεσηκώθηκαν εναντίον του Τσάρου φωνάζοντας «κάτω η παλιά εξουσία». Κάπως έτσι ξεκινά το ντοκυμανταίρ, κάπως έτσι ξεκινά και η διαδικασία παραίτησης του Τσάρου (στις 2 Μαρτίου παραιτείται) , και γεγονότα που θα δρούσαν καταλυτικά για την εκδήλωση της Επανάστασης τον Οκτώβριο του ίδιου έτους.

«Το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας 2016» ταξιδεύει στο Δήμο Ζωγράφου με την παρουσίαση των βραβευμένων ταινιών με ελεύθερη είσοδο.

 

ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟ ΣΙΝΕΜΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣ 2017 ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΖΩΓΡΑΦΟΥ Από 1/4/2017 έως 7/5/2017 Αλέκα-Τέχνη Πόλης

“Himizu” του Σίον Σόνο || κριτική του Σπύρου Δούκα

Αλήθεια, τι είναι αυτό που ανάγει ένα έργο σε αριστούργημα ως προς την κριτική του αξιολόγηση; Είναι η καλλιτεχνική του πολυπλοκότητα; Η δομή του, όταν εξυπηρετεί άψογα αυτό που κατανοείται ως “σκοπός” του;

«Ταξίδι στη Χώρα των Θαυμάτων» (Spitited Away, 2001) ΧΑΓΙΟ ΜΙΓΙΑΖΑΚΙ | αναλυτική Παρουσίαση, Κριτικές για την Ταινία

Το έτος 2001 και στις Ιαπωνικές αίθουσες κάνει πρεμιέρα μια αυτόχθων ταινία κινουμένων σχεδίων που απειλεί κάθε εισπρακτικό ρεκόρ της χώρας. Ο δημιουργός είναι παλιός γνώριμος, στον ίδιο άνθρωπο ανήκε η δημιουργική πένα της ταινίας που κρατούσε το ρεκόρ εισιτηρίων πριν τον πανικό του Τιτανικού. 

ΜΕΤΑ ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ (1985) του Μάρτιν Σκορτσέζε Εφιαλτική κωμωδία • Του Πάνου Μανασσή

Το να κινηματογραφήσεις τους εφιάλτες σου είναι σίγουρα πολύ δύσκολο εγ­χείρημα. Κάθε εφιάλτης χαρακτηρίζεται τόσο από μια ακαθοριστία σύζευξης δια­φόρων γεγονότων όσο κι από μια παράδοξη —σε σχέση με την φυσιολογική μας αντίληψη του χώρου και του χρόνου — αλληλουχία κινητικών σημασιών. Στον εφιάλτη οι κινήσεις σχεδόν πάντα συνδέονται με κάθετα, θα έλεγε κανείς, επίπεδα. Αφήνω κατά μέρος βέβαια την ποιότητα παράνοιας ή τρόμου που τους χαρακτηρίζει.

ΑΝΙΕΣ ΒΑΡΝΤΑ: ΔΙΧΩΣ ΣΤΕΓΗ, ΔΙΧΩΣ ΝΟΜΟ (1985) | Κριτική Βασίλη Ραφαηλίδη

Σύμφωνα μ’ έναν κλασικό κανόνα του ακα­δημαϊκού κινηματογράφου, ένα κακό σενά­ριο αποκλείεται να δώσει ένα καλό φιλμ. Μ’ άλλα λόγια, το καλό σενάριο αποτελεί προϋ­πόθεση για το καλό φιλμ. Αλλά όχι και τον αναγκαίο όρο για να υπάρξει καλό φιλμ. Εί­ναι πάρα πολλές οι περιπτώσεις που ένας κα­κός σκηνοθέτης κατέστρεψε έναν καλό σεναρίστα, ακόμη και στην περίπτωση που σεναρίστας ήταν ο ίδιος ο σκηνοθέτης. Όμως, δεν υπάρχει καμιά περίπτωση, λέει ο ίδιος κανόνας, ένας σκηνοθέτης-μάγος να κατα­φέρει να βγάλει αριστούργημα από ένα κακό σενάριο.

ΔΙΧΩΣ ΣΤΕΓΗ, ΔΙΧΩΣ ΝΟΜΟ (1985) Συνέντευξη με την Ανιές Βαρντά

ΔΙΧΩΣ ΣΤΕΓΗ ΔΙΧΩΣ ΝΟΜΟ (1985) της Ανιές Βαρντά | Κριτική Έλλη Ευθυμίου

ΔΙΧΩΣ ΣΤΕΓΗ, ΔΙΧΩΣ ΝΟΜΟ (1985) της Ανιές Βαρντά || Κριτική της Λίνας Δουβαντζή στα Κινηματογραφικά Τετράδια 25-26 | Η Μόνα, ο δρόμος και η Μοναξιά

ΔΙΧΩΣ ΣΤΕΓΗ, ΔΙΧΩΣ ΝΟΜΟ (1985): Η Σαντρίν Μπονέρ Μιλάει για την περιπετειώδη συνεργασία της με την Ανιές Βαρντά

ΔΙΧΩΣ ΣΤΕΓΗ, ΔΙΧΩΣ ΝΟΜΟ (1985) της Ανιές Βαρντά || Κριτική της Λίνας Δουβαντζή στα Κινηματογραφικά Τετράδια 25-26 | Η Μόνα, ο δρόμος και η Μοναξιά

Ω θάνατε, γέρο-καπετάνιε, είναι καιρός , ας σηκώσουμε την άγκυρα. Αυτός ο τόπος μας κάνει να πλήττουμε, ω θάνατε, ας αποπλεύσουμε.

Θέλουμε, τόσο αυτή η φωτιά μας καίει το μυαλό, να βουτήξουμε στο βάθος της αβύσσου. Κόλαση ή Παράδεισος

τι σημασία έχει; Στο βάθος του Αγνώστου για να βρούμε το Καινούργιο!

Σαρλ Μπωντλαίρ

«Νερούδα» (2016) του Pablo Larraín || Κριτική του Βασίλη Φράγκου

Τώρα που η απερχόμενη κινηματογραφική σεζόν έχει μπει πλέον στην τελική της ευθεία (για να λήξει και τυπικά στις 26 Φεβρουαρίου), έφτασε η στιγμή να υποδεχτούμε, έστω κι αργοπορημένα, μία από τις 2-3 καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Ένα τολμηρό, στυλάτο και αντισυμβατικό πορτρέτο μίας κατατρεγμένης μα δικαιωμένης από την Ιστορία προσωπικότητας, που προβλήθηκε πρώτη φορά στο περσινό φεστιβάλ των Καννών (περιέργως εκτός διαγωνιστικού τμήματος), πραγματοποίησε την πανελλαδική του πρεμιέρα τον περασμένο Σεπτέμβρη στις αθηναϊκές «Νύχτες Πρεμιέρας» και ήταν η επίσημη πρόταση της Χιλής για το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.

ΔΙΧΩΣ ΣΤΕΓΗ ΔΙΧΩΣ ΝΟΜΟ (1985) της Ανιές Βαρντά | Κριτική Έλλη Ευθυμίου

Η ταινία ΔΙΧΩΣ ΣΤΕΓΗ ΔΙΧΩΣ ΝΟΜΟ, είναι μια ταινία «αφήγησης». Ο κινη­ματογράφος έτσι κι αλλιώς αφηγείται κάτι, στην περίπτωση μας όμως έχουμε μια δεύτερη σφαίρα αφήγησης, που εμπεριέχεται στην πρώτη.

Η μάχη του Αλγερίου (1965) του Τζίλο Ποντεκόρβο: κριτική του Βασίλη Ραφαηλίδη

Ένας διπλός θρύλος συνοδεύει τούτη την ταινία, γυρισμένη το 1965 στο Αλγέρι την περίοδο που ο Μπουμεντιέν ανέτρεπε τον Μπεν Μπέλα χρησιμοποιώντας, μεταξύ άλλων, τα άρματα και τους στρατιώτες που είχαν παραχωρηθεί στον Ποντεκόρβο για τις ανάγκες του γυρίσματος, έτσι ώστε, για πρώτη φορά ίσως, ο κινηματογράφος να πάρει μέρος στο «φτιάξιμο» της ιστορίας περνώντας από τη φιξιόν κατευθείαν στην πράξη, προκαλώντας μ’ αυτόν τον τρόπο μια πολύ χαρακτηριστική σύγχυση στους κατοίκους που προς στιγμήν μπέρδεψαν το σινεμά με την πραγματικότητα:

Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΑΛΓΕΡΙΟΥ (1966) του Τζίλο Ποντεκόρβο στο Σχολείο του Σινεμά με ελεύθερη είσοδο, ανάλυση και συζήτηση το Σάββατο 28.1.2017

Λέσχη Ανάγνωσης «Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι» Αθήνας και Πάτρας: Επαναλειτουργία. Ίδρυση Κινηματογραφικής Λέσχης Ανάγνωσης «Λουκία Ρικάκη» ως τμήμα της

Εργαστήρι Κινηματογράφου Δήμου Ζωγράφου 2017  (συνεχίζονται οι εγγραφές, όχι μόνο για δημότες ζωγράφου)..

Σεμινάριο Σκηνοθεσίας Κινηματογράφου 2017  ανοιχτό μάθημα τελευταία παρουσίαση

Χάμετ (1982) του Βιμ Βέντερς | Το Χτύπημα των Πλήκτρων, Κριτική του Θωμά Λιναρά

Το φιλμ νουάρ μαζί με το γουέστερν είναι τα κατ’ εξοχήν αμερικάνικα κινηματογραφικά είδη. Και τα δύο ασχολούνται κριτικά ή όχι μ’ αυτό πού ονομά­ζεται αμερικανικός μύθος. Το γουέστερν είναι η προϊστορία του, η επική εποχή του, το φιλμ νουάρ η έκφραση της παρακμής του. Το Χόλιγουντ στέκει κάπου ανάμεσα γεμάτο φως και μεγαλοπρέπεια, προ­σπαθεί να τα ξεπεράσει, να κυριαρχήσει πάνω τους συνθέτοντας τα. αλλά με ελάχιστες εξαιρέσεις (ται­νιών) πέφτει στο κενό πού τα χωρίζει και πού οριοθε­τεί τη μοναδικότητα τους. Κάθε αναβίωση μοιάζει αδύνατη, η εμβέλεια των καινούριων εικόνων αδύνα­μη, οι μεγάλοι νεκροί χώροι της Δύσης και οι σκοτει­νές γωνιές όπου κινούνται απειλητικά οι σκιές των φιλμ νουάρ, αρκούνται πεισματικά τη μετακίνηση τους στο χρόνο, γιατί παραμένουν άρρηκτα δεμένες με τις κοινωνικές δομές της εποχής που τα γέννησαν.

Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΑΛΓΕΡΙΟΥ (1966) του Τζίλο Ποντεκόρβο στο Σχολείο του Σινεμά με ελεύθερη είσοδο, ανάλυση και συζήτηση το Σάββατο 28.1.2017

Λέσχη Ανάγνωσης «Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι» Αθήνας και Πάτρας: Επαναλειτουργία. Ίδρυση Κινηματογραφικής Λέσχης Ανάγνωσης «Λουκία Ρικάκη» ως τμήμα της

Εργαστήρι Κινηματογράφου Δήμου Ζωγράφου 2017  (συνεχίζονται οι εγγραφές, όχι μόνο για δημότες ζωγράφου)..

Σεμινάριο Σκηνοθεσίας Κινηματογράφου 2017  ανοιχτό μάθημα τελευταία παρουσίαση

Το πλοίο των παρανόμων (LIGTHSHIP , 1985) του Γιέρζι Σκολιμόφσκι | Το Χόλιγουντ από την Ανάποδη | Κριτική Ιορδάνης Καμπάς

LIGTHSHIP (1985) του Γιέρζυ Σκολιμόφσκι (ελλ. τίτλος: Το πλοίο των παρανόμων)

σεν.: Γιέρζι Σκολιμόφσκι, φωτ.: Τσάρλι Στανμπέργκερ. Μουσ.: Στάνλεϋ Μάγιερς, παίζουν: Ρόμπερτ Ντυβάλ, Κλάους Μαρία Μπραντάουερ, Τόμ Μπάουερ, Ρόμπερτ Κοστάντζο.

Ο Γιέρζυ Σκολιμόφσκι συνεχίζει, καλύτερα από όλους, την παράδοση που θέλει τους σκηνοθέτες της Πολωνίας να εργάζονται επιτυχημένα έξω από τα σύ­νορα της χώρας αυτής. Αντίθετα όμως από τον Πολάνσκι, τον Βάιντα, και τον Ζουλάφσκι, ο Σκολιμόφ­σκι διάλεξε ως χώρο της δράσης του μια χώρα στε­ρημένη κινηματογραφικά. Την Αγγλία, που δεν άρ­γησε να κατακτηθεί από τον μεγάλο Πολωνό σκηνο­θέτη.

Εργαστήρι Κινηματογράφου του Δήμου Ζωγράφου 2017: Κυριακή 22.1.2017 στις 12.00 νέα ώρα διεξαγωγής του μαθήματος  (δεν είναι μόνο για δημότες Ζωγράφου)

ΠΑΤΕΡΣΟΝ Σενάριο-Σκηνοθεσία: Τζιμ Τζάρμους | Κριτική Νότας Διαμαντοπούλου

Παίζουν: ‘Ανταμ Ντράιβερ, Γκολσεφτί Φαραχανί, Μπάρι Χένλει

«La La Land» (2016) του Damien Chazelle | κριτική του Γιάννη Καραμπίτσου

 

Μια σπουδαία λυρική και συναρπαστική ταινία. Ανάπλαση των μιούζικαλ του Χόλιγουντ κλπ. Δεν θα πούμε όχι προφανώς. Η δική μου οπτική γωνία επικεντρώνει στον άξονα εκδηλωτικότητα, αυθορμητισμός, εκφραστικότητα, διαφορετικότητα των χαρακτήρων. Δεν ξέρω αν είναι θέμα ονείρου μόνο και φαντασίας. Είναι θέμα ζω αληθινή ζωή και δεν ζω αληθινή ζωή. Έχω προσωπικό όραμα και ενταγμένο στην καθημερινότητά μου το «καλλιτεχνικώς» ζην. Ανεξάρτητα αν υπάρχει κρίση και πόση εμβέλεια έχει αυτή.

«La La Land» (2016) του Damien Chazelle | κριτική του Βασίλη Φράγκου

 

Τα εκκωφαντικά ντραμς του προπερσινού «Χωρίς Μέτρο» (πρωτ. τίτλος «Whiplash», 2014) δεν έχουν προλάβει ακόμη να σιγήσουν, και το νέο παιδί-θαύμα του αμερικανικού σινεμά επιδιώκει εκ νέου να βγάλει λαγό απ’ το καπέλο, αυτή τη φορά φέρνοντας εις πέρας ένα σχέδιο που ονειρευόταν ήδη από το 2010 αλλά δεν μπορούσε να βρει χρηματοδότηση.