Σε παραγωγή της εταιρείας τέχνης ArsAeterna και του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Ιωαννίνων – 5η Εποχή, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών –Επιδαύρου, η Νικαίτη Κοντούρη μας παρουσίασε την Παρασκευή, 13/08/21 τη σκηνοθετική της πρόταση γύρω από τις «Βάκχες» του Ευριπίδη. Το αρχαίο κείμενο έχει προσεγγιστεί κατά καιρούς ποικιλοτρόπως, από την αξέχαστη παράσταση της ομάδας του Θεόδωρου Τερζόπουλου το 1986, έως και την πολυδιαφημισμένη εμφάνιση του Σάκη Ρουβά ως Διονύσου το 2013.
Θέλω αρχικά να διευκρινίσω ότι δεν εκφράζω κάποιο παράπονο κατά του Εθνικού θεάτρου ή του Γραφείου Τύπου του. Έχουμε μείνει ευχαριστημένοι με τη συνεργασία όλα αυτά τα χρόνια με το Εθνικό Θέατρο και με το Γραφείο Τύπου του. Μας έχει δοθεί επίσης άδεια να παίρνουμε πλάνα από τις παραστάσεις και να “ανεβάζουμε” 2 και 59′ λεπτά.
Μια συμπαραγωγή του Εθνικού Θεάτρου και του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου με μια εμβληματική τραγωδία του Ευριπίδη για τον πόλεμο, τους νεκρούς του, την υπαρξιακή αγωνία, την αξιοπρέπεια, την πίστη και τη γυναικεία αντοχή.
Η τραγωδία «ΟΡΕΣΤΗΣ» του Ευριπίδη, μετά το δυναμικό ξεκίνημα στη Θεσσαλονίκη και τις εξαιρετικά επιτυχημένες παραστάσεις στην Κύπρο, θα παρουσιαστεί στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου στις 3 & 4 Αυγούστου. Η καλοκαιρινή παραγωγή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, με την οποία συμμετέχει στο Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου 2018, παρουσιάζεται σε νέα μετάφραση του ποιητή Γιώργου Μπλάνα και σε σκηνοθεσία του Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ, Γιάννη Αναστασάκη.
Μου άρεσε πάρα πολύ. Πνίγεται κάποτε ο κόσμος μέσα στο μέτριο – αυτή η παράσταση δεν ήταν μέτρια. Mία τόσο προσεγμένη δουλειά, σε κάνει να ψάχνεις, συνειδητοποιείς ότι πρέπει να ψάξεις, γιατί τον καλλιτέχνη τον ενδιαφέρει, θέλει να ξέρει τί μπορεί να επιδέχεται βελτίωση, δουλειά, δεν ψάχνει απλώς θετικά σχόλια. Ένας καλλιτέχνης δεν μπορεί να είναι ναρκισσιστής (μη γελάτε, εννοώ αληθινός καλλιτέχνης). Τον καλλιτέχνη τον νοιάζει το έργο του, δεν τον νοιάζουν οι έπαινοι – παίρνει περισσότερα από μία ειλικρινή κριτική ματιά, την αποζητά. (Η Λαμπέτη στο Η Τελευταία Παράσταση το περιγράφει αυτό ακόμα και σε σχέση με τον έρωτα: λέει για τον Χορν ότι έπαιρνε μεγάλη ευχαρίστηση όταν τη μάλωνε όταν κάτι δεν έκανε καλά στη σκηνή, και απελπιζόταν και θύμωνε στον μετέπειτα σύζυγό της που τη λάτρευε και δεν έβλεπε τα ψεγάδια της – της ήταν άχρηστος, δεν μπορούσε με την βοήθειά του, τη στήριξή του, να πάει παρακάτω σαν άνθρωπος και σαν καλλιτέχνης). Συνέχεια ανάγνωσης «Άλκηστις, του Ευρυπίδη στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου – Από την Κατερίνα Ευαγγελάτου: Μπράβο, κι ευχαριστούμε – της Σοφίας Καναούτη»→
Το Εθνικό Θέατρο φέτος το καλοκαίρι θα παρουσιάσει ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και συγχρόνως αινιγματικά έργα του Ευριπίδη, την «Άλκηστη», αναθέτοντας την παρουσίασή του στην Κατερίνα Ευαγγελάτου, που πραγματοποιεί την πρώτη της σκηνοθεσία στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου.
Ο Ευριπίδης ήταν αρχαίος Έλληνας ποιητής, ένας από τους τρεις κορυφαίους
τραγικούς, γεννήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου 480 και πέθανε το 406 π.Χ..
διαβάστε για το αναλυτικό πρόγραμμα των παραστάσεων και των εργαστηρίων και σεμιναρίων εδώ
Το μαντείο των Δελφών είχε δώσει αυτό το χρησμό για τον Ευριπίδη: «Σοφός Σοφοκλής, σοφώτερος δ’ Ευριπίδης: ανδρών δ’ απάντων Σωκράτης σοφότατος». Ο νεότερος από τους τρεις μεγάλους τραγικούς της αρχαιότητας, που αποτελεί την τελευταία μεγάλη αναλαμπή της τραγικής τέχνης στην αρχαία Ελλάδα. Ο Ευριπίδης, ο «από σκηνής φιλόσοφος», παρουσιάζει ένα έργο επιβλητικό και ακατάλυτο από τους αιώνες που το χαρακτηρίζει ο στοχασμός και η ψυχογραφική ικανότητα. Τη μέρα που οι Έλληνες νικούσαν τον περσικό στόλο στη Σαλαμίνα, στις 20 Σεπτεμβρίου 480 π.Χ., ερχόταν στη ζωή ένα βρέφος που επρόκειτο να γράψει στην ιστορία του ελληνικού πολιτισμού και του ελληνικού πνεύματος μιαν άλλη λαμπρή σελίδα: ο Ευριπίδης. Την ίδια μέρα ο Αισχύλος, 45 χρονών τότε, είχε τραυματιστεί βαριά, πολεμώντας τους βαρβάρους, και ο Σοφοκλής, δεκαεξάχρονος έφηβος, ήταν αρχηγός του χορού, που πανηγύριζε τη μεγάλη νίκη.
Πέντε ανώνυμοι «Βίοι», οι κακεντρεχείς υπαινιγμοί του κωμωδοποιού Αριστοφάνη, ένα σημείωμα του λεξικού της Σούδας και λίγες άλλες σκόρπιες μαρτυρίες μας δίνουν τις πληροφορίες από τις οποίες μπορούμε να παρακολουθήσουμε τη ζωή του μεγάλου φιλοσόφου της σκηνής. Για τον πατέρα του Μνήσαρχο ή Μνησαρχίδη και τη μητέρα του Κλειτώ, οι ειδήσεις είναι αντιφατικές.
Κατά τον Αριστοφάνη, ο πατέρας του ήταν «κάπηλος» ( μικρέμπορος) και η μητέρα του πουλούσε λάχανα. Ο ιστορικός όμως Φιλόχορος, του 3ου αι. πΧ. (που την μαρτυρία του παίρνουμε από τη Σούδα) μας λέει ότι οι γονείς του Ευριπίδη ήσαν εκ «των σφόδρα ευγενών». Οπωσδήποτε, κι αν δεν είχε την αριστοκρατική καταγωγή του Αισχύλου, ούτε ανήκε σε ανώτερη αστική τάξη, όπως ο Σοφοκλής, θεωρείται βέβαιο πως η οικογένειά του ήταν εύπορη αρκετά, πράγμα που εξηγεί και την καλή διαπαιδαγώγηση και μόρφωσή του, που δεν ήταν διαφορετική από τη μόρφωση των πλουσίων νέων της Αθήνας.
Ο βιογράφος του Αύλος Γέλλιος δίνει την πληροφορία, ότι την πρώτη τραγωδία του την έγραψε σε ηλικία 18 ετών. Τίποτε όμως περισσότερο δεν ξέρουμε γι’ αυτό το έργο του και μόλις το 445 ξέρουμε θετικά πως ο Ευριπίδης έλαβε μέρος στους δραματικούς αγώνες με μια τετραλογία, που το ένα έργο της είχε τον τίτλο «Πελιάδες». Ήρθε τότε τρίτος, μα δεν απογοητεύτηκε. Αντίθετα, με περισσότερη επιμονή συνέχισε το γράψιμο και το 442 έλαβε το πρώτο βραβείο. Σε όλη τη ζωή του, μολονότι δεν έπαυε να γράφει, μόνο τέσσερις φορές βραβεύτηκε. Το αθηναϊκό κοινό, ασυνήθιστο σε θεατρικούς νεωτερισμούς, επιφυλακτικό στην αποδοχή των ιδεών του, δεν τον θεωρούσε άξιο για βράβευση. Όχι λίγο συντελούσε σε αυτό και η σφοδρή πολεμική του Αριστοφάνη, που δεν έχανε ευκαιρία να τον διακωμωδήσει και να τον ειρωνευτεί. Μόνο μετά το θάνατό του, βρήκε ο Ευριπίδης τη θέση που του ταίριαζε και έγινε ο πιο αγαπητός δραματικός ποιητής των Αθηναίων και των άλλων Ελλήνων.
Πικραμένος από τους συμπολίτες του και προπαντός, από τις ειρωνείες των συγχρόνων κωμικών, έφυγε από την Αθήνα, γέρος πια, με σκοπό να εγκατασταθεί στη Θεσσαλική Μαγνησία, όπου πήγε το 408. Αμέσως όμως τον κάλεσε στην Πέλλα ο φιλόμουσος βασιλιάς της Μακεδονίας Αρχέλαος, που στην αυλή του είχαν συγκεντρωθεί ονομαστοί συγγραφείς και καλλιτέχνες, ο ποιητής Αγάθων, ο ζωγράφος Ζεύξις, ο μουσικός Τιμόθεος και πιθανόν ο ιστορικός Θουκυδίδης. Εκεί ο Ευριπίδης, για να τιμήσει τον προστάτη του βασιλιά, έγραψε τον «Αρχέλαο», που αποτελούσε εγκώμιο στον Ηρακλείδη Αρχέλαο, πρόγονο του φιλότεχνου ηγεμόνα.
Τον ίδιο χρόνο έγραψε και τις «Βάκχες», έργο που το προόριζε να παιχτεί στο θέατρο της Πέλλας.
Ξαφνικά τον βρήκε ο θάνατος το 407 ή κατ’ άλλους το 406. Μια παράδοση λέγει πως τον ξέσκισαν τα σκυλιά κατά τη διάρκεια ενός κυνηγιού και η ανεπιβεβαίωτη αυτή πληροφορία θέλει ίσως να συμβολίσει το σπαραγμό της ψυχής του από τους μοχθηρούς και ειρωνικούς αντιπάλους του.
Ο Ευριπίδης νυμφευμένος δυο φορές, πρώτα με τη Μελιτώ και ύστερα με τη Χοιρίνη – γυναίκες ανάξιες του μεγάλου ποιητή – άφησε τρεις γιους: το Μνησαρχίδη, που έγινε έμπορος, το Μνησίλοχο, που έγινε ηθοποιός και το συνονόματό του Ευριπίδη, που πήρε την ποιητική φλέβα του πατέρα του κι έγινε δραματικός ποιητής.
«Τρωάδες» του Ευριπίδη
Ο μακροχρόνιος Πελοποννησιακός πόλεμος όχι μόνο θανάτωσε πλήθη ανθρώπων και χτύπησε την αρχαία Ελλάδα με αφάνταστες υλικές καταστροφές, αλλά το πιο χειρότερο, την έριξε και σε χάος ηθικών αλλοιώσεων.
Οι Αθηναίοι τιμώρησαν τη Μήλο με το να σφάξουν τους άνδρες και να Εξανδραποδίσουν τις γυναίκες, γιατί ήθελε να διατηρήσει την ουδετερότητά της
μέσα στην κοσμοχαλασιά του Πελοποννησιακού πολέμου και δεν ήθελε να υποταχθεί στους Αθηναίους, που δεν είχαν καμιά όρεξη να επιτρέψουν να υπάρχουν νησιά ανεξάρτητα και αυτόνομα, μια και κυριαρχούσαν αυτοί στη θάλασσα ενώ τον ίδιο χειμώνα οι Αθηναίοι ετοιμάζονται να εκστρατεύσουν στη Σικελία.
Πώς αντιμετωπίζει ο Ευριπίδης το μεγάλο έγκλημα των συμπατριωτών του κατά των κατοίκων της Μήλου και την εκστρατεία, την αλαζονική, την άδικη αλλά και επικίνδυνη, που ετοιμάζουν για τη Σικελία, καταλαβαίνουμε από το ότι την άνοιξη του 415 ελέγχει την πολιτική του δήμου με τη διδασκαλία των «Τρωάδων», όπου μια σειρά από παθητικές εικόνες φρίκης δείχνει το φοβερό δράμα των γυναικών των Τρώων, όταν πάρθηκε το Ίλιο από τους Αχαιούς.
Όταν μιλάμε για μια κατάκτηση ή για μια άλωση, φέρνουμε στο νου μας την έξαψη της μάχης, τη χαρά των νικητών. Ποιος συλλογίζεται τον πόνο του νικημένου; Οι κραυγές της νίκης δεν αφήνουν να ακουστεί το κλάμα των νικημένων.
Ο Ευριπίδης όμως παρουσιάζει άλλη εικόνα. Από το πλήθος των αιχμαλωτισμένων Τρωάδων, που πνίγονται στους στεναγμούς, ξεχωρίζει και φέρνει πιο κοντά στο θεατή τον πόνο της χαροκαμένης Εκάβης, την έκσταση της Κασσάνδρας, που η άστοργη φιλία του Φοίβου της είχε χαρίσει το πικρό προνόμιο να βλέπει στα σκοτεινά βάθη του μέλλοντος όλες τις συμφορές που οδεύανε προς την πατρίδα και το πατρικό της σπίτι. Την Ανδρομάχη, που οι θεατές της τραγωδίας την είχαν συμπαθήσει στα Μ. Παναθήναια, όταν είχαν ακούσει την τόσο συγκινητική με τον Έκτορα συνάντησή της, μας την παρουσιάζει με όλο τον πόνο της γυναίκας που έχασε τον άνδρα της και της μάνας που της άρπαξαν το παιδί για να το σκοτώσουν, σε μια σκηνή από τις πιο συγκλονιστικές των δραμάτων του Ευριπίδη. Τη μεγάλη νίκη των παλληκαριών, που πήδησαν μια νύχτα από την κοιλιά του Δούρειου ίππου και που οι Αθηναίοι την είχαν για δόξα και των δικών τους προγόνων, ακατάληπτη από το χρόνο, ο Ευριπίδης την απογυμνώνει από τη λάμψη που της είχαν δώσει ο θρύλος και το έπος, και την παρουσιάζει μπρος στους κατάπληκτους Αθηναίους, που είχαν κυριεύσει ένα νησί και από τώρα μελετούσαν άλλη κατάκτηση, σαν μια ιστορία ληστείας, γεμάτη από ωμότητες, άγριες σφαγές και εμπρησμούς. Ο ποιητής βροντοφώναξε την καταδικαστική του γνώμη στην κόγχη του Διονυσιακού θεάτρου κατά τα Μ. Διονύσια του 415 π.Χ. προς τους Αθηναίους και τους έδειξε ότι μέρα με την ημέρα ξεστράτιζαν από το δρόμο της ιστορικής τους αποστολής που ήταν να ελευθερώνουν κι όχι να υποδουλώνουν, να προστατεύουν και όχι να καταστρέφουν.
ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΟΣ
ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΜΑΡΑΘΩΝΑ ξεκίνησε τις δραστηριότητές του το 1989 με την προτροπή και καθοδήγηση του καταξιωμένου ηθοποιού και σκηνοθέτη ΒΑΣΙΛΗ ΤΣΑΓΚΛΟΥ .
Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΣΑΓΚΛΟΣ δημιούργησε τον πρώτο πυρήνα του ΔΗ.ΘΕ.ΜΑΡΑΘΩΝΑ όπου δίδαξε, σκηνοθέτησε και έβαλε το θεμέλιο λίθο για την σύσταση του ΔΗ.ΘΕ.ΜΑ ως νομικό πρόσωπο και μέχρι σήμερα είναι συμπαραστάτης σε κάθε θεατρική απόπειρα της ομάδας.
Το πρώτο έργο που ανέβασε η ομάδα ενηλίκων ήταν ‘Η ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ ’ του ΙΑΚΩΒΟΥ ΚΑΜΠΑΝΕΛΗ σε σκηνοθεσία ΒΑΣΙΛΗ ΤΣΑΓΚΛΟΥ.
Προς τιμή του το θερινό θέατρο του Δημοτικού θεάτρου φέρει την επωνυμία ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΣΑΓΚΛΟΣ.
Από το 1989 μέχρι το 2003 έχουν παρουσιαστεί στο κοινό τα εξής έργα:
Η ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ του Ιάκωβου Καμπανέλη σε σκηνοθεσία Βασίλη Τσάγκλου
-ΟΙΚΟΣ ΕΥΓΗΡΙΑΣ του Μανώλη Κορρέ σε σκηνοθεσία Βασίλη Τσάγκλου
-ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ του Max Mills σε σκηνοθεσία Βασίλη Τσάγκλου
-ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ του Δημήτρη Κεχαϊδη σε σκηνοθεσία Βασίλη Τσάγκλου
–ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ δρώμενο σε σκηνοθεσία Πηνελόπης Αβούρη
-ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΔΕΣΜΩΤΗΣ ‘του Αισχύλου σε σκηνοθεσία Ρόρης Αναστασίου
–ΣΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΛΟΥΚΑ ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ θεατρικό δρώμενο βασισμένο πάνω στο ποίημα του Άγγελου Σικελιανού σε σκηνοθεσία Ελένης Ερήμου
-ΒΡΑΔΙΑ ΜΕΛΟΠΟΙΗΜΕΝΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ βασισμένη στην ποίηση του Νίκου Καββαδία Σε σκηνοθεσία Περικλή Καρακωσταντόγλου
Το 2003 Ο Νίκος Γκεσούλης, ένας νέος ταλαντούχος ηθοποιός , ανέλαβε την ομάδα και συνέβαλε ουσιαστικά στην εξέλιξη του ΔΗ.ΘΕ.ΜΑ μαζί με τα μέλη της ομάδας και με τους συνεργάτες του .
ΕΡΓΑ ΠΟΥ ΠΑΙΧΤΗΚΑΝ ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑΣΕ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΝΙΚΟΥ ΓΚΕΣΟΥΛΗ :
-Η ΑΝΔΡΟΜΑΧΗ του Ευριπίδη (2004)
–Η ΦΡΟΥΤΟΠΙΑ του Ευγένιου Τριβιζά (2005)
-ΤΑ ΧΑΡΤΙΝΑ ΠΟΥΛΙΑ σε ποίηση Τάσου Λειβαδίτη, μουσική του Γιώργου Τσαγκάρη (2005)
(ΟΙ ΑΝΑΔΥΟΜΕΝΕΣ ήταν έναέργο που έγραψε η θεατρική ομάδα σε ένα σεμινάριο θεατρικής γραφής με εισηγητή τον Στρατή Πανούριο)(2006)
-Ο ΚΑΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΣΕΤΣΟΥΑΝ του Μπέρτολ Μπρεχτ (2006)
-ΚΑΥΓΑΔΕΣ ΣΤΗΝ ΚΙΟΤΖΑ του Κάρλο Γκολτόνι (2007)
-ΛΟΓΟΣ ΓΕΝΟΥΣ ΘΗΛΥΚΟΥ μονόπρακτα του Κοκτώ και Η ΕΒΡΑΙΑ του Μπέρτολτ Μπρεχτ (2007)
-Η ΛΕΞΗ ΠΡΟΟΔΟΣ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΗΧΟΥΣΕ ΠΟΛΥ ΦΑΛΤΣΑ του Ματεϊ Βισνιεκ (2008)
-LA ΝΟΝΑ του Roberto Cossa (2009)
–ΗΡΑΚΛΕΙΔΑΙ του ΕΥΡΙΠΙΔΗ (2010)
-ΛΕΠΡΕΝΤΗΣ του ΧΟΥΡΜΟΥΖΗ (2011)
-ΑΣΜΑ ΑΣΜΑΤΩΝ του ΣΟΛΟΜΩΝΤΑ σε σκηνοθεσία Νίκου Γκεσούλη –Ναταλία Στυλιανού(2011)
-ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ ΜΟΥ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ του Ματεϊ Βισνιεκ (2012)
‘ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗ ΠΛΟΥΤΟΣ’ κατά Χουρμούζη (2013)
‘’ΓΕΡΜΑ (Στείρα Γη)’’ του ΛΟΡΚΑ (2014)
–ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΜΑΡΑΘΩΝΑ συμμετείχε στις εκδηλώσεις του δήμου ΜΑΡΑΘΩΝΑ για τον εορτασμό των 2500 χρόνων από την μάχη του ΜΑΡΑΘΩΝΑ με το έργο ‘ΗΡΑΚΛΕΙΔΑΙ’ του Ευριπίδη
-Συμμετέχει στην τελετή Αφής της φλόγαςτου Κλασσικού Μαραθωνίου Δρόμου ( έχει αναλάβει εξ’ ολοκλήρου το τελετουργικό της αφής) που γίνεται κάθε χρόνο στον ιερό χώρο του Τύμβου του Μαραθώνα.
Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος ανακοινώνει ότι οι προγραμματισμένες παραστάσεις της παραγωγής «H Ιφιγένεια στη χώρα των Ταύρων» στο Θέατρο Βράχων Μελίνα Μερκούρη τη Δευτέρα 31 Αυγούστου, στο Παλαιό Ελαιουργείο Ελευσίνας την Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου και στο Θέατρο Πέτρας στην Πετρούπολη την Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου δεν θα πραγματοποιηθούν για οικονομικούς λόγους που δεν έχουν ξεπεραστεί.Συνέχεια ανάγνωσης «Ακύρωση των παραστάσεων της Ιφιγένειας στη χώρα των Ταύρων στην Αττική»→
Η Εταιρεία Θεάτρου Χώρος και ο Σίμος Κακάλας παρουσιάζουν στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου τον Ορέστη του Ευριπίδη σε μετάφραση Γιάννη Τσαρούχη, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2015.
«Η σημερινή μέρα είναι πολύ κρίσιμη για μας, γιατί σήμερα θα αποφασίσουν οι πολίτες με ψήφο, αν θα μας λιθοβολήσουν και τον ένα και τον άλλο, ή αν θα μας κόψουν το κεφάλι»
Μετά τη μητροκτονία του Ορέστη τα τραγικά παιδιά της Κλυταιμνήστρας προσπαθούν να ξεφύγουν, ενώ η βία κυριαρχεί παντού. Στην παρηκμασμένη Αθήνα του Πελοποννησιακού πολέμου ο Ευριπίδης μιλά για τη δημοκρατία που φθίνει και πειραματίζεται πάνω στα όρια της τραγωδίας.
Γκόλφω, Ερωφίλη, Ορέστης υπήρξαν εξαρχής οι στόχοι της πρωτοπόρας ομάδας που, δέκα χρόνια τώρα, αναζωογονεί το θέατρό μας. Με οδηγό τη μετάφραση του Τσαρούχη, ο Κακάλας αναζητά τη θέση της τραγωδίας σήμερα, προτείνει ένα θέατρο λαϊκό και ταυτόχρονα ποιητικό, που ολοκληρώνεται μέσα από τη διαδραστική σχέση με το κοινό.
Συμμετέχουν το Α ´ και Β´ έτος της δραματικής σχολής του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας
και το Α ´ έτος της Δραματικής Σχολής Δήλος
Σημείωμα Σκηνοθέτη
Ο Ευριπίδης είναι ξεκάθαρος: από το δίλημμα πέτρες η μαχαίρι, μόνο ένας θεός μπορεί να σε σώσει. Αυτή τη στιγμή που ο χρόνος μοιάζει να επιταχύνεται και οι εξελίξεις να προλαβαίνουν οποιαδήποτε σκέψη πριν αυτή ολοκληρωθεί τίποτα δεν θα μπορούσε στον Ορέστη να μείνει το ίδιο. Μοιάζει σαν η παράσταση του Φεβρουαρίου να έγινε πριν χρόνια. Η αλλαγή ήταν επιβεβλημένη, δεν ηταν κανείς μας ο ίδιος μετά πέντε μήνες. Ο Ορέστης αλλάζει αρκετά προσανατολιζόμενος προς τον ανοιχτό χώρο, οι μάσκες και το σκηνικό επανασχεδιάζονται, ενώ υπάρχει πλέον μια διαφορετική θέση πάνω στη θεατρικότητα και τη σύμβαση. Ο ρόλος της τραγωδίας μέσα στη δημοκρατική διαδικασία είναι ένα ζήτημα που απασχόλησε την προηγούμενη παράσταση και συνεχίζει να την απασχολεί αναζητώντας πλέον διέξοδο στον χώρο του αμφιθεάτρου.
Σίμος Κακάλας
***
Εισιτήρια για τις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ μπορείτε να εξασφαλίσετε:Online με χρέωση πιστωτικής κάρτας στην ιστοσελίδα www.greekfestival.gr. Τηλεφωνικά με χρέωση πιστωτικής κάρτας στο 210.3272000 καθημερινά (και Κυριακές) 9:00 – 21:00. Από τα εκδοτήρια του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου. Από τα Βιβλιοπωλεία ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ, τα Καταστήματα PUBLIC, τα Βιβλιοπωλεία Ιανός και τα ReloadStores. Κεντρικά εκδοτήρια Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου: Πανεπιστημίου 39 (εντός στοάς Πεσμαζόγλου).. Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα – Παρασκευή: 9:00-17:00, Σάββατο: 9:00-15:00. Εκδοτήρια εισιτηρίων λειτουργούν σε όλους τους χώρους των εκδηλώσεων και ανοίγουν δύο ώρες πριν την ώρα έναρξης των παραστάσεων. Εξυπηρετούν μόνο την παράσταση της ημέρας.
[To Βίντεο τελειώνει με μια σύντομη ανακοίνωση που πληροφορεί τους θεατές ότι όλοι οι συντελεστές της παράστασης, αλλά και όλοι οι εργαζόμενοι στο Κ.Θ.Β.Ε. είναι για μήνες απλήρωτοι και ότι μόνο στον ηρωισμό τους οφείλεται η πραγματοποίηση της παράστασης. Μια παράσταση που με ικανοποίησε σε μεγάλο βαθμό, εξαιτίας της πολύ καλής ερμηνείας όλων των ηθοποιών κυρίως βέβαια της άψογης για άλλη μια φορά ερμηνείας της Αμαλίας Μουτούση που της «πάει» η Επίδαυρος, της καλής και λειτουργικής παρουσίας του χορού και της μουσικής επιμέλειας, αλλά και της σκηνοθετικής προσέγγισης και ανάγνωσης του έργου από το Θωμά Μοσχόπουλου, έστω και αν η δική μου ανάγνωση διαφέρει λίγο από τη δική του! Γ.Κ.]
Το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου φιλοξενεί την παραγωγή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, Η Ιφιγένεια στην χώρα των Ταύρων, του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου, στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, στις 7 και 8 Αυγούστου 2015.
Ένα από τα δημοφιλέστερα κατά την αρχαιότητα έργα η «Ιφιγένεια εν Ταύροις» δεν έχει τα χαρακτηριστικά εκείνα που θα την κατέτασσαν με ευκολία στις τραγωδίες. Γραμμένη σε μια εποχή ιδιαίτερα δύσκολη για την Αθηναϊκή Δημοκρατία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μια πρόταση ελπίδας και τρυφερής παρηγοριάς από μεριάς του Ευριπίδη.
Πρόκειται για ένα έργο αριστοτεχνικής δόμησης γεμάτο λυρισμό το οποίο στάθηκε σημείο αναφοράς στην μετέπειτα Ευρωπαϊκή ανθρωπιστική παράδοση και τον Διαφωτισμό. Στην δική μας εποχή, που βαρβαρότητες ανάλογες εκείνων της «χώρας των Ταύρων» αρχίζουν να φαίνονται δυστυχώς όλο και λιγότερο μυθικές, η επιστράτευση της ευφυΐας και του ήθους καθώς και η άρνηση της άλογης βίας που οδηγεί τους κεντρικούς ήρωες στο αίσιο τέλος του έργου, μοιάζουν κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτες.
Να μην παραβρεθεί στις παραστάσεις της «Ιφιγένειας» ή αν είναι εκεί να διαβάσει κείμενο διαμαρτυρίας για το ότι οι εργαζόμενοι στο ΚΘΒΕ παραμένουν απλήρωτοι για μήνες ζητούν από τον καλλιτεχνικό διευθυντή Γιάννη Βούρο οι ηθοποιοί, με ανακοίνωση που εξέδωσαν.Συνέχεια ανάγνωσης «Πάμε Επίδαυρο απλήρωτοι| Ηθοποιοί Κ.Θ.Β.Ε.»→
Τον ενθουσιασμό και τη συγκίνησή του για ένα κοινό που συνεχίζει να γεμίζει τα θέατρα μέσα στο δύσκολο αυτό καλοκαίρι της περίσκεψης και της αγωνίας, όπου οι ακυρώσεις και οι μεταθέσεις παραστάσεων και περιοδειών είναι καθημερινές και οι απλήρωτοι ηθοποιοί και συντελεστές αυξάνονται, εκφράζει ο σκηνοθέτης της «Ιφιγένειας στη χώρα των Ταύρων» Θωμάς Μοσχόπουλος, η οποία παρουσιάζεται στην Επίδαυρο 7 και 8 Αυγούστου 2015 έπειτα από μια ήδη «δυνατή εκκίνηση» στη Θεσσαλονίκη.
Το Εθνικό Θέατρο παρουσιάζει σε περιοδεία για το καλοκαίρι του 2015 τις Τρωάδες του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη.
Στο στρατόπεδο των Αχαιών, στα παράλια της λεηλατημένης Τροίας, οι αιχμάλωτες Τρωαδίτισσες και η βασίλισσά τους, Εκάβη, θρηνούν για τα δεινά τους. Όσες έχουν απομείνει ζωντανές από την ξεκληρισμένη βασιλική οικογένεια θα δοθούν δώρο στους Αχαιούς, ενώ ο εγγονός της Εκάβης, ο μικρός Αστυάνακτας, γκρεμίζεται από τα τείχη, θύμα της σκληρότητας των κατακτητών.
Η «Ελένη» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Καραντζά, ύστερα από την πρώτη της παρουσίαση στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, στο πλαίσιο του Ελληνικού Φεστιβάλ, επαναλαμβάνεται από 12 έως 14 Σεπτεμβρίου, στην Πειραιώς 260. Ο Δημήτρης Καραντζάς, όντας ο νεότερος σε ηλικίας σκηνοθέτης που γνώρισε ποτέ το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου (5/7/2014), ανεβάζει μια από τις πιο γνωστές τραγικωμωδίες του Ευριπίδη αναθέτοντας στους ηθοποιούς του την αναζήτηση του τραγικού στοιχείου στην ιστορία της γυναίκας για χάρη της οποίας έγινε, σύμφωνα με το μύθο, ο Τρωικός Πόλεμος.
Καλές οι εντυπώσεις μας από την Επίδαυρο. Η Άντζελα Μπρούσκου παρά τις κάποιες ενστάσεις, πέτυχε σε μεγάλο βαθμό στο σκηνοθετικό της εγχείρημα , η Αγλαΐα Παππά έδωσε ρεσιτάλ ερμηνείας ως Διόνυσος, μια γνήσια επιδαύρια ηθοποιός, χαίρεσαι να την βλέπεις και πάνω από όλα να την ακούς, ο Άρης Σερβετάλης αν και η σκηνοθετική προσέγγιση του ρόλου του αναφορικά κυρίως με το ύφος ήταν κάπως «συντηρητική», τα έβγαλε εις πέρας κάτι παραπάνω από ικανοποιητικά στην πρώτη του εμφάνιση στην Επίδαυρο ως Πενθέας, , και η Αγαύη της Άντζελας Μπρούσκου τρυφερή, σπαραχτική.
Ο ηλεκτρολόγος του Εθνικού Θεάτρου, Κυριάκος Ελευθεριάδης, έφυγε αιφνίδια από τη ζωή, χθες το βράδυ, 15 Ιουλίου 2014, μία ώρα πριν από την πρεμιέρα της παράστασης.
Ο Κυριάκος Ελευθεριάδης, ο οποίος εργαζόταν στο Εθνικό Θέατρο περισσότερα από δεκαπέντε χρόνια, κατέρρευσε και παρά το γεγονός ότι, σύμφωνα με μαρτυρίες, το ΕΚΑΒ ανταποκρίθηκε άμεσα -το ασθενοφόρο έφτασε δέκα λεπτά μετά την κλήση στο σημείο- είχε ήδη φύγει από τη ζωή.Συνέχεια ανάγνωσης «O αιφνίδιος θάνατος του Κυριάκου Ελευθεριάδη ανέβαλε τον Ιππόλυτο»→
Θέλω αρχικά να διευκρινίσω ότι δεν εκφράζω κάποιο παράπονο κατά του Εθνικού θεάτρου ή του Γραφείου Τύπου του. Έχουμε μείνει ευχαριστημένοι με τη συνεργασία όλα αυτά τα χρόνια με το Εθνικό Θέατρο και με το Γραφείο Τύπου του. Μας έχει δοθεί επίσης άδεια να παίρνουμε πλάνα από τις παραστάσεις και να “ανεβάζουμε” 2 και 59′ λεπτά.
