Ένα από τα πιο ριψοκίνδυνα θέματα των ημερών μας γίνεται κάτω από το ακέραιο βλέμμα των αδελφών Νταρντέν μια ακόμη πανανθρώπινη ιστορία ενηλικίωσης, χωρίς όμως τον αντίκτυπο που είχαν τα άλλα τους… παιδιά.
Λέγεται ότι οι αδελφοί Νταρντέν δουλεύουν στο σκοτάδι, μακριά απ’ τα αδιάκριτα βλέμματα, σε απόλυτη απομόνωση . Κάστινγκ περιορισμένης δημοσιότητας, διακριτική αναζήτηση τοποθεσιών για τα γυρίσματα, πλατό επιμελώς φυλασσόμενο, περιορισμένο συνεργείο και αρκετή εγκράτεια στις δηλώσεις και στις συνεντεύξεις, συμβάλλουν στη διαμόρφωση του μυστηρίου Νταρντέν. Συνέχεια ανάγνωσης «Ζαν-Πιέρ και Λυκ Νταρντέν Τα μυστικά της κίνησης: Η ερμηνεία και η καθοδήγηση των ηθοποιών στον κινηματογράφο των αδελφών Νταρντέν | του Ντικ Τομάσοβιτς [ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ]»
Την Κυριακή 26 Μαρτίου 2017 στις 17.00 θα πραγματοποιηθεί Δωρεάν Σεμινάριο Σκηνοθεσίας Κινηματογράφου, Κινηματογραφικής Υποκριτικής και Διεύθυνσης Φωτογραφίας «Δημιουργίας Ταινίας Μικρού Μήκους» με θέμα «Νταρντέν εναντίον Λόουτς» στο Σχολείο του Σινεμά (Τσαμαδού 26-28, Εξάρχεια). Συνέχεια ανάγνωσης ««Νταρντέν εναντίον Λόουτς» | Δωρεάν Σεμινάριο Σκηνοθεσίας Κινηματογράφου, Κινηματογραφικής Υποκριτικής και Διεύθυνσης Φωτογραφίας «Δημιουργίας Ταινίας Μικρού Μήκους» την Κυριακή 26 Μαρτίου 2017″
Με την βραβευμένη στις Κάνες ταινία «Το Παιδί» (2005) των Ζαν-Πιέρ και Λικ Νταρντέν, συνεχίζει τις εκπαιδευτικές του προβολές το Σχολείο του Σινεμά (Τσαμαδού 26-28, Εξάρχεια) με ελεύθερη είσοδο, ανάλυση και συζήτηση την Κυριακή 26 Μαρτίου 2017 στις 19.30. Συνέχεια ανάγνωσης «Το Παιδί (2005) των Ζαν-Πιέρ και Λικ Νταρντέν με ελεύθερη είσοδο, ανάλυση και συζήτηση την Κυριακή 26 Μαρτίου 2017»
πηγή: από το βοβλίο του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και των εκδόσεων Οξύ με τίτλο Νταρντέν
18.11.2014
Σουρεαλισμός και ρεαλισμός
Δυο διαφορετικές ταινίες με κοινό παρανομαστή την κοινωνική ευαισθησία
Της Ιφιγένειας Καλαντζή
Σε ρήξη με τα διδάγματα του δασκάλου του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, ο Σουηδός σκηνοθέτης Ρόι Άντερσον στράφηκε στο σουρεαλισμό, το σχεδόν αιωνόβιο ευρωπαϊκό καλλιτεχνικό ρεύμα που σατιρίζει με μαύρο χιούμορ τους υπαρξιακούς φόβους μας και καυτηριάζει τα καπρίτσια της μπουρζουαζίας.
[Παρακολουθήστε το Σάββατο το δωρεάν μάθημα σεναρίου στις 12 και στις 16.30 το μάθημα ιστορίας, θεωρίας και κριτικής κινηματογράφου αφιερωμένο στον avant garde κινηματογράφο της δεκαετίας του 20.]
Μετά τα Τραγούδια απ’ το δεύτερο όροφο (2000) και Εσείς οι ζωντανοί (2007), ο Άντερσον συμπληρώνει την τριλογία του με την ταινία Ένα περιστέρι έκατσε σ’ ένα κλαδί συλλογιζόμενο την ύπαρξή του, που κέρδισε το Χρυσό Λέοντα, φέτος, στη Βενετία.
Ακολουθώντας την ίδια πάντα δομή, ο Άντερσον παραθέτει ανεξάρτητα στιγμιότυπα από τη θλιβερή ζωή καθημερινών ανθρώπων στα ταπεινά διαμερίσματα και στα γειτονικά μπαρ, όπου πίνουν ανάμεσα σε παραληρηματικούς μονόλογους και εμπνευσμένες κορώνες.
Εβδομηντάρηδες πλασιέ πουλούν μασελάκια για βρικόλακες και περίεργες μάσκες, ενώ ζουλώντας σακουλάκια-τρικ σκορπούν ηχογραφημένα γέλια, κόντρα στη γενικευμένη κατήφεια. Οι αναμνήσεις ενός κουφού υπερήλικα μας μεταφέρουν στο μπαρ της κουτσής Λότε, κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, σε μια χορωδιακή στιχομυθία, στο ρυθμό ενός ύμνου του αμερικάνικου εμφύλιου. Επεισόδια όπως δυο χαμογελαστά κοριτσάκια που παίζουν με σαπουνόφουσκες σ’ ένα μπαλκόνι ελαφρύνουν το κλίμα, ενώ κάποια χωροχρονικά παράδοξα στολίζουν με χιούμορ ένα μακάβριο διαλογισμό στην Ιστορία. Ο πρίγκιπας Κάρολος μπουκάρει έφιππος σ’ ένα ροκ μπαρ, με τα σουηδικά στρατεύματα να παρελαύνουν δοξαστικά στο πίσω πλάνο, ενώ ο αγγλικός αποικιοκρατικός στρατός μαστιγώνει αλύπητα αλυσοδεμένους Αφρικανούς σκλάβους, στοιβάζοντάς τους σε μια τεράστια χάλκινη κυλινδρική κατασκευή, ανατριχιαστικού βασανιστηρίου.
Με βασικό μουσικό μοτίβο της ταινίας ένα παιχνιδιάρικο βαλς, μεταμορφώνεται σε ανώδυνο, το πιο μακάβριο επεισόδιο, δίνοντας χιουμοριστική νότα στο παράλογο αυτό σύμπαν, όπου το αποικιοκρατικό παρελθόν και η υποκρισία μιας ελίτ συσχετίζονται με τη σημερινή παρακμή.
Ενάντια στην καθιερωμένη κινηματογραφική αφήγηση, ο 71χρονος σήμερα Άντερσον αρθρώνει υπαρξιακούς και φιλοσοφικούς στοχασμούς μέσα από εκπληκτικά ραφιναρισμένες εικαστικές ταινίες, ταμπλό βιβάν όπου η δράση εξελίσσεται αργά στο πίσω πλάνο. Οι αυτόνομες ανεκδοτολογικές ιστοριούλες λειτουργούν όπως οι βινιέτες των κόμικς, αναδύοντας έναν υποδόριο κυνισμό, αντίστοιχα με τους Μόντι Πάιθον. Σκιτσογράφος με κάμερα, αντί για πενάκι, ο Άντερσον οργανώνει πολύ προσεχτικά το κινηματογραφικό του κάδρο, τοποθετώντας υπό γωνία τα αντικείμενα, ώστε να διαγράφεται καθαρά η προοπτική. Οι αλλοπρόσαλλες φυσιογνωμίες με τους ιδιαίτερους σωματότυπους τονίζουν το παρακμιακό στοιχείο, στιγματίζοντας την ανθρώπινη παραίτηση και αδιαφορία, σε μια χορογραφημένη κινησιολογία τύπου Πίνα Μπάους, επαναφέροντας το μπεκετικό παράλογο, σε κινηματογραφημένη εκδοχή. Η ανθρώπινη φύση και ματαιότητα σμιλεύονται με ψυχρούς σκανδιναβικούς φωτισμούς σε μια παλ, μουντών χρωμάτων παλέτα, με φόντο το αστικό τοπίο.
Στη συνέντευξη Τύπου στη Βενετία, ο Άντερσον δήλωσε πως αναζητά στο σινεμά την οπτική ποιότητα ζωγραφικών πινάκων, αναφερόμενος στους Γερμανούς ζωγράφους του Μεσοπολέμου Ότο Ντιξ και Γκέοργκ Γκροτζ, αλλά και στον Πίτερ Μπρίγκελ, τον Φλαμανδό ζωγράφο του 16ουαι., με τις συναρπαστικές καθημερινές σκηνές απλών χωρικών. Για τη συγκεκριμένη ταινία αποκάλυψε πως χρειάστηκαν τέσσερα χρόνια ώστε να πετύχει σωστό φωτισμό και κάδρο σε κάθε πλάνο.
Πρόσκληση σε νέους «ένδοξους αγώνες
Την προηγούμενη εβδομάδα βγήκε και η νέα ταινία των αδερφών Νταρντέν Δυο μέρες, μια νύχτα, που πρωτοπροβλήθηκε πέρυσι στις Κάννες. Ο τίτλος υπονοεί το εφιαλτικό σαββατοκύριακο που έχει στη διάθεσή της μια νεαρή εργάτρια (Μαριόν Κοτιγιάρ) για να πείσει τους συναδέλφους της να ψηφίσουν κατά της απόλυσής της, αψηφώντας το πριμ, που τους έχει υποσχεθεί η Διοίκηση. Σε μια κομβική για την ηρωίδα σκηνή, επιστρατεύεται εύστοχα το Gloria (δόξα) των Βαν Μόρισον και Them, ένα ξεσηκωτικό ροκ χιτ από μια ένδοξη εποχή αγώνων (1965).
Οι φημισμένοι για την κοινωνική ευαισθησία τους Βέλγοι κινηματογραφιστές θίγουν το τραγικά επίκαιρο θέμα της εκβιαστικής συναίνεσης των εργαζόμενων στην κατάλυση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Με την αριστουργηματική ρεαλιστική ανθρωποκεντρική γραφή τους, με μια κάμερα να ακολουθεί τους ηθοποιούς δημιουργώντας απαράμιλλη ένταση, στρέφονται για άλλη μια φορά στους ανθρώπους της βιοπάλης, καταγράφοντας την πραγματικότητα ενός σύγχρονου προλεταριάτου, με τις απολύσεις και τις αυτοκτονίες, που παίρνει διαστάσεις επιδημίας πανευρωπαϊκά. Ανιχνεύοντας τις ισορροπίες που διαρρηγνύει η ανεργία στους οικογενειακούς δεσμούς και στον πυρήνα του ζευγαριού, οι Νταρντέν χρησιμοποιούν ένα καλογραμμένο γυναικείο χαρακτήρα, που μέσα από μια σωματοποιημένη και ψυχοφθόρα διαδικασία μαθαίνει να αγωνίζεται και να αντιστέκεται, ανακτώντας τη ναρκωμένη απ’ τη νιρβάνα του καταναλωτισμού ταξική συνείδηση.
Με εξαιρετικές ερμηνείες, σε μια δυνατή και γεμάτη αγωνία ταινία, με την πρωταγωνίστρια να επισκέπτεται έναν- έναν τους συναδέλφους της, αποκαλύπτονται οι ανθρώπινες μικρότητες και επαναπροσδιορίζεται το αυτονόητο: η αξία του αγώνα, η λειτουργική χρησιμότητα των συνδικάτων και η αλληλεγγύη που μετουσιώνουν το ατομικό σε συλλογικό, σε μια ασυνήθιστη, για τους σκηνοθέτες, αισιόδοξη τροπή, καλώντας μέσα από το σινεμά τους θεατές σε νέους «ένδοξους», όπως σηματοδοτεί και το τραγούδι, αγώνες.
http://www.e-dromos.gr/ Δημοσίευση: Φύλλο 237 – 15/11/2014
Εξαίρετη ερμηνεία από τη Μαριόν Κοτιγιάρ
Τετάρτη, 21 Μαΐου 2014
Η Μαριόν Κοτιγιάρ πρωταγωνιστεί στην ταινία των αδερφών Νταρντέν, «Δυο μέρες, μια νύχτα».
Οι δημιουργίες των αδερφών Ζαν – Πιερ και Λικ Νταρντέν, και των Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ και Ναόμι Καβάζε προβλήθηκαν στο 67ο κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών.
Αθέμιτα δελεαστικό δίλημμα
Στην ταινία των Νταρντέν, «Δυο μέρες, μια νύχτα», το κύριο θέμα είναι η πρόσφατη οικονομική κρίση στην Ευρώπη. Η Σάντρα, η ηρωίδα της ταινίας, εργάτρια σε επιχείρηση, κινδυνεύει να χάσει τη δουλειά της, μετά την επιστροφή της από αναρρωτική άδεια, επειδή το αφεντικό αναγκάζει τους υπόλοιπους εργάτες να επιλέξουν αν θα πάρουν πριμ από χίλια ευρώ ο καθένας ή θα δεχτούν να επιστρέψει στη δουλειά η Σάντρα.
ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ
LE GAMIN AU VELO / THE KID WITH A BIKE / SET ME FREE
των Ζαν Πιερ και Λικ Νταρντέν
με την Σεσίλ Ντε Φρανς
Υπόθεση:
Ο Συρίλ, είναι 12 χρονών και το μόνο σχέδιο στη ζωή του, είναι να βρει τον πατέρα του που τον άφησε προσωρινά σε ορφανοτροφείο. Συναντά τυχαία τη Σαμάνθα, μια κομμώτρια, η οποία συμφωνεί να μένει μαζί της τα σαββατοκύριακα. Ο Συρίλ δεν αναγνωρίζει την αγάπη που του δείχνει η Σαμάνθα, την αγάπη που χρειάζεται απελπισμένα για να ηρεμίσει την οργή του.
Μεγάλο Βραβείο (Grand Prix) στο 64ο Φεστιβάλ Καννών 2011 (εξ ημισείας)
Πώς γεννήθηκε η ιδέα για «Το παιδί με το ποδήλατο»;
Λυκ: Η ιδέα υπήρχε μέσα μας για πολύ καιρό. Μια γυναίκα που βοηθά ένα αγόρι να βγει από τη βία που τον κρατά δέσμιο. Η πρώτη εικόνα ήταν αυτό το παιδί, ένα ράκος από νεύρα, που καταπραΰνεται από έναν άλλο άνθρωπο. Συνέχεια ανάγνωσης «ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ των Ζαν Πιερ και Λικ Νταρντέν | από 1η Δεκεμβρίου 2011 στους κινηματογράφους»
CAMERA STYLO ONLINE 