Γιώργος Πανουσόπουλος: «Όλοι οι αυθεντικοί δημιουργοί είναι…σύγχρονοι» | Συνέντευξη στο Μίμη Τσακωνιάτη

ΕΞΩΦΥΛΛΟ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΜΙΜΗ ΤΣΑΚΩΝΙΑΤΗ ΓΙΑ ΤΟ ΓΙΩΡΓΟ ΠΑΝΟΥΣΟΠΟΥΛΟ

Ο Γιώργος Πανουσόπουλος είναι ένας αυθεντικός Έλληνας κινηματογραφιστής που γνωρίζοντας κάθετα την οικοδόμηση μιας ταινίας, δηλαδή από τη συγγραφή του σεναρίου, τη φωτογραφία, την κινηματογράφηση, τη σκηνοθεσία και το μοντάζ μέχρι την παραγωγή, πασχίζει και αγωνιά κάθε φορά να προχωρήσει την τέχνη του ένα βήμα παραπέρα. Θα τον παρομοίαζα –τηρουμένων πάντα των αναλογιών– με τον Στάνλεϊ Κιούμπρικ καθώς, κάθε ταινία του αντιπροσωπεύει και ένα διαφορετικό είδος.

Advertisements

“Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι” του Γιάννη Σμαραγδή | Κριτική Μίμη Τσακωνιάτη

«Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας» Σεφέρης.

Το φιλμ για τον μεγάλο Έλληνα ευεργέτη Ιωάννη Βαρβάκη Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι προσμοιάζει με την αινιγματική ανδρική μορφή που φιλοτέχνησε ο απαράμιλλος Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Τον Ιωάννη τον Βαπτιστή που, ενώ τον περιτυλίγει σαν νεκρικό σάβανο το τρομερό, αιώνιο σκοτάδι, εκείνος ακτινοβολεί και μας χαμογελάει, κρατώντας με το ‘να χέρι την καρδιά, την ώρα που τ’ άλλο, το δεξί, μας δείχνει ψηλά, τον ουρανό… Μα αυτό δεν είναι το στοιχείο που λείπει τόσο έκδηλα και βασανιστικά από το σύγχρονο σινεμά; Το βλέμμα του δημιουργού προς τη ζωτική πηγή… Το θείο. Στις μέρες μας υπάρχουν πολλοί μαστόροι σκηνοθέτες-ποιητές της παρακμής που είναι πολύ ενδιαφέροντες κινηματογραφικά, επειδή αποτυπώνουν στο σελιλόιντ την αποσύνθεση που κυριαρχεί παντού γύρω μας. Αλλά η διάλυση απαιτεί και σύνθεση. Κι αυτό είναι το πρόβλημα της τέχνης σήμερα. Ότι δηλαδή ξαφνικά έχασε την πίστη της στη σύνθεση και προπαντώς στην ομορφιά. Η μοντέρνα τέχνη κοιτάζει μόνο εσωτερικά όπου δεν υπάρχει τίποτα για να βρεθεί παρά μόνο ερείπια, ο καθρέφτης του κόσμου μας: όλοι θέλουν να κατέβουν στο βασίλειο της μητέρας, της αρχέγονης μήτρας, του σκότους, χωρίς να κατέχουν το κλειδί του Φάουστ. Πιστεύω ότι ο προορισμός του καλλιτέχνη αλλά και του ανθρώπου είναι η προσπάθεια για την ανεύρεση του κλειδιού με το οποίο θα ανοίξει κλειστές πόρτες.

Iannis Smaragdis: We have lost our compass

BY MIMIS TSAKONIATIS

Three years passed as a blink of the eye since the first projection of Iannis Smaragdis’s film El Greco. A film that blazed like a flash of lighting the darkness of the halls with the white, milky, spiritual light which radiated the work and life of the great Greek painter and penetrated our souls. Three years? A lighting? Yes, because as also Nikos Kazantzakis says «Who can discern in the air of love between lighting and the eternity?…» Now, the Cretan director is preparing feverishly his new film for Yiannis Varvakis, attempting another one heroic struggle with the mountainous waves in the dark, mysterious ocean of artistic creation. To discuss with a contemporary Greek who has for his pillow Plato, El Greco, Kazantzakis and Elytis is an endless happiness, a great consolation.

Περί κρίσης του Μίμη Τσακωνιάτη

Δύσκολοι οι καιροί που ζούμε, ζοφεροί… Η εποχή της καταναλωτικής «αναγέννησης» έδυσε οριστικά και στη θέση της ανατέλλει ένας νέος, ιδιότυπος Μεσαίωνας υλικής στέρησης. Και πολλά τα ερωτήματα που γεννιούνται, τουλάχιστον για όσους ακόμα ψάχνονται σε βαθύτερα νερά χωρίς να αγανακτούν και να βρίσκουν πάντα το πρόβλημα στους άλλους και όχι στους ίδιους τους εαυτούς τους. Υπάρχει άραγε ζωή μετά το μνημόνιο ή χωρίς αυτό; Υπάρχει ζωή χωρίς το ΠΑ.ΣΟ.Κ., χωρίς το ευρώ, την Ευρωπαϊκή Ένωση, ή τον κομμουνισμό; Αν ως δια μαγείας εξαφανιζόταν ο καπιταλισμός η ζωή θα γινόταν παραδεισένια; Κάθε μέρα παρελαύνουν από τα κανάλια ένα σωρό δοκησίσοφοι, ολημερίς καταναλώνονται τόνοι σάλιου και μελανιού σε ακατάσχετη φλυαρία και αρθρογραφία από τους φωτισμένους οικονομολόγους και διανοούμενους για το πώς θα διορθωθούν τα πράγματα και πώς θα βρεθούν όλες οι λύσεις, και κάθε μέρα σε παγκόσμιο επίπεδο η κατάσταση επιδεινώνεται. Και κανένας δε στέκεται στο βαθύτερο φιλοσοφικό υπόβαθρο της κρίσης.

Γρηγόρης Καραντινάκης: Πρέπει να αλλάξουμε τα πράγματα | Συνέντευξη στον Μίμη Τσακωνιάτη

Γρηγόρης Καραντινάκης: Πρέπει να αλλάξουμε τα πράγματα.

Η μακρόχρονη πορεία του σκηνοθέτη Γρηγόρη Καραντινάκη στο χώρο του πολύπαθου ελληνικού κινηματογράφου θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως σιωπηλή και διακριτική. Τον συναντήσαμε στα νέα γραφεία του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, όπου κατέχει πλέον το πόστο του Γενικού Διευθυντή. Όλοι οι Έλληνες κινηματογραφιστές, και ιδιαίτερα οι νέοι, αναρωτιούνται αν θα σταθεί στο ύψος των δύσκολων περιστάσεων εφαρμόζοντας τα διακηρυγμένα σχέδιά του για τη χάραξη νέας στρατηγικής και εποχής για το Κέντρο, που θα αναστήσουν τη θνησιμαία εγχώρια κινηματογραφική παραγωγή. Το να συζητάς με κάποιον τόσο σφοδρά ερωτευμένο με το σινεμά, που κατέχει σφαιρική γνώση πάνω στην αισθητική και τεχνική του, και που διατηρεί άσβεστη τη ρομαντική φλόγα για τη ζωή και την τέχνη του καθ’ όλη τη διάρκεια του πολυετούς περιπετειώδους ταξιδιού του στα μαγευτικά τοπία του κινηματογράφου, συνιστά πέρα από μεγάλη χαρά και τύχη, και εγγύηση πως είναι ο καταλληλότερος για τη συγκεκριμένη διοικητική θέση. Ας ελπίσουμε και ας ευχηθούμε ότι θα βοηθηθεί γενναιόδωρα και από την Πολιτεία, και θα παραμείνει στο “μετερίζι” του όσο χρειάζεται για να υλοποιήσει το όραμά του.

VIDEO ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ CLEMENCE POESY ΣΤΟ CAMERASTYLO ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΙΜΗ ΤΣΑΚΩΝΙΑΤΗ | CLEMENCE POESY INTERVIEW BY MIMIS TSAKONIATIS | 27 3 2012 | 13 ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΓΑΛΛΟΦΩΝΟΥ ΚΙΝ/ΦΟΥ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ CLEMENCE POESY ΣΤΟ CAMERASTYLO ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΙΜΗ ΤΣΑΚΩΝΙΑΤΗ |  INTERVIEW BY MIMIS TSAKONIATIS | 27 3 2012 | 13 ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΓΑΛΛΟΦΩΝΟΥ ΚΙΝΦΟΥ

H 29χρονη Γαλλίδα ηθοποιός Κλεμάνς Ποεζί συμμετείχε στην κριτική επιτροπή του 13ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου μαζί με τους Μισέλ Δημόπουλο, Αμάντα Λιβανού, Γιώργο Τσεμπερόπουλο και πρόεδρο τον Βασίλη Αλεξάκη.

To πλούσιο βιογραφικό της περιλαμβάνει κινηματογραφικές επιτυχίες όπως το Harry Potter και τελευταία πρωταγωνίστησε στη γαλλική ταινία για τη Ζαν ντ’ Αρκ «Jeanne captive», παραγωγής 2011. Την Τετάρτη 28 Μαρτίου 2012 παραβρέθηκε στην προβολή της ταινίας της στο Δαναό όπου παίχτηκε ως ταινία έκπληξη.

[VIDEO] ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ TONY GATLIF ΣΤΟ CAMERA STYLO ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΙΜΗ ΤΣΑΚΩΝΙΑΤΗ ΓΙΑ ΤΟ INDIGNADOS (από 5 Απριλίου 2012 στους κινφους) 24 3 2012 | 13ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΓΑΛΛΟΦΩΝΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ

British Μια ταινία για όσους διεκδικούν την ελπίδα για αλλαγή

«Αγανακτισμένοι»

Indignados

του Τόνι Γκάτλιφ

Συνέντευξη Σωτήρη Χατζάκη στο Μίμη Τσακωνιάτη με αφορμή το «Ντιμπούκ» που ανεβαίνει στο Ίδρυμα Κακογιάννης 21.3.2012 | «Εδώ στην Ελλάδα είμαστε ρωγμικοί»

Σωτήρης Χατζάκης: Εδώ στην Ελλάδα είμαστε ρωγμικοί.

Συνέντευξη του Μπρους Μάγιερς στον Μίμη Τσακωνιάτη

η παράσταση ανεβαίνει στο Ίδρυμα Κακογιάννης   “Ντιμπούκ” του Μπρους Μάγιερς Σκηνοθεσία: Σωτήρης Χατζάκης | Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας | Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012 έως την Κυριακή 1 Απριλίου 2012, στις 21:00

Ο σύγχρονος πολιτισμός αργοπεθαίνει μέσα στο πυκνό σκοτάδι. Μοιάζει με τη φλόγα ενός λύχνου που τρεμοσβήνει… Αλλά αν χαθεί και το φως μέσα μας, πόσο δυσβάσταχτο θα είναι αυτό το σκοτάδι; Πρέπει να είμαστε πολύ ευτυχείς που υπάρχουν καλλιτέχνες σαν τον Σωτήρη Χατζάκη οι οποίοι, όχι μόνο κρατούν άσβεστη την πνευματική φλόγα στον τόπο μας, αλλά και διακονούν την τέχνη τους από μία επιτελική θέση όπως αυτή του Καλλιτεχνικού Διευθυντή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Αντλώντας από τα νάματα της θεατρικής παράδοσης του Γιέρζι Γκροτόφσκι, και χωρίς να απεμπολεί τον εθνικό, πολιτιστικό μας θησαυρό, δημιουργεί στις παραστάσεις του μικρές, φωτερές Ακροπόλεις που προσκαλούν τους τολμηρούς θεατές-αναζητητές σε μικρά, προσωπικά, πνευματικά ολοκαυτώματα…

-Το «Ντιμπούκ» είναι μία παράσταση που ξεφεύγει εντελώς από τις συνηθισμένες νόρμες όσον αφορά την υποκριτική; Πού βρήκατε αυτούς τους ηθοποιούς και πως φτάσατε σ’ αυτό το αποτέλεσμα;

Ο Δημήτρης Παπανικολάου και η Δέσποινα Κούρτη είναι δύο ηθοποιοί με πολύ μεγάλες δυνατότητες και προοπτικές, είναι νέοι και οι δύο και δεν κάνουν τηλεόραση. Δουλέψαμε πάνω σε μία βασική αρχή. Είναι αλλιώς η υποκριτική για αυτό που λέγεται θέατρο, και αλλιώς ο τρόπος που παίζει κανείς γι’ αυτό που λέγεται τελεστική πράξη, τελετουργία. Στο θέατρο χρησιμοποιείς κατ’ εξοχήν και κατά κανόνα μία σχολή, τον εξπρεσιονισμό, τον νατουραλισμό, το σουρεαλισμό, για να δουλέψεις αυτό που λέμε «εκφράζομαι», παίζω, κτίζω πάνω σε μία βάση ένα τρόπο εκφοράς, υποκριτικής κτλ.

Γιατί ο Γιωργάκης δεν ολοκλήρωσε την τετραετία… Του Μίμη Τσακωνιάτη | Από την προφητεία των Μάγια στον Άνθρωπο με το Πράσινο Παπάκι

Τον Νοέμβριο του 2009 με αφορμή την έξοδο στις κινηματογραφικές αίθουσες της ταινίας καταστροφής του Ρόλαντ Έμμεριχ 2012 είχα ανεβάσει στο Φόρουμ του Εξάντα ένα επιστημονικά τεκμηριωμένο άρθρο για την προφητεία των Μάγια (μέρος του οποίου δημοσιεύτηκε και στη Νέμεσις στο πλαίσιο της μόνιμης στήλης μου 7η Τέχνη) όπου καταδείκνυα ότι τα περί του Τέλος του Κόσμου ήταν σκέτα φούμαρα και παραληρήματα ανθρώπων που δεν είχαν ανοίξει ποτέ τους τα ημερολόγια του εξαφανισμένου αυτού μυστηριώδη πολιτισμού. διαβάστε το ολοκληρωμένο αρχικό κείμενο εδώ.

Το Τέλος του Κόσμου ή το Τέλος ενός Μύθου; | Η Προφητεία των Μάγια και τι αληθινά θα συμβεί το τέλος του 2012….. του Μίμη Τσακωνιάτη

Έχοντας και μία σκανδαλιάρικη διάθεση προς το πρόσωπο του πάλαι ποτέ πρωθυπουργού μας («Ποτέ πια!», για να θυμηθούμε και το Κοράκι του Πόε), που εκείνη την περίοδο είχε τη λαϊκή αποδοχή του μισού σχεδόν πληθυσμού της χώρας, μιας και το “τρομερό” παιδί της ελληνικής πολιτικής κατάφερε ως άλλος Χουντίνι να κάνει τους ψηφοφόρους του να πιστέψουν πως από νάνοι είναι γίγαντες (!), δηλαδή να τους πείσει ότι λεφτά υπάρχουν με το τσουβάλι και πως θα τους έμπαζε γρήγορα όλους στο δημόσιο για να ξεκινήσει επιτέλους η πολυπόθητη πράσινη ανάπτυξη και να γίνουμε νότια Δανία (τα χάπια μου!), άσχετα αν αργότερα βρεθήκαμε όλοι καβάλα στα… σουρεαλιστικά πράσινα άλογα και σε εντυπωσιακό σάλτο μορτάλε στο γκρεμό του ΔΝΤ, αποφάσισα να ξεκινήσω το κείμενο ως μία απόπειρα να δοκιμάσω τις λογοτεχνικές, μυθοπλαστικές αλλά και προφητικές μου ικανότητες. Έτσι, παρόλο που το θέμα μου ήταν οι Μάγια και τα περιβόητα καλεντάρια τους, έβαλα ως πιασάρικο τίτλο το: «Γιατί ο Γιωργάκης δε θα ολοκληρώσει την τετραετία!»

Το Τέλος του Κόσμου ή το Τέλος ενός Μύθου; | Η Προφητεία των Μάγια και τι αληθινά θα συμβεί στο τέλος του 2012….. του Μίμη Τσακωνιάτη

 

To κείμενο δημοσιεύτηκε τον Νοέμβριο του 2009 στο Φόρουμ του Εξάντα (μέρος του, δημοσιεύτηκε και στη Νέμεσις στο πλαίσιο της μόνιμης στήλης του Μίμη Τσακωνιάτη 7η Τέχνη) | με αφορμή την έξοδο στις κινηματογραφικές αίθουσες της ταινίας καταστροφής του Ρόλαντ Έμμεριχ 2012 . Η εισαγωγή του αποτελεί ήδη ξεχωριστό κείμενο που δημοσιεύουμε σήμερα στο CameraStylo Online.

Γιατί ο Γιωργάκης δεν ολοκλήρωσε την τετραετία… Του Μίμη Τσακωνιάτη | Από την προφητεία των Μάγια στον Άνθρωπο με το Πράσινο Παπάκι

Το παροιμιώδες προοίμιο ακολουθεί,  ένα επιστημονικά τεκμηριωμένο άρθρο για την προφητεία των Μάγια και το τι αληθινά θα συμβεί το τέλος του 2012.

Ένας άνεμος ευφορίας φυσούσε κατά τη διάρκεια της πρώτης συνεδρίασης του υπουργικού συμβουλίου της νεοεκλεγείσας κυβέρνησης του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου, που κόντρα στις αμφισβητήσεις τις οποίες δεχόταν κατά καιρούς είχε καταφέρει με πολύ κόπο και ιδρώτα να οδηγήσει το κόμμα του σε μία μεγαλειώδη νίκη, έλαμπε κυριολεκτικά κάτω από το σκληρό φως της επιτυχίας. «Ο λαός περιμένει πολλά από μας. Μας βλέπει ως σωτήρες. Γι’ αυτό δε θα πρέπει με τίποτα να τον απογοητεύσουμε. Αν δεν το κάνουμε δε θα μας δοθεί άλλη ευκαιρία». Όλοι οι παραβρισκόμενοι συμμερίστηκαν τα λόγια του χαρισματικού αρχηγού τους και η πίστη πως η Ελλάδα μπορεί να αναγεννηθεί ως άλλος φοίνικας μέσα από τις στάχτες της φούντωσε ανεξέλεγκτα. Ωστόσο, από το στόμα ενός νεόκοπου στελέχους βγήκαν κάποιες λέξεις που ήχησαν ως κεραυνός εν αιθρία. «Οι μέρες μας είναι μετρημένες! Τούτη η κυβέρνηση δε θα προλάβει να ολοκληρώσει την τετραετία»,

Λουκία Ρικάκη: «Μέσα στη μοναχικότητά μου είναι η ασφάλειά μου» | Συνέντευξη στον Μίμη Τσακωνιάτη

Η Λουκία Ρικάκη με αφορμή την ταινία της Όνειρα σε άλλη Γλώσσα… μιλάει για το δικό της πρωτοποριακό όραμα πάνω στο ζήτημα της ελληνικής εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης.

Λουκία Ρικάκη αφιέρωμα στο Σχολείο Β. Ραφαηλίδης “Ταξίδι στην Αυστραλία” | Σάββατο 7.1.2012, 16.00 | Τσαμαδού 26-28 Εξάρχεια | ελεύθερη είσοδος

Νομίζω ότι η σημερινή κρίση που διέρχεται η Ελλάδα δεν είναι υλική κρίση αλλά κρίση συνείδησης. Και οφείλεται καθαρά στον εντελώς λάθος δρόμο που ακολούθησε η Παιδεία στη χώρα μας. Έτσι, η ρήση «Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά» που διατύπωσε ο διαφωτιστής, επαναστάτης, οραματιστής Ρήγας Φεραίος εφαρμόστηκε από τους «πνευματικούς» μας ταγούς στην πλήρη διαστροφή της. Το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα λειτουργεί ως στρατόπεδο μαζικής εξόντωσης των παιδικών και εφηβικών ονείρων. Ωστόσο, στο σχολείο Φανερωμένης που βρίσκεται σε ένα εντυπωσιακό κτίριο στο κέντρο της παλιάς Λευκωσίας συντελείται ένα φιλόδοξο πρόγραμμα του Υπουργείου Παιδείας της Κύπρου, το οποίο κάνει ένα άνοιγμα στην κοινωνία. Εκεί ο χώρος λειτουργεί ως νέα πατρίδα για πολλά παιδιά μεταναστών τα οποία, παρόλο που μιλούν διάφορες γλώσσες, μαθαίνουν να εκφράζονται, ακόμη και να ονειρεύονται σε άλλη γλώσσα. Την Ελληνική! Όνειρα σε άλλη Γλώσσα… ονομάζεται λοιπόν το νέο βραβευμένο ντοκιμαντέρ της Λουκίας Ρικάκη που ηχεί ως χαρμόσυνη καμπάνα στην καταθλιπτικό τοπίο γύρω μας και επιχειρεί να αφυπνίσει το βαθιά κοιμώμενο Ελληνικό Υπουργείο Παιδείας. Πρόκειται για το διαφωτιστικό, τρυφερό και πρωτοπόρο έργο μίας γυναίκας που εκτός από τα ντοκιμαντέρ και τις ταινίες μυθοπλασίας που κάνει κατά καιρούς, διευθύνει καλλιτεχνικά με μοναδική οργάνωση για τα Ελληνικά δεδομένα (μήπως θα έπρεπε να πάρει μαθήματα από αυτήν και ο διαλυμένος κρατικός μηχανισμός;) και δύο πολύ σημαντικά Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ. Το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ρόδου EcoFilms που συμπλήρωσε 10 χρόνια πετυχημένης παρουσίας (Το 11^ο θα διεξαχθεί στις 22-27 Ιουνίου), αλλά και το Φεστιβάλ Ιπποκράτης στη Κω (φέτος 3^ος χρόνος, ημερομηνία διεξαγωγής του 1-6 Σεπτεμβρίου, τόπος η Αθήνα, νοσοκομείο Σωτηρία) που αφορά θέματα υγείας και είναι το μοναδικό του είδους παγκοσμίως! «Αλλάζουμε γιατί βουλιάζουμε» διακήρυσσε προεκλογικώς ο πρωθυπουργός μας αλλά από ότι φαίνεται στην έρημη αυτή χώρα, τις σοβαρές, ουσιαστικές προτάσεις δεν τις έχουν οι πολιτικοί αλλά αληθινοί καλλιτέχνες σαν τη Λουκία Ρικάκη. Και το ερώτημα που τίθεται επιτακτικά είναι: Θα προχωρήσει επιτέλους η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση στη χώρα μας ή θα συνεχίσουμε επάπειρον να μετατρέπουμε τα όνειρα των παιδιών μας σε ανείπωτους εφιάλτες;

-Στο ντοκιμαντέρ σου Όνειρα σε άλλη γλώσσα… καταπιάνεσαι με το οξύ πρόβλημα της εκπαίδευσης των παιδιών των μεταναστών και την καθημερινότητά τους σε μία πολυπολιτισμική κοινωνία. Το πρότυπο σχολείο που βλέπουμε στην ταινία σου είναι μία πρωτοβουλία του Υπουργείου Παιδείας της Κύπρου;

Πρόκειται για ένα σχέδιο που λέγεται Ζώνη Εκπαιδευτικής Προτεραιότητας και ξεκίνησε από έναν τομέα της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης στη Γαλλία. Στη συνέχεια το πήρε το Υπουργείο Παιδείας της Κύπρου και το εφαρμόζει πιλοτικά σε τέσσερα σχολεία. Υπάρχει αυτή την ώρα στο νέο νομοσχέδιο για την παιδεία μία αντίστοιχη πρόβλεψη ώστε να κάνουν κάτι στα ίδια πρότυπα. Ίσως η ταινία χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο ενημέρωσης τώρα που γίνεται η επιμόρφωση και ξεκινά η διαδικασία υλοποίησης στην Ελλάδα

Ντίνος Κατσουρίδης: Το σινεμά ήταν πάντα, και θα συνεχίσει να είναι, μια δύσκολη και προκλητική περιπέτεια και, γιατί όχι, μια αληθινή θρησκεία… | Συνέντευξη στον Μίμη Τσακωνιάτη

Το CameraStylo Online προσπαθεί να μην το ξεπερνούν τα γεγονότα και επανέρχεται ώστε να αποδίδεται στα πράγματα αυτό που τους αρμόζει. Το βάρος και το κύρος που τους αναλογεί. Η συνέντευξη του Ντίνου Κατσουρίδη στον Μίμη Τσακωνιάτη αποτελεί ένα φόρο τιμής στον Ντίνο Κατσουρίδη που έφυγε νωρίς από κοντά μας και ταυτόχρονα αναδημοσιεύεται σε μια στιγμή που το διαδικτυακό περιοδικό μας επιχειρεί να εξισορροπήσει μια και καλή την ενημέρωση με την εκπαίδευση και σταδιακά να αποδώσει στο εκπαιδευτικό κομμάτι την αναμφισβήτητη πρωτοκαθεδρία του. (Γ.Κ.)

Ντίνος Κατσουρίδης: Το σινεμά ήταν πάντα, και θα συνεχίσει να είναι, μια δύσκολη και προκλητική περιπέτεια και, γιατί όχι, μια αληθινή θρησκεία…

Στις 28 του περασμένου Νοέμβρη (2011) έφυγε ο Ντίνος Κατσουρίδης. Ο ελληνικός κινηματογράφος έχασε έναν απαράμιλλο και ακαταπόνητο εργάτη του, που αφιερώθηκε ολοκληρωτικά και παθιασμένα στην τέχνη του και άφησε πίσω του πολύτιμη παρακαταθήκη. Ο Ντίνος Κατσουρίδης ήταν εκείνη η μοναδική περίπτωση κινηματογραφιστή που στις φιλμικές φλέβες του έτρεχε πολύ σπάνιο αίμα. Ήταν ένας αυθεντικός Homo Universalis του σινεμά, καθώς έγραφε, φώτιζε, κινηματογραφούσε, σκηνοθετούσε, μοντάριζε και παρήγε τις ταινίες του. Το μόνο αντίστοιχο “είδος” που ενδημεί ακόμη στον ταλαίπωρο τόπο μας είναι ο Γιώργος Πανουσόπουλος. Δεν ήταν τυχαίο πως ο «Μάγος του Φωτός» Νίκος Νικολαΐδης τον είχε αποκαλέσει ως τον «άνθρωπο που δεν κοιμάται ποτέ!», επειδή οι δημιουργικές του δυνάμεις και αντοχές ήταν ηράκλειες. Ο Ντίνος Κατσουρίδης ήταν ένας μοναχικός αναζητητής της αλήθειας του σελιλόιντ και της ζωής, που έζησε μέσα σε ένα διαχρονικό τοπίο διαφθοράς, ψευτιάς και ματαιοδοξίας. Με αφορμή λοιπόν την αναχώρησή του, αυτό το άνοιγμα πανιών με προορισμό το μεγάλο άγνωστο, θέλω να τον αποχαιρετήσω με δύο λόγια από την αγαπημένη μου ελληνική ταινία, την Πρωινή Περίπολο του Ν.Ν. που τυγχάνει να έχει φωτίσει ο ίδιος, και την οποία θεωρώ ως την καλύτερη που γυρίστηκε ποτέ στη χώρα μας.  «Πετρέλαιο και νερό είναι το ίδιο με τον άνεμο για σένα. Τώρα κοιμάσαι το μεγάλο ύπνο χωρίς να νοιάζεσαι για όλη τούτη τη βρομιά». Καλό ταξίδι Ντίνο…

Ακολουθεί αυτούσια η συνέντευξη που μου παραχώρησε τον Δεκέμβριο του 2000 στο περιοδικό Νέμεσις, και την οποία θεωρώ ως ένα από τα καλύτερα πορτρέτα που έχω “ζωγραφίσει”. Ή μάλλον, για να το θέσω σωστότερα, που εγώ έβαλα το κάδρο και ο καλλιτέχνης τα χρώματα και τις σκιές.

H ψυχή είναι σαν μια φλόγα που καίει ασίγαστα. Καύσιμό της είναι  η γνώση, και όσο πιο πολύ την «τρέφεις», τόσο μεγαλώνει η ζεστασιά και το φως της. Η τέχνη «τρέφει» αυτή τη φλόγα, και μάλιστα η τέχνη η αληθινή φωτίζει και ζεσταίνει αιώνια. Τη νύχτα, στον ουράνιο θόλο, για όσους σηκώνουν το κεφάλι, αναρίθμητα άστρα λαμπυρίζουν σαν ψυχές που αρνούνται να σβήσουν, να χαθούν για πάντα στο σκοτάδι.

«Ο ύπνος της λογικής γεννά τέρατα» Άποψη του Μίμη Τσακωνιάτη με αφορμή το δημοψήφισμα

Francisco Goya (1746-1828)

«Ο ύπνος της λογικής γεννά τέρατα»
El sueno de la razon produce monstruos (1797-98)
χαρακτικό, 21.6 x 15.2 cm

Η παρουσία του Γιώργου Παπανδρέου στην ηγεσία της χώρας αντικατοπτρίζει με τον πιο ανάγλυφο τρόπο την πρωτόγνωρη παρακμή στην οποία βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα και το πολιτικό σύστημα. Η απόφαση του τη συγκεκριμένη κρίσιμη στιγμή για δημοψήφισμα είναι εξωφρενική. Δύο ερμηνείες υπάρχουν. Είτε είναι ένας κρετίνος, άρρωστος εξουσιομανής, είτε ένας απροκάλυπτος απατεώνας που έχει επενδύσει συνειδητά στην πτώχευση της Ελλάδας και αγωνιά να εισπράξει τα CDS! Μου θυμίζει τον ψυχοπαθή Χίτλερ που ενώ είχε ρημάξει τη Γερμανία, και όντας κλεισμένος μέσα στο καταφύγιό του, πίστευε μέχρι την τελευταία στιγμή ότι μπορεί να κερδίσει τον πόλεμο περιμένοντας τη στρατιά του Στάινερ να αντεπιτεθεί.

“EL GRECO η ταινία του Γιάννη Σμαραγδή” ΕΛΕΝΗ ΣΜΑΡΑΓΔΗ, Εκδόσεις Μίλητος ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ του Μίμη Τσακωνιάτη

Τρία χρόνια μετά τη θριαμβευτική πορεία της ταινίας του Γιάννη Σμαραγδή EL GRECO στις Ελληνικές αίθουσες η αυλαία της δημιουργικής αυτής περιπέτειας πέφτει με την έκδοση ενός εξαιρετικού βιβλίου (500 σελίδες με καταπληκτική ποιότητα χαρτιού και γεμάτο υπέροχες φωτογραφίες) το οποίο επιμελήθηκε η παραγωγός του φιλμ Ελένη Σμαραγδή και σύζυγος του Κρητικού σκηνοθέτη. Όπως λέει και η ίδια στην κατακλείδα του σημειώματός της χρησιμοποιώντας και κάποιους στίχους του Ελύτη: «θα ήθελα να πω πώς αν στα πλάνα της ταινίας για τον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο, έχει βρει ο κάθε θεατής λίγη από τη μαγεία και την απόλαυση που προσδοκά κανείς από την κινηματογραφική τέχνη, τότε άξιζε η αγωνία, η επίπονη πολυετής εργασία και κυρίως τα δάκρυα που έχουν χυθεί για τη δημιουργία της, γιατί τα δάκρυα είναι κι αυτά πατρίδα που δεν χάνεται».

ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ του Μίμη Τσακωνιάτη (Εκδόσεις Αιγόκερως, Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης), κριτική παρουσίαση του Γιάννη Καραμπίτσου

ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ του Μίμη Τσακωνιάτη

(Εκδόσεις Αιγόκερως, Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Το βιβλίο για τον Νίκο Νικολαΐδη εκδόθηκε από τον Αιγόκερω στα πλαίσια του 48^ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και του αφιερώματος που πραγματοποιήθηκε στο έργο του. Διαφοροποιείται από τα περισσότερα βιβλία της σειράς, στο ότι είναι μονογραφία και όχι μια επιλογή κειμένων από έναν επιμελητή της έκδοσης. Υπάρχουν βέβαια και κάποια επιπλέον άρθρα, όπως το εισαγωγικό του Τάσου Γουδέλη «Γελώντας μέχρι Θανάτου», κείμενα-κατευόδια για τον Νίκο Νικολαΐδη στο τρίτο μέρος του βιβλίου από ανθρώπους του σινεμά που συνεργάστηκαν μαζί του, και κριτικές ή μία συνέντευξη που δεν υπογράφονται από τον Μίμη Τσακωνιάτη. Ωστόσο, αυτό δεν αλλάζει την εντύπωση που αφήνει αυτή η έκδοση, που τη χαρακτηρίζει η συνοχή και η συναρπαστική γραφή, η βαθιά κατανόηση και η επικοινωνία με το έργο του σκηνοθέτη αλλά και με τον ίδιο τον Νίκο Νικολαΐδη. 

Συνέντευξη Χρήστου Λούλη στον Μίμη Τσακωνιάτη. “Όταν ήμουν νεότερος οι φιλοδοξίες μου ήταν κατά πλάτος. Τώρα προσπαθώ να τις βάζω κατά βάθος”.

Τι κάνει έναν νεαρό, ταλαντούχο ηθοποιό που πολύ γρήγορα πετυχαίνει τους στόχους του, δηλαδή συνεχή παρουσία στο θεατρικό σανίδι και ποιοτικά περάσματα από την τηλεόραση και τον κινηματογράφο, να μη βαλτώσει, να μη χάσει τη λάμψη του, το φως του…; Ο 35χρονος Χρήστος Λούλης που στα 24 του κέρδισε το βραβείο Χορν και στην 11χρονη πορεία του συνεργάστηκε με κορυφαίους Έλληνες σκηνοθέτες του θεάτρου μας, και αποτελεί σήμερα έναν από τους πιο λαμπερούς ηθοποιούς της γενιάς του, μας δίνει την απάντηση μέσα από μία αληθινή κατάθεση ψυχής. Ασκητικό και ελεύθερο πνεύμα, δίψα για αναζήτηση, διάθεση για συνεργασία, πίστη στη μαγική διάσταση της τέχνης και διακαής πόθος για ολοκλήρωση μέσα από τη δημιουργική πράξη. Δύσκολος και ανηφορικός ο δρόμος για να τον βαδίσει κανείς, αλλά στο τέλος θα ανταμειφθεί με ένα άλλου είδος νόμισμα…

-Στην κεντρική σελίδα του Εθνικού Θεάτρου στο ίντερνετ αλλά και στο φετινό πρόγραμμα παραστάσεών του υπάρχει ως μότο ο στίχος του Καβάφη από Τα επικίνδυνα: «Στες κρίσιμες στιγμές θα ξαναβρίσκω το πνεύμα μου, σαν πριν, ασκητικό». Τι σημαίνει για σένα ασκητικό πνεύμα;

Έναν άνθρωπο ο οποίος πρώτα από όλα είναι ολιγαρκής ως προς το σώμα, τις υλικές του ανάγκες, αλλά πολύ φιλόδοξος ως προς το πνεύμα και την ηθική του πλευρά. Θυμάμαι την Ασκητική του Καζαντζάκη, όπου όπως την κατάλαβα εγώ, μιλούσε για τον ελεύθερο Έλληνα Αργοναύτη.

ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΤΑΚΗΣ συνέντευξη στον Μίμη Τσακωνιάτη: Μεταχειρίζομαι τον κινηματογράφο ως όπλο, μέρος Α’

«Οι Άβυσσοι»

Σχολείο Β. Ραφαηλίδης (προπασχαλινό) 16-4-2011, dasein, 14.00-16.00: Νίκος Παπατάκης & Σίντνεϊ Λιούμετ- Κοινά & Διαφορές, φόρμα & περιεχόμενο στο έργο τους

-Η ταινία του Νίκου Παπατάκη «Οι  Ισορροπιστές» εκτός από την σκιαγράφηση του πορτραίτου του Ζαν Ζενέ αποτελεί και ένα καθρέφτη της δικής του ζωής, η οποία κινήθηκε και κινείται στην κυριολεξία πάνω σε τεντωμένο σχοινί. Αντανακλάει ακόμη και την καλλιτεχνική του πορεία η οποία υπήρξε πάντοτε μία σχοινοβασία σε μεγάλο ύψος, με μεγάλο ρίσκο και κίνδυνο. Σ’όλες τις ταινίες του βλέπουμε οριακά θέματα και οριακούς χαρακτήρες. Το διάβα της ζωής και της τέχνης στα όρια τους αποτελεί εγγενές στοιχείο της προσωπικότητας του. Ξαναβλέποντας μάλιστα πολύ πρόσφατα μία άλλη του ταινία τους «Βοσκούς» όπου οι ήρωες στο τέλος σε μία ύστατη προσπάθεια τους να ξεφύγουν από το καθεστωτικό σκυλολόι που τους καταδιώκει πέφτουν στο γκρεμό είχα την αίσθηση ότι έβλεπα δρώμενο από το χορό του Ζαλόγγου και διαβάζοντας παράλληλα σε ένα ρεπορτάζ στο τύπο ότι θέλει να γυρίσει μία ταινία στην Ελλάδα για τις Σουλιώτισσες, επιβεβαιώθηκε η σκέψη μου ότι αν τελικά συνοψίζαμε την κοσμοθεωρία του Νίκου Παπατάκη θα έπρεπε να πάμε πίσω στην Ελληνική επανάσταση του ’21 και να «αναστήσουμε» την κραυγή «Ελευθερία ή Θάνατος». Το δίλημμα αυτό συνιστά και την πυξίδα της ζωής του για την οποία είχαμε την ευτυχία να τον ακούσουμε να μας μιλάει τον περασμένο Σεπτέμβρη στο σμαραγδένιο νησί των Σπετσών, το νησί της επανάστασης…

-Γεννηθήκατε το 1918 στην Αντίς Αμπέμπα, πήγατε τρία χρόνια σχολείο στη Βηρυτό, ζήσατε δύο χρόνια στην Ελλάδα και λίγο πριν την έκρηξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου εγκατασταθήκατε μόνιμα στο Παρίσι. Την Ελλάδα την αισθάνεστε, την νοσταλγείτε ως πατρίδα;

Αναμφισβήτητα η Ελλάδα είναι η πατρίδα μου. Θα μπορούσα κάλλιστα μία και ζω περισσότερο από πενήντα χρόνια στο Παρίσι να γίνω Γάλλος πολίτης αλλά έχω ακόμα ελληνική ιθαγένεια.

VIDEO ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ DIANE KRUGER & LUDIVINE SAGNIER ΣΤΟΝ ΜΙΜΗ ΤΣΑΚΩΝΙΑΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΠΟΥ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ “ΑΤΙΘΑΣΗ ΛΙΛΥ”

DIANE KRUGER LUDIVINE SAGNIER INTERVIEW 5 4 2011 BY MIMIS TSAKONIATIS 12th FRANCOPHONE FILM FESTIVAL

-Αρχικά θα ήθελα να σας συγχαρώ για το υπέροχο αυτό φιλμ με τίτλο Ατίθαση Λίλι.

Από κοινού: Σ’ ευχαριστούμε.

-Το είδα ως μία βουτιά στο σκοτάδι και μετά ως μία έξοδο στο φως, στην ελευθερία και στην αγάπη.

Λουντιβίν Σενιέ: Σίγουρα θα ήθελα να εκληφθεί η ταινία από το θεατή με αυτό τον τρόπο (γελάει).

-(Απευθυνόμενος στη Σενιέ) Έχω δει σε οκτώ ταινίες την Νταιάν Κρούγκερ και σε άλλη μία εσένα, στην Πισίνα του Φρανσουά Οζόν, και τολμώ να πω ότι το παίξιμό σου εδώ ήταν καταπληκτικό, επειδή νόμισα πως ήσουν πραγματικά ένα 16χρονο κορίτσι, ενώ τώρα που σε βλέπω…

Μπορείς να πεις πως είμαι πολύ μεγαλύτερη (γελάει).

[VIDEO 26:12] ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΑΝΝΑ MOUGLALIS 2 4 2011 στους Μίμη Τσακωνιάτη και Γιάννη Καραμπίτσο

Η Άννα Μουγκλαλίς μίλησε στους Μίμη Τσακωνιάτη & Γιάννη Καραμπίτσο για το 12ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου και τις ταινίες που επέλεξε με την ιδιότητα του φετινού αναδόχου του φεστιβάλ, για τον Γαλλικό Κινηματογράφο, για τις τεχνολογικές εξελίξεις (ψηφιακή τεχνολογία και 3D) στον παγκόσμιο κινηματογράφο.

“Γιάννης Σμαραγδής: “Είμαστε εντελώς χαμένοι”, συνέντευξη στον Μίμη Τσακωνιάτη

Τρία χρόνια πέρασαν εν ριπή οφθαλμού από την πρώτη προβολή της ταινίας El Greco του Γιάννη Σμαραγδή. Μίας ταινίας που καταύγασε σαν αστραπόβροντο τo σκοτάδι των κινηματογραφικών αιθουσών με το λευκό, γαλακτώδες, πνευματικό φως που εξέπεμψε το έργο και ο βίος του μεγάλου Έλληνα ζωγράφου και πέρασε διαμπερώς τις ψυχές μας. Τρία χρόνια; Μία αστραπή; Ναι, γιατί όπως λέει και ο Νίκος Καζαντζάκης «Ποιος μπορεί στον αέρα της αγάπης να ξεχωρίσει την αστραπή από την αιωνιότητα;…» Αυτό τον καιρό ο Κρητικός σκηνοθέτης προετοιμάζει πυρετωδώς τη νέα του ταινία για τον Ιωάννη Βαρβάκη, επιχειρώντας άλλη μία ηρωική πάλη με τα θεόρατα κύματα στον σκοτεινό, μυστηριώδη ωκεανό της δημιουργίας. Το να συζητάς με έναν σύγχρονο Έλληνα που έχει για προσκεφάλι του τον Πλάτωνα, τον Γκρέκο, τον Καζαντζάκη και τον Ελύτη είναι απέραντη ευτυχία, μεγάλη παρηγοριά. Καθώς λοιπόν, ως άλλος δείξας, μού αποκάλυψε τη μακέτα του σκηνικού με το λοιμοκαθαρτήριο της Ζακύνθου που κοσμεί το γραφείο του, εκεί όπου ο Βαρβάκης άφησε την τελευταία του πνοή το 1825, όταν σχεδίαζε την κατασκευή σκολειού για να φωτίσει το επαναστατημένο μας έθνος, και μου μιλούσε με πάθος για τον Σωκράτη και τον Χριστό και για το πόσο πολύ στις μέρες μας ασκήμυνε η ψυχή μας, μία άλλη αστραπή κατέλαμψε στο νου μου. Τότε είδα ξεκάθαρα ότι αυτό το λοιμοκαθαρτήριο που μου έδειχνε δεν είναι παρά ο ανηφορικός μονόδρομος για την αρρωστημένη ανθρωπότητα, για τη χολεριασμένη μας ψυχή, που πρέπει να βαδίσουμε αν θέλουμε ποτέ να ξεφύγουμε από το αφόρητο σκότος και να εισέλθουμε ελεύθεροι στο λευκό, άσπιλο, άκτιστο Φως…

-Στη Λολίτα του Κιούμπρικ υπάρχει μία σκηνή όπου ο βασικός ήρωας ερωτάται από τη σπιτονοικοκυρά του αν πιστεύει στο Θεό. Τότε εκείνος με έντονη διάθεση μαύρου χιούμορ τής απαντάει ότι «το ερώτημα είναι: ο Θεός πιστεύει σε μένα;» Αυτή νομίζω είναι η ψυχική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε σήμερα ως ανθρωπότητα. Έχουμε δηλαδή θεοποιήσει πλήρως το εγώ. Συμφωνείς;

Στην ουσία λέγοντας εσύ αυτά η συνέντευξη έχει τελειώσει! Διότι αυτά είναι τα θέματα (γελάει). Βλέπεις ότι ο σημερινός κόσμος έχει ξεστρατίσει εντελώς διότι ο άνθρωπος έχασε τη θέση και τη σχέση που είχε με την ομάδα. Έχουμε γίνει εγωκεντρικές, ατομικοκεντρικές μονάδες και επειδή χάσαμε την έννοια της ομάδας, χάσαμε και τη σχέση της ομάδας μέσα στο όλον. Δηλαδή όταν παλαιότερα οι άνθρωποι προσεύχονταν όλοι μαζί, η ενέργειά τους διασκορπιζόταν στο όλον.

Συνέντευξη Νίκου Αλιάγα στον Μίμη Τσακωνιάτη

Ο Νίκος Αλιάγας εκτός από λαμπερός αστέρας της γαλλικής τηλεόρασης ως σόουμαν και κεντρικός παρουσιαστής ψυχαγωγικών εκπομπών, ραδιοφωνικός παραγωγός, τραγουδιστής, αρθρογράφος, είναι και ταλαντούχος συγγραφέας. Τα δύο βιβλία του που κυκλοφορούν και στη χώρα μας έχουν τίτλο Οι σημειώσεις ενός Εμιγκρέ και Γεννήθηκα Έλληνας, η μυθολογία ή το σχολείο της ζωής.

Τζίμης Πανούσης: «Η ζωή είναι refresh», κείμενο-συνέντευξη Μίμης Τσακωνιάτης

Ο Τζιμάκος δε χρειάζεται συστάσεις. Είναι ένας πολυδιάστατος και πληθωρικός σατιρικός οπτικοακουστικός καλλιτέχνης που καταφέρνει να αποτυπώνει με μοναδικό τρόπο μέσα από τους στίχους των τραγουδιών του και από τις κατά καιρούς παραστάσεις του το εκάστοτε εγχώριο και διεθνές Zeitgeist, ελληνιστί το Πνεύμα των Καιρών, το οποίο παραμένει ασύλληπτο από το μέσο άνθρωπο. Μοιάζει δηλαδή σα να βρίσκεται την ώρα της καταιγίδας πάνω από την ατμόσφαιρα, σε μεγάλο ύψος κάπου στην περιοχή της τροπόπαυσης, και καβαλώντας τα άγρια οιστρόπληκτα λευκά άλογα των αεροχειμάρρων που δημιουργούνται στα ουράνια από άγνωστη ακόμη στην επιστήμη αιτία, να ταξιδεύει στο μέλλον και να μας μεταφέρει κατόπιν διαμέσου του έργου του τις αθέατες όψεις του γίγνεσθαι.

Ο Τζίμης Πανούσης στο Γυάλινο Μουσικό θέατρο από τις 29 Οκτωβρίου 2010 και κάθε Παρασκευή & Σάββατο, 22:30, για μια σειρά παραστάσεων.

«Η Γυναίκα στον Κόσμο και στο Σινεμά» του Μίμη Τσακωνιάτη

Και ο  Θεός έπλασε τη γυναίκα παίρνοντας κομμάτι από τα πλευρά του άντρα… Και ο άντρας με τη σειρά του παίζοντας τον Θεό έπλασε, εφηύρε, δημιούργησε τον κινηματογράφο… (οι αδελφοί Λιμιέρ συγκεκριμένα). Και μέσα από το σελιλόιντ το αρσενικό απαθανάτισε την ομορφιά του έτερού του ήμισυ θηλυκού προβάλλοντας αναπόφευκτα πάνω στην εικόνα του όλες τις φοβίες, τις φαντασιώσεις και τις στερεότυπες ιδέες του για αυτή την terra incognita, τη μυστηριώδη σαγηνευτική ύπαρξη. Πρόβαλε όμως στη μορφή της και το χιμαιρικό ιδεώδες του γι’ αυτή, μετατρέποντάς τη σε πρότυπο που λατρεύτηκε και αναζητήθηκε απεγνωσμένα με διαφορετική κάθε εποχή θωριά από εκατομμύρια άρρενες θεατές.

Ο κινηματογράφος είναι μία  τέχνη που γεννήθηκε στο Παρίσι  το 1895 και γρήγορα εξαπλώθηκε  ως πανδημία σε ολόκληρη την “πολιτισμένη” Δύση. Έτσι, είναι πολύ φυσικό η εικόνα της γυναίκας σε αυτά τα κράτη να καθοριστεί από τις οικονομικο-κοινωνικο-πολιτικο-ιδεολογικές δομές τους. Αλλιώς δηλαδή έβλεπε την ηθοποιό το καπιταλιστικό σύστημα και αλλιώς το πάλαι ποτέ υπαρκτό σοσιαλιστικό. Στο μεν πρώτο αποτελούσε, και αποτελεί μέχρι και σήμερα, ένα κεντρικό γρανάζι στην καλολαδωμένη μηχανή της βιομηχανίας ονειρώξεων αλλά και μπροστάρισα στην κοινωνία του θεάματος, στο δε δεύτερο, στα πλαίσια του φρικαλέου σοσιαλιστικού ρεαλισμού, έπρεπε απαραιτήτως να κρατάει σφυρί και δρεπάνι στο χέρι, όντας εξάρτημα της ιδεολογικής προπαγάνδας του κόμματος που στόχευε σε μία ιδανική, ουτοπική κοινωνία.

Ο κινηματογράφος γυρίζει σελίδα… Ο Τιμ Μπάρτον πετάει το γάντι στον Τζέιμς Κάμερον. ΤΟΥ ΜΙΜΗ ΤΣΑΚΩΝΙΑΤΗ.

Το Μάρτιο του 1942 το βιβλίο του πολιτικού επιστήμονα και ειδικού στα όπλα του πολέμου Bernard Brodie Ένας Οδηγός για τη Στρατηγική του Ναυτικού διδασκόταν στην Αμερικανική Σχολή Ναυτικών Δοκίμων και ο συγγραφέας εθεωρείτο ως ένας από τους εξέχοντες στρατηγικούς αναλυτές των Η.Π.Α.. Όμως, μετά την πρώτη ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα διαβάζοντας ο ίδιος τα φοβερά νέα στην εφημερίδα δήλωσε ξερά: «Οτιδήποτε έχω γράψει είναι απαρχαιωμένο!» Χρειάζεται μεγάλη ψυχική δύναμη και αυτογνωσία για να γκρεμίσει κανείς όλο του το διανοητικό οικοδόμημα και τον τρόπο που βλέπει τον κόσμο και να τον ξανακτίσει από την αρχή. Γιατί το λέω αυτό; Επειδή μετά την 3D ταινία του Τζέιμς Κάμερον Avatar ο κινηματογράφος δεν είναι πια ο ίδιος. Μία νέα εποχή ανατέλλει, και όσο πιο γρήγορα γίνει αντιληπτό αυτό και στον τόπο μας τόσο το καλύτερο. Μιλώντας τις προάλλες με έναν φίλο μου κινηματογραφιστή, και μάλιστα ίσως τον κορυφαίο στη γνώση της φιλμοκατασκευής, τον προέτρεψα να πάει να δει το αριστούργημα του δημιουργού του Τιτανικού, αλλά εκείνος αρνήθηκε λέγοντάς μου χαρακτηριστικά: «Δεν θέλω να μπω στην αίθουσα για να δω κάποιον σκηνοθέτη να μου ρίχνει γροθιά στη μούρη!»

Μαθήματα Αισθητικής Κινηματογράφου: Το Σοβιετικό Μοντάζ (επιμέλεια: Μίμης Τσακωνιάτης)

Ο Griffith ήταν ένας πρακτικός καλλιτέχνης, που ενδιαφερόταν να μεταδώσει ιδέες και συναισθήματα με τον πιο κατάλληλο και αποτελεσματικό τρόπο. Στη δεκαετία του ’20, οι Σοβιετικοί κινηματογραφιστές εξέλιξαν τις μονταζιακές του αρχές και καθιέρωσαν τις θεωρητικές προτάσεις για το θεματικό μοντάζ, ή montage, όπως το αποκαλούν (από το Γαλλικό, monter, που σημαίνει συναρμολογώ). Ο V. I. Pudovkin έγραψε τις πρώτες σημαντικές θεωρητικές πραγματείες πάνω σε αυτό που αποκάλεσε εποικοδομητικό μοντάζ. Οι περισσότερες από τις αναφορές του αποτελούν αποσαφηνίσεις των πρακτικών του Griffith, αλλά διαφοροποιήθηκε από τους Αμερικανούς (τους οποίους εγκωμίαζε αφειδώς) σε αρκετά σημεία.

Συνέντευξη Γιάννη Κακλέα στον Μίμη Τσακωνιάτη

Του χρόνου ο Γιάννης Κακλέας, το τρομερό παιδί του θεάτρου μας κλείνει τριάντα χρόνια σκηνοθεσίας. Παγοποιείο Φιξ, Τεχνοχώρος, ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας. Ως καλλιτεχνικός διευθυντής του τελευταίου έδωσε πριν είκοσι χρόνια βήμα για να εκφραστούν και να εξελιχτούν πολλοί σημερινοί σημαντικοί σκηνοθέτες, όπως οι Χατζάκης, Θεοδορόπουλος, Μοσχόπουλος, Σεβαστίκογλου κ.α. Στις αποσκευές του κουβαλάει πλούσιο έργο με εβδομήντα περίπου θεατρικές παραστάσεις που μαζί με τις ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές υπερβαίνουν τις εκατό. Και όμως έπρεπε να περιμένει την ανάληψη της διεύθυνσης του Εθνικού Θεάτρου από τον Γιάννη Χουβαρδά για να του γίνει επίσημη πρόταση συνεργασίας! Έτσι, βρέθηκε να κάνει έναν βαθυστόχαστο, άγριο διάλογο με τον Αλεξάντρ Οστρόφσκι και το τρομακτικά επίκαιρο, κλασικό του έργο Το Ημερολόγιο ενός Απατεώνα το οποίο ο οιστρηλατημένος από τη μούσα σκηνοθέτης ανέβασε ανεπανάληπτα στη σκηνή Κοτοπούλη-Ρεξ κερδίζοντας αστραπιαία τις ψυχές του πολυπληθούς κοινού. Τώρα αναζητάει κάτι που θα τον ανανεώσει. Μία ομαδική δουλειά σε στούντιο, με νέους ηθοποιούς, ξεχωριστή ματιά και πάθος για το θέατρο. Του ευχόμαστε ολόψυχα καλή συνέχεια καθώς η Ελλάδα χρειάζεται τέτοιους αυθεντικούς καλλιτέχνες που κομίζουν αληθινό πολιτισμό. Και ο νοών νοείτω…

–Καλούμενος να σκηνοθετήσεις Το ημερολόγιο ενός απατεώνα του Οστρόφσκι ποιό θεώρησες πως ήταν το πρωταρχικό πρόβλημα που έπρεπε να αντιμετωπίσεις για να μην προδώσεις το συγγραφέα;

Η πρώτη μου από κεκτημένη ταχύτητα επιθυμία ήταν να φύγω από το κείμενο και να το πειράξω με έναν ιδιαίτερο τρόπο για να βρω λίγο το σήμερα του. Μετά όμως από σοβαρή μελέτη διαπίστωσα ότι έχω στα χέρια μου ένα αριστούργημα. Ένα κείμενο που όσο περισσότερο το υποστηρίξεις και όσο πιο πολύ στην εποχή του πας –και είναι η πρώτη φορά που κάνω έργο με κοστούμια εποχής–, όσο πιο πολύ ανάγλυφα εμφανίσεις τον κόσμο που βίωσε ο Οστρόφσκι και τον αναπλάσεις πάνω στη σκηνή τόσο πιο πολύ σημερινός θα είσαι.

Μαθήματα Αισθητικής Κινηματογράφου: Ο Αντρέ Μπαζέν και οι Ρεαλιστές Εναλλακτικοί (Επιμέλεια: Μίμης Τσακωνιάτης)

Σεμινάριο Μοντάζ (θεωρητικό) με ελεύθερη είσοδο | Τρίτη 21.8.2012, 18.45-20.15 | Ο Ρόλος του Μοντάζ στην κινηματογραφική διεργασία

Ο Andre Bazin δεν υπήρξε κινηματογραφιστής, αλλά απλώς ένας κριτικός και θεωρητικός. Για πολλά χρόνια ήταν αρχισυντάκτης του σημαντικού γαλλικού περιοδικού Cahiers du Cinema, στο οποίο διατύπωσε μία αισθητική άποψη για τον κινηματογράφο που ερχόταν σε οξεία αντίθεση με εκείνη των φορμαλιστών, όπως οι Pudovkin και Eisenstein. O Bazin ήταν αμόλυντος από το δογματισμό. Ενώ εξήρε τη ρεαλιστική φύση του κινηματογράφου, ταυτόχρονα ήταν γενναιόδωρος στους επαίνους του για ταινίες που αξιοποιούσαν αποτελεσματικά το μοντάζ. Ωστόσο, σε όλα του τα γραπτά ισχυριζόταν ότι το μοντάζ ήταν απλώς μία από τις πολλές τεχνικές που μπορεί να χρησιμοποιήσει ένας σκηνοθέτης στη φιλμοκατασκευή. Επιπλέον, πίστευε ότι σε πολλές περιπτώσεις το μοντάζ μπορούσε να καταστρέψει την αποτελεσματικότητα μίας σκηνής.

Γιώργος Αυγερόπουλος: «Σκοπός μου είναι να ανοίξουμε ένα παράθυρο στον πλανήτη» (συνέντευξη στον Μίμη Τσακωνιάτη)

Όταν κάποτε ο μακαρίτης Αντρέ Μπαζέν, θέλοντας να δώσει έμφαση στην ανάγκη να αναδειχτεί μέσα από το φιλμ η ίδια η πραγματικότητα, δήλωνε πως «ο κινηματογράφος είναι ένα παράθυρο στον κόσμο», σίγουρα δε φανταζόταν ότι μετά από πολλά χρόνια κάποιος έλληνας ρεπόρτερ θα υλοποιούσε με τον πιο απόλυτο και αξιοθαύμαστο τρόπο αυτή του την ιδέα. Ο Γιώργος Αυγερόπουλος με την ομάδα του Εξάντας, κατάφερε στα οκτώ χρόνια επαφής του με την κάμερα και την εικόνα να μετεξελιχθεί από δημοσιογράφος σε έναν αξιόλογο σκηνοθέτη και ανεξάρτητο ντοκιμαντερίστα.

Μαθήματα Αισθητικής Κινηματογράφου (ΙΙΙ), Φως και Χρώμα: Η Ψυχή της ταινίας

Ο φωτισμός και το χρώμα είναι δύο από τα ζωτικότερα όργανα στο σώμα αυτής της ζωντανής τέχνης που αποκαλούμε κινηματογράφο. Και χωρίς τη σωστή χρήση αυτών των οργάνων είναι αδύνατο να εμψυχωθεί μία ταινία. Γι’ αυτά λοιπόν και τη χρήση τους θα μιλήσουμε σε αυτό το μάθημα.

Επιμέλεια: Μιμης Τσακωνιάτης

Ο Φωτισμός

Στο σινεμά ο οπερατέρ (που είναι επίσης γνωστός και ως διευθυντής φωτογραφίας) είναι υπεύθυνος για τη διευθέτηση και τον έλεγχο του φωτισμού του φιλμ και για την ποιότητα της φωτογραφίας. Συνήθως ο διευθυντής φωτογραφίας εκτελεί τις ειδικές ή γενικές οδηγίες του σκηνοθέτη.

Μαθήματα Αισθητικής Κινηματογράφου (ΙΙ:) Είδη Πλάνων και Γωνίες Λήψης

Ο κινηματογράφος είναι η κατεξοχήν τέχνη του βλέμματος. Γι’ αυτό και ο τρόπος που ένας σκηνοθέτης στήνει την κάμερα του, το είδος πλάνου που χρησιμοποιεί αλλά και η γωνία λήψης καθορίζουν όχι μόνο τη ματιά του πάνω στο θέμα του και το ύφος του, αλλά σε τελική ανάλυση την ηθική του στάση… Η γνώση λοιπόν των εκφραστικών του μέσων και συγκεκριμένα της κλίμακας των πλάνων και των γωνιών λήψεις θα μπορούσε να παρομοιαστεί με τη γνώση του συντακτικού και της γραμματικής μιας γλώσσας. Αν δεν τα κατέχεις σε βάθος είσαι καταδικασμένος να μην μπορείς να αρθρώσεις σωστά τον φιλμικό «συλλογισμό» σου, να μην μπορείς να «μιλήσεις» με τις δικές σου δυνάμεις και να περιμένεις ως καλλιτέχνης πότε θα σε καταλάβει ο οίστρος για να σου δώσει ξένα φώτα…