
Το CameraStylo Online προσπαθεί να μην το ξεπερνούν τα γεγονότα και επανέρχεται ώστε να αποδίδεται στα πράγματα αυτό που τους αρμόζει. Το βάρος και το κύρος που τους αναλογεί. Η συνέντευξη του Ντίνου Κατσουρίδη στον Μίμη Τσακωνιάτη αποτελεί ένα φόρο τιμής στον Ντίνο Κατσουρίδη που έφυγε νωρίς από κοντά μας και ταυτόχρονα αναδημοσιεύεται σε μια στιγμή που το διαδικτυακό περιοδικό μας επιχειρεί να εξισορροπήσει μια και καλή την ενημέρωση με την εκπαίδευση και σταδιακά να αποδώσει στο εκπαιδευτικό κομμάτι την αναμφισβήτητη πρωτοκαθεδρία του. (Γ.Κ.)
Ντίνος Κατσουρίδης: Το σινεμά ήταν πάντα, και θα συνεχίσει να είναι, μια δύσκολη και προκλητική περιπέτεια και, γιατί όχι, μια αληθινή θρησκεία…
Στις 28 του περασμένου Νοέμβρη (2011) έφυγε ο Ντίνος Κατσουρίδης. Ο ελληνικός κινηματογράφος έχασε έναν απαράμιλλο και ακαταπόνητο εργάτη του, που αφιερώθηκε ολοκληρωτικά και παθιασμένα στην τέχνη του και άφησε πίσω του πολύτιμη παρακαταθήκη. Ο Ντίνος Κατσουρίδης ήταν εκείνη η μοναδική περίπτωση κινηματογραφιστή που στις φιλμικές φλέβες του έτρεχε πολύ σπάνιο αίμα. Ήταν ένας αυθεντικός Homo Universalis του σινεμά, καθώς έγραφε, φώτιζε, κινηματογραφούσε, σκηνοθετούσε, μοντάριζε και παρήγε τις ταινίες του. Το μόνο αντίστοιχο “είδος” που ενδημεί ακόμη στον ταλαίπωρο τόπο μας είναι ο Γιώργος Πανουσόπουλος. Δεν ήταν τυχαίο πως ο «Μάγος του Φωτός» Νίκος Νικολαΐδης τον είχε αποκαλέσει ως τον «άνθρωπο που δεν κοιμάται ποτέ!», επειδή οι δημιουργικές του δυνάμεις και αντοχές ήταν ηράκλειες. Ο Ντίνος Κατσουρίδης ήταν ένας μοναχικός αναζητητής της αλήθειας του σελιλόιντ και της ζωής, που έζησε μέσα σε ένα διαχρονικό τοπίο διαφθοράς, ψευτιάς και ματαιοδοξίας. Με αφορμή λοιπόν την αναχώρησή του, αυτό το άνοιγμα πανιών με προορισμό το μεγάλο άγνωστο, θέλω να τον αποχαιρετήσω με δύο λόγια από την αγαπημένη μου ελληνική ταινία, την Πρωινή Περίπολο του Ν.Ν. που τυγχάνει να έχει φωτίσει ο ίδιος, και την οποία θεωρώ ως την καλύτερη που γυρίστηκε ποτέ στη χώρα μας. «Πετρέλαιο και νερό είναι το ίδιο με τον άνεμο για σένα. Τώρα κοιμάσαι το μεγάλο ύπνο χωρίς να νοιάζεσαι για όλη τούτη τη βρομιά». Καλό ταξίδι Ντίνο…
Ακολουθεί αυτούσια η συνέντευξη που μου παραχώρησε τον Δεκέμβριο του 2000 στο περιοδικό Νέμεσις, και την οποία θεωρώ ως ένα από τα καλύτερα πορτρέτα που έχω “ζωγραφίσει”. Ή μάλλον, για να το θέσω σωστότερα, που εγώ έβαλα το κάδρο και ο καλλιτέχνης τα χρώματα και τις σκιές.
H ψυχή είναι σαν μια φλόγα που καίει ασίγαστα. Καύσιμό της είναι η γνώση, και όσο πιο πολύ την «τρέφεις», τόσο μεγαλώνει η ζεστασιά και το φως της. Η τέχνη «τρέφει» αυτή τη φλόγα, και μάλιστα η τέχνη η αληθινή φωτίζει και ζεσταίνει αιώνια. Τη νύχτα, στον ουράνιο θόλο, για όσους σηκώνουν το κεφάλι, αναρίθμητα άστρα λαμπυρίζουν σαν ψυχές που αρνούνται να σβήσουν, να χαθούν για πάντα στο σκοτάδι. Συνέχεια ανάγνωσης «Ντίνος Κατσουρίδης: Το σινεμά ήταν πάντα, και θα συνεχίσει να είναι, μια δύσκολη και προκλητική περιπέτεια και, γιατί όχι, μια αληθινή θρησκεία… | Συνέντευξη στον Μίμη Τσακωνιάτη» →