Συνέντευξη του Πίτερ Γκριναγουέι εφ΄όλης της ύλης – Τα κρυφά νοήματα στο έργο του Γκρίναγουεϊ

Ο διάσημος βρετανός σκηνοθέτης Πίτερ Γκρίναγουεϊ μιλάει στον Θανάση Λάλα

συνέντευξη

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 29/04/2001

Ο Μέρτενς στην κοιλιά του Γκρίναγουέι της Ιφιγένειας Καλατζή

Ο Μέρτενς στην κοιλιά του Γκρίναγουέι

02.08.2017 | από Ιφιγένεια Καλαντζή

Δημοσίευση: Δρόμος της Αριστεράς Φύλλο 370 – 29/7/2017

      

Με αφορμή την εμφάνιση του Βιμ Μέρτενς στο Ηρώδειο

της Ιφιγένειας Καλαντζή*

 

Κάννες 2016: Αξεπέραστα προβλήματα κάτω απ’ το κόκκινο χαλί | της Ιφιγένειας Καλαντζή

24.05.2016

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Δημοσίευση στο Δρόμο της Αριστεράς: Φύλλο 312 – 21/5/2016

Ανταπόκριση από Κάννες: Ιφιγένεια Καλαντζή

Ηχηρά ονόματα συμμετείχαν στο Διαγωνιστικό του 69ου Φεστιβάλ Καννών, με τον οσκαρικό σκηνοθέτη του Mad Max Τζορτζ Μίλερ επικεφαλής της Κριτικής Επιτροπής, ενώ έλαμψαν, όπως πάντα, διασημότητες της κινηματογραφικής βιομηχανίας (Στίβεν Σπίλμπεργκ, Τζορτζ Κλούνι και Τζούλια Ρόμπερτς) με εμπορικές ταινίες-κράχτες. Η αυλαία άνοιξε με το Café Society, του Γούντι Άλλεν, εκτός συναγωνισμού.

Λεωνίδας Βαρδαρός – Πέρα από τη Σφαγή του Λάντλοου | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στην Ιφιγένεια Καλαντζή

12.04.2016
Δημοσίευση: Φύλλο 307 – 9/4/2016

Ραντεβού στο cinema με τους μεγάλους δημιουργούς 2018 στο δήμο Ζωγράφου
από 9 Μαρτίου έως 29 Απριλίου 2018 με ελεύθερη είσοδο 

σήμερα στις 20.00 με ελεύθερη είσοδο και συζήτηση με το δημιουργό
στον κινηματογράφο Αλέκα  θα προβληθεί το Ludlow 

 

 

Ικαριώτης και Κομμουνιστής, ο 65χρονος Λεωνίδας Βαρδαρός, σκηνοθέτης με πολιτικά ντοκιμαντέρ για τους τόπους εξορίας στο ενεργητικό του, εντυπωσίασε με το νέο του ντοκιμαντέρ Ludlow: οι Έλληνες στους πολέμους του άνθρακα, στο 18ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσ/νίκης, αποσπώντας επάξια το Βραβείο Aνθρώπινες Αξίες, στην ενότητα Καταγραφή της μνήμης. Πρόκειται για το ρόλο των Ελλήνων μεταναστών στη Σφαγή του Λάντλοου, αλλά και στον Πόλεμο των 10 ημερών που ακολούθησε.

Φίλιππος Κουτσαφτής: «Η ουσία της ζωής δεν έχει αλλάξει…» | Συνέντευξη στην Ιφιγένεια Καλαντζή

20.04.2015

Δημοσίευση: Φύλλο 259 – 18/4/2015 Εφημερίδα: Δρόμος της Αριστεράς

Ξαναείδαμε πρόσφατα το αριστουργηματικό Αγέλαστος Πέτρα (2000), του Φίλιππου Κουτσαφτή, σε ένα από τα κινηματογραφικά σαββατόβραδα που οργανώνει ο Στέλιος Ελληνιάδης στη Λέσχη «Δρόμοι Φιλίας και Πολιτισμού», στην Πλατεία Βικτωρίας.

[διευκρινιστικά: η Λέσχη “Δρόμοι Φιλίας και Πολιτισμού” έχει δημιουργήσει την Κινηματογραφική Λέσχη της Λέσχης “Δρόμοι Φιλίας και Πολιτισμού” μια κοινή ιδέα των Στέλιου Ελληνιάδη και Γιάννη Καραμπίτσου που πρωτοσυζητήθηκε αρκετούς μήνες πριν. Η Κινηματογραφική Λέσχη συντονίζεται από τους Γιάννη Ζήβα, Δημήτρη Ζεβόλη και Γιάννη Καραμπίτσο οι οποίοι επιλέγουν και τις ταινίες λαμβάνοντας υπόψη όλες τις προτάσεις των μελών της Λέσχης. Οι ταινίες προλογίζονται από το Γιάννη Καραμπίτσο ο οποίος συντονίζει και τη συζήτηση μετά την προβολή των ταινιών, γιατί αυτή υπήρξε η προϋπόθεση και η ουσία της πρότασης δημιουργίας της κινηματογραφικής λέσχης η ανάλυση και η συζήτηση που συνοδεύουν την προβολή των ταινιών Γ.Κ.]

Προσκεκλημένος ήταν και ο δημιουργός του ντοκιμαντέρ, που συμμετείχε στη συζήτηση που επακολούθησε. Μέσα από ανασκαφές, κατεδαφίσεις σπιτιών και μαρτυρίες κατοίκων, ο Κουτσαφτής ανιχνεύει συνδετικές γέφυρες ανάμεσα στο παρελθόν και στο παρόν της Ελευσίνας.

Για τις νέες ταινίες του Ρόι Άντερσον και των αδερφών Νταρντέν | Κριτική από την Ιφιγένεια Καλαντζή

18.11.2014 

Σουρεαλισμός και ρεαλισμός

Δυο διαφορετικές ταινίες με κοινό παρανομαστή την κοινωνική ευαισθησία

Της Ιφιγένειας Καλαντζή

Σε ρήξη με τα διδάγματα του δασκάλου του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, ο Σουηδός σκηνοθέτης Ρόι Άντερσον στράφηκε στο σουρεαλισμό, το σχεδόν αιωνόβιο ευρωπαϊκό καλλιτεχνικό ρεύμα που σατιρίζει με μαύρο χιούμορ τους υπαρξιακούς φόβους μας και καυτηριάζει τα καπρίτσια της μπουρζουαζίας.  

[Παρακολουθήστε το Σάββατο το δωρεάν μάθημα σεναρίου στις 12 και στις 16.30 το μάθημα ιστορίας, θεωρίας και κριτικής κινηματογράφου αφιερωμένο στον avant garde κινηματογράφο της δεκαετίας του 20.]

Μετά τα Τραγούδια απ’ το δεύτερο όροφο (2000) και Εσείς οι ζωντανοί (2007), ο Άντερσον συμπληρώνει την τριλογία του με την ταινία Ένα περιστέρι έκατσε σ’ ένα κλαδί συλλογιζόμενο την ύπαρξή του, που κέρδισε το Χρυσό Λέοντα, φέτος, στη Βενετία.

Ακολουθώντας την ίδια πάντα δομή, ο Άντερσον παραθέτει ανεξάρτητα στιγμιότυπα από τη θλιβερή ζωή καθημερινών ανθρώπων στα ταπεινά διαμερίσματα και στα γειτονικά μπαρ, όπου πίνουν ανάμεσα σε παραληρηματικούς μονόλογους και εμπνευσμένες κορώνες.

Εβδομηντάρηδες πλασιέ πουλούν μασελάκια για βρικόλακες και περίεργες μάσκες, ενώ ζουλώντας σακουλάκια-τρικ σκορπούν ηχογραφημένα γέλια, κόντρα στη γενικευμένη κατήφεια. Οι αναμνήσεις ενός κουφού υπερήλικα μας μεταφέρουν στο μπαρ της κουτσής Λότε, κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, σε μια χορωδιακή στιχομυθία, στο ρυθμό ενός ύμνου του αμερικάνικου εμφύλιου. Επεισόδια όπως δυο χαμογελαστά κοριτσάκια που παίζουν με σαπουνόφουσκες σ’ ένα μπαλκόνι ελαφρύνουν το κλίμα, ενώ κάποια χωροχρονικά παράδοξα στολίζουν με χιούμορ ένα μακάβριο διαλογισμό στην Ιστορία. Ο πρίγκιπας Κάρολος μπουκάρει έφιππος σ’ ένα ροκ μπαρ, με τα σουηδικά στρατεύματα να παρελαύνουν δοξαστικά στο πίσω πλάνο, ενώ ο αγγλικός αποικιοκρατικός στρατός μαστιγώνει αλύπητα αλυσοδεμένους Αφρικανούς σκλάβους, στοιβάζοντάς τους σε μια τεράστια χάλκινη κυλινδρική κατασκευή, ανατριχιαστικού βασανιστηρίου.

Με βασικό μουσικό μοτίβο της ταινίας ένα παιχνιδιάρικο βαλς, μεταμορφώνεται σε ανώδυνο, το πιο μακάβριο επεισόδιο, δίνοντας χιουμοριστική νότα στο παράλογο αυτό σύμπαν, όπου το αποικιοκρατικό παρελθόν και η υποκρισία μιας ελίτ συσχετίζονται με τη σημερινή παρακμή.

Ενάντια στην καθιερωμένη κινηματογραφική αφήγηση, ο 71χρονος σήμερα Άντερσον αρθρώνει υπαρξιακούς και φιλοσοφικούς στοχασμούς μέσα από εκπληκτικά ραφιναρισμένες εικαστικές ταινίες, ταμπλό βιβάν όπου η δράση εξελίσσεται αργά στο πίσω πλάνο. Οι αυτόνομες ανεκδοτολογικές ιστοριούλες λειτουργούν όπως οι βινιέτες των κόμικς, αναδύοντας έναν υποδόριο κυνισμό, αντίστοιχα με τους Μόντι Πάιθον. Σκιτσογράφος με κάμερα, αντί για πενάκι, ο Άντερσον οργανώνει πολύ προσεχτικά το κινηματογραφικό του κάδρο, τοποθετώντας υπό γωνία τα αντικείμενα, ώστε να διαγράφεται καθαρά η προοπτική. Οι αλλοπρόσαλλες φυσιογνωμίες με τους ιδιαίτερους σωματότυπους τονίζουν το παρακμιακό στοιχείο, στιγματίζοντας την ανθρώπινη παραίτηση και αδιαφορία, σε μια χορογραφημένη κινησιολογία τύπου Πίνα Μπάους, επαναφέροντας το μπεκετικό παράλογο, σε κινηματογραφημένη εκδοχή. Η ανθρώπινη φύση και ματαιότητα σμιλεύονται με ψυχρούς σκανδιναβικούς φωτισμούς σε μια παλ, μουντών χρωμάτων παλέτα, με φόντο το αστικό τοπίο.

Στη συνέντευξη Τύπου στη Βενετία, ο Άντερσον δήλωσε πως αναζητά στο σινεμά την οπτική ποιότητα ζωγραφικών πινάκων, αναφερόμενος στους Γερμανούς ζωγράφους του Μεσοπολέμου Ότο Ντιξ και Γκέοργκ Γκροτζ, αλλά και στον Πίτερ Μπρίγκελ, τον Φλαμανδό ζωγράφο του 16ουαι., με τις συναρπαστικές καθημερινές σκηνές απλών χωρικών. Για τη συγκεκριμένη ταινία αποκάλυψε πως χρειάστηκαν τέσσερα χρόνια ώστε να πετύχει σωστό φωτισμό και κάδρο σε κάθε πλάνο.

Πρόσκληση σε νέους «ένδοξους αγώνες

Την προηγούμενη εβδομάδα βγήκε και η νέα ταινία των αδερφών Νταρντέν Δυο μέρες, μια νύχτα, που πρωτοπροβλήθηκε πέρυσι στις Κάννες. Ο τίτλος υπονοεί το εφιαλτικό σαββατοκύριακο που έχει στη διάθεσή της μια νεαρή εργάτρια (Μαριόν Κοτιγιάρ) για να πείσει τους συναδέλφους της να ψηφίσουν κατά της απόλυσής της, αψηφώντας το πριμ, που τους έχει υποσχεθεί η Διοίκηση. Σε μια κομβική για την ηρωίδα σκηνή, επιστρατεύεται εύστοχα το Gloria (δόξα) των Βαν Μόρισον και Them, ένα ξεσηκωτικό ροκ χιτ από μια ένδοξη εποχή αγώνων (1965).

Οι φημισμένοι για την κοινωνική ευαισθησία τους Βέλγοι κινηματογραφιστές θίγουν το τραγικά επίκαιρο θέμα της εκβιαστικής συναίνεσης των εργαζόμενων στην κατάλυση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Με την αριστουργηματική ρεαλιστική ανθρωποκεντρική γραφή τους, με μια κάμερα να ακολουθεί τους ηθοποιούς δημιουργώντας απαράμιλλη ένταση, στρέφονται για άλλη μια φορά στους ανθρώπους της βιοπάλης, καταγράφοντας την πραγματικότητα ενός σύγχρονου προλεταριάτου, με τις απολύσεις και τις αυτοκτονίες, που παίρνει διαστάσεις επιδημίας πανευρωπαϊκά. Ανιχνεύοντας τις ισορροπίες που διαρρηγνύει η ανεργία στους οικογενειακούς δεσμούς και στον πυρήνα του ζευγαριού, οι Νταρντέν χρησιμοποιούν ένα καλογραμμένο γυναικείο χαρακτήρα, που μέσα από μια σωματοποιημένη και ψυχοφθόρα διαδικασία μαθαίνει να αγωνίζεται και να αντιστέκεται, ανακτώντας τη ναρκωμένη απ’ τη νιρβάνα του καταναλωτισμού ταξική συνείδηση.

Με εξαιρετικές ερμηνείες, σε μια δυνατή και γεμάτη αγωνία ταινία, με την πρωταγωνίστρια να επισκέπτεται έναν- έναν τους συναδέλφους της, αποκαλύπτονται οι ανθρώπινες μικρότητες και επαναπροσδιορίζεται το αυτονόητο: η αξία του αγώνα, η λειτουργική χρησιμότητα των συνδικάτων και η αλληλεγγύη που μετουσιώνουν το ατομικό σε συλλογικό, σε μια ασυνήθιστη, για τους σκηνοθέτες, αισιόδοξη τροπή, καλώντας μέσα από το σινεμά τους θεατές σε νέους «ένδοξους», όπως σηματοδοτεί και το τραγούδι, αγώνες.

• Η Ιφιγένεια Καλαντζή είναι θεωρητικός/κριτικός κινηματογράφου (ifigenia.kalantzi@gmail.com)

• http://www.e-dromos.gr/ Δημοσίευση: Φύλλο 237 – 15/11/2014

Σωτήρης Δημητρίου: Ένας λαός που δεν έχει ιστορική μνήμη δεν έχει μέλλον

28.07.2014

της Ιφιγένειας Καλαντζή

Ένα χρόνο μετά το χαμό της κινηματογραφίστριας Αλίντας Δημητρίου, συναντήσαμε τον σύντροφο της ζωής της, τον Σωτήρη Δημητρίου, τον σημαντικό κοινωνικό ανθρωπολόγο και θεωρητικό του κινηματογράφου, με σπουδαίο συγγραφικό έργο σε ζητήματα τέχνης και πολιτισμού, όπως το πεντάτομο Λεξικό όρων αλλά και το μνημειώδες εγκυκλοπαιδικό έργο Η εξέλιξη του ανθρώπου.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε η συζήτηση γύρω από τις διάφορες πολύπλοκες επιδράσεις του κινηματογράφου, όπως αποτυπώνονται στο βιβλίο του Ο κινηματογράφος σήμερα, ανθρωπολογικές, πολιτικές και σημειωτικές διαστάσεις (2011).

Κάτω από το δέρμα της κινηματογραφικής τέχνης | της Ιφιγένειας Καλαντζή |Κάτω από το δέρμα και Salvo

19.05.2014

Παρά τις τετριμμένες φαινομενικά θεματικές, δυο πολύ ιδιαίτερες ταινίες των ημερών Κάτω από το δέρμα και Salvo μεταμορφώνονται με κατάλληλους σκηνοθετικούς χειρισμούς σε εμπνευσμένα κινηματογραφικά δείγματα, καθώς στο σινεμά, η ουσία δεν έγκειται αποκλειστικά στην πρωτοτυπία του θέματος, αλλά στην τέχνη της κινηματογραφικής του απόδοσης.

Nymph()maniac | Εθισμένοι στον Τρίερ | Κριτική Της Ιφιγένειας Καλαντζή

Πέμπτη, 27 Φεβρουάριος 2014

Της Ιφιγένειας Καλαντζή

«Iσως να φταίει πως πάντα αναζητούσα περισσότερα απ’ το ηλιοβασίλεμα…», επαναλαμβάνει σκεπτικά η ηρωίδα στη νέα, τετράωρη ταινία Nymph()maniac του 57χρονου Δανού Λαρς Φον Τρίερ. Όπως και ο συμπατριώτης του Ντράγιερ, ο Τρίερ επιλέγει γυναίκες, ως βασικές ηρωίδες, για να ανιχνεύσει τα συστήματα εξουσίας.

Γρανίτα από αίμα | Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί | Κριτική Της Ιφιγένειας Καλαντζή*

13.1.2014

Μόνο ένας Τζιμ Τζάρμους θα παρουσίαζε ως βαμπίρ το αρχετυπικό ζευγάρι του Αδάμ και της Εύας, επιβεβαιώνοντας τον τίτλο της νέας του ταινίας Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί, με πρωταγωνιστές τους Άγγλους Τίλντα Σουίτον και Τομ Χίντλεστον. Αυτός, ροκ σταρ αποσυρμένος σ’ ένα ετοιμόρροπο αρχοντικό, στα περίχωρα του Ντιτρόιτ, ισχνός, με μακριά μαλλιά και νεανικό πρόσωπο, κυκλοφορεί στο απόρθητο κάστρο του, φορώντας παλαιικές σκουρόχρωμες ρόμπες, ως μοναχικός Σέρλοκ Χολμς.

Συνέντευξη Αλέξανδρου Αβρανά στην Ιφιγένεια Καλαντζή | Η έννοια του πολιτικού κινηματογράφου έχει αλλάξει

Ο 36χρονος Αλέξανδρος Αβρανάς, απόφοιτος ΑΣΚΤ, με μεταπτυχιακά στο Βερολίνο, πέντε χρόνια μετά την επιτυχία τού Without (2008), στη Θεσσαλονίκη, φτάνει στην κορυφή. Στο Fεστιβάλ Βενετίας, η ταινία του Miss Violence κέρδισε τον Αργυρό Λέοντα και το α’ Βραβείο Αντρικής Ερμηνείας (Θέμης Πάνου).

Συνέντευξη Βασίλη Μαζωμένου στην Ιφιγένεια Καλαντζή για τη 10η μέρα

Τα «κατά Μαζωμένον πάθη» ενός μετανάστη

Μιλά στο Δρόμο ο σκηνοθέτης της 10ης μέρας. Συνέντευξη στην Ιφιγένεια Καλαντζή

Ο Βασίλης Μαζωμένος, διακεκριμένος σκηνοθέτης από τα μέσα του ’90, εκφράστηκε μέσα από μια αλληγορική εικαστική αισθητική. Στην τελευταία του ταινία 10η μέρα, τολμά να στραφεί προς μια οπτικοακουστική τεχνική, για να μας διηγηθεί με μυθοπλαστικό, σκοτεινό τρόπο, την ιστορία ενός Αφγανού μετανάστη.

Η Ζωή της Αντέλ | Κριτική από την Ιφιγένεια Καλαντζή | η μπλε περίοδος του Κεσίς

Αντέλ: η μπλε περίοδος του Κεσίς

Της Ιφιγένειας Καλαντζή*

Η Αντέλ, μια έφηβη από λαϊκό περιβάλλον, ένιωσε να κεραυνοβολείται, όταν διασταυρώθηκε με μια όμορφη, σαν ξωτικό, κοπέλα με μπλε μαλλιά. Η αμοιβαία, ακαταμάχητη έλξη οδηγεί τις δύο κοπέλες στο κρεβάτι. Τα παθιασμένα σαρκικά συμπλέγματα -λες κι έχουν ξεπηδήσει από πίνακες του Γκιστάβ Κουρμπέ- εξελίσσονται σε ένα βαθύ έρωτα, που δεν ξεφεύγει από το πεπρωμένο του επώδυνου χωρισμού.